Σταματίνα Τσιμτσιλή: «Έκανα 2,5 χρόνια ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία και η γιατρός μου κάποια στιγμή, μου είπε...»

από entertv



Για την ψυχανάλυση που έκανε επί 2,5 χρόνια μίλησε η Σταματίνα Τσιμτσιλή, το πρωί της Πέμπτης, στην εκπομπή "Happy Day στον Alpha", με αφορμή τη συνέντευξη της Νάντιας Μπουλέ.

«Εγώ έκανα 2,5 χρόνια ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία και η γιατρός μου κάποια στιγμή, μου είπε ότι "νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να έρχεσαι πια..."» είπε η παρουσιάστρια.

Δείτε το απόσπασμα...

Εισηγήσεις της εκδήλωσης "ΛΕΡΟΣ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ"

από  Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία

Κουτσανέλλου Δώρα:"Πως η κεντρική και η τοπική εξουσία ακυρώνουν τη δουλειά των αλληλέγγυων με τη δημουργία hotspot στη Λέρο"

Ελισάβετ Αντάπαση :"Αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη : ένα κοινωνικό πείραμα στη Νοταρά 26"

Ευθυμίου Γιώργος:Η εμπειρία της παρέμβασης της εθελοντικής ομάδας φοιτητών του τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ, τον Ιούλιο 1999 και 2000, στο ΚΘ Λέρου

Κατάθλιψη στο παιδί: Αυτά είναι τα προειδοποιητικά σημάδια

από iatropedia

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η κατάθλιψη επηρεάζει μόνο τους ενήλικες. Αλλά τόσο οι έφηβοι, όσο και τα μικρά παιδιά είναι εξίσου πιθανό να εκδηλώσουν συμπτώματα κατάθλιψης.

Και αν στους έφηβους και τους ενήλικες τα συμπτώματα από την κατάθλιψη είναι αρκετά αναγνωρίσιμα, πολλοί γονείς αδυνατούν να τα αντιληφθούν εγκαίρως στα μικρά τους παιδιά.

Δείτε τι λέει σχετικά η δρ Navina Evans, ψυχίατρος στο νοσοκομείο Capio Nightingale του Λονδίνου και μέλος στο City Mental Health Trust και ο δρ David Kingsley, παιδοψυχίατρος στο νοσοκομείο Cheadle Royal.

Υπάρχουν τρόποι για να εντοπίσετε τις διαφορές μεταξύ των “κανονικών” μεταπτώσεων στην διάθεση του παιδιού και των πρώιμων σημαδιών ενός πιο σοβαρού συναισθηματικού προβλήματος υγείας.

Τα εμφανή σημάδια που πρέπει να προσέχετε περιλαμβάνουν την κακή διάθεση και τη δυστυχία, που συνοδεύεται με δακρύρροια και ευερεθιστότητα, χωρίς να οφείλεται σε κάτι συγκεκριμένο.

Επίσης, προσέξτε τις αντιδράσεις του παιδιού όταν συμβαίνει κάτι λυπηρό. Για παράδειγμα, όταν κάποιος πεθαίνει είναι φυσιολογικό για όλους στην οικογένεια να αισθάνονται στενοχωρημένοι. Αλλά αν αισθάνεστε ότι η αντίδραση του παιδιού σας είναι πάρα πολύ ακραία ή συνεχίζεται για πάρα πολύ καιρό, τότε αυτό θα μπορούσε να είναι σημάδι κατάθλιψης.

Εάν ένα παιδί δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει καλά στο σχολείο και έχει χάσει το ενδιαφέρον του για τα πράγματα που ενδιαφερόταν στο παρελθόν, αυτό είναι επίσης ένα σημαντικό σημάδι. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται η κοινωνική του απομόνωση. Όλα αυτά είναι ενδείξεις ότι η κακή διάθεση προκαλεί σημαντική βλάβη στο παιδί.

Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, που ποτέ δεν έγινε, στη Ελλάδα

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Όπως γνωρίζετε, ως δίκτυο “Ακούγοντας Φωνές” συμμετέχουμε και στηρίζουμε, στα πλαίσια της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία" τη διοργάνωση μιας σειράς εκπαιδευτικών συναντήσεων / συζητήσεων γύρω από θεματικές ενότητες για τις οποίες υπήρξε έντονο ενδιαφέρον.

Στα πλαίσια αυτά υπενθυμίζουμε την 4η συνάντηση της με θέμα:
«Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, που ποτέ δεν έγινε, στη Ελλάδα. Τι είναι ως κουλτούρα και πρακτική και σε τι συνίσταται  το «ολοκληρωμένο δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών» ριζικά εναλλακτικών στον εγκλεισμό. Η Τομεοποίηση και ο ρόλος της ως μιας ουσιαστικής θεραπευτικής  παραμέτρου. Λειτουργία των ψυχιατρικών τμημάτων με ανοιχτή  πόρτα και χωρίς μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, κάμερες. Διεθνείς εμπειρίες.»

την Παρασκευή, 26 Φεβρουαρίου, 19.00-2100,
στο στέκι του Δικτύου Hearing Voices Network,
στη διεύθυνση Τροίας 44 και Γ Σεπτεμβρίου..

Θα πραγματοποιηθεί εισήγηση από τον ψυχίατρο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου και θα ακολουθήσει συζήτηση.


Και η συγκεκριμένη συνάντηση είναι ανοικτή σε όλες και όλους που ενδιαφέρονται και φυσικά δε χρειάζεται προεγγραφή ή οποιαδήποτε οικονομική συνεισφορά.

