Προσλήψεις στα Ψυχοδιαγνωστικά Κέντρα του ΚΕΘΕΑ

από ΕΡΤ



Με οκτάμηνες συμβάσεις θα προσληφθούν 42 εργαζόμενοι στα επτά Πολυδύναμα Ψυχοδιαγνωστικά Κέντρα του ΚΕΘΕΑ, τα οποία κινδύνευαν με παύση της λειτουργίας τους, καθώς μέσα Ιουλίου λήγει η χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ.

Η διαδικασία για την προκήρυξη των 42 θέσεων έχει ολοκληρωθεί από την πλευρά του υπουργείου Υγείας και τις επόμενες μέρες αναμένεται η συνυπογραφή των Υπουργείων Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Οικονομικών.

Οι εργαζόμενοι θα καλύψουν τις ανάγκες των επτά Ψυχοδιαγνωστικών Κέντρων του ΚΕΘΕΑ τα οποία εξυπηρετούν μεγάλο αριθμό ατόμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξάρτησης και ψυχιατρικής νοσηρότητας (διπλή διάγνωση)

Επισημαίνεται ότι ο συγκεκριμένος πληθυσμός, πριν από τη δημιουργία αυτών των κέντρων, δεν είχε άλλη δυνατότητα θεραπευτικής φροντίδας, ειδικά στην περιφέρεια.

Το υπουργείο Υγείας χαρακτηρίζει τη λύση «προσωρινή» που δίνει «πίστωση χρόνου προκειμένου να εξασφαλιστούν προσλήψεις αορίστου χρόνου για το ΚΕΘΕΑ, έτσι ώστε, τα ψυχοδιαγνωστικά κέντρα να ενταχθούν στο δίκτυο των σταθερά επιχορηγούμενων δομών αντιμετώπισης των εξαρτήσεων».

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, «στόχος της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου είναι η απρόσκοπτη λειτουργία των δημόσιων δομών αλλά και η λειτουργική διασύνδεσή τους, έτσι ώστε, οι θεραπευόμενοι να λαμβάνουν ποιοτική και έγκαιρη φροντίδα».

Στο “κόκκινο” το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών

από ΕΡΤ



Τον κώδωνα κινδύνου για το μέλλον του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής κρούουν οι εργαζόμενοι του, εξαιτίας της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσής του. Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε την Τετάρτη ο Σύλλογος των εργαζομένων του Ιδρύματος επεσήμαναν ότι “με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται σε κατάρρευση οι 130 κοινοτικές δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης”, ενώ όπως είπαν υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τις ζωές ασθενών και εργαζομένων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο Ψ.Ν.Α, νοσηλεύονται 1.100 άτομα (700 σε κοινοτικές δομές και 400 μέσα στο νοσοκομείο), με το 45% να είναι ανασφάλιστοι και άποροι, από τους οποίους οι μισοί, σχεδόν έχουν εγκαταλειφθεί από τους δικούς τους.

Τα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών επισκέπτονται 5.000 άτομα και από αυτούς εισάγονται οι 2.500, ανέφεραν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, επισημαίνοντας ότι έχουν αυξηθεί κατακόρυφα -μέχρι και 150%- οι άστεγοι που αναζητούν «καταφύγιο» με κάθε τρόπο στο Ίδρυμα.

Ο πρόεδρος του Ενιαίου Σωματείου Εργαζομένων, Νικόλαος Παναγούλης ανέφερε ότι το μέσο μηνιαίο κόστος του νοσοκομείου, σε υλικά και υπηρεσίες κυμαίνεται από 1.200.000 ευρώ έως 1.300.000 ευρώ και οι οφειλές έως και τον Μάιο του τρέχοντος έτους είχαν αγγίξει τα 7,8 εκατ. ευρώ. “Τα χρήματα δίνονται με το σταγονόμετρο”, επισήμανε ο πρόεδρος του σωματείου, σημειώνοντας ότι, εάν δεν υπάρξει χρηματοδότηση από τον επόμενο μήνα, το νοσοκομείο θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα με τη σίτιση των ασθενών.

Στην τραγική έλλειψη προσωπικού και, ταυτόχρονα, στην αύξηση των αναγκών, καθώς τα περιστατικά που χρειάζονται βοήθεια και απευθύνονται στις δημόσιες δομές αυξάνονται, αναφέρθηκε ο Βλάσης Παύλου, μέλος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας-Πειραιά (ΕΙΝΑΠ) στο Ψ.Ν.Α.

Εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού, επισήμανε, το νοσοκομείο θα αντιμετωπίσει πρόβλημα στην κάλυψη των εφημεριών, ανακοίνωσε ότι η παθολογική κλινική αναγκάζεται να κλείσει δύο δωμάτια, ενώ η απογευματινή βάρδια βρίσκεται μόνιμα στο «κόκκινο, σε προσωπικό ασφαλείας».
Υπηρετούν 550 νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, ενώ είναι κενές 650 οργανικές θέσεις και, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, μία νοσηλεύτρια έχει να αντιμετωπίσει 20 ή 30 ασθενείς.

Τέλος ζήτησαν από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας να προχωρήσει άμεσα σε ριζική αναθεώρηση του συμφώνου Άντορ-Λυκουρέντζου για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση και την αποασυλοποίηση των ψυχικώς πασχόντων στη χώρα και να μην προχωρήσει στο κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων του ΕΣΥ.

"ΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ - ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑ"

από Νέα προοπτική-15θημερη εφημερίδα του ΕΕΚ

Η «Πρωτοβουλία για ένα πολύμορφο κίνημα στην ψυχική υγεία» πραγματοποίησε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Υγείας την Παρασκευή 12 Ιουνίου, στην οποία συμμετείχαν διάφορες συλλογικότητες, εκπρόσωποι οικογενειών, ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, συλλογικοτήτων γειτονιάς, δομών αλληλεγγύης και εργαζομένοι στη Ψυχική Υγεία, (Σ.Ο.Ψ.Υ Κορυδαλλού, Βορειανατολικών προαστείων και Βύρωνα, ΚΙΝ.Α.Ψ.Υ, Σύλλογος "Αυτοεκπροσώπηση" , ομάδα αυτοεκπροσώπησης ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων, Συλλογικές Δράσεις 18Άνω, Hearing Voices Αθήνας, Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου, Ομάδα αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου Εμπρός, Ανέξαρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, Ιατρείο αλληλεγγύης Πατησίων κ.ά.).


Ύστερα από επιμονή των συγκεντρωμένων, έγιναν δεκτοί όλοι οι συμμετέχοντες στην κινητοποίηση σε μια ανοιχτή συζήτηση με στελέχη του Υπουργείου.   Στη συζήτηση αυτή, η οποία κράτησε 2 ώρες και στην οποία κατατέθηκε σχετικό υπόμνημα, διατυπώθηκαν αιτήματα που προέκυπταν από εμπειρίες ανθρώπων, οικογενειών και λειτουργών που υφίστανται καθημερινά τις συνέπειες της κατάρρευσης της ψυχικής υγείας και της βίας του ψυχιατρικού συστήματος.  
Οι απαντήσεις που δόθηκαν από την πλευρά του Υπουργείου, πέρα από ελάχιστες, εμπεριείχαν γενικότητες, εντάσσοντας την κατάσταση του συστήματος της Ψυχικής Υγείας, στην γενικότερη κατάσταση του συστήματος υγείας κατά την μνημονιακή περίοδο. 

Καθώς το ζήτημα της Ψυχικής Υγείας έχει δείξει να απασχολεί το Υπουργείο μόνο σε επίπεδο αστυνομικού δελτίου και επειδή τα αιτήματα που υπήρξαν, εμπεριέχουν την άμεση αναγκαιότητα αλλαγής του πλαισίου του συστήματος της ψυχικής υγείας, είναι σαφές ότι δεν μπορεί παρά η διεκδίκηση αυτή να έχει και συνέχεια.

Xρ. Aρ.

ΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘXΠ (ΠΡΩΗΝ ΚΕΠΕΠ) ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΜΕΑ ΛΕΧΑΙΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΤΥΠΟΥ

από balkinfo

Παρά τις επανειλημμένες δημοσιεύσεις και καταγγελίες, και σε διεθνές επίπεδο, που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, για την κατάσταση που επικρατεί στο ΘΧΠ Λεχαινών, για τις απάνθρωπες και βάρβαρες συνθήκες κάτω από τις οποίες «περιθάλπονται» άτομα με σοβαρές αναπηρίες, ακόμα και μέσα σε κλουβιά, οι διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων Υπουργείων (της παρούσας κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης), τηρούν σιγήν ιχθύος, αφήνοντας να διαιωνίζεται μια μεσαιωνική κατάσταση της καθημερινής τους «φροντίδας» ως διαρκούς βασανιστηρίου. Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC, της14ης Νοεμβρίου 2014, (“Τhe disabled children locked up in cages”http://www.bbc.com/news/magazine-30038753), δε διαπιστώθηκαν σημαντικές αλλαγές, παρότι μεσολάβησαν 6 χρόνια από την πρώτη αναφορά των Ευρωπαίων Εθελοντών το 2009. Tα ξύλινα κλουβιά, ως σήμα κατατεθέν των Λεχαινών, βγήκαν ξανά στο φως της δημοσιότητας. Τα Λεχαινά ενσάρκωσαν τη σύγχρονη Λέρο της ιδρυματικής φροντίδας. Έσπευσε, ωστόσο, η τότε αρμόδια υφυπουργός Κ. Παπακώστα, μεταφέροντας εκτίμηση και σύσταση υποτιθέμενων «ειδικών», να διαβεβαιώσει ότι το κλείσιμο σε κλουβιά είναι ο μόνος τρόπος που υπάρχει και ενδείκνυται για την ασφάλεια των ατόμων αυτών!!!Τα Λεχαινά δεν είναι μια ακραία, εξαιρετική περίπτωση, αλλά η καθημερινότητα όλων των ιδρυμάτων κλειστού τύπου και ολόκληρου του συστήματος ψυχικής υγείας. «Λεχαινά» υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη τη χώρα, όπου παρέχεται μια «περίθαλψη» στα άτομα με προβλήματα, συνήθως, βαριάς νοητικής καθυστέρησης, αναπτυξιακών διαταραχών και βαριών σωματικών (αισθητηριακών, κινητικών και μεικτών) αναπηριών, επικεντρωμένη γύρω από την απλώς βιολογική τους συντήρηση, ως «πραγμάτων», ως «αντικειμένων». Μια «περίθαλψη» που δικαιολογεί θέσεις εργασίας από την γύρω περιοχή, την ίδια στιγμή που, βάσει νομοθεσίας των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, παρακρατείται και το μεγαλύτερο μέρος της όποιας σύνταξης όσων εκ των εγκλείστων παίρνουν, για να συμπληρώνει τον περικομμένο προϋπολογισμό και να καθίσταται δυνατή η οριακή λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών, αντί να χρησιμοποιηθεί για τη στήριξη της συγκρότησης ενός εξατομικευμένου θεραπευτικού πλάνου αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης των εγκλείστων. Η κυβέρνηση της «αριστεράς» που πρόκυψε από τις εκλογές της 25 Γενάρη, δεν μπορεί να συνεχίζει να «ποιεί την νήσσα» για ζητήματα, καταστάσεις και πρακτικές που συνιστούν κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατεξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και μετάλλαξη της έννοιας της θεραπείας και της φροντίδας σε μια διαρκή, καθημερινή άσκηση βίας πάνω σε γυμνά σώματα και ψυχές. Καλούμε τους αρμόδιους Υπουργούς και Αναπληρωτές/τριες Υπουργούς της νέας κυβέρνησης, να παρέμβουν άμεσα και να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα, στη λογική της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να μεριμνήσουν για την άμεση και ριζική αλλαγή της κατάστασης στο κολαστήριο των Λεχαινών και σε όποιο άλλο παρόμοιο ίδρυμα ανά την Επικράτεια. Να συγκροτήσουν μια πολιτική και ένα σχέδιο προς άμεση εφαρμογή, που θα αντιμετωπίσει το ζήτημα στη λογική της Αποϊδρυματοποίησης και της κοινωνικής επανένταξης. Και να λάβουν υπόψη την πάγια θέση-πρόταση του Συνήγορου του Παιδιού, που είναι: «(…)η μετεξέλιξη των κέντρων αυτών σε μονάδες φιλοξενίας μικρής δυναμικότητας (προστατευμένα διαμερίσματα, ξενώνες και οικοτροφεία), ανάλογα με τις ηλικιακές και θεραπευτικές ανάγκες των περιθαλπομένων, επαρκώς στελεχωμένες και ενταγμένες στις τοπικές κοινότητες. Επίσης, αναγκαία είναι η σύνδεσή τους με Κέντρα Ημέρας, τα οποία θα παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας, θεραπείας και εκπαίδευσης σε πρόσωπα με χρόνιες παθήσεις, που διαμένουν μαζί με τις οικογένειές τους ή μακριά από αυτές». Καλούμε τις Ομάδες, Συλλογικότητες, Ανοιχτές Συνελεύσεις, Αυτοοργανωμένους Χώρους, Καταλήψεις, Σωματεία Βάσης εργαζομένων, κ.ά., που αντιστέκονται στην απαξίωση και στον εξευτελισμό ανθρώπων και δη ευπαθών ομάδων, παιδιών, κ.ά., να συνυπογράψουν το κείμενο και να στηρίξουν ένα κίνημα αλληλεγγύης, που έχει ξεκινήσει απ τα κάτω, να φουντώσει και να συνεχιστεί με δράσεις αφύπνισης πολύ περισσότερες, για την έμπρακτη καταδίκη και το σταμάτημα των κυρίαρχων, κατασταλτικών πρακτικών στο χώρο των Προνοιακών Ιδρυμάτων και της Ψυχικής Υγείας.

Αυτό το έγκλημα πρέπει να σταματήσει, σήμερα!

Ο αγώνας μας δε σταματάει εδώ. Θα μας βρίσκετε μπροστά σας!

