Ενας στους δύο γονείς παθαίνει κατάθλιψη όταν του παιδί του έχει διατροφική διαταραχή

από iefimerida



Οι γονείς των ατόμων που νοσούν με διατροφικές διαταραχές έχουν πολύ υψηλό στρες της τάξης του 40% και περίπου το 47% έχει κλινικά σημάδια κατάθλιψης, ενώ ο μέσος όρος διάρκειας της νόσου της διατροφικής διαταραχής είναι τα 9 χρόνια.

Τα ενδιαφέροντα αυτά στοιχεία παρουσίασε στο Πρακτορείο Fm και στην εκπομπή "104, 9 ΜΥΣΤΙΚΑ ΥΓΕΙΑΣ" η κα Μαρία Τσιάκα, διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών και υποψήφια Διδάκτωρ του Kings College, οικογενειακή θεραπεύτρια εξειδικευμένη στις διατροφικές διαταραχές. Η κα Τσιάκα, είναι η πρώτη συγγραφέας- ερευνήτρια της μελέτης που διενήργησε το Ινστιτούτο Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Kings College του Λονδίνου, στην Αθήνα από τον Απρίλιο του 2012 έως τον Απρίλιο του 2014. Η έρευνα παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ψυχοθεραπείας που έγινε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2015, ενώ έχει κατατεθεί για έγκριση δημοσίευσης στο επιστημονικό περιοδικό European Eating Disorders Review.

Η ταυτότητα της έρευνας

«Αυτή είναι η πρώτη πανελλαδική έρευνα που γίνεται για τις διατροφικές διαταραχές. Μαζί με την καθηγήτριες Ψυχιατρικής του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του Kings College (τμήμα Ψυχολογικής Ιατρικής παράρτημα διατροφικών διαταραχών), Janet Treasure, και Urlike Schmidt, κάναμε τη μελέτη στην Αθήνα από τον Απρίλιο του 2012 έως το 2014 σε ένα δείγμα 112 γονιών, εκ των οποίων 73 μητέρες και 39 πατεράδες, με μέσο όρο ηλικίας 55 ετών.Είναι γονείς 81 ατόμων με διατροφικές διαταραχές, με μέσο όρο ηλικίας τα 25 έτη. Από αυτούς το 94% του δείγματος είναι γυναίκες και το 6% είναι άνδρες.Το 54% του δείγματος πάσχει από νευρική βουλιμία, το 28% από νευρική ανορεξία και το 16% από αδηφαγική διαταραχή (binge eating disorder). Αυτό που αποδεικνύεται για τις διατροφικές διαταραχές είναι ότι οι γονείς των ατόμων που νοσούν έχουν πολύ υψηλό στρες της τάξης του 40% και περίπου το 47% έχει κλινικά σημάδια κατάθλιψης, ενώ ο μέσος όρος διάρκειας της νόσου της διατροφικής διαταραχής είναι 9 χρόνια».

Όσο κλιμακώνεται η κατάθλιψη τόσο αυξάνεται η υπερπροστατευτικότητα

Σύμφωνα με την κα Τσιάκα η κατάθλιψη συνδέεται με ένα βασικό χαρακτηριστικό που εμφανίζουν οι γονείς και αυτό είναι η υπερπροστατευτικότητα. «Κάτι που λειτουργεί με έναν τρόπο αρνητικό ως προς τη διαχείριση της ασθένειας. Αυτό δείχνουν όλες οι έρευνες στο εξωτερικό και αυτό προσπαθήσαμε κι εμείς να μελετήσουμε. Όσο πιο βαριά είναι η μορφή της κατάθλιψης που παρουσιάζει ένας γονιός, τόσο περισσότερο υπερπροστατευτικός γίνεται, δείχνει η έρευνα. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συντηρηθεί χρονικά και να ισχυροποιηθεί η νόσος του παιδιού του. Δεν είναι τυχαίο που το δείγμα είναι από τα μεγαλύτερα δείγματα παγκοσμίως με τόσο υψηλό μέσο όρο παραμονής μέσα στη νόσο της διατροφικής διαταραχής, τα εννιά χρόνια. Μιλάμε, πλέον, για χρόνια νόσο».

Όχι σε συναισθηματικούς εκβιασμούς


Ουκ εν τω πολλώ το ευ θα μπορούσε κανείς να πει για την υπερπροστατευτικότητα σε αυτές τις περιπτώσεις κι αυτό γιατί όπως φαίνεται οι γονείς εγκλωβίζονται σε έναν φαύλο κύκλο. Σύμφωνα με την κα Τσιάκα: «Για να μπορέσουν οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά τους πρέπει καταρχήν να καταλάβουν ότι αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ασθένεια. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι αντίδραση. Δεν είναι αντίδραση. Είναι πολύ σημαντικό, επίσης, να μην διευκολύνουμε αυτά τα άτομα σε σχέση με τις διατροφικές τους συνήθειες. Για παράδειγμα, πολλές μητέρες μπορεί να κάνουν ακόμα και 20 χιλιόμετρα για να αγοράσουν μία τυρόπιτα, την οποία μόνο αυτή τρώει η κόρη τους.Πολλές φορές εκβιάζουν οι ασθενείς.«Αν δεν μου κάνεις αυτό, δεν θα φάω». Και το πρόβλημα είναι ότι συχνά οι οικογένειες, επειδή είναι τρομοκρατημένες ότι το παιδί τους δεν θα φάει, ενδίδουν σε αυτές τις συμπεριφορές. Όσο πιο πολύ ενδίδουν, λοιπόν, οι γονείς τόσο περισσότερο ισχυροποιείται η ασθένεια.Το καλύτερο που έχει να κάνει ένας γονιός, είναι να θέτει όρια και να αρνείται να υποκύπτει σε τέτοιου είδους εκβιασμούς».

Η επιβάρυνση των γονέων είναι αντίστοιχη με αυτή που βιώνουν οι φροντιστές ατόμων με Αλτσχάιμερ

Όπως τονίζει η κα Τσιάκα είναι πολύ σημαντικό να αναζητήσουν βοήθεια οι ίδιοι οι γονείς στο πως θα διαχειριστούν την ασθένεια, διότι η ασθένεια δεν αφορά μόνο τον ίδιο τον ασθενή, αλλά αφορά και το περιβάλλον του.«Δηλαδή, το περιβάλλον οργανώνεται γύρω από τον ασθενή άθελα του, χωρίς να το γνωρίζει και χωρίς να το καταλαβαίνει. Οι οικογένειες πρέπει πραγματικά να εκπαιδευτούν πως θα διαχειριστούν τα επιμέρους θέματα που προκύπτουν από την ανορεξία. Η ανορεξία είναι μία πολύ δύσκολη νόσος. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι γονείς που έχουν παιδιά με νευρική ανορεξία «καίγονται» με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο «καίγονται» οι οικογένειες που έχουν άτομα με Αλτσχάιμερ.Είναι τόσο επιβαρυμένη η φροντίδα αυτών των ατόμων που οι οικογένειες έρχονται σε πολύ δύσκολη θέση. Αν, λοιπόν, δεν έχουν γνώση, δεν έχουν υποστήριξη το πώς θα κάνουν τη διαχείριση, δεν θα μπορέσουν να βοηθήσουν τα άτομα που πάσχουν».

Συμπεριφορές που σηματοδοτούν τη νευρική ανορεξία

Ποια είναι, όμως, τα συμπτώματα, πέραν της ορατής μεγάλης απώλειας κιλών, που σηματοδοτούν τη νευρική ανορεξία; Όπως εξηγεί η κα Τσιάκα υπάρχουν πρώιμα σημάδια και συμπεριφορές που προοιωνίζουν μία τέτοια κατάσταση.«Το άτομο αρχίζει και περιορίζει μεγάλες γκάμες τροφών.Το βασικό είναι ότι στην αρχή αποκλείουν από το διατροφολόγιο τους τα γλυκά, μετά πετάνε ότι αφορά τους υδατάνθρακες και μετά αρχίζουν και περιορίζουν πάρα πολύ την πρωτείνη και τα τυριά. Επί της ουσίας, καταλήγουν να κάνουν μονοφαγίες, γιατί θεωρούν ότι με αυτή την κατανάλωση τροφών επιτυγχάνεται ακόμη μεγαλύτερη μείωση βάρους. Αυτό είναι το ένα. Μετά ο ασθενής, αρχίζει και γίνεται πάρα πολύ επιθετικός. Θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε ότι αφορά στην τροφή. Από τον τρόπο παρασκευής της τροφής, μέχρι τι ώρα θα φάει, πόσο θα φάει, πού θα το φάει. Οι καυγάδες είναι ομηρικοί γύρω από τα τραπέζια. Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι αποφεύγει να πει την αλήθεια και συχνά λέει ψέματα στους οικείους του και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο εγκέφαλος παθαίνει τέτοια βλάβη που νομίζει ότι έχει φάει, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει και δεν έχει καταναλώσει καμία τροφή».

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου


Όσον αφορά στην εικόνα που βλέπει ο ασθενής στον καθρέφτη, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν βλέπουν στο είδωλο τους κάτι αφύσικο, ενώ η καχεξία είναι εμφανής. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει πάντα. Σύμφωνα με την κα Τσιάκα:«Πολλές γυναίκες έχουν την αίσθηση ότι έχουν χάσει πολύ βάρος και ότι πραγματικά είναι καχεκτικές, κυρίως στις περιπτώσεις που έχουμε οξεία μορφή ανορεξίας, στις εφήβους, ας πούμε, που μπορεί να έχουν χάσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πολλά κιλά. Εκεί έχουν πραγματική αντίληψη της εικόνας τους και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο περίγυρος αρχίζει και σχολιάζει πάρα πολύ αρνητικά το βάρος. Και ας μην ξεχνάμε, όταν είσαι έφηβος είσαι πολύ επιρρεπής στις κριτικές των άλλων.Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που η απώλεια του βάρους γίνεται σταδιακά, οπότε ο περίγυρος δεν το αντιλαμβάνεται άμεσα».

Διατροφικές διαταραχές: ψυχολογική ή βιολογική ασθένεια;

Τα media και η κοινωνία, τονίζει η κα Τσιάκα, πρέπει να ευαισθητοποιηθούν πάρα πολύ. «Στην Ευρώπη, μόνο, αυτή τη στιγμή οι διατροφικές διαταραχές κυμαίνονται σε ποσοστά από 7-10%, είναι πολύ μεγάλα ποσοστά δεν μπορούμε να αγνοούμε τα άτομα αυτά που νοσούν.Αυτή η ασθένεια έχει και βιολογική και γενετική βάση,δεν είναι μόνο ψυχολογική.Ξεκινάει ως ψυχολογική και γίνεται βιολογική.Γι' αυτό και είναι πάρα πολύ δύσκολο μετά να αναχαιτίσουμε την ασθένεια, επισημαίνει η κα Τσιάκα.«Σε μία παγκόσμια έρευνα που διεξάγεται, αυτή τη στιγμή, σε δείγμα 25.000 γονέων- ατόμων με νευρική ανορεξία (Charlotte's Helix Project) οι επιστήμονες, παίρνοντας δείγματα DNA, αναζητούν ευρήματα για να διαπιστώσουν τη γενετική βάση της ασθένειας. Στόχος της έρευνας αυτής είναι να αποδειχθεί ότι οι διατροφικές διαταραχές έχουν ισχυρή γενετική και βιολογική βάση,προκειμένου να ενταχθούν πλέον στις βιολογικές ασθένειες και να βγούν από την κατηγορία των ψυχολογικών νόσων»

Αυτοκτονίες στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης (2ο μέρος)

από εφημερίδα των συντακτων

 

Είναι γνωστό πως η οικονομική κρίση βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία και συντελεί σε αύξηση των αυτοκτονιών όπου ενσκύπτει.

Με δεδομένη τη συσχέτιση οικονομικής κρίσης και αυτοκτονίας, ειδικοί του χώρου της Ψυχιατρικής επιχείρησαν ανατομία του προβλήματος σε πρόσφατη επιστημονική ημερίδα με θέμα «Η πρόληψη των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών σε περίοδο κοινωνικο-οικονομικής κρίσης».

Η Ημερίδα οργανώθηκε από το περιοδικό «Ψυχιατρική» της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (ΕΨΕ) και τους Κλάδους αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών και Προληπτικής Ψυχιατρικής της ΕΨΕ σε συνεργασία με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών.

Σήμερα παρουσιάζουμε το 2΄ μέρος.

Παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας

Οι παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας μπορούν να διακριθούν σε πρωτογενείς, δευτερογενείς και τριτογενείς.

Στους πρωτογενείς, οι οποίοι αποτελούν και κατάσταση αυξημένου κινδύνου αυτοκτονίας, περιλαμβάνονται η ύπαρξη ψυχικής διαταραχής (ιδιαίτερα  της μείζονος κατάθλιψης), η ύπαρξη προηγούμενης απόπειρας αυτοκτονίας, η ανακοίνωση της αυτοκτονικής πρόθεσης και η χαμηλή σεροτονινεργική δραστηριότητα του ατόμου.

Οι δευτερογενείς παράγοντες κινδύνου, μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν την ανεργία, τα οικονομικά προβλήματα, τα σοβαρά αρνητικά γεγονότα ζωής και την κοινωνική απομόνωση, ενώ στους τριτογενείς παράγοντες εντάσσεται το αντρικό φύλο και η εφηβική ηλικία ή η προχωρημένη ηλικία.

Οι δευτερογενείς και τριτογενείς παράγοντες συχνά διαπλέκονται και ενισχύουν τους πρωτογενείς παράγοντες στην πραγματοποίηση μιας αυτοκτονικής ενέργειας.

Οι ψυχικές διαταραχές αποτελούν ισχυρό παράγοντα κινδύνου για την εμφάνιση αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς.

Ασθενείς με μείζονα κατάθλιψη έχουν δείκτη θνησιμότητας από αυτοκτονία της τάξης του 15-20% ενώ ασθενείς με ψυχώσεις (σχιζοφρένεια) έχουν δείκτες της τάξης 5-10%.