Όπως ζητήθηκε από τις προηγούμενες συναντήσεις παραθέτουμε και προτεινόμενη βιβλιογραφία σχετική με τα θέματα που θα συζητηθούν:

1. Fr. Basaglia : "Οι θεσμοί της βίας - και άλλα κείμενα". Εκδ. Βιβλιοτεχνία

2. Fr. Basaglia : "Εναλλακτική Ψυχιατρική". Εκδ. Καστανιώτη

3. Fr. Basaglia : "Psychiatry indide out". Eκδ. Columbia University Press. Επιλεγμένα  κείμενά του στα αγγλικά.

4. "Psychiatry in transition. The British and Italian experience". Edited by Shulamit Ramon with Maria Grazzia Giannichedda. Εκδ. Pluto Press, 1988.

5. Κώστας Μπαϊρακτάρης : "Ψυχική Υγεία και Κοινωνική Παρέμβαση". Εναλλακτικές εκδόσεις, 2007.

6. "Critical Psychiatry - The politics of Mental Health". Edited by David Ingleby. Penguin Books, 1981.

7. "Psychatric Hospital Closure. Myths and realities". Edited by Shulamit Ramon. Chapman & Hall, 1992.

8. "Beyond Community Care. Normalization and Integration work". Edited by Shulamit Ramon. Εκδ. MacMillan in association with Mind Publications, 1991. 

ΛΕΡΟΣ: 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

από ΕΕΚ

Ο Ψυχιατρικός Εγκλεισμός δίνει τη σκυτάλη στον Εγκλεισμό Προσφύγων και Μεταναστών

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στις 13 Φλεβάρη, στην ωραία αίθουσα στου Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, μια πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα που οργανώθηκε από το "Πολύμορφο κίνημα για την ψυχική υγεία" με θέμα: «Λέρος: 25 χρόνια μετά, από το ξεπέρασμα του ψυχιατρικού εγκλεισμού στην ίδρυση νέου στρατοπέδου εγκλεισμού προσφύγων και μεταναστών».

Στην αρχή προβλήθηκε ένα εξαιρετικό video, που επιμελήθηκε η Δώρα Κουτσανέλου, με την ιστορία της Λέρου, ως τόπου εγκλεισμού των "ανεπιθύμητων" κοινωνικών στοιχείων διαχρονικά. Τα παιδιά των ανταρτών στις λεγόμενες Βασιλικές Τεχνικές Σχολές Λέρου, οι πολιτικοί εξόριστοι του εμφυλίου και μετά της χούντας, οι "αζήτητοι" τρόφιμοι των μεγάλων ψυχιατρείων της χώρας που μεταφέρθηκαν με αρματαγωγά και τώρα, στον ίδιο χώρο του παλιού ψυχιατρείου στα Λέπιδα, οι πρόσφυγες που κατακλύζουν το νησί, κυνηγημένοι από τους πολέμους και τις καταστροφές που προκαλεί η πολιτική των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή.


Στο πρώτο μέρος της ημερίδας παρουσιάστηκε η εμπειρία της αποϊδρυματοποίησης, μέσα από τους ανθρώπους που δούλεψαν εκεί με όραμα, ενθουσιασμό, αισιοδοξία και πίστη στη δυνατότητα υπέρβασης του ψυχιατρικού ασύλου. Ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ο Κώστας Μπαϊρακτάρης, η Μαρία Κακογιάννη, η Μαρία Γιαννοπούλου, η Χρύσα Κραβαρίτη, ο Λάμπρος Γιώτης, ο Γιώργος Ευθυμίου, μίλησαν για εκείνες τις πρωτοποριακές προσπάθειες στη δεκαετία του '90, που κατάφεραν να κάνουν το αδύνατο δυνατό, να ξαναδώσουν κοινωνική υπόσταση και φωνή, να ξυπνήσουν συγκινήσεις, να ντύσουν και να στεγάσουν σε κατοικίες μέσα στην πόλη τούς ανθρώπους που ο εγκλεισμός είχε συνθλίψει. Συγκλονιστικό το παράδειγμα του μουσικού που οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο της Λέρου όπου σιγά - σιγά σταμάτησε να παίζει το βιολί του και μετά 3 χρόνια το έσπασε και βυθίστηκε στη σιωπή. Αυτός ο άνθρωπος, μέσα από τις προσπάθειες των λειτουργών ψυχικής υγείας, εθελοντές οι περισσότεροι, και του μόνιμου προσωπικού που εκπαιδεύτηκε σιγά σιγά σε νέο ρόλο, θεραπευτικό και όχι φυλακτικό όπως πριν, και μετά με τη βοήθεια της Τέχνης (θέατρο, μουσική κ.λπ.) ξανάρχισε να παίζει βιολί, αγόρασε ένα δικό του, βγήκε απ' το ψυχιατρείο για να ζήσει σε διαμέρισμα στην πόλη και μετά 35 χρόνια εγκλεισμού επανεντάχθηκε κοινωνικά.


Στο δεύτερο μέρος παρουσιάστηκε η κατάσταση με τους πρόσφυγες. Η Δώρα Κουτσανέλου ανέλυσε τον μηχανισμό ακύρωσης της δουλειάς των αλληλέγγυων από την κεντρική και την τοπική εξουσία μέσα από τη δημιουργία hot spot - στρατοπέδου συγκέντρωσης στο χώρο του παλιού ψυχιατρείου, σε κοντέινερ στα Λέπιδα, ενώ η Δ. Κωστοπούλου αναφέρθηκε στο τραύμα που δημιουργεί στους πρόσφυγες η βία του πολέμου και του εγκλεισμού.