Αλληλεγγύη στα Παιδιά του ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ) – Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών και όλων των κλειστών δομών «περίθαλψης»

Ομάδα Δράσης κατά της Αστυνομικής Βίας-Αυθαιρεσίας & του Εκφασισμού της Καθημερινότητας (από Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός) https://www.facebook.com/groups/769694969746817/

Δεν υπάρχει φάρμακο για τις κρίσεις πανικού

από oneman

Ένας δημοσιογράφος του ΟΝΕΜΑΝ σκαλίζει πέντε χρόνια με κρίσεις πανικού. Θέμα ακατάλληλο για ευαίσθητους σε ίλιγγους, ναυτίες, ταχυκαρδίες και τάσεις λιποθυμίας.

Φθινόπωρο, 2002. Οι γονείς μου είναι για φαγητό με τους φίλους τους. Είμαι στο σαλόνι και βλέπω κάτι στην τηλεόραση. Ξαφνικά ζαλίζομαι. Πρώτη φορά που ζαλίζομαι τόσο έντονα και με τέτοια διάρκεια. Δεν ξέρω αν είναι ο φόβος του ιλίγγου ή ο ίλιγγος ο ίδιος, αλλά με το που βγαίνω έξω για να πάρω αέρα, είμαι έτοιμος να καταρρεύσω. Ο αέρας μού χτυπάει λίγο τη μούρη, η δροσιά είναι ευπρόσδεκτη για ένα δευτερόλεπτο, αλλά δεν αρκεί. Νιώθω ότι θα πέσω κάτω, με λούζει κρύος ιδρώτας, κάτι πηγαίνει πολύ λάθος στο κεφάλι μου, η καρδιά μου είναι σε παραλήρημα και αισθάνομαι ότι οι ανάσες μου τελειώνουν. Νομίζω ότι πεθαίνω.

(Ξέρω ότι οι στιγμές της ζωής μου που έχω μοιραστεί στη στήλη Homme Alone, από τον εθισμό στον τζόγο μέχρι το ξύπνημα χωρίς το μπροστινό μου δόντι, είναι κοντά στο 'υπερβολικά πολλές για έναν άνθρωπο', αλλά τι να σχολιάσω σχετικά; Αφενός είναι όλες αληθινές, αφετέρου μετά τις κρίσεις πανικού, δεν έχω άλλα πονεμένα να βγάλω από το μανίκι. Έχω περάσει και όμορφες στιγμές μεγαλώνοντας, όλα εντάξει).

Παίρνω κακήν κακώς τηλέφωνο τους γονείς μου. Τους λέω ένα σκέτο “δεν είμαι καλά” και προσπαθώ να μην πεθάνω μέχρι να έρθουν. Έρχονται σχεδόν πριν κλείσω το τηλέφωνο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο που εφημερεύει (νομίζω ότι πηγαίνουμε στον Ευαγγελισμό, αλλά δεν παίρνω και όρκο). Το μόνο που σκέφτομαι στη διαδρομή είναι ότι θέλω να μου κάνουν ΑΜΕΣΑ ό,τι χρειαστεί για να γυρίσω υγιής στο σπίτι. Όποτε κι αν είναι αυτό.

Πηγαίνουμε στα επείγοντα. Βλέπω ανοιγμένα πόδια, χέρια, κεφάλια, σκέφτομαι στιγμιαία “Ρε μαλάκα, μήπως δεν έχεις τίποτα; Αν ήταν να πεθάνεις ή να πάθεις εγκεφαλικό ή έμφραγμα, δεν θα το 'χες πάθει τόση ώρα;”. Ένας παθολόγος με ρωτάει τι τρέχει, του τα εξιστορώ όλα, του είπα μέχρι και τι έπαιζε η τηλεόραση. Μου βάζει θερμόμετρο, 38.2. Μου παίρνουν αίμα, ξαπλώνω σε ένα κρεβάτι και περιμένω. Πριν τα αποτελέσματα, έρχεται ο ίδιος γιατρός και επιτέλους κάνω το ντεμπούτο μου στην εξέταση 'σφυράκι που χτυπάει το γόνατό σου'. Οι εξετάσεις βγαίνουν, δεν δείχνουν κάτι ανησυχητικό και ο καινούργιος μου φίλος με το σφυράκι κάθεται σιμά και με ρωτάει αν τις τελευταίες μέρες έγινε κάτι που με στενοχώρησε έντονα. Τίποτα δεν είχε γίνει. Συσκέπτεται με άλλους δύο γιατρούς που στέκουν χαμογελαστοί πάνω από το κρεβάτι μου, μάλλον ανακουφισμένοι που δεν είμαι ακόμη ένα-αμφίβολο- να-βγάλει-τη-νύχτα-περιστατικό-από-τροχαίο. Μου σπάει τα νεύρα η χαλαρότητά τους, αλλά απ' την- άλλη, μου εμπνέουν την ασφάλεια ότι αν είναι να πεθάνω εδώ, μπροστά στα μάτια τους, ε όλο και κάτι θα κάνουν για να με σώσουν. Στο τέλος του συλλογισμού, συνειδητοποιώ ότι δε νιώθω πια ότι πεθαίνω. Δεν ζαλίζομαι, η καρδιά μου χτυπάει σε πιο ανθρώπινο ρυθμό και έχω και την πρώτη (και τελευταία για εκείνο το βράδυ) ετυμηγορία: “Το πιο πιθανό είναι ότι ο οργανισμός σου αντέδρασε έτσι ανεξέλεγκτα εξαιτίας κάποιου μικροβίου. Ενδέχεται να έχεις κρυώσει και ο πυρετός να επιμείνει για λίγες μέρες”

.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο γι' αυτήν την πολύ πιο γρήγορη απ' όσο περίμενα επιστροφή, ένιωθα απλά ταλαιπωρημένος. Είχα περάσει το πιο τρομακτικό τρίωρο της ζωής μου - μέχρι το επόμενο. Όταν μπήκα στο σπίτι, ο πυρετός είχε πέσει δραματικά, ήπια ένα ντεπόν (γιος κλασικής μαμάς-'αυτοδίδακτης γιατρού') και έπεσα για ύπνο. Το πρωί ξύπνησα περδίκι.

~~~

 

Αν προσθέσω τα χιλιόμετρα από το σπίτι μου στα ιατρεία παθολόγων, νευρολόγων, ορθοπεδικών, ωτορινολαρυγγολόγων και καρδιολόγων από εκείνο το φθινόπωρο του 2002 μέχρι το χειμώνα του 2007, φτάνω σίγουρα σε γειτονικό πλανήτη. Μετά την πρώτη μου κρίση, την οποία για πολλά χρόνια κανένας γιατρός δεν διέγνωσε ή δεν θέλησε να μοιραστεί μαζί μου παρότι τη διέγνωσε, ακολούθησαν τρομερά δύσκολες στιγμές, για τρομερά μεγάλο χρονικό διάστημα και σε τρομερά άκυρα σημεία της Γης.

Πάντα ξεκινούσε με μια μικρή ζαλάδα, την οποία πάντα υποδεχότανε ένα “Όχι πάλι τα ίδια” από μέσα μου. Μετά ερχόταν η ταχυκαρδία, μετά η σκοτοδίνη, μετά ο κρύος ιδρώτας και όλα μαζί πια, σαν ορχήστρα που κατάπιε αμφεταμίνες, τζάμαραν σε ένα θεοσκότεινο τριπ που διαρκούσε τουλάχιστον μια ώρα.

 

Καλά τα γράφω τώρα, γλυκιά η απόσταση από τα χρόνια της (δικής μου) κρίσης, αλλά κάθε φορά που πάθαινα μία, από την πρώτη μπροστά στην τηλεόραση μέχρι την τελευταία έξω από το κλαμπ Decadence, νόμιζα το ίδιο έντονα ότι πεθαίνω. Και δεν μπορούσε κανείς να με βοηθήσει.

Μοιραία, όσο οι γιατροί με εξέταζαν και δεν έβρισκαν τίποτα (το 2002 οι κρίσεις πανικού δεν ήταν τόσο στη μόδα ή διαδεδομένες), στο μυαλό μου φώλιαζε η ιδέα ότι δεν έχω τίποτα που μπορεί όντως να με πεθάνει. Παρ' όλ' αυτά, το τρικ του 'όλα θα πάνε καλά' δεν έπιανε όταν σηκωνόμουν από το γραφείο μου και έτρεχα έξω, όχι πια για να πάρω αέρα (δεν βοηθούσε πλέον), όσο για να μη με δει κανείς σ' αυτήν την κατάσταση.

Τι να εξηγούσα και σε ποιον; Δεν μπορούσα να πω ότι έχω κάτι στο κεφάλι ή στην καρδιά ή ότι κόλλησα ίωση ή ότι ανακατεύεται το στομάχι μου. Δεν ήταν εύκολο ούτε να το περιγράψεις και το τελευταίο που ήθελα εν ώρα κρίσης είναι να πασχίζω να εξηγώ τα ανεξήγητα. Είχα και μια ταχυκαρδία να διαχειριστώ.

Έπαθα κρίσεις πανικού, όπου μπορεί κανείς να πάθει κρίσεις πανικού. Είναι κοινός τόπος, όπως συμπέρανα μιλώντας με πολλούς ομοιοπαθείς με τα χρόνια, ότι οι χώροι με πολύ κόσμο δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Έπαθα κρίση ολομόναχος στο σπίτι, έπαθα σε συναυλία του Ίγκι Ποπ (όπου για πρώτη φορά συμμετείχαν και τα άκρα μου, μουδιάζοντας λες και ένας οδοντίατρος αστόχησε με την αναισθησία), έπαθα στο γήπεδο ανάμεσα σε 40.000 κόσμο*, στο γραφείο, ολομόναχος στο μια χαψιά δωμάτιό μου στη Σουηδία (ήθελα και Εράσμους ο αθεόφοβος), περπατώντας στην Μπενάκη, στα μαγαζιά που έπαιζα μουσική, έπαθα κρίση πρακτικά παντού.

*Πρώτη αγωνιστική της σεζόν 2006-07, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 0-0 στο ΟΑΚΑ κι εγώ να έχω εγκαταλείψει το πάνω διάζωμα αλλόφρων, επειδή αγχώθηκα με τα δώρα που μας έστελναν από το κάτω οι ΠΑΟΚτζήδες και επειδή κρίση πανικού, τι δεν καταλαβαίνεις.

Οποιοδήποτε κι αν ήταν το σύμπτωμα, αυτό που έμενε απαράλλαχτο σε κάθε κρίση ήταν η αίσθηση ότι θα πέσω κάτω. Αυτός ήταν ο εχθρός, αυτόν δεν είχα ιδέα πώς θα νικήσω.

 

~~~

 

Λυπάμαι που στο λέω τόσο αργά αλλά δεν υπάρχει τίποτα κοντά σε φάρμακο ή διδαχή σχετικά με τις κρίσεις πανικού σ' αυτό το κείμενο. Στην περίπτωσή μου, οι κρίσεις έφυγαν όσο ξαφνικά ήρθαν. Περίπου. Στην περίπτωση της δικής μου 'αποφοίτησης', οι παράγοντες-κλειδί ήταν τρεις: Το ιστορικό που έδειχνε εκατό κρίσεις, αλλά μηδέν πτώσεις, η φρούδα επίσκεψή μου σε όλες τις ειδικότητες της ιατρικής και το συγκλονιστικό, inspirational λογύδριο ενός φίλου κατά τη διάρκεια της τελευταίας.

Η συλλογιστική 'ποτέ δεν έχω πέσει, γιατί να πέσω σήμερα;' είναι πολύ χρήσιμη, αλλά ενεργοποιείται μετά από έναν ικανό αριθμό κρίσεων που όσο πανάθλια και αν βίωσες, δε σε έριξαν κάτω, δεν σε έκαναν να λιποθυμήσεις, δεν άνοιξαν ρουθούνι. Ο τρόμος μειώνεται με τον καιρό, αλλά τα συμπτώματα δεν χάνουν τη φοβέρα τους. Σύμφωνοι, είναι αρκετά παρήγορο να έχεις πειστεί ότι δεν πεθαίνεις. Αλλά δεν φτάνει.

 

Ο τελευταίος γιατρός που με εξέτασε ήταν ένας καρδιολόγος. Ήταν το τελευταίο μου χαρτί για να ακούσω επιτέλους από επίσημα χείλη ότι έχω κάτι σοβαρό (ναι, να μιλήσουμε και γι' αυτή τη σχιζοειδή τάση που ανέπτυξα ευχόμενος να έχω όντως κάτι σοβαρό ώστε να εξηγηθούν όλα αυτά τα χρόνια οξείας δυσφορίας). Είχα πάει μόνο σε δύο καρδιολόγους τα τελευταία 4,5 χρόνια, δεν ένιωθα καλυμμένος. Αυτός ο φανταστικός τύπος στο ΙΚΑ Ηλιούπολης με εξέτασε, μου είπε ότι δεν έχω τίποτα, μου είπε ότι ήταν βέβαιος ότι δεν θα 'χω τίποτα και μου πρότεινε να κόψω τα πολλά αντικοινωνικά και να βρω ένα καλό κορίτσι. Ή ένα κακό. Να βρω ένα κορίτσι τέλος πάντων. Με άγγιξε η σιγουριά του.

Ο καρδιολόγος του ΙΚΑ ήταν ο τελευταίος γιατρός που είδα ψάχνοντας να βρω τι μου συμβαίνει, παρότι δεν θα τολμούσα ποτέ να προβλέψω κάτι τέτοιο βγαίνοντας απ' το γραφείο του. Η τελευταία κρίση ήρθε αργότερα το ίδιο βράδυ έξω από το Decadence στο λόφο του Στρέφη. Έπαιζα μουσική, ένιωσα την κλασική δυσφορία, βγήκα έξω, κάθισα στα σκαλάκια της απέναντι πολυκατοικίας και περίμενα να περάσει. Μετά από μισή ώρα έξω, οι φίλοι μου ανησύχησαν και εις εξ αυτών, ο Φροίξος βγήκε να με ψάξει.

