Τα εγκλήματα του Σταλιν

απόσμασμα απο το ομώνυμο βιβλίο του Λεον Τρότσκι εκδόσεις Ηριδανός

Ο σταλινισμός είναι η μάστιγα της ΕΣΣΔ και η λέπρα του διεθνούς εργατικού κινήματος. Δεν είναι τίποτα στο πεδίο των ιδεών. Αυτή η τρομακτική μηχανή εκμεταλλεύεται ακόμα το δυναμισμό της πιο μεγάλης κοινωνικής επανάστασης και την παράδοση του νικηφόρου ηρωισμού της. Από το δημιουργικό ρόλο της επαναστατικής βίας σε μιαν ορισμένη στιγμή της Ιστορίας, ο Στάλιν, με τη μετριότητα που τον χαρακτηρίζει, κατάληξε στην παντοδυναμία της βίας γενικά. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, πέρασε από την επαναστατική βία εναντίον των εκμεταλ­λευτών στην αντεπαναστατική βία εναντίον των εργαζομένων. Έτσι συντελείται, κάτω από τις παλιές φόρμουλες, η διάλυση της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Κανένας –και δεν κάνω εξαίρεση ούτε για το Χίτλερ– δεν κατάφερε στο σοσιαλισμό τόσο θανάσιμα χτυπήματα. Ο Χί­τλερ χτυπούσε τις εργατικές οργανώσεις από έξω. Ο Στάλιν τις χτυπάει από μέσα. Ο Χίτλερ καταστρέφει το μαρξισμό. Ο Στάλιν τον εκπορνεύει. Ούτε μια αρχή δεν μένει άθικτη. Ούτε μια ιδέα που να μη βρομιστεί. Οι ίδιες οι λέξεις σοσιαλισμός και κομμουνισμός έχουν σοβαρά δυσφημιστεί από τότε που ολότελα ανεξέλεγκτοι χωροφύλακες, διπλωματούχοι «κομμουνιστές» , α­ποκαλούν σοσιαλισμό το καθεστώς που επιβάλλουν. Σιχαμερή βεβήλωση! Ο στρατώνας της Γκε-Πε-Ου δεν είναι το ιδανικό της μαχόμενης εργατικής τάξης. Σοσιαλισμός σημαίνει καθεστώς τέ­λειας διαφάνειας που στους κόλπους του οι εργαζόμενοι αυτοδιοικούνται. Το σταλινικό καθεστώς βασίζεται στη συνωμοσία των κυβερνώντων ενάντια στους κυβερνώμενους. Σοσιαλισμός σημαίνει αδιάκοπη πορεία προς την ισότητα. Ο Στάλιν αναστή­λωσε ένα σύστημα με σκανδαλώδη προνόμια. Ο σοσιαλισμός έχει για αντικείμενο την ολοκληρωτική ανάπτυξη της ανθρώπι­νης προσωπικότητας. Πού και πότε η προσωπικότητα καταπατή­θηκε όσο στην ΕΣΣΔ; Ο σοσιαλισμός δε θ’ άξιζε τίποτα δίχως σχέσεις ανιδιοτελείς, τίμιες, ανθρώπινες ανάμεσα στους ανθρώ­πους. Το σταλινικό καθεστώς διαπότισε τις κοινωνικές και ατο­μικές σχέσεις με ψέμα, αριβισμό και προδοσία. Ο Στάλιν δεν προσδιορίζει τους δρόμους της Ιστορίας. Γνωρίζουμε τις αντικει­μενικές αιτίες που προετοίμασαν την αντίδραση στην ΕΣΣΔ. Μα δεν είναι χωρίς λόγο που ο Στάλιν βρέθηκε στην κορυφή του θερμιδοριανού κύματος. Κατάφερε να δόσει στη βουλιμία μιας και­νούργιας κάστας την πιο απαίσια έκφραση. Δεν είναι υπεύθυνος για την Ιστορία. Μα είναι υπεύθυνος για ό,τι κάνει και για το ρόλο του στην Ιστορία. Είναι ο ρόλος ενός εγκληματία που τα εγκλήματα του έχουν τέτοιο πλάτος ώστε η αηδία γι’ αυτά πολλα­πλασιάζεται από τη φρίκη.

Οι πιο αυστηροί κώδικες δεν προσφέρουν τιμωρίες αρκετές για τους ιθύνοντες της Μόσχας και πρώτα - πρώτα για τον αρχη­γό τους. Αν παρ’ όλα αυτά επιστήσαμε πάμπολλες φορές την προσοχή της σοβιετικής νεολαίας εναντίον της ατομικής τρομο­κρατίας που γεννιέται τόσο εύκολα στη ρωσική γη τη ζυμωμένη με αυθαιρεσία και βία, δεν είταν για λόγους ηθικούς μα από πο­λιτικούς υπολογισμούς. Οι απελπισμένες πράξεις δεν αλλάζουν τί­ποτα από το σύστημα και το μόνο που κάνουν είναι να διευκολύ­νουν τους σφετεριστές στις αιματηρές καταστολές τους. Ακόμα κι αν κριθούν από το πρίσμα της «εκδίκησης», οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν θα μπορούσαν να μας δόσουν ικανοποίηση. Τι άξια θα είχε ο χαμός μιας δεκάδας από ανώτερους γραφειοκράτες μπρο­στά στα εγκλήματα της γραφειοκρατίας; Το ζήτημα είναι να ξεσκεπάσουμε τους εγκληματίες απέναντι στη συνείδηση της αν­θρωπότητας και να τους ρίξουμε έπειτα στο σκουπιδαριό της Ι­στορίας. Δεν θα μπορούσαμε να ικανοποιηθούμε με λιγότερα.

