Έρευνα δείχνει ..το Άγχος και η κατάθλιψη μπορεί να αυξάνουν τον κίνδυνο θανάτου από καρκίνο

από ertopen



Οι άνθρωποι με χρόνιο στρες, οι οποίοι έχουν άγχος ή κατάθλιψη, αντιμετωπίζουν αυξημένο κατά 32% κίνδυνο θανάτου από καρκίνο, σύμφωνα με μια νέα βρετανο-αυστραλιανή επιστημονική έρευνα, με τη συμμετοχή ενός Έλληνα επιστήμονα, του αναπληρωτή καθηγητή της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ Εμμανουήλ Σταματάκη.

   Όμως, οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο, δηλαδή οι άνθρωποι να γίνονται πιο αγχωμένοι και δυστυχισμένοι λόγω του καρκίνου που δεν έχει ακόμη διαγνωσθεί, αλλά στο μεταξύ προκαλεί αλλαγές στο σώμα, με επίπτωση και στον ψυχισμό.

   Οι ερευνητές του University College του Λονδίνου, του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, με επικεφαλής τον επιδημιολόγο Ντέηβιντ Μπάτι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό "British Medical Journal" (BMJ), μελέτησαν στοιχεία (μετα-ανάλυση) 16 μελετών, που αφορούσαν πάνω από 163.000 ανθρώπους άνω των 16 ετών, από τους οποίους οι 4.353 πέθαναν από καρκίνο σε διάστημα 14 ετών.

   Διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν μεγαλύτερο άγχος και κατάθλιψη, ήταν αυτοί που ήταν πιθανότερο να πεθάνουν αργότερα από καρκίνο. Αυτό ίσχυε ιδίως για ορισμένες μορφές καρκίνου: του εντέρου, του προστάτη, του παγκρέατος, του οισοφάγου και τη λευχαιμία.

   «Απέχουμε ακόμη πολύ από το να είμαστε βέβαιοι ότι η κακή ψυχική υγεία όντως προκαλεί καρκίνο», δήλωσε ο δρ Μπάτι, καθώς, όπως είπε, ο μη διαγνωσμένος καρκίνος μπορεί να έχει αρνητική επίπτωση στην ψυχολογία ενός ανθρώπου.

   Από την άλλη, οι ερευνητές επισήμαναν ότι πράγματι το άγχος και η κατάθλιψη μπορεί να πυροδοτούν βιολογικούς μηχανισμούς, που εξασθενούν το ανοσοποιητικό σύστημα και προκαλούν φλεγμονή, συμβάλλοντας έτσι σε γονιδιακή αστάθεια και σε μεταλλάξεις του DNΑ, με τελικό αποτέλεσμα την καρκινογένεση. Προηγούμενες μελέτες έχουν επίσης συσχετίσει το χρόνιο στρες με αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο.

   Σύνδεσμος για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία: http://www.bmj.com/content/356/bmj.j108

Μειώστε το άγχος σας μέσα από την επαφή με τους άλλους

από tvxs
 


Αγχος. Κάνει την καρδιά σας να βροντοχτυπά, την αναπνοή σας να επιταχύνεται και το μέτωπό σας να ιδρώνει.

Ενώ το άγχος έχει μετατραπεί σε εχθρό δημόσιας υγείας, νέα έρευνα προτείνει πως το άγχος μπορεί να σας κάνει κακό μόνον εάν πιστεύετε κάτι τέτοιο.

Η Ψυχολόγος Κέλλυ ΜακΓκόνιγκαλ μας παροτρύνει να δούμε το άγχος θετικά και μας εισάγει σ' έναν αφανή μηχανισμό για τη μείωση του άγχους: προσεγγίστε τους άλλους.

Για το βίντεο πατήστε εδώ: ΚΕΛΛΥ ΜΑΚΓΚΟΝΙΓΚΑΛ-ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΦΙΛΟ ΣΑΣ

Γιατί το χρόνιο στρες αυξάνει τον κίνδυνο για έμφραγμα και εγκεφαλικό

από tvxs



Επιστήμονες στις ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι έριξαν φως στον τρόπο που το μόνιμο στρες προκαλεί εμφράγματα και εγκεφαλικά, μια ανακάλυψη που μπορεί να βοηθήσει μελλοντικά στην πρόληψη τους.