Στα παιδιά οι αυτοκαταστροφικές πράξεις είναι εξαιρετικά σπάνιες ενώ στους εφήβους και στους νεαρούς ενήλικες η αυτοκτονική συμπεριφορά εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους λόγω της ειδικής ψυχοσυναισθηματικής ανάπτυξης της ηλικίας αυτής και συχνά σχετίζεται με συγκρουσιακές καταστάσεις σε κοινωνικό επίπεδο.

Οι ηλικιωμένοι εμφανίζουν υψηλούς δείκτες αυτοκτονιών, γεγονός που αποδίδεται στη συχνή συνύπαρξη σοβαρών σωματικών νοσημάτων που συνυπάρχουν με κατάθλιψη (π.χ. καρδιοπάθειες, καρκίνος, Πάρκινσον κ.α.) αλλά και στο γεγονός ότι η κατάθλιψη στους ηλικιωμένους συχνά εκφράζεται με σωματικά ενοχλήματα και όχι λεκτικά με αποτέλεσμα τη δυσκολία αντιμετώπισής της.

Έχει παρατηρηθεί αυξημένη αναλογία ανδρών που αυτοκτονούν σε σχέση με τις γυναίκες ενώ το αντίθετο συμβαίνει με τις απόπειρες αυτοκτονίας.

Το γεγονός αποδίδεται στην αυξημένη πρόθεση αυτοκτονίας των ανδρών και στους βίαιους και συχνά πιο αποτελεσματικούς τρόπους που χρησιμοποιούν σε σχέση με τις γυναίκες.

Εξάλλου, έχει υποστηριχθεί ότι αρκετές από τις απόπειρες αυτοκτονίας των γυναικών αποτελούν «κραυγή βοήθειας» χωρίς όμως να παραγνωρίζεται η σημασία τους ως αυτοκαταστροφική ενέργεια.

Αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές πολλά τροχαία

Στις μέρες μας συζητείται πολύ η σχέση των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών με τα τροχαία ατυχήματα.

Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις στον ευρωπαϊκό χάρτη σε σχέση με τις αυτοκτονίες είναι όμως στις πρώτες θέσεις σε σχέση με τα τροχαία ατυχήματα.

Υποστηρίζεται ότι κάποια από αυτά τα τροχαία ατυχήματα (π.χ. όταν ο οδηγός είναι μόνος, οδηγεί με υπερβολική ταχύτητα  υπό την επήρεια οινοπνευματωδών), ενδεχομένως αποτελούν αυτοκτονικές συμπεριφορές (παρα-αυτοκτονίες) οι οποίες όμως ποτέ δεν καταγράφονται ως αυτοκτονίες.

Το σύνθετο πρόβλημα των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών είναι λογικό να αντιμετωπίζεται με πολύπλευρες παρεμβάσεις, τόσο βιολογικές (σταθεροποιητικά του συναισθήματος φάρμακα κ.α.) όσο και ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις που στοχεύουν στην κοινωνική υποστήριξη των ατόμων, στη μείωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, στη μείωση της φτώχειας κ.τ.λ.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Ο ρόλος των ΜΜΕ και του διαδικτύου σε σχέση με τις αυτοκτονίες θεωρείται  σημαντικός αφού μπορεί να λειτουργήσει θετικά ή όμως και αρνητικά.

Η σωστή ενημέρωση ενός τραγικού συμβάντος αυτοκτονίας μπορεί να αποτρέψει από άλλες ενέργειες ενώ αν δεν συμβεί αυτό μπορεί να υπάρξουν αντίθετα αποτελέσματα.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί με το διαδίκτυο οπού, όπως είναι γνωστό, υπάρχουν ιστότοποι που προτρέπουν σε ενέργειες τέτοιου τύπου.

Η ελληνική οικονομική κρίση που συνοδεύτηκε με σημαντική κοινωνική κρίση έχει διάρκεια και βάθος.

Οι προγραμματισμένες ενέργειες της πολιτείας σε σχέση με την μείωση των κοινωνικών παραγόντων που επεισέρχονται στην αιτιοπαθογένεια των ενεργειών αυτοκαταστροφής και οι στοχευμένες προληπτικές δράσεις στις ομάδες υψηλού κινδύνου (π.χ. άτομα με χρόνιες ψυχικές παθήσεις ή/και σωματικές παθήσεις) αναμένεται να μειώσει τις δραματικές συνέπειες των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.

Αυτοκαταστροφική συμπεριφορά σε παιδιά και εφήβους

«Είναι παράδοξο γεγονός οι αυτοκτονίες εφήβων. Έφηβοι και θάνατος δεν πάνε μαζί. Είναι συγκλονιστικό να νοσηλεύονται στην εντατική και να πεθαίνουν έφηβοι που έχουν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Η ψυχική ωριμότητα των γονιών είναι η καλύτερη βοήθεια για τα βρέφη και αποτελεί μελλοντική παρακαταθήκη για την ψυχική υγεία του ατόμου».

Αυτά τόνισε η Βασιλική Χατζαρά, παιδοψυχίατρος, διευθύντρια ΕΣΥ και ψυχιατρική σύμβουλος στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» ξεκινώντας την ομιλία της για την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά παιδιών και εφήβων, συνδυάζοντας τον λυρισμό με τον επιστημονικό λόγο, και ανοίγοντας τις αγκάλες της ψυχιατρικής στην Τέχνη και τη Λογοτεχνία, στους ποιητές και τους φιλοσόφους.

Όπως τόνισε η κ. Χατζαρά το παιδί δεν είναι εξαρτημένο  μόνο από την οικογένεια, αλλά και από το ξένο περιβάλλον που εγγράφει στην ευαλωτότητα και την ανθεκτικότητα του παιδιού.

Αναφέρθηκε ακόμη στον ρόλο της παιδικής κατάθλιψης στην αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, τονίζοντας την ανάγκη διαλόγου ανάμεσα στο παιδί και το περιβάλλον του.

Η βάση της ψυχοκοινωνικής υγείας εδράζεται στην παιδική ηλικία-υπογράμμισε η παιδοψυχίατρος- ενώ η εφηβεία αποτελεί ορόσημο στη ζωή ενός ανθρώπου, επισημαίνοντας πως οι βίαιες παρεμβάσεις παρεμποδίζουν την ανάπτυξη του παιδιού.

2η αιτία θανάτου οι αυτοκτονίες 15-24 ετών στον δυτικό κόσμο

Στις αρχές του 21ου αιώνα η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά παιδιών και εφήβων αποτελεί διεθνές πρόβλημα.

Στις αυτοκτονίες παιδιών και εφήβων υπάρχουν 3 στάδια: ο αυτοκτονικός ιδεασμός, η απόπειρα και τέλος η αυτοκτονία.

Στον δυτικό κόσμο οι αυτοκτονίες ατόμων ηλικίας 5-14 ετών είναι η 6η αιτία θανάτου, ενώ από το 1979 έχουν διπλασιαστεί.

Στις ηλικίες 15-24 ετών η αυτοκτονία είναι η 2η συχνότερη αιτία θανάτου. Η αύξηση των αυτοκτονιών στις ηλικίες 15-24 είναι αξιοσημείωτη.

Διεθνώς μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 8-10% των εφήβων έχει κάνει τουλάχιστον μια απόπειρα αυτοκτονίας.

Σύμφωνα με μελέτες η αναλογία απόπειρας αυτοκτονίας και αυτοκτονίας παιδιών και εφήβων είναι 50/1.

Η κ. Χατζαρά τόνισε πως η προσέλευση παιδιών και εφήβων στα ψυχιατρικά νοσοκομεία είναι 9 φορές περισσότερη, ενώ είναι δύσκολο να διερευνηθεί η πρόθεση αυτοκτονίας ειδικά για παιδιά προεφηβικής ηλικίας.

Τα ψυχολογικά συμπτώματα της παρορμητικότητας και της επιθετικότητας προκαλούν μελλοντική διαταραχή προσωπικότητας που συνδέεται με την αυτοκτονική συμπεριφορά.

Οι έρευνες πάντως δεν εντόπισαν βιολογικούς παράγοντες που να σχετίζονται η να προκαλούν αυτοκτονικότητα.

Οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονίας-κακοποίηση

Οι έντονες στρεσογόνες εμπειρίες των παιδιών προεφηβικής ηλικίας οδηγούν συχνά σε αυτοκτονικό ιδεασμό και απόπειρα αυτοκτονίας.

Σημαντικό ρόλο παίζει και το οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονίας με τον κίνδυνο αυτοκτονίας να πενταπλασιάζεται στα αγόρια-εφήβους και να τριπλασιάζεται στα κορίτσια.

Μεγάλο ρόλο στην αυτοκτονικότητα των εφήβων παίζει η κατάχρηση ουσιών από τις μητέρες τους.

Επίσης η παιδική κακοποίηση συμβάλλει στο να τριπλασιαστεί η πιθανότητα τα παιδιά αυτά ως έφηβοι ή νεαρά άτομα να γίνουν καταθλιπτικοί ή να κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας.

Στην αυτοκτονικότητα των εφήβων ακόμη συμβάλλουν η σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση στο πλαίσιο της οικογένειας.

Ιστορικό συναισθηματικής κακοποίησης, σωματικής παραμέλησης και έντονου στρες αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας στα παιδιά.

Πρόληψη αυτοκτονικότητας

Η πρόληψη της αυτοκτονικότητας είναι σημαντική στην παιδοψυχιατρική και την παιδοψυχολογία.

Μεγάλο ρόλο στην πρόληψη διαδραματίζει η γρήγορη αντιμετώπιση σε φαρμακευτικό και ψυχοκοινωνικό επίπεδο τόνισε η παιδοψυχίατρος, παρατηρώντας πως το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερα περιστατικά προσέρχονται στα επείγοντα των νοσοκομείων με αυτοκτονικό ιδεασμό, κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, κατάθλιψη και κατάχρηση αλκοόλ και ηρεμιστικών και άλλων φαρμάκων.

«Είναι συγκλονιστικό το γεγονός πως 6-7 χρονών παιδάκια έχουν κάνει απόπειρα με απαγχονισμό ή προσέρχονται στο νοσοκομείο με εγκαύματα εξ αιτίας απόπειρας και όχι ατυχήματος» ανέφερε η κ. Χατζαρά.

«Αυτό αποτελεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα σε μια οικογένεια. Τα περισσότερα από τα περιστατικά που προσέρχονται στο νοσοκομείο νοσηλεύονται».

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν σωματικά προβλήματα από τις απόπειρες.

Η κ. Χατζαρά αναφέρθηκε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως αυτή της πτώσης από ύψος μητέρας και των δυο παιδιών της-τα παιδιά επέζησαν-, της πόσης τοξικού υγρού με στόχο τον θάνατο, των σοβαρών εγκαυμάτων από φωτιά που πυροδοτήθηκε εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος. «Ολα αυτά τα περιστατικά καταδεικνύουν σοβαρή ψυχοπαθολογία» επισήμανε.

Αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες παιδιών μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο

«Οι αυτοκτονίες παιδιών μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκαν καθώς η βία γεννά βία σε όλους και ιδιαίτερα στα παιδιά που έζησαν δίπλα στον θάνατο. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως βιβλίο του Σαίξπηρ επηρέασε παιδιά και εφήβους και υπήρχε έκρηξη αυτοκτονιών.

Ένας άλλος παράγοντας κινδύνου είναι η στέρηση του γονέα σε πρώιμα στάδια» τόνισε ο Βασίλης Κονταξάκης, Ομ. Καθηγητής Κλινικής και Κοινωνικής Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής του περιοδικού «Ψυχιατρική», αντιπρόεδρος της ΕΨΕ.

Η βιβλιογραφία δείχνει πως στις μικρές ηλικίες συνηθέστερος τρόπος απόπειρας αυτοκτονίας είναι τα χάπια και οι ουσίες, ενώ συνήθως τα παιδιά δεν χρησιμοποιούν βίαιους τρόπους.

Μεγάλος είναι ακόμη ο ρόλος της κακοποίησης  καθώς της ύπαρξης ψυχοπαθολογίας και κυρίως της ψύχωσης.

Άλλος παράγοντας που αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονικότητας είναι η ύπαρξη βαριά καταθλιπτικής μητέρας.

«Πάντα πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε τι κρύβεται πίσω από την αυτοκτονία των παιδιών και των εφήβων» τόνισε ο κ. Κονταξάκης.

Αύξηση νοσηλειών παιδιών και εφήβων

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως τους τελευταίους 6 μήνες νοσηλεύτηκαν στις παιδοψυχιατρικές κλινικές των νοσοκομείων 68 παιδιά που έκαναν απόπειρες αυτοκτονίας, ενώ πριν δυο χρόνια νοσηλεύτηκαν 34 περιστατικά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από 5 χρόνια δεν προσέρχονταν στο νοσοκομείο όλα τα περιστατικά που έκαναν απόπειρες αυτοκτονίας, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια αυξήθηκαν τα ποσοστά προσέλευσης  το ίδιο διάστημα.    

Τέλος, όπως τόνισαν οι ειδικοί, ο συνδυασμός θεραπειών, η συνεργασία με το σχολείο και η παιδοψυχιατρική νοσηλεία είναι απαραίτητα και αποτελεσματικά εργαλεία για τις περιπτώσεις απόπειρας αυτοκτονίας παιδιών και εφήβων.

Αυτοκτονικότητα ανδρών

Οι άνδρες αυτοκτονούν συχνότερα σε σχέση με τις γυναίκες, ωστόσο εκείνες πραγματοποιούν περισσότερες απόπειρες, επισήμανε ακόμη ο κ. Κονταξάκης, τονίζοντας πως το 2013 καταγράφηκαν 532 αυτοκτονίες και 565 το 2014. Ωστόσο οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα νούμερα μπορεί να είναι ακόμη και διπλάσια.

Μελέτη που συνέκρινε τα ποσοστά αυτοκτονιών πριν από την οικονομική κρίση (2001-2007) και κατά τα πρώτα χρόνια της έναρξής της (2008-2011) φανερώνει αύξηση (κατά την κρίση) κατά 27,2%, ενώ μόνο για τους άνδρες το ποσοστό είναι μεγαλύτερο κατά 26,9%.