Η σοβιετική γραφειοκρατία, όπως και η ναζιστική γραφειο­κρατία, υπολογίζει, είν’ αλήθεια, σε βασιλεία χιλιόχρονη. Τα κα­θεστώτα υποκύπτουν, σκέφτεται, μόνο αν τους λείψει η ενεργη­τικότητα στην καταστολή. Η συνταγή είναι απλή: κόβοντας έγ­καιρα κάθε κεφάλι προικισμένο με κριτική σκέψη, εξασφαλίζεις τη διαιώνιση του καθεστώτος. Για ορισμένη περίοδο, που η σο­βιετική γραφειοκρατία εκπλήρωνε λειτουργίες σχετικά προοδευ­τικές –ανάλογες, σε πλατιά κλίμακα, με κείνες που εκπλήρω­σε άλλοτε η καπιταλιστική γραφειοκρατία στη Δύση– ο Στά­λιν σημείωσε ιλιγγιώδεις επιτυχίες. Αυτή η περίοδος είταν σύν­τομη. Ίσα - ίσα τη στιγμή που ο Στάλιν έφτανε στο σημείο να πειστεί πως η «μέθοδός» του είταν ακατανίκητη, η σοβιετική γραφειοκρατία τέλειωνε την αποστολή της και άρχιζε να σαπί­ζει από την πρώτη κιόλας γενιά της. Απ’ αυτού οι καινούργιες δίκες, οι καινούργιες κατηγορίες εναντίον των αντιπάλων της, καθετί που φαίνεται στο μέσο φιλισταίο σαν να πέφτει από έναν ουρανό ωστόσο ξάστερο.

Η αιματηρή εκκαθάριση στερέωσε ή εξασθένησε την εξου­σία του Στάλιν; Ο παγκόσμιος Τύπος δίνει σ’ αυτό το σημείο εκ­τιμήσεις διφορούμενες και δίγνωμες. Οι μοσχοβίτικες άπατες έκαναν πρώτα - πρώτα τον κόσμο να σκεφτεί ότι ένα καθεστώς υποχρεωμένο να καταφεύγει σε παρόμοιες σκηνοθεσίες δεν θα μπορούσε να κρατήσει πολύ. Ακόμα και ο πιο συντηρητικός Τύπος που οι συμπάθειές του είταν ανέκαθεν με τη διευθύνουσα σοβιε­τική κάστα στην πάλη της εναντίον της επανάστασης, δεν άρ­γησε να ελιχτεί. Ο Στάλιν είχε αφανίσει την Αντιπολίτευση, είχε ανανεώσει τη Γκε-Πε-Ου, είχε ξεπαστρέψει τους ανυπάκοους στρατηγούς –και ο λαός σώπαινε: ώστε στερέωνε την εξουσία του. Αυτές οι δυο εκτιμήσεις φαίνονται από πρώτη ματιά ορθές. Αυτό μόνο από πρώτη ματιά.

Η κοινωνική και πολιτική σημασία των εκκαθαρίσεων είναι φανερή: oι διευθυντικοί κύκλοι εξοντώνουν όποιον τους θυμίζει το επαναστατικό παρελθόν, τις αρχές του σοσιαλισμού, την ελευ­θερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη, τα εκκρεμή καθήκοντα της παγκόσμιας επανάστασης. Η αγριότητα των διωγμών μαρτυ­ράει το μίσος της προνομιούχας κάστας για τους επαναστάτες. Μ’ αυτή την έννοια, η εκκαθάριση αυξάνει την ομοιογένεια των διευθυντικών κύκλων και φαίνεται σαν να στερεώνει την εξουσία του Στάλιν.

Στερέωση φαινομενική. Ο ίδιος ο Στάλιν παραμένει το προ­ϊόν της επανάστασης. Το άμεσο περιβάλλον του, το Πολιτικό Γραφείο, αποτελείται από ανθρώπους αρκετά ασήμαντους, μα δε­μένους στο μεγαλύτερο τους μέρος, από το παρελθόν τους, με το μπολσεβικισμό. Η σοβιετική αριστοκρατία, που χρησιμοποιεί με επιτυχία τη σταλινική φατρία για να απαλλαγεί από τους επα­ναστάτες, δεν νιώθει για τους τωρινούς αρχηγούς ούτε συμπάθεια ούτε σεβασμό. Αυτή εννοεί να ελευθερωθεί ολότελα από τους πε­ριορισμούς του μπολσεβικισμού, ακόμα και παραμορφωμένους, που ο Στάλιν έχει ακόμα την ανάγκη τους για να πειθαρχήσει τους ανθρώπους του. Ο Στάλιν θα είναι αύριο βάρος για τη διευθύ­νουσα κάστα.

Εκείνο που είναι σοβαρό, μα πολύ πιο σοβαρό, είναι ότι η εκκαθάριση της γραφειοκρατίας από τα ετερογενή στοιχεία πλη­ρώνεται με ρήξη ολοένα και πιο βαθιά με το λαό. Δεν είναι υπερ­βολικό να πούμε πως η ατμόσφαιρα της σοβιετικής κοινωνίας είναι κορεσμένη από μίσος εναντίον των προνομιούχων. Ο Στά­λιν θα πείθεται ολοένα και περισσότερο πως δεν φτάνει μόνο η απόφαση να σκοτώνεις τον καθένα για να σώσεις ένα καθεστώς που έχει φάει τα ψωμιά του. Το αυξανόμενο μίσος του λαού για τη γραφειοκρατία και το βουβό μίσος της πλειονότητας της γρα­φειοκρατίας για το Στάλιν κλονίζει αναπότρεπτα τον ίδιο το μηχανισμό της καταστολής, δημιουργώντας έτσι έναν από τους όρους για την πτώση του καθεστώτος.

Ο σοβιετικός βοναπαρτισμός γεννήθηκε από το θεμελιακό ανταγωνισμό ανάμεσα στη γραφειοκρατία και το λαό και το συμ­πληρωματικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους επαναστάτες και τους θερμιδοριανούς στους κόλπους της γραφειοκρατίας. Ο Στάλιν ανέβηκε στην εξουσία στηριζόμενος στη γραφειοκρατία ενάντια στο λαό, στους θερμιδοριανούς ενάντια στους επαναστάτες. Ωστόσο σε κρίσιμες στιγμές είχε αναγκαστεί να επιζητήσει την υ­ποστήριξη των επαναστατών και, με τη συνδρομή τους, την υπο­στήριξη του λαού ενάντια στους πάρα πολύ ανυπόμονους προνο­μιούχους. Μα δεν μπορεί κανείς να στηριχτεί πάνω σ’ ένα κοινωνικό ανταγωνισμό που οδηγεί στην άβυσσο. Απ’ αυτού το υποχρεωτικό πέρασμα στο θερμιδοριανό «μονολιθισμό», με την εκμηδένιση των τελευταίων υπολειμμάτων του επαναστατικού πνεύματος και την κατάπνιξη της παραμικρής πολιτικής πρωτοβουλίας των μαζών. Όσο κι αν σώζει για μια στιγμή την εξουσία του Στάλιν, η αιματηρή εκκαθάριση γκρεμίζει για πάντα τις κοινωνικοπολιτικές βάσεις του βοναπαρτισμού.