Στην ημερίδα ακούστηκε και ο λόγος των ίδιων των προσφύγων που φιλοξενούνται στην Νοταρά. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν με την παρουσίαση από δύο αλληλέγγυες του κοινωνικού πειράματος της αυτοδιαχειριζόμενης - αλληλέγγυας δομής φιλοξενίας για πρόσφυγες και μετανάστες στην κατάληψη της Νοταρά. Η συζήτηση που έγινε ήταν πολύ ουσιαστική.

Η Ευρώπη-φρούριο υψώνει φράχτες στα σύνορα όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Οι πρόσφυγες είναι ανεπιθύμητοι, θεωρούνται απειλή για την ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δυσαρεστημένη με τη στάση της Ελλάδας, που αποδεικνύεται, κατά τους αξιωματούχους της, ανίκανη να διαχειριστεί τις προσφυγικές ροές, που αυξάνονται συνεχώς. Οχτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν μέχρι το τέλος του 2015 και κατευθύνθηκαν προς ευρωπαϊκές χώρες. Και η ροή συνεχίζεται.


Παράλληλα συνεχίζουν να πνίγονται στο Αιγαίο άντρες, γυναίκες και κυρίως μικρά παιδιά, 319 μόνο το 2016, όταν βυθίζονται τα σαπιοκάραβα που τους μεταφέρουν από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά, τη Λέσβο, τη Σάμο, την Κω, τη Λέρο, την Κάλυμνο, τη Χίο. "Φράχτες υψωμένοι πρόσφυγες πνιγμένοι" λέει ένα σύνθημα της πρωτοβουλίας για ελεύθερα σύνορα, ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο.


Η πολιτική της Ε.Ε. στο μεταναστευτικό είναι αμείλικτη. Νατοϊκές δυνάμεις θα περιπολούν στο Αιγαίο, στα θαλάσσια σύνορα Τουρκίας - Ελλάδας, ο ρόλος της Frontex αναβαθμίζεται με το δικαίωμα να παρεμβαίνει, κατά την κρίση της, καταπατώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, πέντε hotspots και δύο στρατόπεδα συγκέντρωσης θα λειτουργήσουν άμεσα. Στα στρατόπεδα θα στεγαστούν σε πρώτη φάση 50.000 πρόσφυγες. Όμως το σχέδιο είναι να επιστρέφουν στη χώρα υποδοχής, δηλαδή την Ελλάδα, όλοι οι πρόσφυγες που έχουν ζητήσει και δεν τους έχει δοθεί άσυλο σε χώρες της Ευρώπης.


Η Ελλάδα της κρίσης, λοιπόν ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα στοιβάζονται οι άνθρωποι που τα έχουν χάσει όλα κι έχουν φύγει απ’ την πατρίδα τους για να γλιτώσουν τη ζωή τους. Η βιοπολιτική αξιολογεί ασύμμετρα τη ζωή, υποτιμώντας τη ζωή των μεταναστών, τη ζωή των "Άλλων", των "παραπανίσιων", των διαφορετικών, των ανεπιθύμητων.


Κατά τον Giorgio Agamben ο πρόσφυγας αντιπροσωπεύει τη "γυμνή ζωή", τον άνθρωπο που "δεν έχει το δικαίωμα να έχει δικαιώματα", κατά την έκφραση της Χάνα Άρεντ. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους μετρά μονάχα η βιολογική επιβίωση. Αρκεί που δεν πνίγηκαν στο Αιγαίο ή που δεν σκοτώθηκαν από τις νάρκες του Έβρου. Δεν μετρά η προσωπική τους ιστορία, η βιογραφία τους, τα συναισθήματα, ο λόγος τους.


Απέναντί τους υψώνεται ως άυλος φράχτης, ο ανθρωπιστικός λόγος, ο λόγος και η δράση των ανθρωπιστικών οργανώσεων, με συνεχείς αναφορές στα θύματα (χωρίς φωνή) και με μια απολίτικη λατρεία στην επιβίωση. "Δεν θα βυθίσουμε τις βάρκες στο Αιγαίο" έλεγε ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Μουζάλας σε ευρωπαίο συνάδελφό του. Δεν τους σκοτώνει, αλλά και δεν τους θέλει. Και, τελικά, καταλήγει να δέχεται τη "στρατιωτικοποίηση" της διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών, μέσα από την εμπλοκή του ΝΑΤΟ και της Frontex, στη γκρίζα ζώνη ανθρωπιστικού - πολιτικού στα νερά του Αιγαίου.


Τελικά, η "γυμνή ζωή" του μετανάστη λειτουργεί ως το καύσιμο της ανθρωπιστικής μηχανής, όπως λέει ο Agamben.
Για να διατηρηθεί η "κανονικότητα" της ζωής των Eυρωπαίων πολιτών, δηλαδή η "κανονικότητα" της ζωής που επιβάλλουν οι αγορές, πρέπει να υπάρχει η μάζα των ζωντανών-νεκρών, των προσφύγων που περνούν ως φαντάσματα, ως "ζόμπι", στις παρυφές της ζωής των "κανονικών". Σ’ αυτές τις παρυφές κινούνται και άλλοι. Ανάμεσά τους οι ψυχικά ασθενείς, επίσης ανεπιθύμητοι από την εξουσία, γίνονται και αυτοί αποδέκτες της βαρβαρότητας του συστήματος. Εγκλεισμοί, μηχανικές καθηλώσεις, τεράστιες δόσεις ψυχοφαρμάκων, απομονώσεις, βία, καταστολή κάθε τύπου γίνονται εργαλεία της φρίκης, της μετατροπής τους σε ζωντανούς-νεκρούς, όπως αποκαλούσε τους έγκλειστους στο Δαφνί ο ποιητής Κώστας Βάρναλης στην δεκαετία του 1930, όταν το επισκέφθηκε. Και σήμερα;


Κάτω από την ταμπέλα της "Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης" παίζεται ακόμα το ίδιο δράμα.