Σημαντική αύξηση των ποσοστών αυτοκτονίας παρατηρήθηκε στους άνδρες ηλικίας 30-34, 45-49, 50-54 και 60-64 ετών, ενώ στις γυναίκες δεν προέκυψε σημαντική διαφορά στα ποσοστά αυτοκτονιών.

Αλλη μελέτη για τα αίτια των αυτοκτονιών στα χρόνια της κρίσης στη χώρα μας έδειξε ότι υπάρχει σημαντική σχέση μεταξύ της ανεργίας στους άνδρες και των αυτοκτονιών στην ευρεία ηλικιακή ομάδα από 15 έως και 64 ετών.

Οι ειδικοί επισήμαναν τέλος, πως τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένα για άνδρες άνεργους νέους. 

Αυτοκτονίες στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης (1ο μέρος)

από εφημερίδα των συντακτών



Είναι γνωστό πως η οικονομική κρίση σε όλες τις χώρες που ενσκύπτει-και αυτό ισχύει και στις μέρες μας- έχει άμεση συσχέτιση με την αυτοκτονία, αυτό το πολύπλευρο, πολύπλοκο και δυσεπίλυτο κοινωνιοβιολογικό πρόβλημα.

Η Ελλάδα ειδικά, στα χρόνια της κρίσης παρουσίασε μια αύξηση των αυτοκτονιών τουλάχιστον της τάξης 30% και ανάλογη αύξηση των αποπειρών αυτοκτονίας. Έχει υπολογιστεί ότι κάθε χρόνο καταγράφονται περισσότερες από 1.000.000 αυτοκτονίες παγκοσμίως, μια αυτοκτονία πραγματοποιείται κάθε 20 δευτερόλεπτα ενώ μια απόπειρα πραγματοποιείται κάθε δευτερόλεπτο. Η αυτοκτονία σήμερα συγκαταλέγεται μεταξύ των δέκα συχνοτέρων αιτιών θανάτου στο σύνολο του πληθυσμού και ανάμεσα στις τρεις συχνότερες αιτίες θανάτου για τους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες.

Ειδικοί του χώρου επιχείρησαν ανατομία του προβλήματος σε πρόσφατη επιστημονική ημερίδα με θέμα «Η πρόληψη των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών σε περίοδο κοινωνικο-οικονομικής κρίσης»

Η Ημερίδα οργανώθηκε από το περιοδικό «Ψυχιατρική» της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (ΕΨΕ) και τους Κλάδους αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών και Προληπτικής Ψυχιατρικής της ΕΨΕ σε συνεργασία με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών.

Αυτοκτονίες στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης

Την πεποίθηση πως η αυτοκτονική συμπεριφορά επηρεάζεται από την οικονομική κρίση και τη διάρκεια της, εξέφρασε ο Θ. Παπασλάνης, Ψυχίατρος, MSc, Πανεπιστήμιο Αθηνών στην ομιλία του με θέμα «Αυτοκτονίες στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης».

Σύμφωνα με νέα στοιχεία υπάρχουν διακυμάνσεις ανά γεωγραφική κατανομή.

Συγκεκριμένα, αυξημένη αυτοκτονικότητα παρουσιάζεται στις χώρες της Βαλτικής, κυρίως στη Λιθουανία και ακολούθως σε Σλοβενία, Ουγγαρία. Επίσης αυξημένη αυτοκτονικότητα παρατηρείται στην Ασία (Ιαπωνία, Νότια Κορέα) καθώς και σε Κίνα και Ινδία που καλύπτουν το 60% των αυτοκτονιών παγκοσμίως. Συνηθέστερα στην Κίνα η αυτοκτονικότητα πλήττει γυναίκες που διαβιούν σε αγροτικές περιοχές.

Όπως ανέφερε ο καθηγητής, λαμβάνοντας υπ’ όψη τις οικονομικές κρίσεις διεθνώς και διαχρονικά ας δούμε το παράδειγμα του κραχ του 1929 στην Αμερική, όπου την περίοδο 1927-1937 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σημείωσε δραματική πτώση. Κατά την περίοδο εκείνης της οικονομικής κρίσης αυξήθηκαν και αυξάνονται εν γένει οι βίαιοι θάνατοι, οι ανθρωποκτονίες, τα τροχαία και τα καρδιαγγειακά νοσήματα εξαιτίας του στρες.

Επίσης την περίοδο 1990-1995 που ακολουθεί την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, στη Ρωσία αυξήθηκε το ποσοστό των αυτοκτονιών κυρίως στους άνδρες., ενώ  η αυτοκτονικότητα στις γυναίκες κινήθηκε σε σταθερά επίπεδα. Οι άνδρες είναι εκείνοι που επηρεάζονται περισσότερο σε περίοδο κρίσης, επισήμανε ο κ. Παπασλάνης. Η αυτοκτονικότητα την συγκεκριμένη περίοδο αυξήθηκε ιδιαίτερα στις χώρες της Βαλτικής και ακολούθως σε περιοχές με Σλαβόφωνους πληθυσμούς. Αυτό δεν ισχύει για την περιοχή του Καυκάσου, όπου κυριαρχούν οι ισλαμιστές οι οποίοι δεν κάνουν χρήση αλκοόλ και έχουν πολυπληθείς οικογένειες, γεγονός που λειτουργεί ως δίχτυ προστασίας.

Στις χώρες της Βαλτικής, την συγκεκριμένη περίοδο, η αυτοκτονικότητα,  αυξήθηκε κατά σειράν: Λιθουανία  Εσθονία, Λετονία. Αντίθετα στην Ευρώπη των 15, η κατάσταση υπήρξε σταθερή, με τις γυναίκες να μην επηρεάζονται πολύ.

Είναι γεγονός, επισήμανε ο κ. Παπασλάνης, πως η κοινωνική κρίση που ενσκύπτει πχ στη Βαλτική,  δεν ορίζεται πάντα με οικονομικούς όρους.

Πως επηρέασε η «φούσκα» της Ασίας τις αυτοκτονίες      

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ασίας. Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 1997 από την Ταυλάνδη, (όπου «έσκασε» φούσκα λόγω υπερβολικού δανεισμού)  οδήγησε σε αύξηση αυτοκτονιών.

Στην Ιαπωνία, που είναι μια ισχυρή οικονομία, πριν το 1997 είχαμε 22.000 αυτοκτονίες το μήνα, ενώ μετά το 1997 είχαμε 33.000 το μήνα (κυρίως στους άνδρες).

Το ίδιο συνέβη και στη Νότια Κορέα την περίοδο της οικονομικής κρίσης και πάλι με αυξημένη την αυτοκτονικότητα κυρίως των ανδρών. Επίσης σημειώθηκαν πολλές αυτοκτονίες ηλικιωμένων, οι οποίοι έθεσαν τέλος στη ζωή τους, από την ανάγκη τους να μην γίνονται βάρος στα  παιδιά τους. Το ίδιο συνέβη και στην Ταιβάν.

Το φαινόμενο της αυτοκτονίας στον ελλαδικό χώρο

Αναφορικά με τη χώρα μας, ο καθηγητής υπογράμμισε πως στην Ελλάδα το 2008, λόγω της ύφεσης, σημειώθηκε μείωση του ΑΕΠ, τουλάχιστον 25%. Ήδη το 2010 οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων και βρίσκεται σε εξέλιξη δημογραφικό πρόβλημα, για το οποίο ωστόσο δεν ευθύνεται αποκλειστικά η κρίση. Ταυτόχρονα, οι γάμοι μειώνονται και τα διαζύγια σημειώνουν μικρή αύξηση.

Το σημαντικότερο είναι πως αυξάνεται η ανεργία: Ο δείκτης της ανεργίας εκτοξεύεται από το 8% στο 25%, μες το 50-70% των ανέργων να είναι μακροχρόνια άνεργοι, με τα ποσοστά αυτά να είναι ακόμη υψηλότερα στον νεανικό πληθυσμό. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο πληθυσμός που ζει σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, αυξάνεται στο 35%, ενώ ο πληθυσμός που ζει σε κοινωνική αποστέρηση ανέρχεται στο 40%.

Ελληνικές έρευνες για την κρίση και την αυτοκτονικότητα

Στη συνέχεια ο καθηγητής αναφέρθηκε σε έρευνες σχετικά με την κρίση και την αυτοκτονικότητα που εξετάζουν την περίοδο 2001-2013.

Το 2007 αρχίζει να παρουσιάζεται η ύφεση, ενώ το 2010 τα συμπτώματα είναι πιο έντονα. Οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα ανέρχονται την περίοδο αυτή σε 5.174, που αντιστοιχεί στο 0,37% των θανάτων, ποσοστό που είναι χαμηλό σε διεθνές επίπεδο. Το ποσοστό των αυτόχειρων ανδρών είναι  82,4% και των γυναικών 17,6%
Το 2013 σημειώνεται ο μεγαλύτερος αριθμός αυτοκτονιών, οι οποίες  ανέρχονται σε 333. Ωστόσο, το 2016 μέχρι τώρα, σημειώνεται αλματώδης αύξηση σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, οι αυτοκτονίες ανέρχονται ήδη σε 562, πριν τη λήξη της χρονιάς.
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, από τα τέλη του 2010 και μετά, μεγάλος αριθμός θανάτων οφείλεται σε βίαιες ενέργειας. Παράλληλα έχουμε αύξηση των απροσδόκητων θανάτων, οι οποίοι όμως δεν ταξινομούνται. Σύμφωνα με διεθνή στοιχεία, το 50-70% αυτών των θανάτων είναι συγκεκαλυμμένες αυτοκτονίες.

Από το 2010 και μετά, ο δείκτης αυτοκτονικότητας αυξάνεται συνεχώς, τόνισε ο κ. Παπασλάνης. Συγκεκριμένα, 5 αυτοκτονίες ανδρών αντιστοιχούν σε 1 αυτοκτονία γυναικών, καθώς όπως καταδεικνύεται κυρίως οι άνδρες απορρόφησαν το αρχικό στρες της κρίσης.

Επίσης, κατά τη διάρκεια των ετών 2001-2013 οι αυτοκτονίες αυξάνονται στα άτομα ηλικίας  άνω των 65 ετών.

Την περίοδο 2008-2013 η αυτοκτονικότητα παρουσιάζει σημαντική αύξηση της τάξης του 43,3%, κυρίως στους άνδρες, ενώ στις γυναίκες δεν σημειώνεται σημαντική μεταβολή. Το στατιστικά σημαντικό στοιχείο είναι πως η αυτοκτονικότητα αυξάνεται στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας (25-34 ετών) και στους άνεργους, ή σε αυτούς που έχουν την ανασφάλεια της ανεργίας (45-64%), δηλαδή στις οικονομικά ενεργές ηλικίες.

Αύξηση αυτοκτονιών στην Αττική

Αξίζει να σημειωθεί πως η αυτοκτονικότητα την συγκεκριμένη περίοδο αυξήθηκε σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, ενώ μειώθηκε μόνο στα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Ιδιαίτερα η αυτοκτονικότητα αυξήθηκε στη Θεσσαλία, τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου, στην Αττική, και την Κρήτη συνολικά την περίοδο της κρίσης.

Ειδικά στην Αττική, που είναι η μεγαλύτερη περιφέρεια της Ελλάδας, η αύξηση της αυτοκτονικότητας είναι σημαντική, της τάξης του 46,6%.

Οι συνήθεις τρόποι αυτοκτονίας για τους άνδρες είναι κατά σειρά: απαγχονισμός, χρήση πυροβόλων όπλων, πτώση, και χρήση φαρμάκων , ενώ για τις γυναίκες είναι: απαγχονισμός, πτώση, χρήση φαρμάκων και χρήση πυροβόλων όπλων.

Σύμφωνα με πρόσφατη εργασία, όπου εξετάζεται η περίοδος 1992-2012  στην αρχή της κρίσης στις γυναίκες δεν παρατηρείται αλλαγή στην αυτοκτονικότητα,  ενώ στους άνδρες σημειώνεται αλλαγή το 2008. Προηγουμένως η αυτοκτονικότητα παρουσίαζε σταθερότητα ή ήπια μείωση.

Σύμφωνα με έρευνα του 2014, τα αποτελέσματα της κρίσης δεν είναι πλήρως ορατά και γιατί δεν καταγράφονται όλα τα περιστατικά. Κλείνοντας την ομιλία του ο καθηγητής εξέφρασε την αισιόδοξη διατύπωση πως κάθε κρίση είναι ευκαιρία για αλλαγή.

Συνάφεια αυτοκτονικότητας και οικονομικής κρίσης

Όπως τόνισαν οι ειδικοί, κατά την διάρκεια της ημερίδας, η ψυχοπαθολογία συνδέεται με την αυτοκτονικότητα, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα, υπογραμμίζοντας πως  σαφώς υπάρχει σχέση και συνάφεια μεταξύ της αυτοκτονικότητας και της οικονομικής κρίσης.

Κοινός παρανομαστής στις αυτοκτονίες σε περίοδο κρίσης είναι το στρες που προκαλεί η ανεργία και η οικονομική ανασφάλεια.

Ακόμη επισημάνθηκε η σιωπή των ΜΜΕ αναφορικά με τις αυτοκτονίες μετά την κυβερνητική αλλαγή, ενώ οι  ειδικοί αναφέρθηκαν στο παράδειγμα της Αυστρίας όπου οι αυτοκτονίες σταμάτησαν , όταν έπαψαν να προβάλλονται από τα ΜΜΕ.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως δεν είναι σωστό να προβάλλονται από τα ΜΜΕ οι αυτοκτονίες, εξ αιτίας του μιμητικού φαινομένου, καθώς  έχει διαπιστωθεί πως όταν προβάλλεται μια πράξη αυτοκτονίας, ακολουθούν πολλές.

Είναι χαρακτηριστικό πως μετά την αυτοκτονία του φαρμακοποιού στο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 2012, οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν 32%.