Με βρήκε, του είπα “πάλι τα ίδια, νιώθω ότι θα πέσω”, έβγαλε τσιγάρο και μου έκανε παρέα. “Αυτό είναι που φοβάσαι κάθε φορά;”, με ρώτησε. “Πάντα. Απλά τις πρώτες φορές νόμιζα επιπλέον ότι θα πεθάνω”. “Ε πέσε, και τι έγινε;”, μου είπε. Μάλλον δεν άκουσα καλά τι είπε. “Τι είπες;”, τον ρώτησα λίγο πιο επιθετικά απ' όσο θα ήθελα. “Πέσε ρε. Πέσε. Θα πέσεις, θα σε σηκώσουμε και θα συνεχίσεις. Έχεις πάει σε τόσους γιατρούς, είσαι μια χαρά. Αν πέσεις, θα έρθω να σε σηκώσω”.

Σηκώθηκα και μπήκα ξανά στο μαγαζί χωρίς να τον κοιτάξω καθόλου. Παραήμουν βουρκωμένος για να τον αφήσω να με δει έτσι. Η ζαλάδα επανήλθε πολλές φορές από τότε, αλλά δεν την άφησα ποτέ να ξεδιπλώσει το ταλέντο της. Έκανα σα να μην υπάρχει. Μετά από λίγο καιρό, σταμάτησε να προσπαθεί.

Η Παρασκευή 12 Γενάρη 2007 ήταν η τελευταία φορά που υπέφερα από μια κρίση πανικού.

Πενθήμερο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο πάνω στη Συνέντευξη του Maastricht για τις Φωνές και τις Παρανοϊκές ιδέες

Πενθήμερο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο
Συνέντευξη του Maastricht
α) για τις Φωνές και β) για Παρανοϊκές ιδέες

5 - 9 Σεπτεμβρίου 2015 / Αθήνα


Το Δίκτυο των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές Αθήνας  διοργανώνει πενθήμερο εργαστήριο με θέμα τη Συνέντευξη του Μάαστριχτ. Η Συνέντευξη του Μάαστριχτ είναι ένα εργαλείο που, αν και αρχικά σχεδιάστηκε για ερευνητικούς σκοπούς, αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμο στη θεραπεία και στην ανάπτυξη μεγάλου εύρους στρατηγικών διαχείρισης. Βασική αρχή που διέπει τη Συνέντευξη είναι πως οι άνθρωποι που ακούνε φωνές ή έχουν παρανοϊκές ιδέες θεωρούνται οι ειδικοί σε αυτό που βιώνουν, αλλά και συμμέτοχοι στη διαδικασία αναζήτησης λύσεων στις δυσκολίες που οι φωνές ή οι ιδέες προκαλούν. Και οι δύο τύποι της συνέντευξης –α) για τις φωνές, β) για τις παρανοϊκές ιδέες- σχεδιάστηκαν από τον Peter Bullimore, τη Δρ. Sandra Escher και τον Καθ. Marius Romme.
Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μία συνέντευξη που χρησιμοποιείται στη θεραπεία ως μέσο διερεύνησης της εμπειρίας σε βάθος. Παρέχει το χώρο και την υποστήριξη για συστηματική χαρτογράφηση όλων των διαστάσεων της εμπειρίας× ενθαρρύνει και βοηθάει τα άτομα να μιλήσουν και να περιγράψουν την εμπειρία τους, μέσα από ερωτήσεις που διευκολύνουν την επαφή και τη συζήτηση και επιβεβαιώνουν την αλήθεια του βιώματος. Η Συνέντευξη του Μάαστριχτ, εν τέλει, ενδυναμώνει το άτομο, προωθώντας την αποδοχή και την ευκαιρία να ανακτήσει τον έλεγχο της εμπειρίας και της ζωής του. Ως αποτέλεσμα, θεωρείται ένα ουσιαστικό εργαλείο στη διάθεση των επαγγελματιών ψυχικής υγείας και όσων επιθυμούν να υποστηρίξουν άτομα που ακούνε φωνές ή έχουν παρανοϊκές ιδέες.

Ο εισηγητές του εργαστηρίου, ο Peter Bullimore και ο Shaun Hunt είναι μέλη του National Paranoia Network και του Δικτύου Aτόμων που Ακούνε Φωνές (Hearing Voices Network) του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχοντας οι ίδιοι εμπειρία φωνών και παρανοϊκών ιδεών, έχουν εμπνεύσει, ενθαρρύνει και υποστηρίξει τη δημιουργία αντίστοιχων ομάδων αυτοβοήθειας σε πολλά  μέρη του κόσμου. Εκπαιδεύουν άτομα στη διαχείριση φωνών και παράνοιας διεθνώς και  συντονίζουν εργαστήρια εκπαίδευσης στη  συνέντευξη του Maastricht για επαγγελματίες ψυχικής υγείας.

Ο Peter Bullimore είναι συν-ιδρυτής του Νational Paranoia Network και συντονιστής του Asylum Associates ενός εκπαιδευτικού και συμβουλευτικού φορέα σε θέματα φωνών και παράνοιας. Έχοντας περάσει δέκα χρόνια ως ψυχιατρικός ασθενής και έχοντας βιώσει αρκετές κρίσεις παράνοιας κατάφερε διεκδικήσει τη ζωή του από το ψυχιατρικό σύστημα. Ζώντας ο ίδιος εμπειρία φωνών και παράνοιας, έχει εμπνεύσει, ενθαρρύνει και υποστηρίξει τη δημιουργία αντίστοιχων ομάδων αυτοβοηθείας σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιπλέον εκπαιδεύει άτομα στη διαχείριση φωνών και παράνοιας διεθνώς, συντονίζει εργαστήρια εκπαίδευσης με επαγγελματίες ψυχικής υγείας στη συνέντευξη του Maastricht και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Manchester διεξάγει έρευνα πάνω σε θέματα ανάρρωσης.

Ο Shaun Hunt έχει επίσης βιώσει εμπειρίες παράνοιας και φωνών, είναι μέλος του National Paranoia Network του Ηνωμένου Βασιλείου και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως ειδικός από εμπειρία (expert by experience) στοπ Βρετανικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας (NHS) υποστηρίζοντας ανθρώπους να προχωρήσουν στη ζωή τους παρά τις αντιξοότητες που δημιουργούν οι φωνές και η παράνοια καθώς και να βγάλουν νόημα από τις εμπειρίες τους

Το εργαστήριο απευθύνεται σε επαγγελματίες και φοιτητές στο χώρο της ψυχικής υγείας, σε άμεσα ενδιαφερόμενους και σε κάθε άλλο άτομο που ενδιαφέρεται να υποστηρίζει άτομα που ακούνε φωνές ή άτομα που έχουν παρανοϊκές ιδέες.

Θα δοθεί βεβαίωση συμμετοχής.
Ωράριο εργαστηρίου: 9.00-17.00    
Τόπος: Τροίας 44, Αθήνα (σταθμός Βικτώριας)

Προσοχή! Το εργαστήριο θα διεξαχθεί στα Αγγλικά. ΔΕΝ θα υπάρχει μετάφραση στα Ελληνικά. Ωστόσο, θα υπάρχουν μέλη του Δικτύου που θα βοηθάνε στις περιπτώσεις που θα χρειαστεί κάποια μικρή υποστήριξη με τα Αγγλικά.

 
Πληροφορίες εγγραφής:
-          Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο εργαστήριο παρακαλούνται  να συμπληρώσουν ηλεκτρονικά τη φόρμα εγγραφής και να τη στείλουν στο email: athinahvsynantisi@gmail.com

Προθεσμία υποβολής αιτήσεων συμμετοχής: 26 Ιουνίου 2015
-          Λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων (20) θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας, αρχικά των αιτήσεων και στη συνέχεια των καταθέσεων.
-          Θα δοθεί προτεραιότητα σε επαγγελματίες στο χώρο της ψυχικής υγείας.
-          Γενικό κόστος συμμετοχής για το πενθήμερο 90 ευρώ.
Τρόπος πληρωμής:  Για την οριστική δέσμευση της θέσης είναι απαραίτητη η κατάθεση προκαταβολής (τουλάχιστον 50 €) στον παρακάτω λογαριασμό και η ενημέρωση μέσω mail για την ολοκλήρωση της κατάθεσης -αν είναι δυνατό μαζί με το καταθετήριο. Αν όχι, θα πρέπει να το υποβάλετε κατά την έναρξη του εργαστηρίου. Παρακαλείστε να σημειώσετε το ονοματεπώνυμό σας στο καταθετήριο.
Προσοχή: Οι καταθέσεις θα γίνουν μετά τις 18 Ιουνίου και μόνο εφόσον λάβετε το επιβεβαιωτικό mail για να προχωρήσετε.
Τράπεζα: Πειραιώς    
 Όνομα λογαριασμού: ΚΟΥΝΙΑΚΗΣ ΦΩΤΗΣ, ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ
Αριθμός λογαριασμού: 63 1701 0322 532 (IBAN GR15 0171 3170 0063 1701 0322 532)

Περισσότερες πληροφορίες:
Email: athinahvsynantisi@gmail.com
Τηλέφωνο: +30 694 430 2577

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ - ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Το δίκτυο των ανθρώπων που ακούνε φωνές στηρίζει την κινητοποίηση της "πρωτοβουλίας για ένα κίνημα στην ψυχική υγεία" που πραγματοποιείται την Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015 στις 12:00 έξω από το Υπουργείο Υγείας. Παρακαλούμε, όποιος/α βρίσκει τον εαυτό /της κοντά στο πλαίσιο των αιτημάτων να γνωστοποιήσει την κινητοποίηση όπου έχει επαφές, σε όποια σχετική συλλογικότητα προκειμένου να καλέσουμε στην ενεργό συμμετοχή τους και φυσικά να συμμετάσχει.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015, 12μ.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι το σύστημα Ψυχικής Υγείας βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης εξαιτίας της εφαρμογής των πολιτικών του μνημονίου. Η κρίση στην Ψυχική Υγεία είχε, φυσικά, ξεκινήσει πολύ πριν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών, ως προϊόν του ανολοκλήρωτου και στρεβλού χαρακτήρα της λεγόμενης «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης», εδώ και 30 χρόνια, της χρόνιας υποχρηματοδότησης του συστήματος και με το κράτος να απεκδύεται διαχρονικά των ευθυνών του για μια δημόσια και δωρεάν Ψυχική Υγεία, κοινοτικά βασισμένη, με κουλτούρα και πρακτικές εναλλακτικές στον εγκλεισμό και με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία.  Ηταν αυτή την κατάσταση που ήλθε να συναντήσει η εφαρμογή των στυγνών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες οδηγούν το κυρίαρχο σύστημα των υπηρεσιών στην προϊούσα αποστράγγισή του από την  όποια δυνατότητα είχε ποτέ παροχής θεραπευτικών απαντήσεων στις ανάγκες των ψυχικά πασχόντων. 

Λίγο πριν τις πρόσφατες εκλογές και στα πλαίσια αυτών των πολιτικών, ήταν επικρεμάμενο το βίαιο κλείσιμο των εναπομεινάντων ψυχιατρείων. Μετά τις εκλογές, η ίδια κατάσταση διάλυσης της Ψυχικής Υγείας παραμένει, διαρκώς επιδεινούμενη λόγω των επιπτώσεων των ήδη ειλημμένων μέτρων, την ίδια στιγμή που η νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας δεν έχει κάνει, στο διάστημα που υπάρχει, την παραμικρή ανακοίνωση, δήλωση, νύξη για θέματα που αφορούν στην Ψυχική Υγεία. Με μόνη εξαίρεση την δήλωση μετά το τραγικό συμβάν της 17ης Μαίου στο ΨΝΑ, με μιαν ανακοίνωση διεκπεραιωτικού κλεισίματος του όλου ζητήματος.  

Είμαστε αντίθετοι στην όποια διαπραγμάτευση με την ΕΕ για απλώς αναβολή της εφαρμογής του συμφώνου «Αντόρ-Λυκουρέτζου», βάσει του οποίου προωθείτο το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων και μια σειρά από άλλα μέτρα, κυρίως λογιστικού χαρακτήρα και όχι στη βάση των αναγκών των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία. Υποστηρίζουμε την οριστική αποδέσμευση και ακύρωση του συμφώνου αυτού και του όποιου τέτοιας φύσης συμφώνου και διεκδικούμε μια σειρά από αιτήματα τα οποία συνδέουν τα μέτρα που πρέπει άμεσα να ληφθούν για την αντιμετώπιση της διαλυτικής κρίσης στην Ψυχική Υγεία, με τον ταυτόχρονο μετασχηματισμό του κυρίαρχου νοσοκομειοκεντρικού και κατασταλτικού συστήματος προς ένα κοινοτικά βασισμένο και ολοκληρωμένο σύστημα Ψυχικής Υγείας

1. Αμεσες και επαρκείς προσλήψεις μονίμου προσωπικού, κυρίως γιατρών (κανονικές προσλήψεις του ΕΣΥ, που μπορεί να γίνουν με ταχείς ρυθμούς) και νοσηλευτών, αλλά και όλων των ειδικοτήτων ανάλογα με τις ελλείψεις σε κάθε υπηρεσία, προκειμένου αυτή να λειτουργεί με ασφάλεια και αναπτύσσοντας το πλήρες θεραπευτικό της δυναμικό.

2. Ενίσχυση των προϋπολογισμών των νοσοκομείων και όλων των μονάδων προκειμένου ν΄ αντιμετωπίσουν με επάρκεια, ποιότητα και ασφάλεια όλες τις ανάγκες 

τους (φάρμακα, υλικά κλπ).

3. Αμεση εξασφάλιση της δωρεάν νοσηλείας και της προμήθειας φαρμάκων για όλους τους ανασφάλιστους - στην πράξη κα όχι απλώς ως διακήρυξη. Κατάργηση της όποιας συμμετοχής στη τιμή του φαρμάκου για όλους τους ασφαλισμένους, ιδιαίτερα για τα όλο και πιο πλατειά λαϊκά στρώματα που ζουν σε συνθήκες προϊούσας φτωχοποίησης.

4. Διασφάλιση της ταχύρρυθμης λειτουργίας των επιτροπών «πιστοποίησης αναπηρίας» (ΚΕΠΑ), με κατάργηση των χρονοβόρων διαδικασιών και των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, αλλά και των μνημονιακής έμπνευσης κατευθυντήριων αξόνων που επιτάσσουν την απόρριψη όλο και πιο πολλών (μέσω της εσκεμμένης μείωσης των ποσοστών αναπηρίας) από το δικαίωμα σε μια σύνταξη, ή ένα επίδομα αναπηρίας. 