Και όσο η κοινωνία βυθίζεται στην κρίση, όσο διαρρηγνύονται οι κοινωνικοί δεσμοί, τόσο μεγαλώνει ο αριθμός των ανεπιθύμητων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, αυτών που η «υγιής κοινωνία» δεν τους δίνει χώρο, που τους υποχρεώνει να ζουν στις παρυφές της, στο χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού, μέσα ή έξω από στρατόπεδα συγκέντρωσης.


Πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα μαζί με τους πρόσφυγες από άλλες, κατεστραμμένες από πολέμους, χώρες.


Η Λέρος, το ψυχιατρείο της στα Λέπιδα, το "σύμβολο της ελληνικής ψυχιατρικής", όπως την αποκάλεσε ο Fr. Rotelli, μετατρέπεται σήμερα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα στοιβαχτούν μέσα σε κοντέινερ, χιλιάδες πρόσφυγες που καταφθάνουν στο νησί.


Σ’ αυτό το χώρο θα έχει δικαίωμα, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του υπουργού Άμυνας Καμένου, να μπαίνει μόνο ο στρατός, η αστυνομία και το Λιμενικό, θα ζουν, δηλαδή, σε καθεστώς κράτησης. Και βέβαια θα επιτρέψουν την είσοδο σε "διαπιστευμένες" ΜΚΟ να λειτουργούν εκεί μέσα, επικουρικά, στο δικό τους έργο, της φύλαξης των εγκλείστων.


Ο εγκλεισμός, ο αποκλεισμός και ο κοινωνικός έλεγχος από την βιοεξουσία, το τρίπτυχο που ο Μισέλ Φουκώ αναλύει, είναι οι βασικές λειτουργίες των "νέων θεσμών" που δημιουργούνται στα νησιά του Αιγαίου και σε όλη τη χώρα, πάντα κατ’ εντολή των ευρωπαίων αξιωματούχων. Hot spots, κέντρα κράτησης, κέντρα μετεγκατάστασης, στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σ’ αυτούς τους χώρους ανελευθερίας, η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού ανατίθεται, κατ’ αποκλειστικότητα, στις διάφορες ΜΚΟ, που κερδοσκοπούν ασύστολα πάνω στον πόνο των ξεριζωμένων. Σ’ αυτούς, το τραύμα της Ιστορίας, η ιστορική καταστροφή διασχίζει βαθιά τον ψυχισμό και τελικά ολόκληρη την ύπαρξή τους, με ανυπολόγιστες συνέπειες στη ζωή τους, όπως αναλύθηκε στην ημερίδα. Ο εγκλεισμός λοιπόν αυτών των ανθρώπων μέσα σε χώρους και όρους στέρησης της ελευθερίας τους εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, ανάλογους με αυτούς που συνέτριψαν την προσωπικότητα και καταδίκασαν σε ισόβια σιωπή τους έγκλειστους στο ψυχιατρείο της Λέρου. Η ιδρυματοποίηση, η προοδευτική απώλεια της υποκειμενικότητας των εγκλείστων, που καταδικάζονται να ζουν απλά επιβιώνοντας βιολογικά δεν είναι συνυφασμένη με την ψυχική αρρώστια, αλλά είναι συνάρτηση των υλικών όρων ζωής και "θεραπευτικής" αντιμετώπισης στα τεράστια απρόσωπα ιδρύματα, όπου η βία, με διάφορες μορφές κυριαρχεί.


Η προσπάθεια αποϊδρυματοποίησης αυτών των ανθρώπων στηρίχθηκε στην αλλαγή ακριβώς αυτών των όρων και στη δημιουργία θεραπευτικής, ουσιαστικής σχέσης με τους λειτουργούς της ψυχικής υγείας σε συνθήκες ελευθερίας. Η ελευθερία είναι θεραπευτική.


Σήμερα, λοιπόν, που η χωρίς προηγούμενο συστημική κρίση εξωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στις παρυφές της κοινωνίας, χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτικές, καταδικασμένους σε κοινωνικό αποκλεισμό και γι’ αυτό ανεπιθύμητους για τη βιοεξουσία, η προοπτική του εγκλεισμού και της καταστολής είμαι άμεση στον ορίζοντα. Απ’ αυτήν την άποψη "είμαστε όλοι πρόσφυγες".


Όπως τονίστηκε, λοιπόν, στην ημερίδα το ζήτημα που αντικειμενικά τίθεται σε όλους μας είναι η συνένωση των δυνάμεών μας, μέσα από μια ενιαιομετωπική δράση για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά πολέμους, καταστροφές, προσφυγιά, δυστυχία, εγκλεισμό, αποκλεισμό, καταστολή.


Αυτόν τον αγώνα πρέπει να τον δώσουμε μαζί με τους ίδιους τους πρόσφυγες και μετανάστες, που κατέθεσαν σ’ αυτή την ημερίδα και τη δική τους συγκλονιστική μαρτυρία. Η εμπειρία της αυτοδιαχειριζόμενης κατάληψης της Νοταρά που φιλοξενεί πρόσφυγες, οι οποίοι συμμετέχουν ισότιμα στις συνελεύσεις, ως πολιτικά υποκείμενα -και όχι απλά θύματα της ανθρωπιστικής καταστροφής- δίνει στο εγχείρημα αυτό τον χαρακτήρα "παραδείγματος"


Ήταν μια πολύ σημαντική ημερίδα, πρώτο βήμα μιας ευρύτερης καμπάνιας προβληματισμού και δράσης, όχι μόνο των λειτουργών ψυχικής υγείας, όχι μόνο των αλληλέγγυων, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.