Ο Στάλιν φαίνεται να βρίσκεται κοντά στο τέλος της τραγικής αποστολής του. Όσο περισσότερο πιστεύει πως δεν έχει ανάγκη από κανένα, τόσο και πλησιάζει η ώρα όπου κανένας δεν θά ’χει ανάγκη απ’ αυτόν. Αν η γραφειοκρατία καταφέρει, αφού μετατρέψει τις μορφές ιδιοκτησίας, να βγάλει από μέσα της μια καινούργια κατέχουσα τάξη, αυτή η τάξη θα δόσει καινούργιους αρχηγούς χωρίς επαναστατικό παρελθόν –και πιο μορφωμένους. Ο Στάλιν ενδεχόμενα δεν θα εισπράξει ευχαριστίες για τα έργα του. Η ξέσκεπη αντεπανάσταση θα απαλλαγεί απ’ αυτόν κατηγορώντας τον, λόγου χάρη, για... τροτσκισμό. Ο Στάλιν θά ’πεφτε σ’ αυτή την περίπτωση θύμα ενός αμαλγάματος του τρεχούμενου τύπου. Μα η ανθρωπότητα μπαίνει και πάλι σε μια φάση πολέμων και επαναστάσεων. Τα πολιτικά καθώς και τα κοινωνικά καθεστώτα θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Είναι πολύ πιθανό επαναστατικοί σεισμοί στην Ευρώπη και στην Ασία, προλαβαίνοντας τον καταποντισμό του σταλινισμού από την καπιταλιστική αντεπανάσταση, να διευκολύνουν την ανατροπή του από τις εργαζόμενες μάζες. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο Στάλιν θά ’χε ακόμα λιγότερο να υπολογίζει σε χάρη.

Η μνήμη των ανθρώπων είναι μεγαλόψυχη όταν τα δρακόντεια μέτρα μπαίνουν στην υπηρεσία μεγάλων ιστορικών σκοπών. Αντίθετα η ιστορία δεν θα συγχωρέσει ούτε για μια σταλαγματιά αίμα που προσφέρθηκε στον καινούργιο Μολώχ της αυθαιρεσίας και του προνομίου. Το ηθικό μας αίσθημα βρίσκει τη βαθύτερη ικανοποίησή του στην ακλόνητη πεποίθηση πως η ιστορική τιμωρία θα είναι ανάλογη με το έγκλημα. Η επανάσταση θ’ ανοίξει όλα τα μυστικά συρτάρια, θ’ αναθεωρήσει όλες τι δίκες, θα αποκαταστήσει τους συκοφαντημένους, θα στήσει μνημεία στα θύματα, θα ρίξει αιώνιο ανάθεμα στους δήμιους. Ο Στάλιν θα εξαφανιστεί από τη σκηνή κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του, σαν ο νεκροθάφτης της επανάστασης και η πιο απαίσια μορφή της Ιστορίας.

Κογιοακάν, καλοκαίρι του 1937.

Παγκόσμια ανησυχία για την ψυχική υγεία στην Ελλάδα

απο tvxs.gr

Στο επίκεντρο της προσοχής του 11ου Συνέδριου της Παγκόσμιας Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (W.A.P.R.), που πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο, βρέθηκε η κατάρρευση της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα. Η γενική συνέλευση της εταιρείας εξέδωσε ειδικό ψήφισμα, στο οποίο τονίζεται ότι «η κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση που πλήττει την Ελλάδα, επιβάλλει τη συνεργασία και στήριξη από την Ευρώπη» και ότι το πρόβλημα «είναι κυρίως πολιτικό».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον ιταλικό τύπο, η κατάθλιψη σχεδόν τριπλασιάστηκε μεταξύ 2008 και 2011, οι απόπειρες αυτοκτονίας αυξήθηκαν κατά 36%, η αυτοκτονία κατά 17%.

Ο κ. Στέλιος Στυλιανίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επεσήμανε τον κίνδυνο ανθρωπιστικής κρίσης που προέρχεται από την περικοπή του 50% των κονδυλίων για την ψυχική υγεία.

«Δεν φαίνεται ότι υπάρχει η πολιτική βούληση της κυβέρνησης να αλλάξει την κατάσταση της δημόσιας υγείας, παρά μόνο να ακολουθεί τις οδηγίες της τρόικας. Φαίνεται ότι το κόστος της ανθρώπινης ζωής, το κόστος των ψυχικά ασθενών, η εγκατάλειψη των οικογενειών και των πολιτών στην ψυχική οδύνη δεν κοστίζει για εκείνους που διαχειρίζονται την πολιτική κρίση στην Ελλάδα» συμπλήρωσε ο κ. Στυλιανίδης.

«Στην Ελλάδα προσπαθήσαμε να αντιδράσουμε αλλά η κατάσταση της έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ως ευρωπαϊκό το ίδιο μπορεί να συμβεί στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης».

Ακολουθεί το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης

Η κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση που πλήττει την Ελλάδα, επιβάλλει τη συνεργασία και στήριξη από την Ευρώπη. Σε όλη την Ευρώπη, η οικονομική κρίση έχει καταστροφική επίδραση στις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές δομές που έχουν οικοδομηθεί στις κοινωνίες μας στις τελευταίες δεκαετίες.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό ή διοικητικό. Είναι κυρίως πολιτικό. Υπάρχει πλήρης απουσία μιας συστηματικής δημόσιας προσέγγισης στην ψυχική υγεία και στο σχεδιασμό πολιτικών, ακόμα κι αν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) και άλλοι επιστημονικοί οργανισμοί προσφέρουν τεχνική βοήθεια στην αντιμετώπιση των αυξημένων αναγκών σε συνθήκες λίγων πόρων (π.χ. το mhGAP project του Π.Ο.Υ.).