5. Κατάργηση της ρύθμισης που προβλέπει την άμεση περικοπή του «επιδόματος Πρόνοιας», ή της «σύνταξης αναπηρίας», σε άτομα που βρίσκουν μια θέση εργασίας, μια θέση που σήμερα είναι όλο και πιο επισφαλής και πρόσκαιρη, την ίδια στιγμή που η ρύθμιση αυτή, εν μέσω της επικρατούσας επισφάλειας (αλλά και ανέκαθεν), αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια των δικαιούχων του επιδόματος να δραστηριοποιηθούν στην κατεύθυνση της αναζήτησης εργασίας, φοβούμενοι ότι θα χάσουν την ασφάλεια έστω και αυτού του γλίσχρου επιδόματος/σύνταξης. Να υπάρξει, επομένως, ρύθμιση που να προβλέπει την ταυτόχρονη χορήγηση του επιδόματος/σύνταξης (όπως, άλλωστε, ισχύει και στους ΚΟΙΣΠΕ) σε όποιον βρίσκει θέση εργασίας, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα απαραίτητο για την σταθεροποίηση της νέας κατάστασης του ατόμου, τόσο στο αντικειμενικό πεδίο (της εργασίας), όσο και στο υποκειμενικό. 

Επιπλέον, το βοήθημα που αντιπροσωπεύει, στη ζωή του καθενός, το επίδομα της Πρόνοιας, ή η σύνταξη αναπηρίας, δεν είναι κάτι που μπορεί γραμμικά να συνδέεται με τον όποιο κυρίαρχο ορισμό της «αναπηρίας», στον οποίο  ανάγονται οι πολύπλοκες ανάγκες του ατόμου (έναν ορισμό που υπακούει πιο πολύ σε λογιστικού χαρακτήρα σκοπιμότητες παρά στις όποιες, συζητήσιμες,  «επιστημονικές» προδιαγραφές), αλλά με την ολότητα της ιδιαίτερης κατάστασής του, των δυσκολιών του, μέρος των οποίων είναι και ο συνήθως ολοσχερής αποκλεισμός του από την αγορά εργασίας. Η όποια απόφαση για περικοπή ενός επιδόματος θα έπρεπε να προκύπτει και να είναι συνυφασμένη, μεταξύ άλλων, με την άμεση διαθεσιμότητα της κατάλληλης θέσης εργασίας, ανάλογα με τις εκάστοτε ιδιαίτερες ανάγκες και δεξιότητες.  

Πρέπει, επίσης, να καταργηθεί άμεσα η ρύθμιση που δεν επιτρέπει την χορήγηση ή την ανανέωση της χορήγησης του «επιδόματος Πρόνοιας» στα άτομα που νοσηλεύονται (συνήθως όχι από επιλογή τους) για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

6. Αμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», που στην Ψυχική Υγεία παίρνει, μεταξύ άλλων, και τις παρακάτω μορφές : όλο και περισσότερα άτομα, τα οποία νοσηλεύονται και δεν είναι δικαιούχοι ούτε καν του επιδόματος Πρόνοιας (είτε γιατί δεν πληρούν κάποια από τις προϋποθέσεις, είτε γιατί δεν επιθυμούν, για γνωστούς και κατανοητούς λόγους, να μπουν στην διαδικασία απόκτησης, μέσω του σχετικού βοηθήματος, της ταυτότητας του ανάπηρου κλπ), ο λόγος που συχνά παρατείνεται η νοσηλεία τους (όταν δεν διώχνονται με το «βιαστικό εξιτήριο»), είναι γιατί δεν έχουν πού να μείνουν, με αδυναμία, συχνά, ακόμα και εξασφάλισης της τροφής τους. Πολλές οικογένειες, εν προκειμένω, που αδυνατούν ή αρνούνται να στηρίξουν τα πάσχοντα μέλη (με την άρνηση, ενίοτε, να υποκρύπτει την αδυναμία), θα μπορούσαν να βοηθήσουν αν υπήρχε πρόσβαση σε κάποια σχετική βοήθεια. Προκύπτει, λοιπόν, ως αίτημα προς άμεση απάντηση, οι άνθρωποι που πληρούν τις σχετικές προϋποθέσεις λήψης της «ανθρωπιστικής βοήθειας» και παίρνουν εξιτήριο μετά από ψυχιατρική νοσηλεία, να δικαιούνται και να προηγούνται (με μια απλή αίτηση στα ΚΕΠ χωρίς χρονοβόρες διαδικασίες) και στις τρεις προβλεπόμενες παροχές (επιδότηση ενοικίου 70 ευρώ, κάρτα σίτισης 100 ευρώ το μήνα, μειωμένο τιμολόγιο ΔΕΗ). Και ταυτόχρονα, οι όποιες προβλεπόμενες διαδικασίες (διάφορα προαπαιτούμενα εντός προθεσμιών κλπ) ν΄ απλουστευτούν γι΄ αυτούς, με τη κατάθεση μιας υπεύθυνης δήλωσης και αργότερα των όποιων δικαιολογητικών. Ακόμη, να καταστεί  "επ΄ αόριστον" η προθεσμία υποβολής της αίτησης, που έληξε στις 30 Μαίου, ώστε  όλοι να έχουν πρόσβαση στη βοήθεια, αν και όποτε την χρειάζονται.

7. Επαναφορά της παροχής των οικονομικών προϋποθέσεων για την υλοποίηση του «εξατομικευμένου θεραπευτικού προγράμματος» στις στεγαστικές δομές (αλλά, αναλόγως, και στα τμήματα νοσηλείας), είτε με τη μορφή του πάλαι ποτέ «θεραπευτικού κινήτρου», είτε με όποια άλλη μορφή, έτσι ώστε να υπάρξουν οι αναγκαίες υλικές προϋποθέσεις για κινήσεις πέρα από τις λογικές λειτουργίας που έχουν μετατρέψει αυτές τι δομές σε μικρά άσυλα. 

8. Αμεση ακύρωση της νομοθετικής ρύθμισης για την παρακράτηση των συντάξεων των ενοίκων των στεγαστικών δομών, αλλά και των λεγόμενων προνοιακών ασθενών (σε ιδρύματα, δομές κλπ) όπου η παρακράτηση ήδη εφαρμόζεται από διετίας.

9. Αμεση εφαρμογή της Τομεοποίησης, με Τομείς Ψυχικής Υγείας (ΤΟΨΥ) το πολύ μέχρι 100.000 κατοίκους, στη λογική ότι η Τομεοποίηση δεν είναι απλώς μια γεωγραφική παράμετρος, αλλά μια ουσιωδώς θεραπευτική παράμετρος, χωρίς την οποία δεν υπάρχει «ανάληψη ευθύνης» της υπηρεσίας για τα όποια προβλήματα ψυχικής υγείας εντός της κοινότητας. Με δεδομένη την κατάσταση και το είδος των υπαρχόντων υπηρεσιών, ο σχεδιασμός και η έναρξη εφαρμογής της Τομεοποίησης δεν μπορεί να γίνει παρά με σημείο αναφοράς την μονάδα νοσηλείας. Οπου υπάρχει Κέντρο Ψυχικής Υγείας (ΚΨΥ) θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στον εν λόγω ΤΟΨΥ ως η βασική του μονάδα, ενώ η δημιουργία ΚΨΥ σε κάθε ΤΟΨΥ θα είναι η πρώτη προτεραιότητα. 

Σε σύνδεση με την Τομεοποίηση και τον σχεδιασμό των κοινοτικών υπηρεσιών να υπάρξει διόρθωση και επικαιροποίηση του Χάρτη Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, που, στην παρούσα του μορφή, αποτελεί μια δυσανάγνωστη, για τον όποιο ενδιαφερόμενο, λίστα εταιρειών (και όχι υπηρεσιών) χωρίς καμιά σχέση με την υπάρχουσα, ζοφερή πραγματικότητα των υπαρχόντων ή μη, λειτουργούντων ή μη, και πού, υπηρεσιών.

10. Αμεσες κινήσεις για ίδρυση ΚΨΥ σε κάθε ΤΟΨΥ, διασυνδεδεμένων με την μονάδα νοσηλείας και με το πλήρες δίκτυο των δομών ψυχικής υγείας του ΤΟΨΥ (στεγαστικές δομές κλπ). Το ΚΨΥ παρέχει πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια πρόληψη και φροντίδα, έχει κλίνες νοσηλείας, λειτουργεί 24 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα και αποτελεί την κεντρική μονάδα του δικτύου των υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας. Προφανώς, θα χρειαστούν οι αναγκαίες προσλήψεις για την επαρκή και αποτελεσματική στελέχωσή τους. 

Τα ελάχιστα ΚΨΥ που λειτουργούν σήμερα (δραματικά υποστελεχωμένα), απευθύνονται (και απευθύνονταν ανέκαθεν) σε δυσανάλογα μεγάλους ΤΟΨΥ, λειτουργώντας στη λογική του εξωτερικού ιατρείου και όχι της ανάληψης της ευθύνης για παροχή της εκάστοτε αναγκαίας και ολοκληρωμένης φροντίδας, που εξ΄ ορισμού θα έπρεπε να παρέχεται από μια κοινοτική υπηρεσία, στο πλήρες φάσμα των αιτημάτων του τομέα στον οποίο απευθύνονται, χωρίς επιλογές και αποκλεισμούς, Αναλαμβάνουν, ως επί το πλείστον, τις θεωρούμενες ως πιο «ελαφρές» περιπτώσεις, παραπέμποντας εκ προοιμίου τις πιο «δύσκολες», αυτές με τις πι πολύπλοκες ανάγκες, στην νοσοκομειακή νοσηλεία, εκτρέφοντας ταυτόχρονα το έδαφος για παράπλευρες, ιδιωτικού χαρακτήρα απαντήσεις σε πολλούς εκ των χρηστών, από προσωπικό δημοσίων υπηρεσιών.

11. Ιδρυση ψυχιατρικών κλινικών σε γενικά σε νοσοκομεία της επαρχίας όπου δεν υπάρχουν (πχ, Στερεά Ελλάδα, νησιά κλπ), αλλά και σε κάποια της Αθήνας, όπου υπάρχουν ομάδες ψυχιάτρων χωρίς κλινική. Ταυτόχρονα, ενδυνάμωση των ψυχιατρικών κλινικών σε νοσοκομεία της επαρχίας όπου υπάρχουν μεν, αλλά υπολειτουργούν. Μελέτη του ζητήματος της επάρκειας των ψυχιατρικών κλινών δεδομένου ότι το πλήθος των ράντζων σ΄ ένα βαθμό οφείλεται σε καθαυτό έλλειψη κλινών, πέρα από την παντελή έλλειψη του «φίλτρου» του ολοκληρωμένου δικτύου 

κοινοτικών  υπηρεσιών.

12. Ενίσχυση (χρηματοδότηση κλπ) των υπαρχόντων και δημιουργία νέων δομών και 

ευκαιριών επαγγελματικής αποκατάστασης (ΚΟΙΣΠΕ κλπ), με κανονική, αξιοπρεπή αμοιβή για τους εργαζομένους. Το ζήτημα της εργασιακής ένταξης είναι εκ των ουκ άνευ για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και την κοινωνική επανένταξη. 

Οι ΚΟΙΣΠΕ πρέπει ν΄ αλλάξουν νομικό πλαίσιο έτσι ώστε να μπορούν να λειτουργούν από (και για) τους άμεσα ενδιαφερόμενους (άτομα με ψυχιατρική εμπειρία κλπ) και να πάψουν να είναι απλώς μέσον απασχόλησης κάποιων λειτουργών. Ο ελάχιστος, έως συχνά μηδενικός, αριθμός των εργαζόμενων  χρηστών που απασχολούν, αποτελεί πραγματική διακωμώδηση του ρόλου για τον οποίο υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν και έχουν κληθεί να παίξουν. Για ν΄ ανταποκριθούν στον στοιχειωδώς ενταξιακό και αποκαταστασιακό τους χαρακτήρα πρέπει, μεταξύ άλλων, να διασφαλίζουν μόνιμη και ικανοποιητικά αμειβόμενη εργασία, μακριά από τις λογικές της απασχόλησης ορισμένου χρόνου και των απολύσεων, όπως συνέβη πρόσφατα με την απόλυση 3 εκ των 4 συνολικά εργαζομένων στον ΚΟΙΣΠΕ Βορείων προαστίων Αθήνας

13. Αμεση παρέμβαση για την ουσιαστική εφαρμογή της νομοθεσίας για την ακούσια νοσηλεία (ν. 2071/92) έτσι ώστε να γίνεται άμεση εκδίκαση και ο άμεσα ενδιαφερόμενος να μπορεί να παρίσταται με δικό του πραγματογνώμονα, αν το επιθυμεί, και δικηγόρο. Να τηρηθούν, επιτέλους, οι διατάξεις που προβλέπουν ότι εντός 10 ημερών η υπόθεση πρέπει να εκδικάζεται. Ταυτόχρονα, να πάψουν οι ακούσιες νοσηλείες να εκτελούνται από την αστυνομία και να δημιουργηθούν κατάλληλες προς τούτο υγειονομικές υπηρεσίες (ψυχίατρος, νοσηλευτές), που θα τις εκτελούν και θα καλούν αυτές την αστυνομία μόνο σε πολύ έκτακτες περιπτώσεις.

14. Αντίστοιχη μέριμνα πρέπει να υπάρξει και ως προς την εφαρμογή του νόμου για την δικαστική συμπαράσταση, ότι, δηλαδή, θα πρέπει να εφαρμόζεται ουσιαστικά όχι διεκπεραιωτικά. Να ληφθεί πρόνοια για ουσιαστικό έλεγχο της λειτουργίας του δικαστικού συμπαραστάτη, καθώς και ότι, σε ανθρώπους που δεν έχουν κανένα κοινωνικό στήριγμα, διασφαλίζεται μια αποτελεσματική και αξιόπιστη παρουσία για διαχείριση των περιουσιακών τους στοιχείων πραγματικά προς όφελός τους.