Παρ’ όλα αυτά εντύπωση προκαλεί το γεγονός, πως σε αντίθεση με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, έρευνα του ΕΠΨ σχετικά με την αυτοκτονικότητα (ιδεασμός, σχέδιο, απόπειρα) καταγράφει πτώση της το διάστημα 2011 -2013.

Όλοι δε υπογράμμισαν πως πέρα από τους αριθμούς και τις στατιστικές, είναι αναγκαίο να δώσουμε λόγο και φωνή στους πάσχοντες , δηλαδή σ’ αυτούς που επιζούν από τις αυτοκτονίες.

Αυτοκαταστροφική συμπεριφορά στις γυναίκες

Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά στις γυναίκες, ένα επίκαιρο, φλέγον ζήτημα που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, υπήρξε το επίκεντρο της ομιλίας της Σ. Σταμούλη, Διδάκτορος Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία επισήμανε την αμηχανία με την οποία προσεγγίζουμε την γυναικεία αυτοκτονία.

Η κ. Σταμούλη εστιάστηκε στην σύγχυση που παρατηρείται στη σύγκριση επιδημιολογικών μελετών, με αποτέλεσμα τα σίγουρα στοιχεία να είναι λίγα. Παράλληλα, η προβλεπτική ικανότητα για την αυτοκτονία ενός ατόμου είναι μικρή.

Η αυτοκτονία-επισήμανε η διδάκτωρ Ψυχιατρικής- είναι σπάνιο φαινόμενο καθώς αφορά 1, 2, 3 άτομα στις 10.000 πληθυσμού. Ωστόσο  στον ψυχιατρικό πληθυσμό το τοπίο ανατρέπεται και η κατάσταση είναι διαφορετική. Η καλή κλινική αξιολόγηση είναι η βάση της αντιμετώπισης του προβλήματος, ενώ μεγάλη σημασία έχει η εκτίμηση του κινδύνου. Οι γυναίκες αυτοκτονούν λιγότερο, αλλά κάνουν περισσότερες απόπειρες, ενώ  μεγάλη σημασία έχει και το ψυχιατρικό ιστορικό.

Τι οδηγεί τις γυναίκες στην αυτοκτονία

Η έλλειψη ελπίδας και η έλλειψη βοήθειας (όπου η γυναίκα νομίζει-σωστά η εσφαλμένα- πως είναι αβοήθητη) είναι οι δυο καθοριστικοί παράγοντες που κρύβονται πίσω από κάθε αυτοκτονία, οδηγώντας σε αυτήν.

 Η κ. Σταμούλη αναφέρθηκε στην ιδιαιτερότητα του γυναικείου ψυχισμού, καθώς οι γυναίκες αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες δυσκολίες σε σχέση με συναισθηματικά προβλήματα, αλλά δέχονται ευκολότερα βοήθεια. Επίσης εστιάστηκε στον σημαντικό ρόλο που παίζουν στις αυτοκτονίες των γυναικών τα οιστρογόνα και η σεροτονίνη. Από την άλλη, η συννοησηρότητα , δηλαδή η παράλληλη χρήση ουσιών αυξάνει τον κίνδυνο μια γυναίκα να οδηγηθεί στην αυτοκτονία.

Τα τελευταία 2-3 χρόνια όλο και πιο συχνά έρχονται στα νοσοκομεία γυναίκες που απεμπολούν τους ρόλους τους (φροντίδα παιδιών, ηλικιωμένων) ή είναι αυτοκαταστροφικές, ή έχουν χαοτικές ερωτικές σχέσεις.

Μια συνήθης γυναικεία αυτοκαταστροφική πράξη,  το κόψιμο των καρπών είναι μια κραυγή για βοήθεια, ενώ στις έφηβες πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη την υπερδοσολογία φαρμάκων (το λίθιο αποτελεί σοβαρό κίνδυνο) γιατί ίσως αυτοκτονήσουν.

Η κ. Σταμούλη τόνισε πως η απόπειρα αυτοκτονίας είναι αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, μια κραυγή βοήθειας, ενώ πρέπει να δίνουμε προσοχή στην αυξημένη χρήση αλκοόλ και στα καψίματα.

Σημαντικό ρόλο στην αυτοκτονικότητα παίζουν:

·         Η προσωπικότητα

·         Η ψυχιατρική νόσος

·         Το οικογενειακό ιστορικό (κληρονομικότητα)

·         Το να είναι κάποιος μοναχικό ή απομονωμένο άτομο

·         Οι κοινωνικές δεξιότητες

·         Η ανεργία

Αξιολόγηση αυτοκτονικότητας-εκτίμηση κινδύνου

 Οι ψυχολόγοι πρέπει πάντα να ρωτούν αν υπάρχει σχέδιο για αυτοκτονία ή κατάθλιψη σε περίπτωση αυτοκτονικού ιδεασμού, ενώ εάν υπάρχουν έμμονες σχέσεις αυτοκτονίας πρέπει η γυναίκα να λάβει ψυχιατρική βοήθεια για αγωγή και παρακολούθηση.

Αν υπάρχει απουσία πλάνου με αυτοκτονικό ιδεασμό, αποκλείουμε την ψυχιατρική νόσο, υπογράμμισε η διδάκτωρ Ψυχολογίας, τονίζοντας πως αν υπάρχει ψυχιατρική νόσος σε μια γυναίκα, ο κίνδυνος να αυτοκτονήσει είναι αυξημένος. Κυρίαρχα συμπτώματα της αυτοκτονικότητας είναι η ανηδονία, η απελπισία, ο επίμονος αυτοκτονικός ιδεασμός.

Μεγάλη προσοχή πρέπει να δίνουμε στο προφίλ μοναχικής γυναίκας, που ζει σε αγροτική περιοχή, είναι πάνω από 65 χρονών, πάσχει από κατάθλιψη, έχει οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονίας, δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, και έχει στη διάθεση της ζιζανιοκτόνα και καραμπίνα.

Ιδιαίτερα ευάλωτες είναι επίσης οι γυναίκες που έχουν σωματικές ασθένειας, ενώ σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση αυτοκτονικότητας παίζουν η φτώχεια, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η έλλειψη υποστήριξης , ενώ το νόημα της ζωής είναι καθοριστικό.

Το νόημα ζωής αποτρέπει την αυτοκτονία

«Πρέπει να ανιχνεύσουμε το νόημα της ζωής. Αν δεν νοηματοδοτείται η ζωή υπάρχει κίνδυνος αυτοκτονίας» υπογράμμισε η διδάκτωρ Ψυχιατρικής, ενώ αναφερόμενη στο κραχ του 1929 παρατήρησε πως κατά τη διάρκεια του οι άνθρωποι είχαν νόημα ζωής, ενώ αντίθετα στις μέρες μας αποδομούνται όλα.

Σύμφωνα με μελέτες οι  γυναίκες κάνουν 3-4 φορές περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας, απ’ ότι οι άνδρες, ενώ η αυτοκτονικότητα αυξάνεται μετά τα 65 έτη.

Πάντως στις ηλικίες άνω των 65 η σχέση αυτοκτονικότητας ανδρών-γυναικών είναι σχεδόν 1/1.

Σε διεθνές επίπεδο ιδιαίτερα ευάλωτες στην αυτοκτονικότητα είναι οι Κινέζες που είναι μόνες γιατί λόγω πολιτιστικών παραγόντων αισθάνονται βάρος για τους άλλους.

Αντίθετα οι Αφροαμερικανίδες έχουν μειωμένη αυτοκτονικότητα γιατί είναι εξωστρεφείς, έχουν έντονη θρησκευτικότητα και πολλαπλά κοινωνικά δίκτυα.

Οι γυναίκες χωρίς σταθερή σχέση έχουν κίνδυνο αυτοκτονικότητας κατά 4-5 φορές μεγαλύτερο από τις γυναίκες με σταθερή σχέση.

1η αιτία θανάτου η αυτοκτονία στις νεαρές γυναίκες σε ΗΠΑ- Ευρώπη

Για τις έφηβες και τις νεαρές γυναίκες στην Ελλάδα, η αυτοκτονία είναι η 6η αιτία θανάτου, όταν στην Ευρώπη είναι η 2η. Επίσης στις γυναίκες 25-35 ετών στην Ελλάδα η αυτοκτονία είναι η 6η αιτία θανάτου, ενώ σε ΗΠΑ και Ευρώπη είναι η 1η αιτία θανάτου. Στις ηλικίες άνω των 60, 65 οι αυτοκτονίες αυξάνονται.

Όταν παρουσιάζονται ψυχοπαθολογία ή συναισθηματικές ενοχλήσεις, ο κίνδυνος αυτοκτονίας είναι μεγαλύτερος, επισήμανε η κ. Σταμούλη, τονίζοντας πως όταν τα οιστρογόνα μειώνονται πριν και μετά την έμμηνο ρήση οι πιθανότητες αυτοτραυματισμού  και αυτοκτονίας είναι αυξημένες.

Κακές οικογενειακές σχέσεις-κακοποίηση

Σημαντικό ρόλο στην αυτοκτονικότητα παίζουν ακόμη οι κακές οικογενειακές σχέσεις, η παιδική κακοποίηση, αν μια γυναίκα είναι ανύπανδρη, έφηβη, αβοήθητη, πάσχει από ψυχιατρική διαταραχή, έχει μη προγραμματισμένη εγκυμοσύνη, κάνει κατάχρηση ουσιών (αλκοόλ, ναρκωτικά), είναι άνεργη, αποβάλλει, ή κάνει έκτρωση.

Ο κίνδυνος αυξάνεται αν έχει αυτοκτονική πρόθεση, δηλαδή αν έχει κάνει προηγούμενες απόπειρες και το κρύβει, αν πάσχει από κατάθλιψη ή διπολική διαταραχή, αν έχει κρίσεις πανικού, αν υπάρχουν ψυχοπιεστικοί παράγοντες και αν κάνει χρήση ουσιών.

Επίσης η περίοδος της λοχείας είναι δύσκολη και περιπεπλεγμένη.

Αν μια γυναίκα έχει ψυχιατρικό πρόβλημα θέλει ιδιαίτερο χειρισμό, τόνισε η κ. Σταμούλη, αναφερόμενη στη συμβολή της χορήγησης λιθίου στην πρόληψη της αυτοκτονικότητας, καθώς υπάρχει θεαματική βελτίωση και τα συμπτώματα εξαφανίζονται.

Επίσης κατά την διάρκεια της εμμηνόπαυσης, την τρίτη και τέταρτη ηλικία οι αυτοκτονίες αυξάνονται, ενώ η έγκαιρη διάγνωση σε ψυχιατρικά θέματα είναι σημαντικός αποτρεπτικός παράγοντας της αυτοκτονικότητας.  

Αυξάνεται ραγδαία η πιθανότητα εμφάνισης ψυχικής πάθησης, αν νοσούν τα αδέρφια

από yolife




Έως και 20πλάσιες πιθανότητες να εκδηλώσουν κάποια ψυχική ασθένεια, εάν τα αδέρφια τους νοσούν.

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως η κληρονομικότητα παίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση ψυχικών διαταραχών. Μήπως όμως η ψυχική υγεία των αδερφών μας παίζει μεγαλύτερο ρόλο;

Διεθνής μελέτη που παρουσιάστηκε στο συνέδριο Νευροψυχοφαρμακολογίας του Ευρωπαϊκού Κολεγίου στη Βενετία έδειξε πως οι πιθανότητες να εμφανίσει κάποιος μία ψυχική πάθηση πολλαπλασιάζονται όταν κάποιο από τα αδέρφια του έχει ήδη εκδηλώσει μία διαταραχή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με μετρήσεις που έκαναν επιστήμονες από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και το Ισραήλ εάν κάποιος πάσχει από σχιζοφρένεια, τότε τα αδέρφια του έχουν δεκαπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν την πάθηση αυτή. Ταυτόχρονα, οι πιθανότητες να εμφανίσουν σχιζοσυναισθηματική διαταραχή οχταπλασιάζονται ενώ για την διπολική διαταραχή εικοσαπλασιάζονται.

Και στην διπολική διαταραχή, οι πιθανότητες να εκδηλωθούν και στα αδέρφια παρόμοια συμπτώματα ή άλλες ψυχικές ασθένειες τετραπλασιάζονται. Γενικότερα, το θέμα της κληρονομικότητας είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει την ψυχική υγεία, αλλά φαίνεται πώς η αδερφική σχέση περνάει στην πρώτη θέση. Αξίζει να αναφέρουμε πώς 1 στους 4 ανθρώπους στην Ευρώπη νοσεί από κάποια ψυχική πάθηση, είτε ήπιας μορφής είτε πιο σοβαρής.  

Θεός και σκουπιδάκι: Όσα μου έμαθε η μανιοκατάθλιψη

από andro

Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Γράφω αυτό το κείμενο για να βοηθήσω κάποιον άλλον σε αντίστοιχη κατάσταση. Να του πω: Μπορεί τώρα τίποτα να μη σου δίνει χαρά και ο θάνατος να μοιάζει η μόνη λύση. Όλο αυτό όμως θα περάσει. 

«Νιώθω πλέον κανονική. Όπως πριν αρρωστήσω. Το εκκρεμές μου σταμάτησε να γυρνάει σαν τρελό», γράφει η Αριάδνη Λουκάκου. 

Η Kay Redfield Jamison είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Johns Hopkins School of Medicine, αναγνωρισμένη παγκοσμίως αυθεντία σε θέματα μανιοκατάθλιψης και μανιοκαταθλιπτική η ίδια. Το βιβλίο της «An Unquiet Mind» είναι μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία της δικής της μάχης με τη μανιοκατάθλιψη. «Διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να κατανοήσει πραγματικά αυτή την ασθένεια, αν δεν υποφέρει ο ίδιος από αυτή», γράφει. 

Εγώ νομίζω ότι μπορώ να την κατανοήσω. Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Βέβαια, τώρα πια, δεν χρησιμοποιούν τον όρο μανιοκατάθλιψη. Έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό (και ίσως περισσότερο ακριβή) όρο διπολική διαταραχή (bipolar disorder). Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που επηρεάζει τη διάθεση. Επηρεάζει τη ζωή σου και αυτή των γύρω σου, επηρεάζει τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου, το σώμα σου, την υγεία σου. Απειλεί τη ζωή σου. Η μανιοκατάθλιψη είναι από τις ασθένειες με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στις νεαρές ηλικίες παγκοσμίως. Αυτοκτονίες όταν είσαι down, ατυχήματα όταν είσαι high. 