Εδώ και χρόνια οι επιστήμονες προβληματίζονταν για το πώς ακριβώς το χρόνιο στρες οδηγούσε σε καρδιαγγειακά προβλήματα.

Τώρα βρήκαν ότι οι άνθρωποι με έντονη δραστηριότητα στην αμυγδαλή του εγκεφάλου, εκείνη την περιοχή που εμπλέκεται στη ρύθμιση των συναισθημάτων του θυμού, του φόβου και του άγχους, είναι πιθανότερο να αναπτύξουν καρδιαγγειακές παθήσεις και μάλιστα σε πιο νεαρή ηλικία.

Κανονικά, όταν υπάρχει μια λοίμωξη ή μια βλάβη στο σώμα, η αμυγδαλή «λέει» στο νωτιαίο μυελό να παράγει προσωρινά περισσότερα λευκοκύτταρα για να καταπολεμήσει το πρόβλημα και να αποκαταστήσει τη ζημιά. Όμως το χρόνιο ψυχοκοινωνικό στρες, που προκαλεί μόνιμη υπερδιέγερση της αμυγδαλής, προκαλεί επίσης μόνιμη υπερπαραγωγή λευκοκυττάρων. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε φλεγμονή και σε σχηματισμό πλακών στο εσωτερικό των αρτηριών, αυξάνοντας έτσι τον καρδιαγγειακό κίνδυνο.



Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Αχμέντ Ταγουακόλ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό TheLancet, μελέτησαν 293 ασθενείς επί σχεδόν τέσσερα έτη, στη διάρκεια των οποίων οι 22 έπαθαν έμφραγμα, εγκεφαλικό, καρδιακή ανεπάρκεια και άλλα καρδιαγγειακά προβλήματα.

Μετά από παρακολούθηση του εγκεφάλου με απεικονιστικές τεχνικές, διαπιστώθηκε ότι αυτοί με την μεγαλύτερη υπερδιέγερση της αμυγδαλής, είχαν τον μεγαλύτερο καρδιαγγειακό κίνδυνο. Οι ίδιοι άνθρωποι είχαν επίσης τη μεγαλύτερη δραστηριότητα του νωτιαίου μυελού και την μεγαλύτερη φλεγμονή στις αρτηρίες τους.

«Τα ευρήματά μας φωτίζουν με μοναδικό τρόπο το πώς το στρες μπορεί να οδηγήσει σε καρδιοπάθειες. Αυτό σημαίνει ότι η μείωση του στρες μπορεί να επιφέρει οφέλη πέρα από τη βελτίωση της ψυχολογίας. Τελικά, το χρόνιο στρες θα πρέπει να θεωρηθεί σημαντικός παράγων καρδιαγγειακού κινδύνου», δήλωσε ο δρ Ταγουακόλ.

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι μπορεί να υπάρχουν  και άλλοι βιολογικοί μηχανισμοί που συνδέουν το στρες με τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά. Το κάπνισμα, η υπέρταση και ο διαβήτης είναι άλλοι γνωστοί βασικοί παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου.

Η αμυγδαλή του εγκεφάλου ονομάσθηκε έτσι από το 1819, επειδή μοιάζει με αμύγδαλο. Υπάρχουν δύο αμυγδαλές, μία σε κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου.

Εκπαιδευτική συνάντηση της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία", με θέμα την "Αντιψυχιατρική"

 από Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία

Παρασκευή, 20/1/17, ώρα 19.00, στο χώρο του Δικτύου Hearing Voices Αθήνας

Η επόμενη εκπαιδευτική συνάντηση της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία" , με θέμα την "Αντιψυχιατρική", θα γίνει την ερχόμενη Παρασκευή, 20/1/17, ώρα 19.00, στο χώρο του Δικτύου Hearing Voices Αθήνας, στην οδό Τροίας 44 (κοντά στην πλ. Βικτωρίας).