Κατερίνα Μάτσα

Ο Λόγος των Αποκλεισμένων: Ένα διαφορετικό μάθημα και φέτος στο ΑΠΘ

από Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία

Πηγή : https://aikaterinitempeli.wordpress.com/

.

*Αν και ο Κ.Μπαϊρακτάρης βρίσκεται σε εκπαιδευτική άδεια το μάθημα  διδάσκεται και αυτό το εξάμηνο σε συνεργασία με τις συναδέλφους του Μ.Δικαίου και Α. Μπάκα.

.

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ψυχολογίας

Ψυχοκοινωνικά Προβλήματα: Εναλλακτικές προσεγγίσεις και πρακτικές* (Ψ-372)

M.Δικαίου, Α. Μπάκα

Εξάμηνο: Εαρινό 2016

.

Βρισκόμαστε σε ένα χώρο, το Πανεπιστήμιο, που χαρακτηρίζεται γενικά από ένα διαρκή Μονόλογο. Όπου ο Άλλος, άμεσα ή έμμεσα, απουσιάζει ως πρωταγωνιστής και γίνεται συνήθως αντιληπτός ξεκομμένα από το κοινωνικο-πολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Βρισκόμαστε σε ένα χώρο όπου επικρατεί ο λεγόμενος επιστημονικός λόγος, δηλαδή ο Λόγος των Ειδικών, ο οποίος και διαχρονικά αναπαράγεται. Προκύπτει δε και αναπαράγεται μονοδιάστατα μέσα από μονόπλευρες αναλύσεις, μεθοδολογικές κατασκευές και μυθοπλαστικές προσεγγίσεις, ή αυθαίρετες και υποθετικές πολλές φορές αιτιολογικές συζητήσεις. Προκύπτει επίσης μέσα από την αντικειμενοποίηση της ιστορίας, των κοινωνικών διεργασιών, της ανθρώπινης ύπαρξης και εμπειρίας. Της συρρίκνωσης, ιδιαίτερα στον χώρο της ψυχικής, αυτής της εμπειρίας – όταν δε συνάδει με την εκάστοτε αντίληψη για το «φυσιολογικό», το «υγιές», το «κανονικό» – σε συμπτώματα, της κατηγοριοποίηση και ταξινόμησής της, τις πρακτικές που εφαρμόζονται και που προσβάλουν πολλές φορές την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ασκώντας ψυχολογική ή και φυσική ακόμα βία. Η διαρκής αναπαραγωγή αυτού του επιστημονικού Μονόλογου, η κυριαρχία του και η συστηματική διάχυσή του στο κοινωνικό σώμα είναι στην ουσία μια πολιτική πρακτική που υπηρετεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Μια ιδεολογία που εμποδίζει στην ουσία την ακύρωση των μηχανισμών και των διεργασιών αποκλεισμού ή περιθωριοποίησης μίας σειράς ατόμων ή ομάδων αφού και η ίδια εμφανίζεται, εγκαθιδρύεται και αναπαράγεται μέσω της ενίσχυσης αυτών ακριβώς των διεργασιών και μηχανισμών χειραγώγησης, μηχανισμών και διεργασιών που συντελούν στη σημερινή πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική κρίση και στην κρίση των επιστημών.

.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τις απάνθρωπες επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης με τη μορφή της φτωχοποίησης του πληθυσμού. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εκλαμβάνει αυτή η κρίση σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου ο καπιταλισμός αναδεικνύει την πιο χυδαία και διεφθαρμένη μορφή του. Η δημοσιονομική λογική του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ,οι εφαρμοζόμενες κατ’ εντολή δανειστών και τοκογλύφων μνημονιακές πολιτικές και οι εγκληματικές επιπτώσεις τους ,ιδιαίτερα στον τομέα της δημόσιας υγείας, διαχέονται και στον τομέα της ψυχικής υγείας ακυρώνοντας, με την συνέργεια ενός νέο-συντηρητικού και δήθεν εκσυγχρονιστικού κοινωνικο-ψυχιατρικού και ψυχολογικού μοντέλου, την έννοια και τις πρακτικές της διαφορετικής συνάντησης μας με συνανθρώπους που βιώνουν κρίσιμες ψυχολογικές καταστάσεις αλλά και της ίδιας της διεργασίας αποϊδρυματοποίησης. Η χωροταξική μετεγκατάσταση από το ψυχιατρείο στην κοινότητα των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία συντελείται συνήθως με τη διαμεσολάβηση των κρατικοδίαιτων και δήθεν μη-κυβερνητικών και μη-κερδοσκοπικών οργανώσεων και εταιρειών, αναπαράγοντας τα ιδρυματικά της χαρακτηριστικά την αφαίρεση των δικαιωμάτων που υφίστανται τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία.

.