15. Η τήρηση της νομοθεσίας για την ακούσια νοσηλεία και για την δικαστική συμπαράσταση εντάσσεται στο πεδίο των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία. Θα πρέπει να υπάρξει ενδιαφέρον για το όργιο των κατασταλτικών μέτρων, των μηχανικών καθηλώσεων (που ενίοτε έχουν ως «παρενέργεια» τον θάνατο), των περιορισμών της κλειδωμένης πόρτας, των όποιων αυθαίρετων κανόνων επιβάλλονται. Θα χρειαστούν μηχανισμοί προστασίας των δικαιωμάτων (ουσιαστικοί και όχι, όπως μέχρι τώρα, κατ΄ επίφασιν και προσχηματικοί), αλλά, προπαντός, διαδικασίες που ανοίγουν δρόμους προς τον επαναπροσανατολισμό (την αλλαγή κουλτούρας και πράξης) των λειτουργών προς μιαν «άλλη ψυχιατρική». Σ΄ αυτή τη βάση, μια από τις παραμέτρους της οποίας είναι η εξασφάλιση του αριθμητικά αναγκαίου και επαρκώς εκπαιδευμένου προσωπικού σε όλες τις μονάδες ψυχικής υγείας, η μηχανική καθήλωση θα πρέπει επιτέλους να αποφασιστεί ότι δεν αποτελεί ιατρική πράξη, ότι η εφαρμογή της συνιστά καταστρατήγηση θεμελιακών δημοκρατικών και συνταγματικών δικαιωμάτων του ατόμου και, ως εκ τούτου, η τέλεσή της να αποτελεί ποινικό αδίκημα.

16. Η μεταφορά των ψυχιατρικών κλινικών των ψυχιατρείων σε κατάλληλους και επαρκείς χώρους στα γενικά νοσοκομεία θα ακολουθήσει στο βαθμό που οι νέες προσεγγίσεις, πρακτικές και θεσμικές λειτουργίες παγιώνονται και προχωράει με ουσιαστικό τρόπο η ανάπτυξη του ολοκληρωμένου δικτύου των κοινοτικών υπηρεσιών, που θα υποκαθιστούν πλήρως και θα λειτουργούν εναλλακτικά στο ψυχιατρείο. Σε όλη αυτή την διαδικασία του μετασχηματισμού θεωρείται ως  αυτονόητη, και εκ των ουκ άνευ, η πλήρης αξιοποίηση, χωρίς καμιά εξαίρεση, του υπάρχοντος προσωπικού και επειδή αυτό δεν επαρκεί, η πρόσληψη του αναγκαίου αριθμού όλων των ειδικοτήτων που θα απαιτηθεί για την επαρκή στελέχωση των υπηρεσιών.

17. Είναι πρωταρχικής σημασίας, σε όλη αυτή την διαδικασία, ο ενεργός και αποφασιστικός ρόλος των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία και των οικογενειών. Μέχρι τώρα, τα «άτομα με εμπειρία» και οι οικογένειες, παρά τις προθέσεις και την ενεργό αγωνιστική συμμετοχή τους, έχουν συνήθως χρησιμοποιηθεί, από το κυρίαρχο σύστημα, με διακοσμητικό τρόπο, ως δήθεν «συμμέτοχοι» (συχνά προσκεκλημένοι και παρακαθήμενοι σε διάφορα τραπέζια και συνέδρια των «ειδικών»), ενώ οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην αυτών. Είναι σημαντικό να απλωθούν περαιτέρω και να ενδυναμωθούν τα κινήματα και οι συλλογικότητες ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, αλλά και των συλλόγων των οικογενειών, να γίνεται έμπρακτα σεβαστή η ανεξάρτητη και αδιαμεσολάβητη παρουσία και λειτουργία τους και ο ενεργός και αποφασιστικός ρόλος τους στα τεκταινόμενα. 

18. Ένα κρίσιμο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση του προβλήματος που συνιστούν, από πολλές απόψεις, οι ΜΚΟ της Ψυχικής Υγείας, μια μορφή ιδιωτικοποίησης, αλλά, ωστόσο, χωρίς ίδιους πόρους και στηριζόμενες για την επιβίωσή τους στην  κρατική χρηματοδότηση. Καθώς στο τέλος του 2015 εξαντλείται η έκτακτη χρηματοδότηση της ΕΕ για την διάσωσή τους, προκειμένου να επιτευχθεί το «βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων», είναι σαφές ότι, από το 2016, θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης. Με την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή τους προ των πυλών, η μόνη λύση είναι η άμεση δημοσιοποίησή τους (η ανάληψή τους από το κράτος) αφού, καθώς είναι κρατικοδίαιτες, αυτό δεν θα είχε κανένα κόστος. Θα είναι μια ενέργεια ασφαλής και για τους ενοίκους των δομών και για το προσωπικό, που θα αποκτήσει, έτσι, μονιμότητα της θέσης εργασίας και δεν θα είναι έρμαιο των όποιων εκβιασμών και της αχαλίνωτης αυθαιρεσίας των αφεντικών των ΜΚΟ. 

19. Οι διαδικασίες Αποιδρυματοποίησης θα έπρεπε να συμπεριλάβουν και τις λεγόμενες προνοιακές δομές και ιδρύματα, όχι μόνο στα Λεχαινά, αλλά και πολλά άλλα σε ολόκληρη τη χώρα, όπου οι συνθήκες είναι μεσαιωνικές.

20. Ακύρωση των όποιων σχεδίων, σκέψεων και προετοιμασιών για την ίδρυση δικαστικού (ών) ψυχιατρείου(ων). Να εξεταστεί η διεθνής εμπειρία και η επεξεργασία λύσεων εναλλακτικών στο δικαστικό ψυχιατρείο. Να εξεταστεί, επίσης, η άμεση αλλαγή του σχετικού νομοθετικού πλαισίου (άρθρα 34, 69, 70 ΠΚ κλπ) σε μια κατεύθυνση που θα επιτρέπει, ενάντια στην φυλακτική λογική, μια πραγματική θεραπευτική παρέμβαση για τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία που διαπράττουν το όποιο ποινικό αδίκημα. Απόρριψη πρέπει να υπάρξει και στην προετοιμαζόμενη εισαγωγή στην Ελλάδα της Υποχρεωτικής Θεραπείας στην Κοινότητα, στη μεταφορά, δηλαδή, της ψυχιατρικής καταστολής μέσα στην κατοικία του ατόμου.

21. Μια σειρά από νομοθετικές ρυθμίσεις, υπουργικές αποφάσεις και εγκύκλιοι για την Ψυχική Υγεία, που πέρασαν, κατ΄ εντολήν της task force, από τις υφυπουργούς που είχαν αναλάβει την Ψυχική Υγεία τα τελευταία τρία χρόνια προκειμένου να διευκολυνθεί το «βίαιο κλείσιμο» και η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας, πρέπει άμεσα να ακυρωθούν. Μεταξύ άλλων, θα πρέπει άμεσα να αναθεωρηθούν πρακτικές, ιδιαίτερα στις δομές των ΜΚΟ (Κέντρα Ημέρας κλπ), για ένταξη ατόμων με ψυχιατρική  εμπειρία σε θεραπευτικά προγράμματα ενός χρόνου με δυνατότητα για ανανέωση για έξη μήνες Ένα θεραπευτικό πλάνο δεν μπορεί να συγκροτείται στη βάση ομογενοποιημένων, γενικών και λογιστικής αρχής προδιαγραφών, αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες του ψυχικά πάσχοντος ατόμου και να έχουν όση διάρκεια όσο απαιτούν αυτές οι ανάγκες και  επ΄ αόριστον.

22. Τέλος, θ΄ αποτελούσε ακύρωση της όποιας αξιοπιστίας της νέας διακυβέρνησης η καθ΄ οιονδήποτε τρόπο συνδιαλλαγή και εκ νέου ανάθεση ρόλων σε συμβούλους και μέλη επιτροπών (ιδιοκτήτες ΜΚΟ και άλλοι) που είχαν οριστεί από τις προηγούμενες 

μνημονιακές κυβερνήσεις για το σχεδιασμό του «βίαιου κλεισίματος» των ψυχιατρείων, της διάλυσης και της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της ψυχικής υγείας.

6 Ιουνίου 2015

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ

 ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

από ΕΕΚ



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015, 12μ.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι το σύστημα Ψυχικής Υγείας βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης εξαιτίας της εφαρμογής των πολιτικών του μνημονίου. Η κρίση στην Ψυχική Υγεία είχε, φυσικά, ξεκινήσει πολύ πριν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών, ως προϊόν του ανολοκλήρωτου και στρεβλού χαρακτήρα της λεγόμενης «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης», εδώ και 30 χρόνια, της χρόνιας υποχρηματοδότησης του συστήματος και με το κράτος να απεκδύεται διαχρονικά των ευθυνών του για μια δημόσια και δωρεάν Ψυχική Υγεία, κοινοτικά βασισμένη, με κουλτούρα και πρακτικές εναλλακτικές στον εγκλεισμό και με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία.  Ηταν αυτή την κατάσταση που ήλθε να συναντήσει η εφαρμογή των στυγνών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες οδηγούν το κυρίαρχο σύστημα των υπηρεσιών στην προϊούσα αποστράγγισή του από την  όποια δυνατότητα είχε ποτέ παροχής θεραπευτικών απαντήσεων στις ανάγκες των ψυχικά πασχόντων.
Λίγο πριν τις πρόσφατες εκλογές και στα πλαίσια αυτών των πολιτικών, ήταν επικρεμάμενο το βίαιο κλείσιμο των εναπομεινάντων ψυχιατρείων. Μετά τις εκλογές, η ίδια κατάσταση διάλυσης της Ψυχικής Υγείας παραμένει, διαρκώς επιδεινούμενη λόγω των επιπτώσεων των ήδη ειλημμένων μέτρων, την ίδια στιγμή που η νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας δεν έχει κάνει, στο διάστημα που υπάρχει, την παραμικρή ανακοίνωση, δήλωση, νύξη για θέματα που αφορούν στην Ψυχική Υγεία. Με μόνη εξαίρεση την δήλωση μετά το τραγικό συμβάν της 17ης Μαίου στο ΨΝΑ, με μιαν ανακοίνωση διεκπεραιωτικού κλεισίματος του όλου ζητήματος.
Είμαστε αντίθετοι στην όποια διαπραγμάτευση με την ΕΕ για απλώς αναβολή της εφαρμογής του συμφώνου «Αντόρ-Λυκουρέτζου», βάσει του οποίου προωθείτο το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων και μια σειρά από άλλα μέτρα, κυρίως λογιστικού χαρακτήρα και όχι στη βάση των αναγκών των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία. Υποστηρίζουμε την οριστική αποδέσμευση και ακύρωση του συμφώνου αυτού και του όποιου τέτοιας φύσης συμφώνου και διεκδικούμε μια σειρά από αιτήματα τα οποία συνδέουν τα μέτρα που πρέπει άμεσα να ληφθούν για την αντιμετώπιση της διαλυτικής κρίσης στην Ψυχική Υγεία, με τον ταυτόχρονο μετασχηματισμό του κυρίαρχου νοσοκομειοκεντρικού και κατασταλτικού συστήματος προς ένα κοινοτικά βασισμένο και ολοκληρωμένο σύστημα Ψυχικής Υγείας


1. Αμεσες και επαρκείς προσλήψεις μονίμου προσωπικού, κυρίως γιατρών (κανονικές προσλήψεις του ΕΣΥ, που μπορεί να γίνουν με ταχείς ρυθμούς) και νοσηλευτών, αλλά και όλων των ειδικοτήτων ανάλογα με τις ελλείψεις σε κάθε υπηρεσία, προκειμένου αυτή να λειτουργεί με ασφάλεια και αναπτύσσοντας το πλήρες θεραπευτικό της δυναμικό.

2. Ενίσχυση των προϋπολογισμών των νοσοκομείων και όλων των μονάδων προκειμένου ν΄ αντιμετωπίσουν με επάρκεια, ποιότητα και ασφάλεια όλες τις ανάγκες
τους (φάρμακα, υλικά κλπ).

3. Αμεση εξασφάλιση της δωρεάν νοσηλείας και της προμήθειας φαρμάκων για όλους τους ανασφάλιστους - στην πράξη κα όχι απλώς ως διακήρυξη. Κατάργηση της όποιας συμμετοχής στη τιμή του φαρμάκου για όλους τους ασφαλισμένους, ιδιαίτερα για τα όλο και πιο πλατειά λαϊκά στρώματα που ζουν σε συνθήκες προϊούσας φτωχοποίησης.

4. Διασφάλιση της ταχύρρυθμης λειτουργίας των επιτροπών «πιστοποίησης αναπηρίας» (ΚΕΠΑ), με κατάργηση των χρονοβόρων διαδικασιών και των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, αλλά και των μνημονιακής έμπνευσης κατευθυντήριων αξόνων που επιτάσσουν την απόρριψη όλο και πιο πολλών (μέσω της εσκεμμένης μείωσης των ποσοστών αναπηρίας) από το δικαίωμα σε μια σύνταξη, ή ένα επίδομα αναπηρίας.