«Η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει». 

Τα καλά νέα είναι ότι αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά. Μπορείς να ζήσεις μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρκεί να παίρνεις τα φάρμακά σου. Χωρίς σοβαρές παρενέργειες σημειωτέον. Τα κακά νέα είναι ότι πολλές φορές δεν θες να την αντιμετωπίσεις φαρμακευτικά. Για την ακρίβεια, όχι απλώς δεν θες, θες –αντίθετα– να κρυφτείς από αυτούς που σε καταλαβαίνουν και να τη ζήσεις ως το τέλος. Να την επιτείνεις. Τη μανία. Θες κι άλλο, θες λίγο ακόμα. Εγώ, όσες φορές έχω πάθει μανία, έχω τσακωθεί με όλο μου το περιβάλλον, γιατί αισθάνομαι ότι είμαι καλά, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, ότι το ελέγχω απόλυτα και αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου ή να πάρω τα φάρμακά μου. Το συναίσθημα είναι υπέροχο, είναι μαγικό και δεν υπάρχει κανένα ναρκωτικό η επίδραση του οποίου να είναι έστω και κοντινή σε αυτό. Στην αρχή νιώθεις ευφορία, εγρήγορση, αισιοδοξία. Νιώθεις γεμάτος ενέργεια και χρειάζεσαι πολύ λιγότερες ώρες ύπνου, ενώ καταπιάνεσαι επιτυχώς με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Το μυαλό σου τρέχει γρήγορα, όλα σου φαίνονται εύκολα, ενθουσιάζεσαι με τα πάντα, είσαι δημιουργικός, ευχάριστος, φλερτάρεις και μιλάς πολύ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αργά ή γρήγορα όμως, το κοντέρ πιάνει τα 200 και τα φρένα σπάνε. Και αφού κάνεις πράγματα επικίνδυνα, αφού πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς, καταστρέψεις σχέσεις, δουλειές κτλ, ξαφνικά κρασάρεις. Και σκέφτεσαι όλα αυτά που έλεγες και έκανες τότε που νόμιζες ότι είσαι θεός και τώρα νιώθεις ακριβώς το αντίθετο. Ένα σκουπιδάκι.

Όταν αρχίζει η κατάθλιψη ζητάω αμέσως βοήθεια. Όπως λέγαμε με μια φίλη που τραβάει τα ίδια, η κατάθλιψη της μανιοκατάθλιψης είναι άλλη πίστα. Τα αντικαταθλιπτικά δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Ο καθένας τα βιώνει διαφορετικά αυτά τα πράγματα. Εγώ, σε περιόδους βαριάς κατάθλιψης, είμαι σχεδόν νεκρή. Κουλουριασμένη στο κρεββάτι, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι παρά μόνο με ηρεμιστικά, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι τον κόσμο, φοβάμαι να βγω έξω, πονάει όλο μου το σώμα, έχω τύψεις και ντρέπομαι για όλα, νιώθω άσχημη και χαζή. Η πλάκα είναι ότι όντως «χαζεύω». Το μυαλό μου κινείται αργά και οι σκέψεις μου μπλέκονται σε έναν ατέρμονο αρνητισμό που με αποτρέπει από τα πάντα. Η δημιουργικότητά μου χάνεται. Η πιο απλή κίνηση, η πιο απλή πράξη, γίνεται βουνό. Τίποτα δεν μου δίνει χαρά. Ο θάνατος μοιάζει η μόνη λύση. Ο βασικός λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να βοηθήσω κάποιον άλλο, έστω και έναν, που βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση και να του πω κάτι πολύ απλό, αλλά πολύ σημαντικό. Θα περάσει. Πάντα περνάει.

Η μανιοκατάθλιψη είναι ύπουλη –μπορεί να κρυφτεί για ένα μεγάλο διάστημα και μετά να έρθει πάλι καβάλα στο άλογο. Στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ, απλώς κάνει κύκλους. Είναι χρόνια ασθένεια. Συνήθως εμφανίζεται λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30, αν και μερικές φορές μπορεί να εμφανιστεί στην εφηβεία ή σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Λένε, ότι μετά τα 50 αρχίζει να υποχωρεί και κάποια στιγμή φεύγει, μαζί με τη νεότητα. Πάντως, η θεραπεία δεν είναι για ένα διάστημα, αλλά για πάντα. Φυσικά προσαρμόζεται, είσαι καλύτερα μειώνεις τη δόση, είσαι χειρότερα παίρνεις κάτι ακόμα.

Πρέπει να έχεις έναν πάρα πολύ καλό γιατρό (ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο) που να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα και να μπορείς να του λες τα πάντα. Πολύ βασικό. Πρέπει να είσαι σε επικοινωνία, όχι συνεχή, αλλά σταθερή. Μπορεί να μην τον έχεις δει για δύο μήνες, αλλά αν ένα βράδυ δεν κοιμηθείς καθόλου, (μανία), πρέπει να τον πάρεις κατευθείαν τηλέφωνο. Έχεις πάντα το κινητό του κι ας μην το χρησιμοποιήσεις ποτέ. (Θα το χρησιμοποιήσεις). Συνήθως παίρνεις ένα κοκτέιλ φαρμάκων, αφού το αντικαταθλιπτικό σε ανεβάζει και μπορεί να σου προκαλέσει μανία κι αυτό που σε ηρεμεί μπορεί να σε ρίξει στην κατάθλιψη.

«Αν μου έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ”ταξίδι”». 

Ο τελευταίος μου γιατρός, ο τρίτος στη σειρά, είναι κορυφαίος. Την πρώτη φορά που πήγα, high as a kite, μου έδωσε μια σειρά από φάρμακα. Αν θυμάμαι καλά, έπρεπε να παίρνω έξι διαφορετικά χάπια μέσα στη διάρκεια της μέρας. Εγώ σιχαίνομαι τα φάρμακα, δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Φρίκαρα. Άλλωστε ήμουν ήδη φρικαρισμένη, άυπνη επί μέρες, πτώμα και τσακωμένη με το σύμπαν. Του λέω: «Τόσα πολλά;» και μου απαντάει ατάραχος: «Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις». «Ξέρω!», αναφώνησα προσβεβλημένη, γιατί όταν είσαι χάι τα ξέρεις όλα. «Ωραία», μου λέει. «Και πώς κάνεις το βραστό; Ρίχνεις το κρέας στο νερό και το αφήνεις να βράσει; Δεν θα βάλεις κρεμμυδάκι; Πατατούλα, καρότο; Καρυκεύματα;». Με έπεισε, με ηρέμησε και ξεκίνησα να τα κουμπώνω. Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Τώρα, ένα χρόνο μετά, παίρνω το ένα δέκατο από αυτά που μου έδωσε τότε και θα συνεχίσω να το παίρνω μέχρι να μου πει να το αλλάξω. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Νιώθω μια χαρά. Κανονική. Όπως πριν αρρωστήσω. Στεναχωριέμαι, χαίρομαι, πέφτω, ανεβαίνω, όπως όλοι. Όταν υποστώ ένα σοκ, κλονίζομαι. Όπως όλοι. Το εκκρεμές μου σταμάτησε να γυρνάει σαν τρελό, διανύει τώρα τη σωστή απόσταση. Μετά από 12 χρόνια φριχτής ταλαιπωρίας, νιώθω επιτέλους αισιόδοξη. Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Μέχρι να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, έχω αλλάξει τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους. Η πρώτη μου ψυχολόγος ήταν μια πανάκριβη κυρία μεγάλης ηλικίας γαλλοσπουδασμένη και υπέρμαχος της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Επί δύο χρόνια προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν έχω τίποτα, εκτός από ένα φουσκωμένο εγώ, που θέλει να τραβάει την προσοχή. Μάταια της έλεγα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω από την κατάθλιψη, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι υπάρχει αυτή η ασθένεια στην ευρύτερη οικογένειά μου. Ήταν ανένδοτη. Δεν ήθελε να πάρω φάρμακα και ψάχναμε μαζί στα όνειρά μου και στην παιδική μου ηλικία για μια λύση. Δυστυχώς γι’ αυτήν, είχα την τύχη να έχω μια πάρα πολύ ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αφού είδα και απόειδα, σταμάτησα να πηγαίνω. Έχασα δύο χρόνια από τη ζωή μου και πάρα πολλά λεφτά. Τον δεύτερο ψυχίατρο, στον οποίο πήγα για ένα χρόνο, κανονικά θα έπρεπε να τον καταγγείλω στον ιατρικό σύλλογο. Θέλω να πω με αυτά, ότι η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει. Ο ψυχίατρος είναι υποχρεωτικός. Ο ψυχολόγος προαιρετικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντικός. Όμως, η φαρμακευτική αγωγή είναι απαραίτητη.

«Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη». 

Η μανιοκατάθλιψη είναι πολύ δύσκολη στη διάγνωση, παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές, έχει πολλά διαφορετικά συμπτώματα, τρομερές διαβαθμίσεις και δεν υπάρχει κάποια εξέταση αιματολογική, εγκεφαλογράφημα κτλ που να μπορεί να την εντοπίσει. Συχνά θεωρούν ότι έχεις κατάθλιψη και σου δίνουν αντικαταθλιπτικά, τα οποία σε πετάνε στον αέρα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Κανένας μας δεν έχει ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Άλλοι έχουν πιο έντονες μανίες και άλλοι πιο βαριές καταθλίψεις. Κάποιοι είναι ικανοί να πετάξουν μια ολόκληρη περιουσία σε μια βραδιά στο καζίνο και άλλοι μπορούν να κλειστούν επί μια εβδομάδα σπίτι τους χωρίς φαγητό και ύπνο γράφοντας ή ζωγραφίζοντας, μέχρι να ξεπεράσουν τα όριά τους και να καταρρεύσουν. Στην κατάθλιψη, κάποιοι κλαίνε όλη μέρα, δεν τρώνε και δεν κοιμούνται, ενώ άλλοι κοιμούνται ατέλειωτες ώρες και τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Περιττό να πω ότι αυτές οι ακραίες διακυμάνσεις οδηγούν και σε ακραίες αυξομειώσεις βάρους (εγώ έχω ανεβοκατέβει 20 κιλά σε διάστημα έξι μηνών και αυτό πάνω από μια φορά). Η λίμπιντο ανεβοκατεβαίνει μαζί με τη διάθεση. Στην κατάθλιψη απλά δεν υπάρχει, στη μανία είναι ασυγκράτητη. Πολλοί υποφέρουν από αυτή την αρρώστια, χωρίς να το ξέρουν και μαζί τους υποφέρουν και οι δικοί τους. Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων εθισμένων σε διάφορες ουσίες έχει αυτό το πρόβλημα. Πολλοί αλκοολικοί πίνουν γιατί έχουν μανιοκατάθλιψη. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο αλκοολισμός. Σε αυτόν οδηγούνται επειδή υποφέρουν.

Μια από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις, στον τομέα της ιατρικής στον εικοστό αιώνα, ήταν η θεραπευτική δράση του λιθίου στην αντιμετώπιση της μανιοκατάθλιψης. Έγινε, και αυτή, τυχαία. Ένας φίλος ψυχίατρος έλεγε ότι αν είχε ανακαλυφθεί λίγο νωρίτερα, ο Χέμινγουέι δεν θα είχε αυτοκτονήσει. Ούτε η Βιρτζίνια Γουλφ. Μεγάλοι συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ηθοποιοί και καλλιτέχνες πάσχουν από την ασθένεια αυτή. Ο Λέοναρντ Κοέν έχει πει ότι προσπαθεί να ζει χωρίς φάρμακα για να μην περιορίζει τη δημιουργικότητά του. Περνάει όμως μεγάλα διαστήματα απομονωμένος, παλεύοντας με μια απέραντη θλίψη. Όταν βγαίνει από αυτήν, μας προσφέρει τους καρπούς της. Ο Στίβεν Φράι, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, γύρισε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για το BBC με τίτλο «The secret life of the manic depressive». Μίλησε με πολλούς διάσημους του Χόλιγουντ που υποφέρουν από αυτήν την αρρώστια, όπως τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους και την Κάρι Φίσερ, αλλά μίλησε πολύ και για τη δική του εμπειρία. Λένε ότι ο Ναπολέων ήταν μανιοκαταθλιπτικός. Και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Πάντως ο Τσόρτσιλ ήταν σίγουρα. Μια σειρά από επιφανείς ανθρώπους της τέχνης, της πολιτικής και της επιστήμης παλεύουν κρυφά ή φανερά με αυτή την αρρώστια. Η τελευταία που βγήκε να μιλήσει δημόσια γι’ αυτό είναι η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, με αφορμή την πρόσφατη νοσηλεία της. Στα του οίκου μας, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες συγγραφείς, η Μαργαρίτα Καραπάνου έγραψε και μίλησε για αυτήν, πριν τον πρόωρο θάνατό της.

Η μανιοκατάθλιψη είναι ευχή και κατάρα. Σε ανεβάζει στον ουρανό και σε πετάει στα τάρταρα. Αν μου έλεγε κανείς, ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα νομίζω καλύτερος άνθρωπος. Με μεγαλύτερη κατανόηση για την αδυναμία του άλλου και λιγότερη αλαζονεία. Αξιολογώ διαφορετικά τα σοβαρά από τα μη σοβαρά προβλήματα. Χαίρομαι όταν ξυπνάω το πρωί και νιώθω καλά. Δεν το θεωρώ πια δεδομένο. Έχω ανέβει πολύ ψηλά και έχω πέσει πολύ χαμηλά. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το «ταξίδι». Έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι σ’ αυτούς που μ’ αγαπάνε, τώρα που έχω πια καταλάβει τι μου συμβαίνει και πώς αντιμετωπίζεται, να είμαι καλά. Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους, ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη. Είμαι πάντα εγώ. Το στοίχημα τώρα είναι να μάθω να ισορροπώ ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Κι αυτό ισχύει για όλους μας, όχι μόνο για τους μανιοκαταθλιπτικούς.