Μέσα από αυτό το πρίσμα λοιπόν εξετάζουμε και το μάθημα Εναλλακτικές Προσεγγίσεις. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στο μάθημα αυτό επιχειρείται η αποκατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία αφαιρούνται, βίαια πολλές φορές, από συνανθρώπους που βρίσκονται σε δυσκολίες, περνάνε κρίσιμες στιγμές ή βιώνουν τον πόνο. Η προσέγγιση των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων δεν αποτελεί δηλαδή μόνο μία άλλη επιστημονική απόπειρα ούτε μία πράξη γενναιοδωρίας, αλλά μία συνειδητή επιστημονική/πολιτική επιλογή, που αποσκοπεί στην αναζήτηση κοινών οραμάτων και κατ’ επέκταση και κοινών τόπων, στόχων και δράσεων. Αντανακλά με λίγα λόγια την ανάγκη να δημιουργήσουμε μια κατάσταση διαλόγου και κοινών δράσεων γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να υπάρχουμε μέσα από την αυθαίρετα και συχνά βίαια προκαλούμενη σιωπή των άλλων. Έτσι λοιπόν ο δρόμος για την αναζήτηση των κοινών τόπων είναι ταυτόχρονα και δρόμος αναζήτησης της δικής μας ελευθερίας. Αναζήτησης μιας νέας γνώσης, νέων επιστημονικών παραδειγμάτων, νέων θεωριών και πρακτικών που θα προκύπτουν από αυτή τη συνάντηση, την εμπειρία και τις ρήξεις με το αναχρονιστικό και το συντηρητικό.

.

Αυτό είναι και το κύριο νόημα αυτού του μαθήματος, το οποίο φανταζόμαστε σαν μία ελάχιστη συμβολή στην ανάπτυξη νέων σχέσεων και εμπειριών που η πεμπτουσία τους θα είναι ο διάλογος και όχι ο μονόλογος, τόσο στη συμβατική του όσο και στη λεγόμενη εναλλακτική του μορφή. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η αναπαραγωγή της λεγόμενης ουδέτερης επιστήμης και του πλέγματος των εξουσιών από το οποίο αυτή προκύπτει και ταυτόχρονα υπηρετεί, αλλά της επιστήμης εκείνης που διακατέχεται από αξίες που σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μιας επιστήμης που υπηρετεί τον άνθρωπο, καλλιεργεί την κοινωνική ευθύνη, αναζητεί μια ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία και υπηρετείται από ανθρώπους που δεν εμπορεύονται την ανθρώπινη ανάγκη και τον ανθρώπινο πόνο.

.

Με αυτό το πνεύμα η προσπάθεια αυτή χαρακτηρίζεται από στοιχεία που τη διαφοροποιούν ριζικά από τις μέχρι τώρα εμπειρίες. Αποτελεί νέο προηγούμενο, αλλάζει τους μέχρι τώρα όρους και προδιαγράφει τα επόμενα βήματα, καθώς η συνάντηση και ο διάλογος με εκπροσώπους διαφόρων συλλογικοτήτων, δράσεων, κινημάτων και φορέων αποσκοπεί όχι μόνον στην διεύρυνση της προσέγγισης της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και στην αναζήτηση κοινών τόπων αντίστασης και αλληλεγγύης. Ο Λόγος αυτών των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν αναδεικνύεται ως φωνή και λόγος δικαιωμάτων που μας αφορούν όλους γιατί είναι δικαιώματα που αναδεικνύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αναζήτηση και διεκδίκηση συνθηκών που θα αποτρέπουν την αποξένωση, την εξαθλίωση και την ανισότητα, θα δημιουργούν δηλαδή υγιείς συνθήκες ζωής. Ακυρώνει τον πολυκερματισμό και τη διάσπαση και αποπειράται να δημιουργήσει έναν κοινό κοινωνικό, πολιτικό και επιστημονικό τόπο. Γιατί η αποκλειστικά συμπτωματοκεντρική προσέγγιση μεταφέρθηκε εντέχνως από το ατομικό επίπεδο στο συλλογικό (βλέπε πληθώρα συμπτωματολογικά προσδιορισμένων ομάδων αυτοβοήθειας), χωρίς να ακυρώνονται οι μηχανισμοί διαχείρισης, αλλά και η αναπαραγωγή της εξάρτησης από τους ειδικούς είτε συμβατικά είτε δήθεν εναλλακτικά.

.

Ιδιαίτερη σημασία αποκτούν, στην παρούσα συνθήκη στην Ελλάδα, αφ’ ενός τα συμβάντα που σχετίζονται με τα εγκλήματα που συντελούνται στο Αιγαίο σε βάρος των προσφύγων και μεταναστών και αφ’ ετέρου οι επιστημονικές προσεγγίσεις σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο έναντι όλων όσων συμβαίνουν εξαιτίας των γεωπολιτικών συγκρούσεων στην περιοχή μας.

.

Γινόμαστε έτσι μάρτυρες μιας ιστορικής περιόδου η οποία —πέρα από τα όποια κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά της χαρακτηριστικά σε εθνικό και διεθνές επίπεδο— αναδεικνύει και επιστημονικά ζητήματα που μας αφορούν καθώς μας επιτρέπουν να εμβαθύνουμε σε ερωτήματα αναφορικά με τους τρόπους επινόησης θεωριών και πολιτικών κοινωνικού ελέγχου πληθυσμιακών ομάδων, κατασκευής θεσμών, εφαρμογής πρακτικών και τεχνολογιών άσκησης μικρο- και μακροεξουσίας σε ποικίλους, τόπους αποκλεισμού πληθυσμών —νέων θυμάτων γεωπολιτικών συρράξεων και αναταραχών. Συμβάντα καίρια τα οποία μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τις βαθύτερες διεργασίες κατασκευής, συντήρησης και αναπαραγωγής διακρίσεων∙ κοινωνικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων∙ φαινομένων ρατσισμού και ξενοφοβίας όπως επίσης και μηχανισμών εσωτερίκευσης τους από το κοινωνικό σώμα.