Επιπλέον, για πολιτικούς και γραφειοκρατικούς λόγους, λιγότερο από το 4% των διαθέσιμων πόρων για την ψυχική υγεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν αξιοποιηθεί. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επισήμως ενημερώσει ότι εάν οι στόχοι που έχουν τεθεί σχετικά με την απορρόφηση δεν επιτευχθούν, οι υπολειπόμενοι διαθέσιμοι πόροι θα αφαιρεθούν από τον προϋπολογισμό της ψυχικής υγείας. Η πίεση που ασκείται στον καθένα αλλά και στο σύστημα υπηρεσιών (δημόσιο, μη-κερδοσκοπικό και ιδιωτικό) είναι τρομακτική.

Ως WAPR υποστηρίζουμε τις δράσεις της Ελληνικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ), του Δικτύου των ΜΚΟ για την Ψυχική Υγεία (ΑΡΓΩ), της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία (ΠΟΣΟΨΥ) και άλλων εταίρων.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις σχετικές αρχές (την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τον Ευρωπαίο Συνήγορο του Πολίτη, τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας) να εμπλακούν στην αντιμετώπιση της κρίσης. Απευθύνουμε έκκληση για συλλογική συντονισμένη δράση από όλους τους Ευρωπαϊκούς συλλόγους ληπτών, οικογενειών, φροντιστών και επαγγελματιών.

Ο στόχος είναι i) να αποφευχθεί η παλινδρόμηση αναφορικά με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση και το επακόλουθο άνοιγμα των κλειστών ψυχιατρικών νοσοκομείων, ii) να προστατευθεί η κοινωνική πρόνοια και το ασφαλιστικό σύστημα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, iii) να εφαρμοστούν συστηματικές δράσεις για την κάλυψη των νέων αναδυόμενων αναγκών και ψυχοκοινωνικών προβλημάτων.

Κατά την εφαρμογή των ανωτέρω δράσεων, θεμέλιος λίθος των προσπαθειών είναι η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (CRPD). Η συγκυρία αυτή, αποτελεί μείζονα ευκαιρία για αυτούς που συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων και το σχεδιασμό πολιτικής ώστε να συνεργαστούν με τις εθνικές κυβερνήσεις, με στόχο «την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» καθώς και τη μεταρρύθμιση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ;

Μια απάντηση στους γραφειοκράτες του ΚΚΕ απο τον πρώην γραμματέα του ΚΚΕ Παντελή Πουλιόπουλο

από το έργο Τα Λαϊκά Μέτωπα και η προλεταριακή πολιτική

Λαϊκό Μέτωπο ίσον συνεργασία των τάξεων

Μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος το μεγαλύτερο εμπό­διο σε μια ανεξάρτητη ταξική πάλη είναι οι μέθοδες κ’ η ιδεολογία της συνεργασίας των τάξεων. Η ιδεολογία αυτή ενσαρκώνεται πρώτ’ απ’ όλα στα συνθήματα του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Ριχτήκανε για πρώτη φορά από την Κομμουνιστική Διεθνή καί τα εθνικά της τμήματα. Τα συνθήματα αυτά βρήκανε τη θεωρητική τους έκφραση στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς το καλοκαίρι του 1935. Πολύ γρήγορα την πολιτική αυτή την ασπάστηκαν και την προ­παγάνδισαν τα μεταρρυθμιστικά (σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα, καθώς και πολλά φιλελεύθερα κόμματα σ’ όλο τον κόσμο.
Τα συνθήματα του Λαϊκού Μετώπου είναι καινούργια στη μορφή, αλλά πολύ παλιά στην ουσία τους. Αντιπροσωπεύουν άπλα και μόνο την κλασική πολιτική και τις μέθοδες της συνεργασίας των τάξεων και μάλιστα στην πιο γνήσια και ολοκάθαρη μορφή της : την κυβέρνηση συνασπισμού αστικών και εργατικών κομμάτων. Το Λαϊκό Μέτωπο, όπως και κάθε άλλη μορφή ταξικής συνεργασίας, είναι απάρνηση της ανεξάρτητης ταξικής πάλης των εργατών. Με το Λαϊκό Μέτωπο η εργα­τική τάξη εγκαταλείπει το δικό της πρόγραμμα, δηλαδή το πρόγραμμα. της κατάληψης της εξουσίας και το πρόγραμμα του σοσιαλισμού, και δέχεται το πρόγραμμα της «δημοκρατικής» μπουρζουαζίας, δηλαδή το πρόγραμμα της υπεράσπισης τον καθεστώτος. Ο Μπλούμ στη Γαλλία ρητά δήλωσε ότι το Λαϊκό Μέτωπο και ή κυβέρνηση του σκοπό έχουνε να διατηρήσουνε τον καπιταλισμό.

Λαϊκό Μέτωπο και Ενιαίο Μέτωπο

Το Λαϊκό Μέτωπο δεν έχει καμιά σχέση με το Ενιαίο Μέτωπο.
Το Ενιαίο Μέτωπο είναι ένα από τα κυριότερα μέσα της προλε­ταριακής πάλης. Είναι μια συμφωνία για κοινή δράση πάνω σε ένα ορισμένο πεδίο, για ορισμένες κοινές επιδιώξεις, και αποκλείει απόλυτα, κάθε θυσία προγράμματος και αρχών, αποκλείει κάθε λογής εγκατάλει­ψη της πολιτικής της εργατικής τάξης και του επαναστατικού της κόμ­ματος. Το επαναστατικό κόμμα μέσα στο Ενιαίο Μέτωπο διατηρεί ακέραιο το πρόγραμμα της ανεξάρτητης ταξικής πάλης για την εργα­τική και εργατοαγροτική εξουσία και για το σοσιαλισμό.
Αντίθετα το Λαϊκό Μέτωπο είναι ένας συνασπισμός πολιτικός για σκοπούς γενικούς πού προϋποθέτει ότι το εργατικό κόμμα εγκατέλειψε τους ανεξάρτητους σκοπούς της εργατικής τάξης και την υπέταξε στους γενικούς σκοπούς της αστικής τάξης στο όνομα της (αστικής) δημοκρα­τίας. Στή σημερινή μάλιστα πράξη η εγκατάλειψη αυτή γίνεται, ιδίως από τα κόμματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όχι μόνο ουσιαστικά. αλλά και τυπικά. Ο ιδεολογικός εκφυλισμός των κομμάτων αυτών έχει σήμερα προχωρήσει τόσο πολύ ώστε συζητάνε στή Γαλλία επίσημα τη συγχώνευση με το κλασικό κόμμα των σοσιαλπροδοτών, μέσα δηλαδή σε ένα ενιαίο κόμμα μεταρρυθμιστικό - «σοσιαλιστικό», όπου καί το όνο­μα κομμουνισμός θα χανότανε ακόμα, αφού πρώτα χάθηκε πια ή ουσία του μέσα στην πολιτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Σε ριζική αντίθεση προς το Λαϊκό Μέτωπο της συνεργασίας των τάξεων, ο επαναστατικός μαρξισμός και οι κομμουνιστές - διεθνιστές αντι­παρατάσσουν το Ενιαίο Μέτωπο Πάλης που μπορεί να αγκαλιάσει τις πιο πλατιές μάζες στην προοδευτική ανάπτυξη των αγώνων του κατά του κεφαλαίου και της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας.