Θα προβληθεί η ταινία του Κεν Λόουτς "Family Life" (βγήκε το 1971), η οποία θίγει στον πυρήνα τους όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την Αντιψυχιατρική, που ήταν σε άνθηση εκείνη την περίοδο. Θα ακολουθήσουν σχολιασμοί γύρω από την ταινία και την Αντιψυχιατρική και, φυσικά, συζήτηση.

Η ταινία αφορά την ιστορία της 19χρονης Τζάνις, που ζει, στην δεκαετία του 70 στην Αγγλία, με την "παλαιών αρχών" οικογένειά της, με την οποία δεν τα πηγαίνει καλά. Οταν μένει έγκυος, η μητέρα της και ο πατέρας της την πιέζουν να κάνει έκτρωση. Συναισθηματικά πιεσμένη από τους γονείς της και μη μπορώντας να κρατήσει τη δουλειά της, αρχίζει να έχει αυτοκτονικές τάσεις και βιώνει μια κατάσταση ψυχολογικής κατάρρευσης. Τότε οι γονείς της την εισάγουν, με διαδικασίες ακούσιας νοσηλείας, σε ψυχιατρείο, όπου υφίσταται όλη την βαρβαρότητα της κυρίαρχης ψυχιατρικής, μεταξύ άλλων και με ένα κατακλυσμό ηλεκτροσόκ, που έχουν καταστροφικές συνέπειες πάνω της. Μέχρι που συναντά έναν ψυχίατρο με ριζικά εναλλακτικές ("αντιψυχιατρικές") αντιλήψεις και πρακτικές...

Το σκάνδαλο Novartis μιλά για ολόκληρο το βιο-φαρμακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα

από Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία


Συντάκτης: Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου *

Χρειάστηκε να ξεσπάσει το «σκάνδαλο» με τη Novartis για να έλθουν στο κέντρο της προσοχής και να πάρουν δημοσιότητα και σ’ αυτή τη χώρα (άραγε για πόσο χρονικό διάστημα;) οι λεγόμενες «αθέμιτες» πρακτικές βάσει των οποίων λειτουργεί η διεθνής (αλλά και η εγχώρια) φαρμακοβιομηχανία.

Πρακτικές που εδώ και δεκαετίες έχουν πάρει μεγάλη δημοσιότητα διεθνώς, μέσα από τις αποκαλύψεις για το πώς δομείται και λειτουργεί η «κακοήθης σχέση» ανάμεσα σε φαρμακευτικές εταιρείες, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, ιατρική κοινότητα και κράτος, με αποτέλεσμα τη χειραγώγηση αφενός της αγοράς (προώθηση/απόσυρση, τιμολόγηση φαρμάκων κ.λπ.) και αφετέρου των ερευνητικών δεδομένων που μας πλασάρουν για τις ενέργειες και παρενέργειες των φαρμάκων, τα οποία είναι από ερευνητικές διαδικασίες ελεγχόμενες και χρηματοδοτούμενες από τις ίδιες τις εταιρείες.

  

Λόγω αυτών των καθιερωμένων πρακτικών τους, όλες σχεδόν οι φαρμακοβιομηχανίες, η μία πίσω από την άλλη, έχουν βρεθεί, ύστερα από καταγγελίες, αποκαλύψεις κ.λπ., στα δικαστήρια, που συχνά τους έχουν επιβάλει τεράστια πρόστιμα, ενίοτε δισεκατομμυρίων.

  

Αλλά η πληρωμή αυτών των προστίμων είναι μέσα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των φαρμακοβιομηχανιών, καθώς η κερδοφορία τους είναι πολύ υψηλότερη και μπορεί να επιτυγχάνεται ακριβώς μέσω αυτών των «αθέμιτων» πρακτικών που έχουν, ως «ελαφρά παρενέργεια», αυτά τα πρόστιμα.