.

Γινόμαστε ακόμη μάρτυρες μιας περιόδου όπου εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας διακινδυνεύουν τη ζωή τους στο Αιγαίο (θάλασσα των Πνιγμένων) αναζητώντας το δικαίωμα να υπάρχουν, την ελευθερία, ένα καινούργιο όνειρο ή ένα νέο ξεκίνημα για τους ίδιους και τα παιδιά τους υπερβαίνοντας τη βιογραφική ρωγμή που υφίστανται συνεπεία των πολέμων. Αλλά και μάρτυρες επίσης της παραδειγματικής αντίδρασης μιας μεγάλης μερίδας του νησιωτικού πληθυσμού που διακινδυνεύει την ζωή του για την διάσωση ανδρών, γυναικών και παιδιών καθώς και της φιλόξενης στάσης τους απέναντί τους.

.

Ασφαλώς και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αποτελούν εργαλεία και μέσα αναδιανομής του πλούτου ή επανακαθορισμού γεωπολιτικών σφαιρών επιρροής όπου οι λαοί συνειδητά οδηγούνται είτε στη σφαγή, είτε στην εξαθλίωση, είτε στην προσφυγιά. Ασφαλώς και ο φράχτες που υψώνονται στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (σε μια Ε.Ε. που διέρχεται μια «προ της τελικής διάλυσης» κατάσταση συγκριτικά με αυτό που σήμερα ως πολιτική-οικονομική υπόσταση είναι) αποσκοπούν στο να αποτρέψουν βίαια το ταξίδι για μια καλύτερη ζωή των μεταναστών και των προσφύγων.

.

Ωστόσο, οι σφαγές και οι διωγμοί συνοδεύονται πάντοτε από «μέτρα φροντίδας» των επιζώντων (πληγέντων ή  προσφύγων)Εδώ και μερικές δεκαετίες η «φροντίδα» αυτή ανατίθεται στον λεγόμενο «τρίτο τομέα» ή «τρίτο πυλώνα» δηλαδή στις Μ.Κ.Ο και σε όλες τις λεγόμενες μη-κερδοσκοπικές εταιρείες που αναλαμβάνουν ένα «ανθρωπιστικό» ή «υποστηρικτικό» «έργο», παράλληλα με τις επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν έργα υποδομών, κ.ά. Βλέπουμε άλλωστε πώς ακριβώς ο κερδοσκοπικός ανθρωπισμός υποκίνησε στις μέρες μας δεκάδες Μ.Κ.Ο από την Ελλάδα και το εξωτερικό να κατακλύσουν τα νησιά ανταποκρινόμενες στην ανάγκη του συστήματος για κατασκευή ενός ανθρωπιστικού προσωπείου στη διαχείριση του ελέγχου και του αποκλεισμού των προσφύγων και μεταναστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι «μη κερδοσκοπικές» επιχειρήσεις δεν υπηρετούν σχέδια για την ενίσχυση των εθνικών δημόσιων και καθολικών συστημάτων υγείας, πρόνοιας και κοινωνικής πολιτικής αλλά διεισδύουν με το αζημίωτο στα κενά που προκύπτουν από τις εκάστοτε πολιτικές αποδόμησης των τομέων αυτών από το κυρίαρχο σύστημα (ιδιαίτερα, σε περιόδους κρίσης) και τρέφονται τελικά από αυτή την αποσάθρωση. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός τους ως «τρίτος τομέας» ή «τρίτος πυλώνας». Οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι ασφαλώς κρατικοδίαιτες ή χρηματοδοτούνται από θεσμούς του κεφαλαίου (Ε.Ε., Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, διάφορα ιδρύματα του τοπικού ή διεθνούς κεφαλαίου, εργολάβους, κατασκευαστικές επιχειρήσεις κ.λπ.) απασχολώντας εργαζόμενους με επισφαλείς σχέσεις εργασίας. Από αυτή την ταυτότητά τους προκύπτει και η βασική αντιπαλότητα, συκοφάντηση ή/και παραγκωνισμός εκ μέρους τους πρωτοβουλιών άτυπων ομάδων και πρωτοβουλιών αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες —διαδικασίας μέσω της οποίας εκπληρώνουν και την ειδική κοινωνική ανάθεση για την οποία τους προορίζει το κυρίαρχο σύστημα.

.

Στη χειραγωγούμενη, ειδικά, και ελεγχόμενη από τους δανειστές και τοκογλύφους Ελλάδα επιβάλλεται ένα σχέδιο εγκλωβισμού των μεταναστών και των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο. Η ανάθεση δε του ελέγχου του ανατολικού Αιγαίου στο ΝΑΤΟ αποσκοπεί στο να μετατρέψει τις ευρωπαϊκές χώρες σε μη «ελκυστικές» για πρόσφυγες και μετανάστες εμπλέκοντας ταυτόχρονα τον ελληνικό λαό στα πολεμικά παιχνίδια της περιοχής. Μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια , η ανύψωση συνοριακών φραχτών στις εισόδους διαφόρων χωρώνγια την απώθηση των συνανθρώπων μας αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα των διακηρύξεων περί «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης»:

.
Κέντρα Καταγραφής και Ταυτοποίησης

Κέντρα Μετεγκατάστασης και

Κέντρα Κράτησης και Επαναπροώθησης

.