Αγοραφοβία: πότε εμφανίζεται και πώς αντιμετωπίζεται;

απο enetpress



Η αγοραφοβία παρουσιάζει αυξητικές τάσεις τα τελευταία χρόνια, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα!

Πρόκειται για μια αγχώδη διαταραχή, κατά τη διάρκεια της οποίας οι πάσχοντες νιώθουν πανικόβλητοι, ανήμποροι και αμήχανοι εξαιτίας της παρουσίας πολλών ανθρώπων γύρω τους. Υπολογίζεται ότι από αγοραφοβία πάσχει το 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ, ενώ οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν τη νόσο.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες της mayo clinic, τα συμπτώματα που πρέπει να κινητοποιήσουν τους πάσχοντες είναι:
Φόβος να είναι κανείς μόνος σε οποιαδήποτε κατάσταση
Πανικός όταν βρίσκεται κανείς σε πολυσύχναστα μέρη
Φόβος για τα μέρη όπου μπορεί να είναι δύσκολο να φύγει, όπως ασανσέρ ή τρένο
Αδυναμία να βγει κανείς από το σπίτι ή να είναι σε θέση να το κάνει, μόνο αν κάποιος άλλος τον συνοδεύει
Αίσθημα εξάντλησης
Υπερβολική εξάρτηση από τους άλλους

Είναι συνηθισμένο εξάλλου το φαινόμενο, η αγοραφοβία να συνδυάζεται και με κρίσεις πανικού, όπως:
Γρήγορος καρδιακός ρυθμός
Υπερβολική εφίδρωση
Δυσκολία στην αναπνοή
Τρέμουλο, μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα
Πόνος ή «πλάκωμα» στο στήθος
Ζαλάδα
Ξαφνική έξαψη, ή ρίγη
Στομαχικές διαταραχές, ή διάρροια
Αίσθημα απώλειας του ελέγχου
Ακραίος φόβος θανάτου

Πώς αντιμετωπίζεται
Η φοβία αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί συνδυαστικά, δηλαδή με ψυχοθεραπεία και φαρμακευτική αγωγή. Όμως οι ειδικοί επιστήμονες της mayo clinic αναφέρουν ότι ο ίδιος ο ασθενής είναι δυνατόν να καταφέρει να τη νικήσει, απλώς αλλάζοντας τον τρόπο ζωής του!

Ο Δήμαρχος Ωραιοκάστρου γκρέμισε σπίτι για ψυχικά ασθενείς και χρέωσε 'τα σπασμένα' στο δήμο

από news247



Ο Δήμος Ωραιοκάστρου κάλυψε προσωπικές δικαστικές οφειλές του θερμόαιμου Δημάρχου, που φαίνεται σε βίντεο να προτρέπει πολίτες να χρησιμοποιήσουν βία εναντίον προσφύγων για το θέμα του σχολείου, είχε σύμφωνα με την "Αυγή" 'σπάσει' οίκημα που επρόκειτο να φιλοξενήσει ξενώνα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης

Με 228.000 ευρώ χρέωσε τους πολίτες του Ωραιοκάστρου ο δήμαρχος της πόλης, αφού αυτοί πλήρωσαν τα σπασμένα από παλιότερους τραμπουκισμούς και καταστροφές για τις οποίες είχε καταδικαστεί ο «γαλάζιος» Αστέριος Γαβότσης.
Μετά τη δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση της αντίδρασης της δημοτικής αρχής στη λειτουργία σχολείων για πρόσφυγες μαθητές, αλλά και το βίντεο στο οποίο ο Δήμαρχος Ωραιοκάστρου προτρέπει δημότες σε χρήση βίας, η εφημερίδα "Αυγή" δημοσιεύει νέα στοιχεία για μια παλαιότερη υπόθεση, στην οποία ο Αστέριος Γαβότσης, φαίνεται να ακολούθησε την ίδια τακτική. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, πριν από έξι χρόνια, ο "γαλάζιος" Δήμαρχος είχε καταδικαστεί ως ηθικός αυτουργός για τις καταστροφές που προκλήθηκαν σε οίκημα που επρόκειτο να φιλοξενήσει ξενώνα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης με ποινή φυλάκισης 10 μηνών και χρηματική αποζημίωση 228.000€. Σύμφωνα μάλιστα με το δημοσίευμα, ο δήμαρχος χρέωσε το πρόστιμο στο δήμο Μυγδονίας (που στη συνέχεια ενσωματώθηκε στο δήμο Ωραιοκάστρου) και το ποσό πληρώθηκε τελικά από τους πολίτες.
Η επίθεση στην οικία που θα φιλοξενούσε τον ξενώνα έγινε τον Οκτώβριο του 2003, ενώ είχε προηγηθεί η έντονη αντίδραση της δημοτικής αρχής που καλούσε από τα μεγάφωνα τους κατοίκους έξω από την εν λόγω κατοικία και τους ζητούσε να αποκλείσουν το δρόμο. Όπως ο ίδιος κατέθεσε στο δικαστήριο, "μόλις ενημερώθηκε ο δήμος και το δημοτικό συμβούλιο για την ενοικίαση αυτή ξεσηκώθηκαν κι άρχισαν να κάνουν ζημιές. Δεν ξέρω ποιος έβαλε τη φωτιά. Έσπασαν τα τζάμια, τα κάγκελα από τη σιδερένια περίφραξη. Μάλλον με γκρέιντερ μπήκαν στην αυλή του σπιτιού. Στην είσοδο έβαλαν λάσπες και μπήκαν μέσα κι έσπασαν τα τζάμια, τα καλοριφέρ, μας έκοψαν το νερό, έσκαψαν μπροστά στην είσοδο...".
Όπως αναφέρει το άρθρο, ο δήμος τροποποίησε τον προϋπολογισμό του προκειμένου να εντάξει τα έξοδα που όριζε η δικαστική αποζημίωση και να αποπληρωθεί από το σύνολο των δημοτών. Επιπλέον, είναι σημαντικό να τονίσουμε πως ο ξενώνας δεν λειτούργησε ποτέ.
Ο Δήμαρχος μιλώντας το πρωί στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ ανέφερε μάλιστα πως το δημοσίευμα της εφημερίδας "σαφέστατα ισχύει". "Οι κάτοικοι πήραν την τύχη στα χέρια τους. Πήγαν και έσκαψαν και έκαναν αναχώματα και είπαν ότι συμφώνησε ο Δήμαρχος" σημείωσε επιπλέον.

Επιστολή-καταπέλτης της Κομισιόν για την ψυχιατρική φροντίδα στην Ελλάδα

από thepressproject

Για έξι θανάτους στο Δαφνί, εξαντλητικές συνθήκες για νοσηλευτές και γιατρούς, περιστατικά κακοποίησης, περιορισμούς σε κλουβιά και ακούσιες νοσηλείες σε ιδρύματα στην Ελλάδα, κάνει λόγο επιστολή-καταπέλτης του Επίτροπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα Νιλς Μούιζνιεκς

Από διαμαρτυρία εργαζομένων στην είσοδο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής

Αναλυτικά, ο Επίτροπος δηλώνει έμπλεος ανησυχίας σχετικά με τη λειτουργία του κρατικού συστήματος φροντίδας για τα άτομα με διανοητικές και ψυχοκοινωνικές αναπηρίες στην Ελλάδα, σε επιστολή του προς τον υπουργό Υγείας, Ανδρέα Ξανθό και την αναπληρώτρια υπουργό Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου.

Όπως τονίζει, εκθέσεις εμπειρογνωμόνων υποδεικνύουν «σειρά από ελλείψεις οι οποίες εμμένουν στο κρατικό σύστημα φροντίδας της ψυχικής υγείας και απαιτούν μεγαλύτερη πρόληψη και συντονισμό από το κράτος, πιο αυστηρό σχεδιασμό και ένα πιο σθεναρό και πιο αποτελεσματικό σύστημα ελέγχου».

Έξι θάνατοι στο Δαφνί

Ο επίτροπος αναφέρεται στους έξι θανάτους ασθενών στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών (ΨΝΑ), στο Δαφνί, που έλαβαν χώρα μεταξύ 2014 και 2015. Επίσης, τονίζει ότι ο Έλληνας Συνήγορος του Πολίτη στην έκθεσή του για το έτος 2015, σημείωνε ότι έχει λάβει επαναλαμβανόμενες καταγγελίες σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων νοσηλευόμενων στο ΨΝΑ, ένα εξαιρετικά μεγάλο ίδρυμα που φιλοξενεί πάνω από 1.000 ασθενείς.

Ο Συνήγορος του Πολίτη αποφάνθηκε εμφατικά ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα αποδείχθηκαν ανεπαρκή και ότι θα παρέμβαινε προκειμένου τα υ, πουργεία Υγείας και Δικαιοσύνης να αναλάβουν άμεση δράση, προσθέτει ο Μούιζνιεκς και επισημαίνει:

«Θα εκτιμούσα τη λήψη περαιτέρω πληροφόρησης αναφορικά με την ανταπόκριση των αρχών στις συστάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη και σχετικά με το αποτέλεσμα των ερευνών για τους ως άνω προαναφερθέντες θανάτους στο ΨΝΑ».

Εξαντλητικές συνθήκες εργασίας

Παράλληλα, σημειώνει ότι κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο ΨΝΑ στις 5 Ιουλίου πληροφορήθηκε από τη διοίκηση και μέλη του προσωπικού για τις ιδιαίτερα εξαντλητικές συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται, ειδικά μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης.

Η πολύ μεγάλη αύξηση της ζήτησης υγειονομικής φροντίδας στην Ελλάδα, η οποία σύμφωνα με αναφορές έφτασε στο 120% μεταξύ 2011-2013, συνοδεύτηκε από μία οξεία μείωση των δαπανών υγειονομικής φροντίδας και εξειδικευμένου προσωπικού, λόγω των μέτρων λιτότητας που οι διαδοχικές κυβερνήσεις εξαναγκάστηκαν να υιοθετήσουν, επισημαίνει ο Επίτροπος.

«Όταν βρισκόμουν στο ΨΝΑ ενημερώθηκα για την ακρίβεια ότι ο αριθμός των νοσηλευτών εκεί έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο. Τέτοιες καταστάσεις οδηγούν αναπόδραστα σε αυξημένη επαγγελματική εξουθένωση των επαγγελματιών υγείας και επισπεύδουν τη φυγή τους από τη χώρα (σύμφωνα με πληροφορίες περίπου 17.000 γιατροί έχουν μεταναστεύσει)», προσθέτει.

Κακοποίηση και περιορισμός σε κλουβιά

Αναφερόμενος στις επιπτώσεις της παραπάνω κατάστασης, διαπιστώνει «εκτεταμένη χρήση ιατρικών περιορισμών και καθηλώσεων», καθώς και «περιστατικά κακοποίησης ασθενών στα εναπομείναντα ψυχιατρικά ιδρύματα».

Στην προαναφερθείσα αναφορά του 2015, ο Έλληνας Συνήγορος του Πολίτη σημείωνε ότι ένας από τους θανάτους στο ΨΝΑ αφορούσε καθηλωμένο ασθενή, ενώ σε άλλη δομή ψυχικής υγείας στα Λεχαινά, μία πόλη στην ΒΔ Πελοπόννησο την οποία επισκέφθηκε ο Συνήγορος, ένας αριθμός νοσηλευόμενων βρίσκονταν υπό μόνιμο περιορισμό μέσα σε κλουβιά.

Ακούσιες νοσηλείες

Ιδιαίτερη ανησυχία αναφέρει ότι του προκάλεσε επίσης το υψηλό ποσοστό των ακούσιων νοσηλειών. Σύμφωνα με έρευνα για τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική υγεία, την οποία του παρέδωσε ο υπουργός Ξανθός, το 36,7% των ψυχιατρικών νοσηλειών είναι αναγκαστικές στην Ελλάδα, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 13,6%.

Επ’ αυτού υπενθυμίζεται ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε δύο αποφάσεις που εκδόθηκαν το 2011 (Βένιος και Καραμανόφ), αποφάνθηκε ότι η Ελλάδα είχε παραβιάσει την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφορικά με τον ψυχιατρικό εγκλεισμό των αιτούντων χωρίς τη συναίνεσή τους, η οποία δεν ήταν σύμφωνη με τη διαδικασία που προβλέπεται από το εθνικό δίκαιο.

Η επίβλεψη της εκτέλεσης αυτών των αποφάσεων από μέρους της Ελλάδας εκκρεμεί ακόμη ενώπιον της Επιτροπής των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης.

«Θα εκτιμούσα τη λήψη περαιτέρω πληροφόρησης και επικαιροποιημένων στοιχείων σχετικά με τις ακούσιες νοσηλείες και άλλα μέτρα που ελήφθησαν ή προβλέπονται προκειμένου να εκτελεστούν πλήρως οι προαναφερθείσες αποφάσεις του Δικαστηρίου του Στρασβούργου», τονίζει ο Μούιζνιεκς.

«Απαλλάξτε τη φροντίδα υγείας από περικοπές»

Τέλος, ο Επίτροπος τονίζει ότι αναγνωρίζει πως η Ελλάδα βρίσκεται υπό τρομερούς οικονομικούς εξαναγκασμούς και ότι τα περιθώρια ελιγμών είναι εξ’ αυτού του λόγου περιορισμένα.

Ωστόσο, δεδομένης της σοβαρότητας των ζητημάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εγείρονται, προτρέπει την κυβέρνηση, και με την ιδιότητα των διεθνών δανειστών της Ελλάδας, να απαλλάξει την φροντίδα υγείας, ιδιαίτερα την ψυχιατρική, από περαιτέρω περικοπές στον προϋπολογισμό κατά τη διαπραγμάτευση και σχεδίαση των μέτρων λιτότητας.