  

Γι’ αυτό και η δήλωση του υπουργού Υγείας Α. Ξανθού σχετικά με το «σκάνδαλο» που αποκαλύφθηκε, ότι «η απάντηση είναι: διαπραγμάτευση τιμών αποζημίωσης, διαφανές και δίκαιο σύστημα τιμολόγησης, έλεγχος ζήτησης και θεσμικές δικλείδες ασφαλείας, όπως δημοσίευση των συναλλαγών των φαρμακευτικών εταιρειών με γιατρούς κλπ», πέρα από ένα ευχολόγιο διαχειριστών του Μνημονίου, είναι, πρωτίστως, αποφυγή του προβλήματος.

Γιατί, εκτός από το γεγονός ότι η αποκάλυψη του «σκανδάλου» δεν προέκυψε (και ούτε επρόκειτο ποτέ να προκύψει) από τον όποιο εγχώριο φορέα, αλλά από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ, ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτή η έξωθεν παρέμβαση δεν αφορούσε, γενικά και αφηρημένα, τα θέσφατα, που επικαλούνται, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για τον «υγιή ανταγωνισμό» και για τους «κανόνες κερδοφορίας της ελεύθερης αγοράς», αλλά γιατί η Ελλάδα είναι μεταξύ των τριών ευρωπαϊκών χωρών όπου οι τιμές των φαρμάκων διαμορφώνουν τον μέσο όρο από τον οποίο συγκροτείται ο δείκτης τιμολόγησης για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. 

Και οι δραστηριότητες κερδοφορίας της Novartis είχαν ως αποτέλεσμα αλλαγές προς όφελός της σε σχέση με τη διαμόρφωση των τιμών.

Άρα, πρόκειται για μιαν αντιπαράθεση που έχει να κάνει με τον πόλεμο των μονοπωλίων μεταξύ τους και όχι για μια κίνηση που αποσκοπεί στην όποια «προστασία των καταναλωτών».

Με τις αποκαλύψεις για χειραγώγηση και διαφθορά να βγαίνουν ως παρενέργεια και όχι ως σκοπός – που, μάλιστα, χρησιμοποιούνται ως ένα μέσο για την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση του κυρίαρχου συστήματος και όχι, φυσικά, για την αλλαγή του.

Γιατί, αν και το φάρμακο είναι ένα κατεξοχήν «κοινωνικό αγαθό», ωστόσο, ποτέ στον καπιταλιστικό κόσμο η παραγωγή και η εμπορική διάθεσή του δεν ήταν στα χέρια του κράτους, ούτε η σχετική έρευνα στα χέρια των πανεπιστημίων ως ανεξάρτητων φορέων.

Γίνονταν, πάντα, από ιδιωτικές επιχειρήσεις (σήμερα μερικές από αυτές είναι από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές παγκοσμίως) με κίνητρο το κέρδος.

Μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν μπορεί να δει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η νομοτελειακή ανάγκη τής κάθε φαρμακοβιομηχανίας να προωθήσει το προϊόν της και να κερδίσει από αυτήν την προώθηση. Και όχι απλώς να κερδίσει, αλλά και να εξαγάγει ένα αυξημένο ποσοστό κέρδους σε σχέση με το κεφάλαιο που έχει επενδύσει.

Είναι επόμενο ότι, όπως συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική εταιρεία, θα γίνει η κάθε δυνατή προσπάθεια να πεισθεί ο καταναλωτής για την ποιότητα του προϊόντος και ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε δυνατό μέσο επηρεασμού της «επιλογής» του, θεμιτό και αθέμιτο.