5. Κατάργηση της ρύθμισης που προβλέπει την άμεση περικοπή του «επιδόματος Πρόνοιας», ή της «σύνταξης αναπηρίας», σε άτομα που βρίσκουν μια θέση εργασίας, μια θέση που σήμερα είναι όλο και πιο επισφαλής και πρόσκαιρη, την ίδια στιγμή που η ρύθμιση αυτή, εν μέσω της επικρατούσας επισφάλειας (αλλά και ανέκαθεν), αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια των δικαιούχων του επιδόματος να δραστηριοποιηθούν στην κατεύθυνση της αναζήτησης εργασίας, φοβούμενοι ότι θα χάσουν την ασφάλεια έστω και αυτού του γλίσχρου επιδόματος/σύνταξης. Να υπάρξει, επομένως, ρύθμιση που να προβλέπει την ταυτόχρονη χορήγηση του επιδόματος/σύνταξης (όπως, άλλωστε, ισχύει και στους ΚΟΙΣΠΕ) σε όποιον βρίσκει θέση εργασίας, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα απαραίτητο για την σταθεροποίηση της νέας κατάστασης του ατόμου, τόσο στο αντικειμενικό πεδίο (της εργασίας), όσο και στο υποκειμενικό.
Επιπλέον, το βοήθημα που αντιπροσωπεύει, στη ζωή του καθενός, το επίδομα της Πρόνοιας, ή η σύνταξη αναπηρίας, δεν είναι κάτι που μπορεί γραμμικά να συνδέεται με τον όποιο κυρίαρχο ορισμό της «αναπηρίας», στον οποίο  ανάγονται οι πολύπλοκες ανάγκες του ατόμου (έναν ορισμό που υπακούει πιο πολύ σε λογιστικού χαρακτήρα σκοπιμότητες παρά στις όποιες, συζητήσιμες,  «επιστημονικές» προδιαγραφές), αλλά με την ολότητα της ιδιαίτερης κατάστασής του, των δυσκολιών του, μέρος των οποίων είναι και ο συνήθως ολοσχερής αποκλεισμός του από την αγορά εργασίας. Η όποια απόφαση για περικοπή ενός επιδόματος θα έπρεπε να προκύπτει και να είναι συνυφασμένη, μεταξύ άλλων, με την άμεση διαθεσιμότητα της κατάλληλης θέσης εργασίας, ανάλογα με τις εκάστοτε ιδιαίτερες ανάγκες και δεξιότητες.
Πρέπει, επίσης, να καταργηθεί άμεσα η ρύθμιση που δεν επιτρέπει την χορήγηση ή την ανανέωση της χορήγησης του «επιδόματος Πρόνοιας» στα άτομα που νοσηλεύονται (συνήθως όχι από επιλογή τους) για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

6. Αμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», που στην Ψυχική Υγεία παίρνει, μεταξύ άλλων, και τις παρακάτω μορφές : όλο και περισσότερα άτομα, τα οποία νοσηλεύονται και δεν είναι δικαιούχοι ούτε καν του επιδόματος Πρόνοιας (είτε γιατί δεν πληρούν κάποια από τις προϋποθέσεις, είτε γιατί δεν επιθυμούν, για γνωστούς και κατανοητούς λόγους, να μπουν στην διαδικασία απόκτησης, μέσω του σχετικού βοηθήματος, της ταυτότητας του ανάπηρου κλπ), ο λόγος που συχνά παρατείνεται η νοσηλεία τους (όταν δεν διώχνονται με το «βιαστικό εξιτήριο»), είναι γιατί δεν έχουν πού να μείνουν, με αδυναμία, συχνά, ακόμα και εξασφάλισης της τροφής τους. Πολλές οικογένειες, εν προκειμένω, που αδυνατούν ή αρνούνται να στηρίξουν τα πάσχοντα μέλη (με την άρνηση, ενίοτε, να υποκρύπτει την αδυναμία), θα μπορούσαν να βοηθήσουν αν υπήρχε πρόσβαση σε κάποια σχετική βοήθεια. Προκύπτει, λοιπόν, ως αίτημα προς άμεση απάντηση, οι άνθρωποι που πληρούν τις σχετικές προϋποθέσεις λήψης της «ανθρωπιστικής βοήθειας» και παίρνουν εξιτήριο μετά από ψυχιατρική νοσηλεία, να δικαιούνται και να προηγούνται (με μια απλή αίτηση στα ΚΕΠ χωρίς χρονοβόρες διαδικασίες) και στις τρεις προβλεπόμενες παροχές (επιδότηση ενοικίου 70 ευρώ, κάρτα σίτισης 100 ευρώ το μήνα, μειωμένο τιμολόγιο ΔΕΗ). Και ταυτόχρονα, οι όποιες προβλεπόμενες διαδικασίες (διάφορα προαπαιτούμενα εντός προθεσμιών κλπ) ν΄ απλουστευτούν γι΄ αυτούς, με τη κατάθεση μιας υπεύθυνης δήλωσης και αργότερα των όποιων δικαιολογητικών. Ακόμη, να καταστεί  "επ΄ αόριστον" η προθεσμία υποβολής της αίτησης, που έληξε στις 30 Μαίου, ώστε  όλοι να έχουν πρόσβαση στη βοήθεια, αν και όποτε την χρειάζονται.

7. Επαναφορά της παροχής των οικονομικών προϋποθέσεων για την υλοποίηση του «εξατομικευμένου θεραπευτικού προγράμματος» στις στεγαστικές δομές (αλλά, αναλόγως, και στα τμήματα νοσηλείας), είτε με τη μορφή του πάλαι ποτέ «θεραπευτικού κινήτρου», είτε με όποια άλλη μορφή, έτσι ώστε να υπάρξουν οι αναγκαίες υλικές προϋποθέσεις για κινήσεις πέρα από τις λογικές λειτουργίας που έχουν μετατρέψει αυτές τι δομές σε μικρά άσυλα.

8. Αμεση ακύρωση της νομοθετικής ρύθμισης για την παρακράτηση των συντάξεων των ενοίκων των στεγαστικών δομών, αλλά και των λεγόμενων προνοιακών ασθενών (σε ιδρύματα, δομές κλπ) όπου η παρακράτηση ήδη εφαρμόζεται από διετίας.

9. Αμεση εφαρμογή της Τομεοποίησης, με Τομείς Ψυχικής Υγείας (ΤΟΨΥ) το πολύ μέχρι 100.000 κατοίκους, στη λογική ότι η Τομεοποίηση δεν είναι απλώς μια γεωγραφική παράμετρος, αλλά μια ουσιωδώς θεραπευτική παράμετρος, χωρίς την οποία δεν υπάρχει «ανάληψη ευθύνης» της υπηρεσίας για τα όποια προβλήματα ψυχικής υγείας εντός της κοινότητας. Με δεδομένη την κατάσταση και το είδος των υπαρχόντων υπηρεσιών, ο σχεδιασμός και η έναρξη εφαρμογής της Τομεοποίησης δεν μπορεί να γίνει παρά με σημείο αναφοράς την μονάδα νοσηλείας. Οπου υπάρχει Κέντρο Ψυχικής Υγείας (ΚΨΥ) θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στον εν λόγω ΤΟΨΥ ως η βασική του μονάδα, ενώ η δημιουργία ΚΨΥ σε κάθε ΤΟΨΥ θα είναι η πρώτη προτεραιότητα.
Σε σύνδεση με την Τομεοποίηση και τον σχεδιασμό των κοινοτικών υπηρεσιών να υπάρξει διόρθωση και επικαιροποίηση του Χάρτη Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, που, στην παρούσα του μορφή, αποτελεί μια δυσανάγνωστη, για τον όποιο ενδιαφερόμενο, λίστα εταιρειών (και όχι υπηρεσιών) χωρίς καμιά σχέση με την υπάρχουσα, ζοφερή πραγματικότητα των υπαρχόντων ή μη, λειτουργούντων ή μη, και πού, υπηρεσιών.

10. Αμεσες κινήσεις για ίδρυση ΚΨΥ σε κάθε ΤΟΨΥ, διασυνδεδεμένων με την μονάδα νοσηλείας και με το πλήρες δίκτυο των δομών ψυχικής υγείας του ΤΟΨΥ (στεγαστικές δομές κλπ). Το ΚΨΥ παρέχει πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια πρόληψη και φροντίδα, έχει κλίνες νοσηλείας, λειτουργεί 24 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα και αποτελεί την κεντρική μονάδα του δικτύου των υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας. Προφανώς, θα χρειαστούν οι αναγκαίες προσλήψεις για την επαρκή και αποτελεσματική στελέχωσή τους.
Τα ελάχιστα ΚΨΥ που λειτουργούν σήμερα (δραματικά υποστελεχωμένα), απευθύνονται (και απευθύνονταν ανέκαθεν) σε δυσανάλογα μεγάλους ΤΟΨΥ, λειτουργώντας στη λογική του εξωτερικού ιατρείου και όχι της ανάληψης της ευθύνης για παροχή της εκάστοτε αναγκαίας και ολοκληρωμένης φροντίδας, που εξ΄ ορισμού θα έπρεπε να παρέχεται από μια κοινοτική υπηρεσία, στο πλήρες φάσμα των αιτημάτων του τομέα στον οποίο απευθύνονται, χωρίς επιλογές και αποκλεισμούς, Αναλαμβάνουν, ως επί το πλείστον, τις θεωρούμενες ως πιο «ελαφρές» περιπτώσεις, παραπέμποντας εκ προοιμίου τις πιο «δύσκολες», αυτές με τις πι πολύπλοκες ανάγκες, στην νοσοκομειακή νοσηλεία, εκτρέφοντας ταυτόχρονα το έδαφος για παράπλευρες, ιδιωτικού χαρακτήρα απαντήσεις σε πολλούς εκ των χρηστών, από προσωπικό δημοσίων υπηρεσιών.

11. Ιδρυση ψυχιατρικών κλινικών σε γενικά σε νοσοκομεία της επαρχίας όπου δεν υπάρχουν (πχ, Στερεά Ελλάδα, νησιά κλπ), αλλά και σε κάποια της Αθήνας, όπου υπάρχουν ομάδες ψυχιάτρων χωρίς κλινική. Ταυτόχρονα, ενδυνάμωση των ψυχιατρικών κλινικών σε νοσοκομεία της επαρχίας όπου υπάρχουν μεν, αλλά υπολειτουργούν. Μελέτη του ζητήματος της επάρκειας των ψυχιατρικών κλινών δεδομένου ότι το πλήθος των ράντζων σ΄ ένα βαθμό οφείλεται σε καθαυτό έλλειψη κλινών, πέρα από την παντελή έλλειψη του «φίλτρου» του ολοκληρωμένου δικτύου
κοινοτικών  υπηρεσιών.

12. Ενίσχυση (χρηματοδότηση κλπ) των υπαρχόντων και δημιουργία νέων δομών και
ευκαιριών επαγγελματικής αποκατάστασης (ΚΟΙΣΠΕ κλπ), με κανονική, αξιοπρεπή αμοιβή για τους εργαζομένους. Το ζήτημα της εργασιακής ένταξης είναι εκ των ουκ άνευ για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και την κοινωνική επανένταξη.
Οι ΚΟΙΣΠΕ πρέπει ν΄ αλλάξουν νομικό πλαίσιο έτσι ώστε να μπορούν να λειτουργούν από (και για) τους άμεσα ενδιαφερόμενους (άτομα με ψυχιατρική εμπειρία κλπ) και να πάψουν να είναι απλώς μέσον απασχόλησης κάποιων λειτουργών. Ο ελάχιστος, έως συχνά μηδενικός, αριθμός των εργαζόμενων  χρηστών που απασχολούν, αποτελεί πραγματική διακωμώδηση του ρόλου για τον οποίο υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν και έχουν κληθεί να παίξουν. Για ν΄ ανταποκριθούν στον στοιχειωδώς ενταξιακό και αποκαταστασιακό τους χαρακτήρα πρέπει, μεταξύ άλλων, να διασφαλίζουν μόνιμη και ικανοποιητικά αμειβόμενη εργασία, μακριά από τις λογικές της απασχόλησης ορισμένου χρόνου και των απολύσεων, όπως συνέβη πρόσφατα με την απόλυση 3 εκ των 4 συνολικά εργαζομένων στον ΚΟΙΣΠΕ Βορείων προαστίων Αθήνας

13. Αμεση παρέμβαση για την ουσιαστική εφαρμογή της νομοθεσίας για την ακούσια νοσηλεία (ν. 2071/92) έτσι ώστε να γίνεται άμεση εκδίκαση και ο άμεσα ενδιαφερόμενος να μπορεί να παρίσταται με δικό του πραγματογνώμονα, αν το επιθυμεί, και δικηγόρο. Να τηρηθούν, επιτέλους, οι διατάξεις που προβλέπουν ότι εντός 10 ημερών η υπόθεση πρέπει να εκδικάζεται. Ταυτόχρονα, να πάψουν οι ακούσιες νοσηλείες να εκτελούνται από την αστυνομία και να δημιουργηθούν κατάλληλες προς τούτο υγειονομικές υπηρεσίες (ψυχίατρος, νοσηλευτές), που θα τις εκτελούν και θα καλούν αυτές την αστυνομία μόνο σε πολύ έκτακτες περιπτώσεις.

14. Αντίστοιχη μέριμνα πρέπει να υπάρξει και ως προς την εφαρμογή του νόμου για την δικαστική συμπαράσταση, ότι, δηλαδή, θα πρέπει να εφαρμόζεται ουσιαστικά όχι διεκπεραιωτικά. Να ληφθεί πρόνοια για ουσιαστικό έλεγχο της λειτουργίας του δικαστικού συμπαραστάτη, καθώς και ότι, σε ανθρώπους που δεν έχουν κανένα κοινωνικό στήριγμα, διασφαλίζεται μια αποτελεσματική και αξιόπιστη παρουσία για διαχείριση των περιουσιακών τους στοιχείων πραγματικά προς όφελός τους.

15. Η τήρηση της νομοθεσίας για την ακούσια νοσηλεία και για την δικαστική συμπαράσταση εντάσσεται στο πεδίο των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία. Θα πρέπει να υπάρξει ενδιαφέρον για το όργιο των κατασταλτικών μέτρων, των μηχανικών καθηλώσεων (που ενίοτε έχουν ως «παρενέργεια» τον θάνατο), των περιορισμών της κλειδωμένης πόρτας, των όποιων αυθαίρετων κανόνων επιβάλλονται. Θα χρειαστούν μηχανισμοί προστασίας των δικαιωμάτων (ουσιαστικοί και όχι, όπως μέχρι τώρα, κατ΄ επίφασιν και προσχηματικοί), αλλά, προπαντός, διαδικασίες που ανοίγουν δρόμους προς τον επαναπροσανατολισμό (την αλλαγή κουλτούρας και πράξης) των λειτουργών προς μιαν «άλλη ψυχιατρική». Σ΄ αυτή τη βάση, μια από τις παραμέτρους της οποίας είναι η εξασφάλιση του αριθμητικά αναγκαίου και επαρκώς εκπαιδευμένου προσωπικού σε όλες τις μονάδες ψυχικής υγείας, η μηχανική καθήλωση θα πρέπει επιτέλους να αποφασιστεί ότι δεν αποτελεί ιατρική πράξη, ότι η εφαρμογή της συνιστά καταστρατήγηση θεμελιακών δημοκρατικών και συνταγματικών δικαιωμάτων του ατόμου και, ως εκ τούτου, η τέλεσή της να αποτελεί ποινικό αδίκημα.