Επίσης παροτρύνει την κυβέρνηση να καταβάλει όλες τις αναγκαίες προσπάθειες προκειμένου να πετύχει τους στόχους της αποασυλοποίησης που τέθηκαν στις διαδοχικές ψυχιατρικές μεταρρυθμίσεις και να μειώσει, με την προοπτική να εξαλείψει, τις ακούσιες νοσηλείες, την αναγκαστική θεραπεία και τη χρήση των φυσικών περιορισμών στην ψυχιατρική.

Παράσταση διαμαρτυρίας ενάντια στο κλείσιμο των Πολυδύναμων Ψυχοδιαγνωστικών Κέντρων

από ertopen

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ


Παράσταση διαμαρτυρίας ενάντια στην παύση λειτουργίας των Πολυδύναμων Ψυχοδιαγνωστικών Κέντρων (ΠΨΚ) του ΚΕΘΕΑ  πραγματοποίησε στο υπουργείο Υγείας το πρωί της Δευτέρας η Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων στην Απεξάρτηση, με τη συμμετοχή εργαζομένων από το χώρο της απεξάρτησης, εκπρόσωπων του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) και των Συλλόγων Οικογένειας του ΚΕΘΕΑ «ΝΟΣΤΟΣ» και ΚΕΘΕΑ «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ».

Η παράταση λειτουργίας των ΠΨΚ, που είχε δοθεί στις αρχές του έτους, λήγει την ερχόμενη Τετάρτη 14 Σεπτέμβρη, χωρίς να έχει διασφαλιστεί η συνέχεια της λειτουργίας τους και το μέλλον των εργαζομένων και των αποδεκτών των υπηρεσιών τους.

Με απόφασή του, ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ έχει προκηρύξει
τετράωρη στάση εργασίας για την Τετάρτη (12 μ.-4 μ.μ.) 
υπογραμμίζοντας ότι «τέτοιου είδους υπηρεσίες δεν μπορεί να διακόπτουν τη λειτουργία τους όχι μόνο εξαιτίας των θέσεων εργασίας που χάνονται, αλλά πρωτίστως εξαιτίας των υπηρεσιών προς την κοινωνία που εξαλείφονται. Ζητάμε σταθερή υποστήριξη των ατόμων με διπλή διάγνωση. Συνεχή λειτουργία των Ψυχοδιαγνωστικών Κέντρων του ΚΕΘΕΑ».

Στη συνάντηση της αντιπροσωπείας των συγκεντρωμένων με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Π. Πολάκη, ο υπουργός δήλωσε ανενημέρωτος και αναρμόδιος να απαντήσει στα ζητήματα που του τέθηκαν για συνέχιση της λειτουργίας των Κέντρων και την απόλυση των 40 περίπου εργαζομένων με πρόσχημα τη λήξη των συμβάσεών τους. Δήλωσε, επίσης, πως δεν γνώριζε κάτι ούτε για την τροπολογία που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα και δίνει πλέον τη δυνατότητα στο ΚΕΘΕΑ να κάνει προσλήψεις εργαζομένων με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών.

Υπερασπίστηκε, μάλιστα, την πολιτική της κυβέρνησής του, που επιχειρεί με μπαλώματα και εργαζόμενους-λάστιχο να καλύψει τα κενά στο δημόσιο τομέα Υγείας και υπεραμύνθηκε των ελαστικών μορφών εργασίας, δηλώνοντας ότι «χάρη σε αυτές δεν έχει γκρεμιστεί το σύμπαν». Αναρωτήθηκε, αν το ΚΕΘΕΑ έχει χρήματα για να προβεί σε προσλήψεις εργαζομένων με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, εφόσον τώρα του δίνεται αυτή η δυνατότητα, προσθέτοντας ότι ακόμα κι αν δεν έχει, το υπουργείο μπορεί να διαθέσει κονδύλια γι’ αυτό το λόγο (και όχι για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όπως πραγματικά έχουν ανάγκη τέτοιου είδους δομές). Στο τέλος δεσμεύτηκε να ενημερωθεί και να απαντήσει τηλεφωνικά μέχρι το βράδυ.

Εμπαιγμό από το υπουργείο καταγγέλλει η Επιτροπή

Η Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων σημειώνει ότι «είναι φανερό πως πρόκειται για εμπαιγμό από την πλευρά του υπουργείου, που ενώ έχει τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί στους οργανισμούς καταπολέμησης των ναρκωτικών, προσπαθεί να τις αποκρύψει φιλοτεχνώντας το προσωπείο της κοινωνικής ευαισθησίας και αξιοποιώντας το χιλιοπαιγμένο επιχείρημα της “καμένης γης”. Οι εργαζόμενοι στο ΚΕΘΕΑ, συνολικά στο χώρο της απεξάρτησης, τα μέλη των θεραπευτικών προγραμμάτων και οι οικογένειές τους οφείλουν να προβληματιστούν, να κρίνουν με βάση τις ανάγκες τους και να πάρουν θέση, μαζί με τα σωματεία τους και τους συλλόγους τους, συμμετέχοντας στη στάση εργασίας που καλεί ο Σύλλογος Εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ την Τετάρτη και στη συνέντευξη Τύπου που θα δοθεί στο χώρο του Πολυδύναμου Ψυχοδιαγνωστικού Κέντρου Αθήνας, Θεμιστοκλέους 39, στη 1 μ.μ.

Να ακυρώσουμε στην πράξη την επιχείρηση εκτόνωσης της αντίδρασης των εργαζομένων με κινητοποιήσεις "για την τιμή των όπλων" με τη μαζική συμμετοχή μας στη στάση εργασίας και να καλέσουμε να πορευτούμε όλοι μαζί στο υπουργείο Υγείας, απαιτώντας:

Καμία απόλυση! Μετατροπή όλων των συμβάσεων των εργαζομένων στον Οργανισμό σε συμβάσεις αορίστου χρόνου πλήρους απασχόλησης!

Αδιάκοπη συνέχιση της λειτουργίας των Πολυδύναμων Ψυχοδιαγνωστικών Κέντρων!».

Η γιόγκα ως αντίδοτο στο αυτοκαταστροφικό άγχος

από εφημερίδα των συντακτών


Οι τεχνικές γιόγκα επινοήθηκαν και διαδόθηκαν επειδή οδηγούν σε βαθιά χαλάρωση που επιτρέπει την ανάκτηση της απολύτως φυσικής μας ικανότητας να εναρμονίζουμε τις ανάγκες του νου με αυτές του σώματός μας | AP Photo/ Anupam Nath


Κάθε πραγματική ή κατά φαντασίαν απειλή -φυσικές, οικονομικές ή προσωπικές καταστροφές, απώλεια αγαπημένων προσώπων κ.λπ.- μας προκαλεί τις τυπικές αντιδράσεις του άγχους και του πανικού: ταχυκαρδία, εφίδρωση, ξηροστομία, τέντωμα των μυών, παγωμάρα. Ολα, δηλαδή, τα σωματικά συμπτώματα της έντονης αγωνίας ή του πανικού που βιώνουμε.

Ο διαλογισμός και οι ασκήσεις γιόγκα, μολονότι επινοήθηκαν πριν από πολλούς αιώνες στην Απω Ανατολή ως τεχνικές θρησκευτικής πειθαρχίας και πνευματικής αυτοβελτίωσης, χρησιμοποιούνται πλέον από πάρα πολλούς Δυτικούς ως ιδιαίτερα αγχολυτικές πρακτικές.

Το ερώτημα που απασχολεί τη σύγχρονη βιοϊατρική είναι: πρόκειται όντως για μία επωφελή και αποτελεσματική αγχολυτική πρακτική ή απλώς για αυθυποβολή και αυτοεξαπάτηση;

Εχουν ήδη πραγματοποιηθεί, κατά καιρούς και σε όλο τον κόσμο, πολλές έρευνες οι οποίες επιχειρούν να απαντήσουν με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια σε αυτό το ερώτημα, πάντως η πιο πρόσφατη απάντηση ήλθε αυτές τις μέρες από τις ΗΠΑ.

Πρόκειται για μία έρευνα που πραγματοποίησαν ειδικοί από την περίφημη Ιατρική Σχολή Mount Sinai και το Ινστιτούτο Icahn της Νέας Υόρκης σε συνεργασία με συναδέλφους τους από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ.

Στην έρευνα συμμετείχαν εθελοντικά 94 υγιείς γυναίκες, ηλικίας από 30 έως 60 ετών, οι οποίες για έξι ημέρες φιλοξενήθηκαν σε ένα γνωστό τόπο αναψυχής στην Καλιφόρνια.

Οι εθελόντριες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, οι μισές από αυτές απλώς απολάμβαναν τις εξαήμερες διακοπές, ενώ όσες συμμετείχαν στη δεύτερη ομάδα έπρεπε να παρακολουθούν καθημερινά ένα πλήρες πρόγραμμα εκμάθησης τεχνικών γιόγκα, μάντρα και υπερβατικού διαλογισμού.

Και στις δύο ομάδες προσφερόταν η ίδια υγιεινή ινδική δίαιτα στη βάση φρούτων και λαχανικών. Επιπλέον, οι ειδικοί για να αποτιμήσουν τις ψυχοσωματικές αλλαγές στη συμπεριφορά των δύο ομάδων δημιούργησαν μια τρίτη ομάδα ελέγχου, από γυναίκες (της ίδιας ηλικίας) οι οποίες ασκούνταν, από πολλά χρόνια, στη γιόγκα και τον διαλογισμό.

Οι ερευνητές συνέλεξαν προσωπικά δεδομένα και δείγματα αίματος πριν και μετά την εξαήμερη εμπειρία διακοπών, εστιάζοντας κυρίως στις αλλαγές στην έκφραση 20 χιλιάδων ανθρώπινων γονιδίων.

Επειτα από ένα μήνα και τέλος μετά από 10 μήνες επανέλαβαν αυτές τις αναλύσεις για να διαπιστώσουν τα πιθανά ευεργετήματα και τις βελτιώσεις στην αντιμετώπιση των αγχογόνων ή καταθλιπτικών εμπειριών, αλλά και τη ζωτικότητα και την αυτοεπίγνωση των ατόμων που συμμετείχαν.

Τα αποτελέσματα από αυτές τις αναλύσεις ήταν ότι, ύστερα από μία εβδομάδα διακοπών, και οι τρεις ομάδες παρουσίαζαν σαφείς αλλαγές στις βιοχημικές τους δραστηριότητες.

Εκτός από τις θετικές αλλαγές στην ψυχική διάθεση, την ευδιαθεσία και τη σωματική ενεργητικότητα, παρατήρησαν επίσης μεταβολές που αφορούσαν κυρίως τις αντιδράσεις στο στρες και στις ανοσολογικές απαντήσεις: όλες οι ομάδες εκδήλωναν σαφώς μεγαλύτερη ζωτικότητα και ευδιαθεσία.

Οι διαφοροποιήσεις εμφανίστηκαν στις αναλύσεις μετά από ένα μήνα: η ομάδα από τις «πρωτάρες» στον διαλογισμό και στη γιόγκα εμφάνιζε σαφώς καλύτερες ανοσοβιολογικές αντιδράσεις στις ιογενείς παθήσεις, καθώς και πολύ πιο αποτελεσματικές ψυχολογικές αντιδράσεις απέναντι στις αγχογόνες, πιεστικές ή και καταθλιπτικές καταστάσεις.

Και τα ίδια περίπου παρατηρήθηκαν έπειτα από 10 μήνες. Η μελέτη, σύμφωνα με τους ειδικούς, υποδεικνύει ότι αναμφίβολα η εμπειρία του διαλογισμού τύπου γιόγκα είναι πιο ευεργετική από τις συνήθεις διακοπές.

Ευεργετική όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και σωματικά, δεδομένων των βελτιωμένων ανοσολογικών απαντήσεων!

Φυγή ή ανατροπή;

Μολονότι το άγχος είναι ο μόνιμος και ανεξάλειπτος σύντροφος του ανθρώπινου είδους, μόλις πριν από λίγες δεκαετίες η επιστήμη άρχισε να κατανοεί τους εμπλεκόμενους ψυχολογικούς μηχανισμούς και κυρίως το εγκεφαλικό τους υπόστρωμα.

Ας σημειωθεί, πάντως, ότι το άγχος και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που αυτό συνεπάγεται δεν αποτελούν αποκλειστικό «προνόμιο» του είδους μας: η ψυχολογική ένταση, η ανασφάλεια και η αγωνία αποτελούν τυπικές αντιδράσεις των περισσότερων ζωικών ειδών όταν αντιμετωπίζουν στρεσογόνους καταστάσεις.

Οι τεχνικές γιόγκα επινοήθηκαν και διαδόθηκαν επειδή οδηγούν σε βαθιά χαλάρωση που επιτρέπει την ανάκτηση της απολύτως φυσικής μας ικανότητας να εναρμονίζουμε τις ανάγκες του νου με αυτές του σώματός μας. Ετσι, μέσω του διαλογισμού, μπορούμε να μάθουμε να χαλαρώνουμε συνειδητά μόλις αισθανόμαστε την ανάγκη.

Οσο για το πρακτικό συμπέρασμα που προέκυψε από αυτή την τελευταία έρευνα, στην οποία συμμετείχαν ειδικοί από τα μεγαλύτερα και πλέον αναγνωρισμένα ιατρικά κέντρα των ΗΠΑ, θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: Αν θέλετε να αντιμετωπίσετε δραστικά τις ιδιαιτέρως βλαπτικές συνέπειες του καθημερινού άγχους και της αφόρητης εργασιακής-κοινωνικής πίεσης στην ψυχοσωματική σας υγεία, τότε η επίμονη άσκηση στον διαλογισμό τύπου γιόγκα αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική από τις πολυήμερες καλοκαιρινές διακοπές!

Ενας κοινωνικά ευαίσθητος ή καχύποπτος αναγνώστης θα μπορούσε να αντιτείνει σε αυτό και άλλα παρόμοια συμπεράσματα ότι πρόκειται για σκοταδιστική προπαγάνδα:

«Οχι μόνο νομιμοποιεί επιστημονικά την προσχεδιασμένη περικοπή των διακοπών των εργαζομένων, αλλά επιπρόσθετα παρέχει στην οικονομική εξουσία μια οικονομικότατη και αποδεδειγμένα αποτελεσματική ανατολίτικη μέθοδο "εξάλειψης" των συμπτωμάτων της κοινωνικής εξαθλίωσης».