Το γεγονός ότι μεσολαβούν ελεγκτικοί μηχανισμοί για την καταλληλότητα του φαρμάκου, τις παρενέργειές του και τους κινδύνους από τη χρήση του (έτσι ώστε να δοθεί ή όχι άδεια κυκλοφορίας με συγκεκριμένες, κάθε φορά, ενδείξεις) δεν αποτελεί ασφάλεια για τον καταναλωτή, δεδομένου ότι η φαρμακευτική εταιρεία έχει τα μέσα να επηρεάζει όχι μόνο την έρευνα και την παραγωγή επιστημονικών εργασιών, που επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, ελαχιστοποιώντας ή και αποκρύπτοντας τις παρενέργειες και τους κινδύνους, αλλά και τους ίδιους τους ελεγκτικούς / αδειοδοτικούς μηχανισμούς, μέσα από ένα πολυδαίδαλο δίκτυο διαπλοκής και διαφθοράς, που υφαίνεται γύρω από τα τεράστια κονδύλια των εταιρειών για δωροδοκία και εξαγορά όλων των κομβικών σημείων στη διακίνηση και προώθηση του φαρμάκου – με πρώτους μια μεγάλη μερίδα, στην πλειονότητα, γιατρών.

Οσοι κάνουν σήμερα, τελείως υποκριτικά, τον «έκπληκτο» για την υπόθεση Novartis δεν ξέρουν ότι δεν υπάρχει ιατρικό συνέδριο που να μη χρηματοδοτείται από φαρμακευτικές εταιρείες, συχνά σε πεντάστερα ξενοδοχεία σε ειδυλλιακές βουνοκορφές ή ακροθαλασσιές, με όλα τα έξοδα των συμμετεχόντων πληρωμένα και, σε ορισμένους, «κάτι παραπάνω» για τις «περαιτέρω» υπηρεσίες που προσφέρουν στις φαρμακευτικές εταιρείες;

Δεν ξέρουν για την καθημερινή πολιορκία των νοσοκομείων και όλων γενικά των μονάδων υγείας από τους ιατρικούς επισκέπτες των εταιρειών, με στόχο κυρίως τους γιατρούς, αλλά, ενίοτε, και άλλες ομάδες του προσωπικού που έχουν σχέση με τη διακίνηση του φαρμάκου; Οτι μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης των ειδικευομένων έχει περάσει στα χέρια των φαρμακευτικών εταιρειών, που επιχειρούν, έτσι, να πλάθουν, ήδη από την αρχή, την κουλτούρα, τη νοοτροπία και το προφίλ του γιατρού;

Ας αναρωτηθούμε: γιατί χρειάζεται το φάρμακο να πλασάρεται μέσα από την άμεση επαφή γιατρών και αντιπροσώπων των εταιρειών; Γιατί δεν θ’ αρκούσε στους γιατρούς η αποστολή ενός ενημερωτικού φυλλαδίου με ό,τι η εταιρεία θα ήθελε να γνωστοποιήσει για το φάρμακό της;

Κι ακόμα: δεν έχουν ακούσει οι εδώ κρατούντες για το διεθνές φαινόμενο των ghost writers (συγγραφέων-φαντασμάτων) και των «εταιρειών συγγραφής» επιστημονικών εργασιών, που ανακοινώνονται σε συνέδρια, δημοσιεύονται και διανέμονται, χρηματοδοτούμενες και κατευθυνόμενες από τις φαρμακευτικές εταιρείες και στις οποίες βάζουν τα ονόματά τους με το αζημίωτο γνωστοί επιστήμονες, πανεπιστημιακοί και άλλοι;

Η υπόθεση Novartis δεν είναι παρά μια μικρή σχισμή στο κέλυφος που καλύπτει τη λειτουργία του γνωστού ως βιο-φαρμακο-βιομηχανικού συμπλέγματος, του οποίου η παραμικρή, έστω, αλλά ουσιαστική αμφισβήτηση προϋποθέτει ότι κατανοούμε πώς πραγματικά υπάρχει και λειτουργεί, πώς διαμορφώνει το σύστημα υγείας (καθώς και την ίδια την έννοια της υγείας) και καθορίζει τις ζωές μας.

* ψυχίατρος

Πηγή:εφημερίδα των συντακτών

Το συγκινητικό μήνυμα του Stephen Hawking για όσους πάσχουν από κατάθλιψη μας αφορά όλους

από huffingtonpost




Ο παγκοσμίου φήμης φυσικός Stephen Hawking στην τελευταία του διάλεξη άγγιξε ένα πολύ ευαίσθητο θέμα με το λαμπρό μυαλό του.