Λαϊκό Μέτωπο, Φασισμός και μεσαίες τάξεις

Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου δε μπορεί να δώσει καμιά απο­τελεσματική άμυνα κατά του φασισμου, γιατί ο φασισμός αποδείχτηκε ότι είναι η πολιτική στην οποία ωθείται αναπότρεπτα ο παρακμασμένος καπιταλισμός στη σημερινή του φάση, αν το προλεταριάτο δεν τον ανα­τρέψει. Κάθε άλλη πολιτική, έκτος από την επαναστατική πολιτική για την ανατροπή ολόκληρου του κεφαλαιοκρατικοϋ συστήματος, όχι μόνο είναι ανίσχυρη μπροστά στο φασισμό, αλλά ίσα - ίσα κάνει βέβαιη τη νίκη του φασισμού.
Πραγματικά το Λαϊκό Μέτωπο είναι ανίκανο να κινητοποιήσει τις μεσαίες τάξεις κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης πού δίχως αυτή είναι αδύνατη ή νίκη των εργαζομένων. Αφού το Λαϊκό Μέτωπο υποχρεώνει την εργατική τάξη να εγκαταλείψει το δικό της ανεξάρτητο πρόγραμμα και την ανεξάρτητη ταξική ηγεσία της, αφήνει τις μεσαίες τάξεις εύκολη λεία στην ασύστολη κοινωνική δημαγωγία των φασιστών κ’ έτσι επιτρέπει στο φασισμό να αποχτήσει μια μαζική βάση πού του είναι απαραίτητη για ν’ ανεβεί στην εξουσία.

Λαϊκό Μέτωπο και δημοκρατικές διεκδικήσεις

Στους καθημερινούς οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες η πολιτι­κή της ταξικής συνεργασίας του Λαϊκού Μετώπου είναι ένας δυνατός φραγμός στη μαχητική, δηλαδή τη μόνη αποτελεσματική, διεξαγωγή των αγώνων για τίς μερικές, άμεσες διεκδικήσεις των εκμεταλλευομένων. Προσπαθεί να απαλύνει τους καθημερινούς αγώνες με συνθήματα «κοι­νωνικής ειρήνης» (τέτοιο είναι σήμερα και ρητά το σύνθημα των κομμά­των του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία, ιδίως των σταλινικών, αυτό είναι και το νέο πρόγραμμα που διεκήρυξε η νέα του κυβέρνηση Σωτάν). Το Λαϊκό Μέτωπο στηρίζεται ολοένα και πιο πολύ στις γραφειοκρατικές και «νόμιμες» μέθοδες του αστικού κράτους, παραπέμπει τους εργαζομέ­νους στους αστικούς θεσμούς της κυβερνητικής διαιτησίας, της κρατικής υπαλληλίας, των αστικών δικαστηρίων κλπ. για να σταματήσει έτσι κάθε αγώνα για καθημερινές μερικές διεκδικήσεις ή για να τον κατευ­θύνει με τρόπον ώστε ο αγώνας αυτός να μην οξύνει και να μη βα­θύνει την ταξική συνειδητοποίηση των εργατών.
Από την πολιτική αυτή ριζικά διαφέρει επίσης η ταξική πάλη του προλεταριάτου επικεφαλής και των άλλων εκμεταλλευομένων στρω­μάτων του πληθυσμού για τις δημοκρατικές διεκδικήσεις όσον καιρό διατηρείται το καπιταλιστικό σύστημα. Με την πάλη αυτή - που δε στηρίζεται καθόλου στην παραγνώριση του βασικου χαραχτήρα της αστικής δημοκρατίας σα σκεπασμένης και απατηλής διχτατορίας του κεφαλαίου πάνω στον εργατικό λαό - βοηθούμε τη συνειδητοποίηση των καθυστερημένων μαζών και καταχτούμε περισσότερες θέσεις για. την οργάνωση της ανατροπής της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας. Τις θέσεις αυτές, ελευθερίες δημοκρατικές λόγου, συγκέντρωσης, συνδικάτων κλπ., μπορούνε να τις καταχτήσουν οι εργαζόμενοι με την ανεξάρτητή τους μόνο ταξική πάλη, ποτέ όμως με τη συμμαχία και τη θέληση των κομ­μάτων του κεφαλαίου, ακόμα και των πιό «δημοκρατικών», παρά ίσα-ίσα ενάντια στη θέληση τους.
Το Λαϊκό Μέτωπο δε συνδυάζει την πάλη για τις δημοκρατικές ελευθερίες με το σκοπό της σοσιαλιστικής δημοκρατίας των εργαζομέ­νων, αλλά τις χρησιμοποιεί σα μέσο για να προσκολλήσει τις μάζες στην αστική δημοκρατία που την παριστάνει σαν πάνω από τάξεις. Έτσι δε σβήνει μονάχα το βασικό σκοπό της περιόδου από τη συνείδη­ση των μαζών, αλλά και τις εξαπατά ακόμα και σχετικά με τις σημε­ρινές καταχτήσεις και τη σημερινή τους κατάσταση. Στή Γαλλία το Λαϊκό Μέτωπο εν ονόματι αυτής της τυπικής «λαϊκής δημοκρατίας» χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο την οικονομική κατάσταση των εργαζο­μένων με την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και το κύμα των υπερ­τιμήσεων που εξαπέλυσε προς μέγα όφελος των επιχειρηματιών, αφού όμως πρώτα εδημαγώγησε λιγάκι με τις περιβόητες «κοινωνικές μεταρ­ρυθμίσεις» του. Η αστυνομία του σκότωσε το Μάη εργάτες στο Κλισύ πού πήγανε να διαλύσουνε συγκεντρώσεις φασιστικές και οι σταλινικοί προχτές στην επαρχία καλούσανε τους εργάτες να θεωρούνε «δική τους» την αστυνομία της Δημοκρατίας, ως μόνους δε εχθρούς των τους εργο­δότες, σα να μην είναι η αστυνομία της αστικής δημοκρατίας όργανο της κυρίαρχης τάξης των εργοδοτών!