16. Η μεταφορά των ψυχιατρικών κλινικών των ψυχιατρείων σε κατάλληλους και επαρκείς χώρους στα γενικά νοσοκομεία θα ακολουθήσει στο βαθμό που οι νέες προσεγγίσεις, πρακτικές και θεσμικές λειτουργίες παγιώνονται και προχωράει με ουσιαστικό τρόπο η ανάπτυξη του ολοκληρωμένου δικτύου των κοινοτικών υπηρεσιών, που θα υποκαθιστούν πλήρως και θα λειτουργούν εναλλακτικά στο ψυχιατρείο. Σε όλη αυτή την διαδικασία του μετασχηματισμού θεωρείται ως  αυτονόητη, και εκ των ουκ άνευ, η πλήρης αξιοποίηση, χωρίς καμιά εξαίρεση, του υπάρχοντος προσωπικού και επειδή αυτό δεν επαρκεί, η πρόσληψη του αναγκαίου αριθμού όλων των ειδικοτήτων που θα απαιτηθεί για την επαρκή στελέχωση των υπηρεσιών.

17. Είναι πρωταρχικής σημασίας, σε όλη αυτή την διαδικασία, ο ενεργός και αποφασιστικός ρόλος των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία και των οικογενειών. Μέχρι τώρα, τα «άτομα με εμπειρία» και οι οικογένειες, παρά τις προθέσεις και την ενεργό αγωνιστική συμμετοχή τους, έχουν συνήθως χρησιμοποιηθεί, από το κυρίαρχο σύστημα, με διακοσμητικό τρόπο, ως δήθεν «συμμέτοχοι» (συχνά προσκεκλημένοι και παρακαθήμενοι σε διάφορα τραπέζια και συνέδρια των «ειδικών»), ενώ οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην αυτών. Είναι σημαντικό να απλωθούν περαιτέρω και να ενδυναμωθούν τα κινήματα και οι συλλογικότητες ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, αλλά και των συλλόγων των οικογενειών, να γίνεται έμπρακτα σεβαστή η ανεξάρτητη και αδιαμεσολάβητη παρουσία και λειτουργία τους και ο ενεργός και αποφασιστικός ρόλος τους στα τεκταινόμενα.

18. Ένα κρίσιμο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση του προβλήματος που συνιστούν, από πολλές απόψεις, οι ΜΚΟ της Ψυχικής Υγείας, μια μορφή ιδιωτικοποίησης, αλλά, ωστόσο, χωρίς ίδιους πόρους και στηριζόμενες για την επιβίωσή τους στην  κρατική χρηματοδότηση. Καθώς στο τέλος του 2015 εξαντλείται η έκτακτη χρηματοδότηση της ΕΕ για την διάσωσή τους, προκειμένου να επιτευχθεί το «βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων», είναι σαφές ότι, από το 2016, θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης. Με την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή τους προ των πυλών, η μόνη λύση είναι η άμεση δημοσιοποίησή τους (η ανάληψή τους από το κράτος) αφού, καθώς είναι κρατικοδίαιτες, αυτό δεν θα είχε κανένα κόστος. Θα είναι μια ενέργεια ασφαλής και για τους ενοίκους των δομών και για το προσωπικό, που θα αποκτήσει, έτσι, μονιμότητα της θέσης εργασίας και δεν θα είναι έρμαιο των όποιων εκβιασμών και της αχαλίνωτης αυθαιρεσίας των αφεντικών των ΜΚΟ.

19. Οι διαδικασίες Αποιδρυματοποίησης θα έπρεπε να συμπεριλάβουν και τις λεγόμενες προνοιακές δομές και ιδρύματα, όχι μόνο στα Λεχαινά, αλλά και πολλά άλλα σε ολόκληρη τη χώρα, όπου οι συνθήκες είναι μεσαιωνικές.

20. Ακύρωση των όποιων σχεδίων, σκέψεων και προετοιμασιών για την ίδρυση δικαστικού (ών) ψυχιατρείου(ων). Να εξεταστεί η διεθνής εμπειρία και η επεξεργασία λύσεων εναλλακτικών στο δικαστικό ψυχιατρείο. Να εξεταστεί, επίσης, η άμεση αλλαγή του σχετικού νομοθετικού πλαισίου (άρθρα 34, 69, 70 ΠΚ κλπ) σε μια κατεύθυνση που θα επιτρέπει, ενάντια στην φυλακτική λογική, μια πραγματική θεραπευτική παρέμβαση για τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία που διαπράττουν το όποιο ποινικό αδίκημα. Απόρριψη πρέπει να υπάρξει και στην προετοιμαζόμενη εισαγωγή στην Ελλάδα της Υποχρεωτικής Θεραπείας στην Κοινότητα, στη μεταφορά, δηλαδή, της ψυχιατρικής καταστολής μέσα στην κατοικία του ατόμου.

21. Μια σειρά από νομοθετικές ρυθμίσεις, υπουργικές αποφάσεις και εγκύκλιοι για την Ψυχική Υγεία, που πέρασαν, κατ΄ εντολήν της task force, από τις υφυπουργούς που είχαν αναλάβει την Ψυχική Υγεία τα τελευταία τρία χρόνια προκειμένου να διευκολυνθεί το «βίαιο κλείσιμο» και η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας, πρέπει άμεσα να ακυρωθούν. Μεταξύ άλλων, θα πρέπει άμεσα να αναθεωρηθούν πρακτικές, ιδιαίτερα στις δομές των ΜΚΟ (Κέντρα Ημέρας κλπ), για ένταξη ατόμων με ψυχιατρική  εμπειρία σε θεραπευτικά προγράμματα ενός χρόνου με δυνατότητα για ανανέωση για έξη μήνες Ένα θεραπευτικό πλάνο δεν μπορεί να συγκροτείται στη βάση ομογενοποιημένων, γενικών και λογιστικής αρχής προδιαγραφών, αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες του ψυχικά πάσχοντος ατόμου και να έχουν όση διάρκεια όσο απαιτούν αυτές οι ανάγκες και  επ΄ αόριστον.

22. Τέλος, θ΄ αποτελούσε ακύρωση της όποιας αξιοπιστίας της νέας διακυβέρνησης η καθ΄ οιονδήποτε τρόπο συνδιαλλαγή και εκ νέου ανάθεση ρόλων σε συμβούλους και μέλη επιτροπών (ιδιοκτήτες ΜΚΟ και άλλοι) που είχαν οριστεί από τις προηγούμενες
μνημονιακές κυβερνήσεις για το σχεδιασμό του «βίαιου κλεισίματος» των ψυχιατρείων, της διάλυσης και της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της ψυχικής υγείας.


6 Ιουνίου 2015


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ
 ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

από Νέα προοπτική



και τους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς στυλοβάτες του

Οι εργαζόμενοι στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής με επικεφαλής το ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΨΝΑ, αγανακτισμένοι για την κατάσταση διάλυσης και βαρβαρότητας στο υπό κατάρρευση ψυχιατρείο, προχώρησαν, στις 26/5/2015, στην κατάληψη του γραφείου του Διοικητή Π. Θεοδωράκη.

Ο Π. Θεοδωράκης, ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, τοποθετήθηκε στη θέση του Διοικητή των δύο μεγάλων ψυχιατρείων, ΨΝΑ και Δρομοκαΐτειο, από τον φασίστα υπουργό Άδωνι Γεωργιάδη, για να τα κλείσει, εφαρμόζοντας στην πράξη το σύμφωνο Λυκουρέντζου – Αντόρ για το κλείσιμο μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και των τριών μεγάλων ψυχιατρείων (Δαφνί, Δρομοκαΐτειο, Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης). Αυτό ξεσήκωσε τους εργαζόμενους στο ΨΝΑ, που με απόφαση μαζικής γενικής συνέλευσης τον κήρυξαν ανεπιθύμητο από την πρώτη στιγμή.

Παρέμεινε όμως στη θέση του, ακόμα και μετά την εκλογή της κυβέρνησης Σύριζα, αλαζονικός και προκλητικός, συνεχίζοντας να τρομοκρατεί τους εργαζόμενους, με τις αστυνομικού τύπου νυχτερινές εφόδους του, απαξιώνοντάς τους διαρκώς, αδιάφορος στις εκκλήσεις τους να παρθούν έστω και τα στοιχειώδη μέτρα αποφυγής δραματικών «συμβάντων» στους ασθενείς, περικόπτοντας διαρκώς τις δαπάνες ακόμα και για τα αναγκαία λειτουργικά έξοδα του ψυχιατρείου και απειλώντας με δικαστική διεκδίκηση αποζημίωσης, όταν από τη νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας ζητήθηκε η παραίτησή του.

Με την ίδια αλαζονεία και προκλητικότητα αντιμετώπισε και την ηγεσία του Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΨΝΑ, μετά τη συμβολική κατάληψη του γραφείου του. Όπως συνηθίζει το αντιδραστικό κατεστημένο που εκπροσωπεί, έκανε μήνυση στους συνδικαλιστές (πρόεδρο, γραμματέα και μέλος του ΔΣ του σωματείου). Με την ποινικοποίηση του δίκαιου αγώνα για την απομάκρυνσή του, θεωρεί ότι μπορεί να παραμείνει στο πόστο του ως τοποτηρητής της ψυχιατρικής και άλλης βαρβαρότητας. Η στάση του αποτελεί μέρος του πολέμου, ανοιχτού και καλυμμένου που διεξάγουν αυτή τη στιγμή τα μνημονιακά κέντρα και τα φερέφωνά τους ενάντια στην κυβέρνηση και τον λαό.

Αυτή η απαράδεκτη στάση πρέπει να καταδικαστεί από όλο το κίνημα, που πρέπει να συσπειρωθεί στο πλευρό των εργαζομένων στο Δαφνί και το Δρομοκαΐτειο,  ενάντια στην ποινικοποίηση του αγώνα, για την άμεση απομάκρυνση του Διοικητή Π. Θεοδωράκη, σαν πρώτο βήμα για τις βαθιές αλλαγές, μέσα από ρήξεις, που πρέπει να γίνουν στο ψυχιατρικό σύστημα.

Γιατί είναι το ίδιο το ψυχιατρικό σύστημα που νοσεί βαθειά. Το τελευταίο συμβάν στο ΨΝΑ, που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και πυροδότησε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ήταν οι συνθήκες μέσα στις οποίες έγινε ο φόνος νοσηλευόμενου ασθενούς από συνασθενή του. Ο ασθενής ήταν καθηλωμένος μηχανικά από το ένα χέρι, ενώ το θύμα ήταν και αυτό καθηλωμένο και από τα δυο χέρια. Το συμβάν έγινε νύχτα. Στη βραδινή βάρδια ο νοσηλευτής ήταν μόνος του και όταν έφτασαν οι ενισχύσεις από άλλα τμήματα ήταν πλέον αργά.

Πρόκειται για ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Η συσσώρευση της ιδρυματικής βίας πυροδότησε τη φονική έκρηξη του ασθενούς, που στράφηκε στον πιο εύκολο στόχο, τον διπλανό του συνασθενή. Οι όροι μέσα στους οποίους ασκείται η ψυχιατρική στο Δαφνί –και σε όλα τα ψυχιατρεία-  εγκυμονούν θανάσιμους κινδύνους. Οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό όλων των κλάδων, η εργασιακή εξουθένωση όλων όσων υπηρετούν, η διαρκής απαξίωσή τους από τον Διοικητή που έψαχνε αφορμές για να καταγγείλει αυτούς που δεν δουλεύουν, η διαρκής υποβάθμιση όλων των παρεχόμενων υπηρεσιών, λόγω της σκληρής λιτότητας που επέβαλε, παίζουν σημαντικό ρόλο.

Μαζί, όμως, με όλα αυτά πρέπει να αναζητήσουμε τις ευθύνες και στο ίδιο το ψυχιατρικό σύστημα και στον τρόπο που αυτό λειτουργεί. Έχουμε καταγγείλει πολλές φορές τον «ασυλιακό» τρόπο λειτουργίας του ψυχιατρείου, τις μηχανικές καθηλώσεις, τις μεγάλες ποσότητες ψυχοφαρμάκων, την απουσία κάθε ψυχοθεραπευτικής, ψυχοεκπαιδευτικής ή άλλου τύπου ομαδικής δραστηριότητας, τις ατέλειωτες ώρες που οι ασθενείς μένουν αδρανείς, χωρίς κανείς να ασχολείται μαζί τους, καταδικασμένοι στην παθητικότητα και την ανία, τη διαρκή αναπαραγωγή της ψυχοπαθολογίας τους,  εσωτερικεύοντας τη βία του περιβάλλοντος, ανοιχτή ή καλυμμένη. Μέσα σε τέτοιους όρους οι βίαιες εκρήξεις γίνονται, δυστυχώς, αναπόφευκτες. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο.

Το τραγικό συμβάν υπογραμμίζει το γεγονός ότι το εγχείρημα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, που έκλεισε ήδη τριάντα χρόνια ζωής, απέτυχε, παίρνοντας τη μορφή της απλής μετεγκατάστασης στην κοινότητα της ιδρυματικής ψυχιατρικής, στις εξωνοσοκομειακές δομές (οικοτροφεία, ξενώνες, κ.λπ.). Η άσκηση της ψυχιατρικής βίας σε όλες τις μορφές της (ψυχολογικές, κοινωνικές, φυσικές, χημικές) παραμένει το κύριο εργαλείο ελέγχου, που αποτελεί την ουσία της «θεραπευτικής αντιμετώπισης» του νοσηλευόμενου στο ψυχιατρικό ίδρυμα, καταπατώντας κάθε όρο σεβασμού της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του ασθενούς.