Με ένα σχεδόν ποιητικό τρόπο κατάφερε να δώσει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα αισιοδοξίας σε όσους υποφέρουν από κατάθλιψη. Ο κ. Hawking συνέκρινε τον σκοτεινές ημέρες της κατάθλιψης με τις μαύρες τρύπες: δεν έχει σημασία πόσο σκοτεινές μοιάζουν, υπάρχει πάντοτε τρόπο διαφυγής.

Ειδικότερα είπε: «Το μήνυμα αυτής εδώ της διάλεξης είναι ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι τόσο μαύρες όσο φαντάζουν. Δεν πρόκειται για αιώνιες φυλακές, όπως νομίζαμε κάποτε. Αντικείμενα μπορούν να βγουν από αυτές ακόμη και να αναδυθούν σε άλλα σύμπαντα. Επομένως, εάν αισθάνεστε ότι βρίσκεστε σε μία μαύρη τρύπα, μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια γιατί υπάρχει έξοδος διαφυγής».

Τα λόγια αυτά του Stephen Hawking άκουσαν 400 άτομα το απόγευμα του Σαββάτου, 7 Ιανουαρίου στο Royal Institute στο Λονδίνο ως μέρος της διάλεξης Reith. O Hawking έδωσε αυτό το μήνυμα μία ημέρα προτού, σήμερα Κυριακή 8 Ιανουαρίου, κλείσει τα 74 χρόνια ζωής. Ο ίδιος διεγνώσθη με αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση πίσω στα 1963 με τις πιθανότητες για ζωή να μην ξεπερνούν τα δύο έτη.

Η ομιλία του αυτή επρόκειτο να διεξαχθεί τον περασμένο Νοέμβριο αλλά ανεβλήθη για τις αρχές Ιανουαρίου για λόγους υγείας. Όσοι είστε τυχεροί και έχετε συνδρομή στο BBC4 μπορείτε να απολαύσετε τα λόγια του στος 26 Ιανουαρίου και 2 Φεβρουαρίου.

Έμμα Στόουν: «Όταν ήμουν παιδί νόμιζα ότι θα πεθάνω από άγχος»

από κουτί της πανδώρας

Η ηθοποιός Έμμα Στόουν δήλωσε στο Rolling Stone ότι το άγχος της ήταν εξουθενωτικό όταν ήταν παιδί με κρίσεις πανικού, φοβίες και σενάρια καταστροφολογίας.

«Όταν ήμουν παιδί συχνά δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ένιωθα ότι τελείωνε ο κόσμος. Υπήρχαν μερικές στιγμές ηρεμίας, αλλά το άγχος μου ήταν σταθερό.

Είχα πάντα ένα αίσθημα ναυτίας. Υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να πάω στα σπίτια των φίλων μου και μετά βίας έβγαινα από την πόρτα του σπιτιού μου για να πάω σχολείο».

Ως μέρος της θεραπείας της στην ενήλικη πλέον ζωή της η Έμμα Στόουν έγραψε ένα βιβλίο που το έχει ακόμα και σήμερα και το οποίο περιέχει μία ισχυρή μεταφορά που δεν έχει ξεχάσει.

«Έγραψα αυτό το βιβλίο με τίτλο: Είμαι μεγαλύτερη από το άγχος μου, που ακόμα το έχω», δήλωσε η Στόουν στο περιοδικό. «Απέκτησα ένα μικρό πράσινο τέρας που κάθεται στον ώμο μου και μου μιλάει στο αυτί και μου λέει όλα αυτά τα πράγματα που δεν είναι αλήθεια. Και κάθε φορά που το ακούω μεγαλώνει. Όταν το ακούω πολύ, με συνθλίβει.

Αλλά όταν γυρίζω το κεφάλι μου και κάνω συνεχίζω να κάνω αυτό που κάνω και το αφήνω να μου μιλάει, αλλά δεν του δίνω σημασία, τότε αυτό συρρικνώνεται, εξασθενίζει και φεύγει μακριά μου».