Λαϊκό Μέτωπο ίσον αστική κυβέρνηση συνασπισμού

Ολοκληρωτικό μέρος της πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου είναι η δημιουργία αστικών κυβερνήσεων συνασπισμού, όπου παρακάθηνται αστοί μαζί με εργατικούς ηγέτες, έχοντας πίσω τους τα Γενικά Επιτε­λεία και όλο το μηχανισμό του αστικού κράτους. Τέτοιες κυβερνήσεις εγνωρίσαμε πολλές ύστερα από τον πόλεμο καί το πρόβλημα του μινιστεριαλισμού, δηλαδή της υπουργοποίησης εργατικών ηγετών, έχει μέσα στο εργατικό κίνημα του κόσμου μια μακρόχρονη θεωρητική και ιστορική παράδοση. Τέτοιες κυβερνήσεις σε καμιά περίπτωστη δε μπορούνε να εξυπηρετήσουνε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικά.
Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου είναι, όπως καί κάθε άλλη κυ­βέρνηση συνασπισμού, μια μορφή αστικής κυβέρνησης, μια ιδιαίτερη εμφάνιση του αστικού κράτους. Κράτος καί κυβέρνηση είναι η κεντρική εκτελεστική εξουσία της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης. Μπαίνοντας σε μια καπιταλιστική κυβέρνηση, κάτω από οποιουσδήποτε όρους, τα εργατικά κόμματα γίνονται διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας για λο­γαριασμό της κεφαλαιοκρατίας. Σαν τέτοια είναι δίχως άλλο αναγκα­σμένα να ενεργούνε με τρόπο που να εμποδίζουνε, και στις κρίσιμες στι­γμές να καταπνίγουνε, τον επαναστατικό αγώνα των εργατών για την κα­τάληψη της εξουσίας και για το σοσιαλισμό. Γιατί ένας τέτοιος αγώνας δε μπορεί να νοηθεί δίχως ασυμφιλίωτη πάλη ενάντια σε κάθε μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας. Απ’ αυτή την ακαταγώνιστη εσωτε­ρική λογική πηγάζει ο αντεπαναστατικός χαραχτήρας των κυβερνήσεων του Λαϊκού Μετώπου.