Ακόμα όμως κι αν αυτή η αντίρρηση είναι απολύτως δικαιολογημένη στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε, χρειάζεται να γνωρίζουμε καλά τα νέα επιστημονικά εργαλεία που υιοθετεί ή προπαγανδίζει η εκάστοτε εξουσία: τότε μόνο η αντίστασή μας στον νέο κοινωνικο-οικονομικό μεσαίωνα θα είναι όχι απλώς εύλογη αλλά και... αποτελεσματική.

Τα 9 πιο συχνά όνειρα και πώς τα ερμηνεύουν οι ψυχολόγοι

από yolife



Τα όνειρα και ιδιαίτερα οι εφιάλτες δηλώνουν καταστάσεις που βιώνουμε και που δεν μπορούν να εκφραστούν αλλιώς παρά μόνο από το υποσυνείδητο. Δείτε τι δείχνουν ορισμένοι από τους πιο κοινούς εφιάλτες και πώς μπορείτε να τους αντιμετωπίσετε, σύμφωνα πάντα με τη γνώμη των ειδικών.

Πολλοί ψυχολόγοι έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να ερμηνεύσουν όνειρα αλλά νέες μελέτες φέρνουν και πάλι στο προσκήνιο την ανάγκη για την ανάλυσή τους. Ο Ian Wallace, ψυχολόγος και ερευνητής, έχει ερμηνεύσει περισσότερα από 150.000 όνειρα κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης (περισσότερα από 30 χρόνια) εμπειρίας του. Δημιούργησε λοιπόν μια λίστα που περιλαμβάνει τα πιο συχνά όνειρα που βλέπουν οι άνθρωποι, τη σημασία τους αλλά και τα μέτρα που πρέπει να λάβετε για να αντιμετωπίσετε τις καταστάσεις που υποδηλώνουν.

Βρίσκετε ένα αχρησιμοποίητο δωμάτιο – Ανακαλύπτετε ένα νέο ταλέντο

Τι σημαίνει: Τα δωμάτια ενός σπιτιού αντιπροσωπεύουν διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα σας. Έτσι το όνειρο αυτό σας δείχνει πως μάλλον ανακαλύπτετε ένα ταλέντο που δεν γνωρίζατε πως έχετε.

Τι πρέπει να κάνετε: Όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύετε ψάχνοντας για να βρείτε νέες πτυχές του εαυτού σας τόσες περισσότερες θα βρίσκετε. Προσπαθήστε όμως να μην αναλώνεστε σε αυτά που ήδη γνωρίζετε.

Όχημα εκτός ελέγχου – Νιώθετε ότι έχετε χάσει τον έλεγχο της εξέλιξής σας

Τι σημαίνει: Το μεταφορικό μέσο αντιπροσωπεύει την ικανότητά σας να κάνετε συνεπή πρόοδο προς ένα συγκεκριμένο στόχο. Νιώθετε λοιπόν πως έχετε χάσει το δρόμο προς την επιτυχία.

Τι πρέπει να κάνετε: Αντί να προσπαθήσετε να αποκτήσετε τον έλεγχο της κατάστασης, χαλαρώστε και ακολουθήστε το ένστικτό σας. Πιθανότατα, να σας κατευθύνουν καλύτερα από τη λογική σε αυτή τη φάση καθώς το άγχος να κοντρολάρετε τα πάντα σας απορυθμίζει.

Πέφτετε – Έχετε προσκολληθεί σε μία κατάσταση για μεγάλο διάστημα

Τι σημαίνει: Φαίνεται πως έχετε “κολλήσει” σε κάτι, συνήθως δυσάρεστο, που όμως δεν έχει εξέλιξη, είναι οδυνηρό και του δίνετε πολύ περισσότερη σημασία από όση αξίζει ή όση αντέχετε.

Τι πρέπει να κάνετε: Όπως ακριβώς και με το όχημα, έχετε χάσει τον έλεγχο. Αντί όμως να ανησυχείτε για την απώλεια του, καλό θα ήταν να εμπιστευτείτε τον εαυτό σας αλλά και τους γύρω σας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να “πέσει”, ώστε να ξεκολλήσετε από αυτή την κατάσταση και να μπορέσετε να ξανασηκωθείτε.

Πετάτε – Μόλις απαλλαχτήκατε από ένα “βαρύ φορτίο”

Τι σημαίνει: Το ότι είστε σε θέση να πετάτε, δείχνει πως έχετε έναν “νέο εαυτό” να παρουσιάσετε στους γύρω σας.

Τι πρέπει να κάνετε: Με όποιον τρόπο κι αν έχετε νιώσει αυτό το συναίσθημα απελευθέρωσης, είτε από τύχη είτε με κόπο, φαίνεται πως έχετε καταφέρει να ξεπεράσετε ένα εμπόδιο του παρελθόντος και νιώθετε πλέον αισιόδοξοι. Διατηρήστε λοιπόν αυτό το αίσθημα ανανέωσης και μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να μετανιώσει για την απόφαση που πήρατε όσο δύσκολη κι αν ήταν.

Απροετοίμαστοι για μία εξέταση – Κάνετε έντονη κριτική στον εαυτό σας

Τι σημαίνει: Οι εξετάσεις υποδηλώνουν το πώς εμείς οι ίδιοι κρίνουμε την ικανότητά μας να εκτελέσουμε υποχρεώσεις και καθήκοντα.

Τι πρέπει να κάνετε: Μην βυθίζεστε ατελείωτες ώρες στην αυτοκριτική σας. “Αγκαλιάστε” το χαρακτήρα σας με τα μειονεκτήματά του και δώστε βάση στα ταλέντα και στις γνώσεις σας αναπτύσσοντάς τα.


Δεν βρίσκετε την τουαλέτα – Δυσκολεύεστε να εκφράσετε τις ανάγκες σας

Τι σημαίνει: Η τουαλέτα αντικατοπτρίζει τις βασικές σας ανάγκες που για κάποιον λόγο δεν μπορείτε να τις εκφράσετε.

Τι πρέπει να κάνετε: Αφιερώστε περισσότερο χρόνο να βρείτε τι είναι αυτό που χρειάζεστε εσείς, όχι στο τι ζητούν οι άλλοι από εσάς.

Γυμνοί μπροστά σε κόσμο – Αισθάνεστε ανασφάλεια

Τι σημαίνει: Επιλέγουμε την ένδυσή μας για να παρουσιάσουμε μία συγκεκριμένη εικόνα προς τα έξω. Βλέποντας λοιπόν πως είμαστε γυμνοί σε δημόσιο χώρο, δείχνει πως αισθανόμαστε ευάλωτοι και εκτεθειμένοι.

Τι πρέπει να κάνετε: Αν και δεν είναι εύκολο, πρέπει απλά να “ανοιχτείτε” στους άλλους ανθρώπους και να δείξετε ποιοι πραγματικά είστε.

Χάνετε κάποιο δόντι – Χάνετε την εμπιστοσύνη σας

Τι σημαίνει: Τα δόντια συμβολίζουν την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά που αισθάνεται κάποιος. Όταν λοιπόν βλέπετε πως τα χάνετε, μάλλον η εμπιστοσύνη σας για ένα άτομο ή μία κατάσταση έχει κλονιστεί.

Τι πρέπει να κάνετε: Αντί να βλέπετε την κατάσταση αυτή ως κάτι που θα σας αφήσει ανίσχυρους και αποδυναμωμένους, σκεφτείτε ήρεμα και λογικά την κατάσταση και αντιμετωπίστε την σαν μία πρόκληση.

Σας καταδιώκουν – Θέλετε να αντιμετωπίσετε κάτι αλλά δεν ξέρετε πώς

Τι σημαίνει: Το να βλέπετε πως κάποιος σας κυνηγά δεν σημαίνει πώς θέλετε να αποφύγετε κάτι. Δείχνει πως έχετε καταλάβει πως πρέπει να αντιμετωπίσετε μία κατάσταση ή πρόβλημα αλλά δεν έχετε βρει ακόμα τον σωστό τρόπο για να το κάνετε.

Τι πρέπει να κάνετε: Αυτό το ζήτημα που σας κυνηγά είναι συχνά μία μεγάλη ευκαιρία για να επιδιώξετε κάποιον προσωπικό και σημαντικό στόχο. Μπορεί να φαίνεται τρομακτικό, αλλά με αυτόν τον τρόπο το υποσυνείδητο “κεντρίζει” την προσοχή σας προσπαθώντας να σας κάνει να αντιληφθείτε κρυμμένες πτυχές του χαρακτήρα.

Τα αίτια και τα συμπτώματα της νευρικής ανορεξίας

από koutipandoras

Ανορεξία είναι μια διατροφική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από ασυνήθιστα χαμηλό σωματικό βάρος, έντονο φόβο του ασθενούς ότι θα παχύνει και μια διαστρεβλωμένη αντίληψη για το κατάλληλο σωματικό βάρος.

Οι άνθρωποι με νευρική ανορεξία δίνουν μεγάλη αξία στον έλεγχο του βάρους και στην σιλουέτα τους, ενώ χρησιμοποιούν ακραίες μεθόδους για να το πετύχουν αυτό, οι οποίες παρεμβαίνουν σημαντικά με τις υπόλοιπες δραστηριότητες στην ζωή τους.

Για να αποφύγουν την παραμικρή αύξηση βάρους ή για να συνεχίσουν να χάνουν βάρος, οι άνθρωποι με ανορεξία συνήθως περιορίζουν σοβαρά την ποσότητα των τροφών που καταναλώνουν. Μπορούν να “ελέγχουν” την πρόσληψη θερμίδων κάνοντας εμετό μετά το φαγητό ή με την κατάχρηση καθαρτικών, διατροφικών συμπληρωμάτων, διουρητικών, ή ακόμα και κλυσμάτων. Μπορούν επίσης να προσπαθούν να χάσουν βάρος με την υπερβολική άσκηση.

Νευρική ανορεξία: Αίτια

Η ακριβής αιτία της νευρικής ανορεξίας είναι άγνωστη. Όπως και με πολλές ασθένειες, είναι πιθανώς ένας συνδυασμός βιολογικών, ψυχολογικών και περιβαλλοντικών παραγόντων.

• Βιολογικοί παράγοντες: Αν και δεν είναι ακόμη σαφές το ποια ακριβώς γονίδια εμπλέκονται, μπορεί να υπάρχουν γενετικές αλλαγές που κάνουν μερικούς ανθρώπους πιο ευάλωτους στη νευρική ανορεξία. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να έχουν μια γενετική τάση προς την τελειομανία, την ευαισθησία και την επιμονή, χαρακτηριστικά που συνδέονται πάντα με την ανορεξία.

• Ψυχολογικοί παράγοντες: Μερικά συναισθηματικά χαρακτηριστικά μπορεί να συμβάλλουν στην ανορεξία. Οι νεαρές γυναίκες μπορεί να έχουν ψυχαναγκαστικές τάσεις στον χαρακτήρα τους που τις καθιστούν πιο επιρρεπείς σε “αυστηρές” δίαιτες και στον εκούσιο περιορισμό της κατανάλωσης τροφής. Μπορεί, επίσης, να έχουν μια ακραία τάση για τελειομανία, η οποία τις οδηγεί στο να νομίζουν ότι δεν είναι ποτέ αρκετά αδύνατες.

• Περιβαλλοντικοί παράγοντες: Η σύγχρονη δυτική κουλτούρα δίνει έμφαση στο να είναι κανείς πολύ αδύνατος ή/και γυμνασμένος. Η επιτυχία και η ατομική αξία ενός ατόμου συχνά ταυτίζεται με το να είναι αδύνατος ή όχι. Η πίεση που ασκείται μπορεί να τροφοδοτήσει την επιθυμία να είναι κανείς πολύ αδύνατος, κάτι που εμφανίζεται συχνότερα μεταξύ των νεαρών κοριτσιών.

Ναυρική ανορεξία: Συμπτώματα

Τα φυσικά συμπτώματα της νευρικής ανορεξίας σχετίζονται με την πείνα, αλλά η διαταραχή περιλαμβάνει επίσης συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα που σχετίζονται με μια μη ρεαλιστική αντίληψη του σωματικού βάρους.

Σωματικά συμπτώματα

• Ακραία απώλεια βάρους

• Πολύ λεπτή σιλουέτα

• Μη φυσιολογικές τιμές στις εξετάσεις αίματος

• Κούραση

• Αϋπνία

• Ζάλη ή λιποθυμία

• Μπλε χρωματισμός των δακτύλων

• Μαλλιά που λεπταίνουν, σπάνε ή πέφτουν

• Απώλεια εμμήνου ρύσεως

• Δυσκοιλιότητα

• Ξηρό ή κιτρινωπό δέρμα

• Δυσανεξία στο κρύο

• Ανωμαλίες στον καρδιακό ρυθμό

• Χαμηλή αρτηριακή πίεση

• Αφυδάτωση

• Οστεοπόρωση

• Διόγκωση/πρήξιμο των χεριών ή των ποδιών

Συμπεριφορικά συμπτώματα

• Υπερβολικός περιορισμός της κατανάλωσης τροφής μέσω δίαιτας, ήνηστείας και υπερβολικής άσκησης

• Υπερφαγία και επακόλουθη πρόκληση εμετού που μπορεί να περιλαμβάνει τη χρήση καθαρτικών και κλύσματος

Νευρική ανορεξία: Άλλα συμπτώματα:

• Ανεξήγητη ενασχόληση με τις τροφές και τις θερμίδες τους

• Άρνηση να φάει

• Άρνηση ότι πεινάει

• Φόβος ότι θα παχύνει

• Ψέματα σχετικά με το πόσο έχει φάει

• Καμία εναλλαγή στην ψυχική διάθεση (έλλειψη συναισθημάτων)

• Κοινωνική απόσυρση

• Ευερεθιστότητα

• Μειωμένο ενδιαφέρον για σεξ

• Καταθλιπτική διάθεση

• Σκέψεις αυτοκτονίας

πηγή: iatropedia.gr