Μέσα από τη διοχέτευση εκατομμυρίων ευρώ των ευρωπαϊκών προγραμμάτων αποασυλοποίησης στις διάφορες ΜΚΟ, που λειτούργησαν ως κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, ιδιωτικοποιήθηκε ουσιαστικά το όλο εγχείρημα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και ο Δημόσιος Τομέας Ψυχικής Υγείας αφέθηκε να καταρρεύσει.

Όταν πέρσι, ανακοινώθηκε απ’ τον Θεοδωράκη το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων, ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων μπροστά στο ενδεχόμενο να μείνουν οι ασθενείς στο δρόμο και οι εργαζόμενοι χωρίς δουλειά.

Η πορεία στην περιοχή Δαφνί – Δρομοκαΐτειο, Πράκτικερ που οργάνωσε τότε η «πρωτοβουλία για ένα πολύμορφο κίνημα για την ψυχική υγεία» με τη συμμετοχή πολλών συλλογικοτήτων της περιοχής και πλήθος κόσμου ενάντια στο βίαιο κλείσιμο των Ψυχιατρείων έθεσε ξεκάθαρα και επιτακτικά το αίτημα της δημιουργίας ενός κοινωνικού κινήματος για την ψυχική υγεία, την ανάγκη της ρήξης με το ψυχιατρικό κατεστημένο σε όλα τα επίπεδα, την ανάγκη μιας άλλης Ψυχιατρικής, ανοιχτής στην κοινωνία, με αποφασιστικούς συντελεστές σ’ αυτή τη διαδικασία τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία. Δεν μπορεί να μιλά κανείς για ψυχιατρική μεταρρύθμιση όσο οι ψυχικά πάσχοντες  παραμένουν αντικείμενα κοινωνικού ελέγχου και αποκλεισμού, όσο υφίστανται την πολιτική της καταστολής σε όλες τις μορφές της.

Και το κρίσιμο ερώτημα είναι: τί θα κάνει η κυβέρνηση Σύριζα; Τί θα κάνει η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας; Τί αντίκρυσμα έχουν οι δημόσιες –και σωστές– διαπιστώσεις του υφυπουργού Υγείας Ξανθού για την ανάγκη «αλλαγής ψυχιατρικού παραδείγματος;». Ως πότε θα δέχονται τους εκβιασμούς κάθε διοικητή δημόσιου οργανισμού; Ως πότε θα αποφεύγουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο του ψυχιατρικού κατεστημένου; Τί θα γίνει με το σύμφωνο Λυκουρέντζου – Αντόρ; Θα ακυρωθεί τελικά από τη νέα κυβέρνηση ή απλά θα δοθεί παράταση στο κλείσιμο των ψυχιατρείων;

Είναι όσο ποτέ αναγκαίο να σταθούμε όλοι στο πλευρό του κινήματος που αναπτύσσεται στο ΨΝΑ, όλο το υγειονομικό κίνημα σε σύνδεση με τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, Κοινωνικά Ιατρεία – Φαρμακεία και κάθε μορφή αυτοοργάνωσης, ενάντια στην ανθρωπιστική καταστροφή, για τη διαμόρφωση των όρων ανάπτυξης ενός πλατειού κοινωνικού κινήματος για την Ψυχική Υγεία, ενάντια στο στιγματισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό, που θα κάνει πράξη το όραμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης σε σύγκρουση με κάθε μορφής απολογητική (φιλό – ή αντιμνημονιακή) της σημερινής βαρβαρότητας.

Η αποπομπή που αποφάσισε, τελικά και με μεγάλη καθυστέρηση η κυβέρνηση, στις 2/6/2015, του Π. Θεοδωράκη πρέπει να είναι μόνο το πρώτο βήμα.

Κατερίνα Μάτσα

1-6-2015

6 βιντεοπαιχνίδια που «πολεμούν» την κατάθλιψη και το άγχος

από huffingtonpost

Η ψυχική υγεία του ατόμου είναι εξίσου σημαντική με την σωματική και με τους αριθμούς της κατάθλιψης να αυξάνονται και οι αγχώδεις διαταραχές να παρουσιάζουν έξαρση, με πιο συχνή την κρίση πανικού, πολλοί μιλούν για επιδημία. Για πολλούς, η επίσκεψη σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας αποτελεί ταμπού και το στίγμα που συνοδεύει αυτές τις ψυχικές ασθένειες εμποδίζει πολλούς από το να μιλήσουν ανοιχτά για αυτό που βιώνουν και να προσπαθήσουν να το καταπολεμήσουν.

Ο δρόμος για την καταπολέμηση του στίγματος, αν και έχουν γίνει ορισμένα βήματα, είναι μεγάλος, αλλά σε μία προσπάθεια να δοθεί μία πιο ανάλαφρη διάσταση στις ψυχικές ασθένειες, οι ιστοσελίδα Mic παρουσιάζει 6 βιντεοπαιχνίδια που δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν εκείνους που πάσχουν από κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές.

Elude

Εξερευνήστε διαφορετικά συναισθηματικά «σκηνικά» μέσα από μία διαδρομή που ο στόχος της είναι να ξεπεράσεις διάφορα συναισθηματικά εμπόδια.

Depression Quest

Ένα ταξίδι στο ρόλο κάποιου που πάσχει από κατάθλιψη.

Actual Sunlight

Πρόκειται για μία διαδραστική ιστορία για την αγάπη και την κατάθλιψη.

Flower

Μια σειρά από παιχνίδια που έχουν ως σκοπό να ζήσει ο παίκτης μία θετική συναισθηματική εμπειρία που θα τον ανακουφίσει.

Sym

Ο βασικός χαρακτήρας είναι ένα αγόρι με το όνομα Τζος που προσπαθεί να φτιάξει έναν κόσμο μέσα στον οποίο θα καταφέρνει να ζει χωρίς να έχει κοινωνικό άγχος.

Aether

Ένα μικρό παιδί βρίσκεται στην πλάτη ενός φιλικού τέρατος και εξερευνά την παιδική του ηλικία, τις ανησυχίες και τα άγχη του, ενώ ψάχνει να βρει κάποιον να ταιριάξει.

Ο Ξανθός “ξηλώνει” από το ΨΝΑ τον Θεοδωράκη

koutipandoras



Από την θέση του κοινού Διοικητή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΨΝΑ) και του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δρομοκαΐτειο», αποφάσισε να “ξηλώσει” η ηγεσία του υπουργείου Υγείας, τον Παύλο Θεοδωράκη.

Όπως αναφέρει σε σχετική ανακοίνωσή του το υπουργείο Υγείας και συγκεκριμένα το γραφείο Τύπου του Αναπληρωτή Υπουργού, Ανδρέα Ξανθού, “η πολιτική ηγεσία με στόχο την αποκατάσταση της εργασιακής ειρήνης και της εύρυθμης λειτουργίας του ΨΝΑ, αποφάσισε τη λήξη της θητείας του κοινού Διοικητή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΨΝΑ) και του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δρομοκαΐτειο», κ. Παύλου Θεοδωράκη”.

Υπενθυμίζεται ότι το τελευταίο διάστημα και μετά τον θάνατο ασθενή από άλλον ασθενή, οι οι σχέσεις μεταξύ εργαζομένων και διοίκησης είχαν διαταραχθεί.

Το σωματείο των εργαζομένων είχε κατηγορήσει τον κ. Θεοδωράκη για προσπάθεια αποδόμησης του νοσοκομείου, και μέσω συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας και κατάληψη στο γραφείο διοικήσεων,είχε αιτηθεί την άμεση χρηματοδότηση του νοσοκομείου, πρόσληψη μόνιμου προσωπικού σε όλες τις ειδικότητες και πληρωμή εφημεριακής και υπερωριακής απασχόλησης.

Έπειτα από την παύση των καθηκόντων του κ. Θεοδωράκη, ο οποίος κατείχε τη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας για την Ψυχική Υγεία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), το Υπουργείο προχώρησε στην αντικατάστασή του στην εν λόγω θέση με τον διορισμό του καθηγητή Ψυχιατρικής του ΕΚΠΑ και προέδρου της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, Δημήτριου Πλουμπίδη.

Σημειώνεται, ότι μέσα στο Μάιο, είχε ξεσπάσει “κόντρα” μεταξύ του βουλευτή και υπεύθυνου του τμήματος Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Μανιού και του Παύλου Θεοδωράκη.

Ο κ. Μανιός, είχε ζητήσει από την κυβέρνηση να επέμβει και να “αποπέμψει” από τη θέση του τον κ. Θεοδωράκη.

“Δεν γνωρίζουμε ποιοι ιμάντες τον κρατούν καθηλωμένο στην καρέκλα του διοικητή. Αλλά πρέπει να κοπούν τώρα”, σημείωνε μεταξύ άλλων.

Αντικατάσταση του διοικητή του Δρομοκαΐτειου μετά τις καταγγελίες των εργαζόμενων

tvxs



Τη λήξη της θητείας του κοινού Διοικητή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΨΝΑ) και του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δρομοκαΐτειο», Παύλου Θεοδωράκη, αποφάσισε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Παράλληλα, ο κ. Θεοδωράκης παύεται και από εκπρόσωπος της Ελλάδας για την Ψυχική Υγεία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ).
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου η απόφαση ελήφθη «με στόχο την αποκατάσταση της εργασιακής ειρήνης και της εύρυθμης λειτουργίας του ΨΝΑ».

Μία εβδομάδα μετά το τραγικό συμβάν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, όταν τρόφιμος σκότωσε άλλον τρόφιμο, οι εργαζόμενοι κατέστησαν υπεύθυνο τον διοικητή του νοσηλευτικού ιδρύματος «για μια σειρά ενεργειών που σκοπό έχουν την αποδόμηση και την κατάρρευση του νοσοκομείου».

Ειδικότερα, κατήγγειλαν τον διοικητή του ΨΝΑ για τα ακόλουθα:

«Έχοντας «όραμα» το κλείσιμο του Ψυχιατρείου τον Ιούνιο του 2015 δεν υπέβαλε το παραμικρό αίτημα για προσλήψεις προσωπικού με συνέπεια να ανακοινωθούν 906 προσλήψεις προσωπικού στην 2η ΥΠΕ αλλά καμία για το ΨΝΑ.

Παραμένουν απλήρωτες πάνω από έξι μήνες οι εφημερίες ιατρών - ψυχολόγων και η υπερωριακή απασχόληση λοιπού προσωπικού.

Δεν είχε και δεν έχει αναλάβει καμία πρωτοβουλία (παρά τις αποφάσεις ΔΣ) για  να αποτρέψει την κλοπή των χρημάτων στο Ταμείο Ασθενών που έγινε στις 10.11.2014.

Οι εργαζόμενοι ζητούν την άμεση χρηματοδότηση του νοσοκομείου, την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού σε όλες τις ειδικότητες και την άμεση πληρωμή εφημεριακής και υπερωριακής απασχόλησης».

Συγκέντρωση των εργαζομένων στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο

enetpress

Συγκεντρωμένοι έξω από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Δυτικής Αττικής στο Αιγάλεω, είναι αυτήν την ώρα οι εργαζόμενοι του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, μετά την καταγγελία του διοικητή του Νοσοκομείου Παύλου Θεοδωράκη, στον αρμόδιο εισαγγελέα ζητώντας την ποινική δίωξη τριών εργαζομένων.

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων του ΨΝΑ ξεκίνησε στις 26 Μαΐου και συνεχίζεται, με καθολικό αίτημα προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας για άμεση «αποπομπή» του διοικητή «για μια σειρά ενεργειών, αποδόμησης και κατάρρευσης του Νοσοκομείου». Κάνουν λόγο για «τρομοκρατία» και «ποινικοποίηση» των αγώνων τους και δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις έως την οριστική λύση του θέματος. Την πράξη του διοικητή καταδικάζει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία και δηλώνει την συμπαράσταση της στους αγώνες των εργαζομένων.

Την ανάγκη άμεσης αντικατάστασης των διοικητών που διόρισε η προηγούμενη κυβέρνηση επισημαίνει ο πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας Δημήτρης Βαρνάβας. «Πρόκειται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, για διοικητές οι οποίοι ακόμη και σήμερα προκαλούν ασύστολα τους εργαζόμενους, υπονομεύουν συνειδητά τις πρωτοβουλίες στήριξης του ΕΣΥ και αρνούνται να παραιτηθούν, προσδοκώντας την απόλυσή τους, προκειμένου να εισπράξουν παχυλές αποζημιώσεις» αναφέρει και ζητά από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας να καταθέσει άμεσα νομοθετική ρύθμιση, «ώστε να αποπέμψει αζημίως τους σημερινούς Διοικητές και να προσλάβει με ταχείες διαδικασίες άξιους επιστήμονες, οι οποίοι θα διοικήσουν τα Νοσοκομεία σε πνεύμα συνεργασίας με τις ΔΥΠΕ, το υπουργείο Υγείας, τους γιατρούς και τους εργαζόμενους».

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας εργαζομένων του ΨΝΑ στο Αιγάλεω

απο thepressproject

Συγκέντρωση έξω από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Δυτικής Αττικής στο Αιγάλεω, πραγματοποιεί στις 09:30 το πρωί ο Ενιαίος Σύλλογος Εργαζομένων Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, μετά την καταγγελία του διοικητή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, Παύλου Θεοδωράκη, στον αρμόδιο εισαγγελέα ζητώντας την ποινική δίωξη τριών μελών του σωματείου εργαζομένων

Η κινητοποίηση των εργαζομένων του ΨΝΑ ξεκίνησε στις 26 Μαΐου και συνεχίζεται, με καθολικό αίτημα προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας για άμεση «αποπομπή» του διοικητή «για μια σειρά ενεργειών, αποδόμησης και κατάρρευσης του Νοσοκομείου».

Οι εργαζόμενοι κάνουν λόγο για «τρομοκρατία» και «ποινικοποίηση» των αγώνων τους και δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις έως την οριστική λύση του θέματος. Την πράξη του διοικητή καταδικάζει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία και δηλώνει την συμπαράσταση της στους αγώνες των εργαζομένων.

Την ανάγκη άμεσης αντικατάστασης των διοικητών που διόρισε η προηγούμενη κυβέρνηση επισημαίνει ο πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας Δημήτρης Βαρνάβας.