Το Λαϊκό Μέτωπο στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου, προετοιμασμένη ιδεολογικά με τις αποφάσεις της Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ του Γενάρη του 1934, είχε για πρώτο κύριο αποτέλεσμα την οριστική διάλυση του παλιού ΚΚΕ σε μια άμορφη μάζα από συγχυσμένους φίλους της ΕΣΣΔ και προλετάριους κάτω από τη διεύθυνση μιας υπαλληλικής γραφειοκρατίας και ανεύθυνων μικροαστών δημοκρατών, εντελώς ξένων προς τους ιστορικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος.
Επειδή στη χώρα δεν υπήρχαν άξια λόγου μικροαστικά δημοκρα­τικά κόμματα, τα δημιουργήσανε με τη φαντασία τους, βάζοντας επικε­φαλής ενός άνύπαρχτου ουσιαστικά «Λαϊκού Μετώπου» κοινούς πολιτι­κούς αγύρτες τύπου Ι. Σοφιανόπουλου. Έτσι το ΚΚΕ, παρουσιαζόμενο το ίδιο τεχνητά με τη μορφή του Λαϊκού Μετώπου, έδωσε την εμπιστο­σύνη του μέσα στη Βουλή στο μεγάλο αντιδραστικό κόμμα της φιλελεύ­θερης κεφαλαιοκρατίας που κάτω από την κυβέρνηση του η εργατική τάξη και οι χωρικοί γνωρίσανε τη μεγαλύτερη καταπίεση και εκμετάλ­λευση. Μέσον αυτού στήριξε στην κυβέρνηση το στρατηγό Μεταξά, επι­τρέποντας έτσι σ’ αυτόν να προετοιμάσει άνετα τη σημερινή διχτατορία. Συμμαχώντας με το Φιλελεύθερο κόμμα στα 1935 και αποκρούοντας το Ενιαίο Εργατοαγροτικό Μέτωπο κατά της Παλινόρθωσης, το ΚΚΕ βοήθησε τους βενιζελικούς να εξαπατήσουνε τις αντιμοναρχικές μάζες και να ετοιμάσουν έτσι άνετα από το 1935 (Μάης) κιόλας το συμβιβασμό τους με τον έκπτωτο βασιλιά και να τον παλινορθώσουν. Όταν αυτός παλινορθώθηκε, το Λαϊκό Μέτωπο (ΚΚΕ), σκορπίζοντας στις μάζες την καταστροφική αυταπάτη ότι ανοίγεται νέα περίοδος φιλελεύθερων ειδυλ­λίων, πήγε και προσκύνησε επίσημα το Παλάτι. Όταν τέλος η μεγάλη κινητοποίηση της Θεσσαλονίκης και το κύμα του πανελλαδικού απερ­γιακού κινήματος, που το βοηθούσαν ομόθυμα οι μικροαστοί και φτωχοί χωρικοί, έδειξε το Μάη του 1936 ότι οι εργαζόμενες μάζες της χώρας είταν έτοιμες με τη δική τους δύναμη να ματαιώσουνε τα σχέδια της βα­σιλικής διχτατορίας του Μεταξά, το Λαϊκό Μέτωπο συμμαχικά με τους βουλευτές του βενιζελικού κόμματος αναχαίτισαν το κίνημα των εργα­τών κ’ έτσι έδωσαν στον υποψήφιο διχτάτορα μια εύκολη νίκη την ίδια στιγμή που η θέση του είχε αδυνατίσει στον πιο μεγάλο βαθμό και εί­χε κλονιστεί από τα χτυπήματα των μαζών. Ή νίκη εκείνη στάθηκε αποφασιστική για την εγκαθίδρυση της σημερινής βασιλικής διχτατορίας του κεφαλαίου.
Σήμερα το ΚΚΕ - Λαϊκό Μέτωπο αποκρούει, με λύσσα μάλιστα, τις προτάσεις της Ενιαίας Οργάνωσης Κομμουνιστών - Διεθνιστών της Ελλάδας για τη συγκρότηση ενός Ενιαίου Μετώπου κατά της Διχτατορίας και προσανατολίζει όλη την πολιτική του σε μια συμμαχία με απόταχτους πλαστηρικούς αξιωματικούς («αντιφασίστες») και με τα αστικά κόμματα. Είναι γνωστό ότι οι μεν πρώτοι στο όνομα της Δημο­κρατίας έκαναν το διχτατορικό πραξικόπημα του Μάρτη του 1935, τα δε δεύτερα, αφού έστρωσαν το δρόμο στην Παλινόρθωση και στη διχτατορία, τώρα απευθύνονται όλα μαζί στο Παλάτι και ζητούνε την αποκατά­σταση τους στην εξουσία, δίνοντας γι’ αντάλλαγμα την υποχρέωση τους να συνεχίσουν ακόμα πιο σκληρά την καταστολή του εργατικού κινήματος και να μονιμοποιήσουν ακόμα και με συνταγματική διάταξη μέγα μέρος από την τωρινή διχτατορική εξουσία του θρόνου.
Την πολιτική αυτή του ελληνικού Λαϊκοϋ Μετώπου (ΚΚΕ) συμ­πληρώνει ο αδιάντροπος εθνικισμός με τον οποίο το κόμμα αυτό ζητεί να μπολιάσει τους εργάτες. Αυτός είναι συνέπεια της γενικής πολιτικής της σοβιετικής διπλωματίας: μια Ελλάδα «ισχυρή» στο πλευρό του Γαλλοσοβιετικοϋ Συμφώνου για το νέο πόλεμο. Από ‘δω και οι εξωφρε­νικές πατριωτικές εξάρσεις που πολλές φορές παίρνουν ολότελα κωμικό χαραχτήρα και προχτές ακόμα οδήγησαν το ΚΚΕ στο αίσχος να συμ­μετάσχει μέσω των φοιτητικών του οργανώσεων στις εθνικές γιορτές καί πανεπιστημιακές επιδείξεις καί λαμπαδηφορίες πού διοργάνωσε ό Με­ταξάς.
Μια καθαρή υποχώρηση στην ιδεολογία και στη μέθοδο του Λαϊ­κού Μετώπου παρουσιάζει σήμερα στην Ελλάδα και το Αρχειομαρξιστικό Κόμμα. Μόλο που στις διακηρύξεις του ως τώρα φαινότανε πως είναι για μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική του προλεταριάτου, για το Ενιαίο Μέτωπο και κατά της ταξικής συνεργασίας, ωστόσο στην πράξη απέκρουσε το ενιαίο μέτωπο που του πρότεινε η Ε.Ο.Κ.Δ.Ε. και τώρα, από το όργανό του αρχίζει καθαρά να μιλάει για μια συμμαχία με όλα, και τα αστικά κόμματα ενάντια στη Διχτατορία. Έτσι αποδεικνύεται και ‘δω ο βαθύς καιροσκοπικός χαραχτήρας του κόμματος αυτού όπως τον διαπίστωσε εξαρχής η Ενωτική Συνδιάσκεψη της Ε.Ο.Κ.Δ.Ε.

Αθήνα, Ιούνης του 1937.

Υπάρχει ακόμα στίγμα;

Ο στιγματισμός στη Ψυχοθεραπεία 

Γράφει η Ειρήνη Χατζηαναγνώστου*

Το μόνο σίγουρο είναι πως ο στιγματισμός εκείνων που επισκέπτονται τον ψυχολόγο ή τον ψυχίατρο, δυστυχώς υφίσταται ακόμη και σήμερα. Το ερώτημα, όμως, είναι αν θα έπρεπε να υφίσταται. Μας προσφέρει κάτι η ύπαρξη του στιγματισμού ή μήπως τελικά κοστίζει σε κάποιους ανθρώπους την ψυχική τους υγεία;

Αναγνωρίζω πως το γεγονός αυτό υφίσταται- ειδικά στην επαρχία και σε κλειστές κοινωνίες- αλλά αφορμή για να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα ήταν κάτι που συνέβη σε μια θεραπευόμενη μου. Συνάντησε κάποιον γνωστό της ο οποίος της είπε «Σ. δεν το περίμενα από σένα αυτό». Τι ήταν όμως αυτό που δεν περίμενε; Δεν περίμενε ότι η συγκεκριμένη κυρία μπορεί να αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα; Ή μήπως του φάνηκε αδιανόητο το γεγονός ότι εκείνη ήταν τόσο δυνατή που αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της;

Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά. Θεωρώ φρικτό σε μια τέτοια εποχή που ζούμε, που όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με πάρα πολλά προβλήματα, που το άγχος, ο φόβος, η θλίψη, ο θυμός και η ανασφάλεια είναι κυρίαρχα στις ζωές μας, να σκέφτονται πολλοί άνθρωποι ότι θα τους πούνε τρελούς αν μάθουν ότι επισκέπτονται ψυχολόγο. Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι τρελός εκείνος που επισκέπτεται τον ψυχολόγο. Όμως ακόμα κι αν είναι, θα τον αποκλείσουμε από την κοινωνία; Μήπως τελικά είναι πρόβλημα με τον ίδιο μας τον εαυτό και όχι ένα πρόβλημα που προέρχεται από τους άλλους; Και τι εννοώ μ’ αυτό; Ότι τελικά είμαστε εμείς οι ίδιοι που ίσως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι μπορεί να έχουμε ψυχολογικά προβλήματα με αποτέλεσμα να αυτοστιγματιζόμαστε. Αν εμείς αποδεχτούμε τον εαυτό μας μαζί με τα προβλήματα του και τη βοήθεια που έχουμε ανάγκη, πιστεύετε ότι θα συνεχίσει να μας απασχολεί το τι πιστεύουν οι άλλοι για την επιλογή μας να επισκεφτούμε τον ψυχολόγο; Νομίζω πως όχι. Όσο πιο σίγουροι είμαστε για τον εαυτό μας και για τις επιλογές μας, τόσο λιγότερο μας ενδιαφέρει η άποψη των άλλων. Γιατί το να φροντίσουμε την σωματική μας υγεία δεν αποτελεί ταμπού και επισκεπτόμαστε με άνεση τον παθολόγο και το να φροντίσουμε την ψυχική μας υγεία είναι κάτι που θα πρέπει να γίνεται κρυφά από την κοινωνία, ή ακόμη χειρότερα να μην γίνεται καθόλου;

Από το να σας απασχολεί το τι θα πούνε οι άλλοι και πως θα κρίνουν την κίνηση σας να επισκεφτείτε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, καλύτερα να στρέψετε την προσοχή σας μέσα σας και να δείτε τις δικές πεποιθήσεις σε σχέση με αυτό. Θα κρίνατε και εσείς κάποιον άλλο που φροντίζει για την ψυχική του υγεία; Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Και ξέρετε για ποιο λόγο συμβαίνει; Είναι κάτι σαν εξορκισμός του κακού! Η συνειδητοποίηση ότι αυτό που συμβαίνει στο διπλανό μας μπορεί να συμβεί και σε μας, μας κάνει να το αρνούμαστε και να το απορρίπτουμε. Στην ουσία, όμως, απορρίπτουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Η  δυσκολία μας να αποδεχτούμε και να πλησιάσουμε εκείνον που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, είναι η αδυναμία μας να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Νομίζω πως έχει συμβεί στον καθένα να αποξενώνεται και να θέλει να είναι μόνος όταν αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Τελικά, όμως,  έτσι μόνος του δεν περιθωριοποιείται; Και αυτό συμβαίνει από τον φόβο μήπως οι άλλοι τον απορρίψουν. Ο πόνος, η θλίψη, ο θυμός, η στεναχώρια είναι όλα υγιή συναισθήματα όπως είναι και η χαρά, η ικανοποίηση και η αγάπη. Γιατί, όμως, στα αρνητικά μας συναισθήματα δεν δίνουμε χώρο να υπάρχουν; Γιατί δεν τα αποδεχόμαστε εμείς στον εαυτό μας, αλλά ούτε στους άλλους; Γιατί βιαζόμαστε να τα πνίξουμε; Γιατί μας κουράζει κάποιος που είναι συνεχώς θλιμμένος; Γιατί μας κουράζει και ο ίδιος μας ο εαυτός όταν είναι για πολύ καιρό θλιμμένος; Αναγνωρίζω ότι στο συγκεκριμένο κείμενο έχω θέσει πολλά ερωτήματα. Και αυτό το έκανα σκόπιμα, κυρίως για να σας προβληματίσω ως προς τα εσωτερικά εμπόδια που θέτετε εσείς οι ίδιοι στη ζωή σας.

Σε μια σύγχρονη εποχή που η πρόληψη και η θεραπεία των ψυχικών διαταραχών αποτελούν παγκόσμιο αίτημα, τα στερεότυπα και ο στιγματισμός κάνουν τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους  πολλές φορές να τρομοκρατούνται μπροστά στην ιδέα ότι ίσως έχουν «ψυχολογικά προβλήματα». Όλη αυτή η ανησυχία συχνά τους δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα από το «πρόβλημα» της επίσκεψης στον ειδικό.

Ίσως σε αρκετούς από εσάς οι πρώτες σκέψεις  που του έρχονται στο μυαλό στην «έννοια» ψυχολόγος ή ψυχοθεραπεία, πέραν από οποιαδήποτε θαυμασμό ή υποτίμηση που μπορεί να εκφράζουν, εμπεριέχουν έναν περισσότερο ή λιγότερο ασυνείδητο αλλά ισχυρό φόβο: «Ο ψυχολόγος μπορεί να ανακαλύψει κάτι φοβερό για μένα… Μήπως αποκαλυφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα;» Η αλήθεια είναι ότι το μόνο πολύ φοβερό που μπορεί να ανακαλύψει ο ψυχολόγος για κάποιον και ο ίδιος για τον εαυτό του είναι η ανθρώπινη φύση του, η οποία εκτός από έλεγχο, δύναμη, αυτονομία, κ.ά. έχει και «αδυναμίες». Βέβαια η παραπάνω ανησυχία είναι ισχυρή καθώς αγγίζει, υποσυνείδητα, τον «φόβο της τρέλας», φόβος που έχει υψώσει το πιο δογματικό τοίχος προκατάληψης μεταξύ του κόσμου και των ψυχολόγων: «Αν πάω στον ψυχολόγο σημαίνει ότι είμαι τρελός». Αυτή η σκέψη θα μπορούσε να αλλάξει και να γίνει: « Αν πάω στον ψυχολόγο δεν σημαίνει πως είμαι τρελός.  Σημαίνει πως είμαι δυνατός και ζητάω βοήθεια για να αντιμετωπίσω τα προβλήματα που με απασχολούν. Και αυτό είναι δύναμη. Όχι τρέλα».

 Η Χατζηαναγνώστου Ειρήνη είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια παιδιών- εφήβων- ενηλίκων, και εξειδικευμένη στη Νόσο Alzheimer. Εργάζεται στο δικό της Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας «Ψυχή & Λόγος» στην οδό Καβέτσου 13, Μυτιλήνη. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2251104284. Περισσότερες πληροφορίες στο eirinichatzianagnostou.blogspot.gr

Η κα Χατζηαναγνώστου Ειρήνη αρθρογραφεί κάθε Παρασκευή στο Lesvosnews