Και οι τρείς τύποι κέντρων, παρά τις διαφοροποιήσεις και την διάκριση μεταξύ μεταναστών και προσφύγων που συνήθως επικαλούνται, αποσκοπούν στον έλεγχο, στην παραβίαση της ελευθερίας, στην καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους, υπηρετώντας έτσι τις πολιτικές της Ε.Ε.
.

Ψυχιατρείο Λέρου 2016, Εγκλεισμός Προσφύγων και Μεταναστών

.

Η λειτουργία αυτών των συστημικών θεσμών συντελείται και επιβάλλεται στο κοινωνικό σώμα και στις τοπικές κοινωνίες με τρόπο που να ενισχύει την κατασκευή φαινομένων ξενοφοβίας και ρατσισμού. Τα υπερυψωμένα συρματοπλέγματα, τα βραχιολάκια και η στρατοπεδική αρχιτεκτονική και λειτουργία αναδεικνύουν τον φυλακτικό χαρακτήρα των τόπων εγκλεισμού που ολοκληρώνεται με την αστυνόμευση και το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών από τους εν δυνάμει «επικίνδυνους ξένους». Οι Μ.Κ.Ο, σύμφωνα πάντα με τον επιβαλλόμενο καταμερισμό εργασίας και ακολουθώντας μια τυποποιημένη «τεχνογνωσία», αναλαμβάνουν σε συνεργασία με τον Στρατό και την Αστυνομία την ενεργοποίηση μηχανισμών και την εφαρμογή τεχνικών καθημερινού ελέγχου της ψυχής, του σώματος και των αναγκών των εγκλείστων εφαρμόζοντας έτσι μεθοδευμένα και λεπτομερειακά την ιδεολογία και την πολιτική του ελέγχου. Οργανώνουν δηλαδή στην καθημερινότητα, την κάλυψη νέων ιδρυματικών αναγκών, τη διατήρηση της εσωτερικής ισορροπίας, την διαχείριση σχέσεων, τη διαχείριση αναμενόμενων συγκρούσεων που προκύπτουν από τις συνθήκες εγκλεισμού καθώς και τον ψυχολογικό έλεγχο των εγκλείστων. Έχουμε να κάνουμε εδώ με νέου τύπου ιδρυματικές δομές οι οποίες σε σύγκριση με τις παλαιές (όπως, λ.χ., των ασύλων και ψυχιατρείων) αναφέρονται σε άτομα που δεν χαρακτηρίζονται από «αποκλίσεις» αλλά ορίζονται τεχνηέντως ως εν δυνάμει επικίνδυνοι για τον πληθυσμό ώστε να νομιμοποιηθεί κάθε περιοριστικό μέτρο απέναντί τους. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι οι συνάνθρωποί μας αυτοί δεν κατηγορούνται για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα αλλά τιμωρούνται γιατί αναζητούν το όνειρό τους, δηλαδή το δικαίωμα να υπάρχουν. Εγκλείονται λοιπόν μέσα σε αυτή τη συγκυρία άνθρωποι που διακινδύνευσαν τη ζωή τους και ρίσκαραν τον θάνατο για το όνειρο και την ελευθερία. Όμως είναι και πάλι οι ίδιοι που θα ακυρώσουν τον εγκλεισμό τους συνεχίζοντας το ταξίδι μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης. Σε αυτή την συγκυρία ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό αποκτά η επιλογή της Λέρου ως τόπο εγκλεισμού μεταναστών και προσφύγων. Ένα νησί με ιστορικά επιβαρυμένο παρελθόν εγκλεισμού: ιταλικά στρατόπεδα, αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης (για ορφανά του εμφυλίου), Αποικία Ψυχοπαθών (τόπος κοινωνικού θανάτου, βαρβαρότητας, φυσικής εξόντωσης από την ελληνική Ψυχιατρική) και τώρα Κέντρο Καταγραφής και Ταυτοποίησης προσφύγων και μεταναστών.

.

Ψυχιατρείο Λέρου 2016, Εγκλεισμός Προσφύγων και Μεταναστών

.

Θέλουμε να τονίσουμε ότι ο στόχος του μαθήματος δεν εξαντλείται στην ανάλυση, στη συζήτηση και στην κατανόηση μόνον της κατάστασης αλλά κυρίως στην ανάδειξη της ατομικής και συλλογικής ευθύνης όλων μας. Το ζητούμενο δηλαδή αυτού του μαθήματος είναι τόσο η επιστημονική-θεωρητική επεξεργασία των σημερινών προκλήσεων όσο και ο σχεδιασμός και οργάνωση διαφορετικών, κοινωνικά χρήσιμων, συλλογικών δράσεων.Πέρα από τη δυνατότητα μιας νέας συνάντησης, της ανάπτυξης του διαλόγου, της αλληλοδιδασκαλίας και της αναζήτησης κοινών τόπων, οι φοιτητές/τριες θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε δράσεις οι οποίες προτείνονται είτε από τους/τις ίδιους/ες είτε από τους διάφορους φορείς που εμπλέκονται στο μάθημα. Έτσι η εκπαιδευτική διαδικασία μετατρέπεται σε μια συμμετοχική διαδικασία και η αναζήτηση της γνώσης συνδέεται άμεσα με τη νέα εμπειρία και το Πανεπιστήμιο με την Κοινωνία.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ
ΚΩΔΙΚΟΣ Ψ-372
ΑΙΘΟΥΣΑ: 106, Νέο Κτίριο Φιλοσοφικής

1. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΕΝΑΡΞΗ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ
2. ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΙΛΚΙΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
3. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ: ΑΝΑΠΗΡΟ Α.Π.Θ.
4. ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 18:30-20:30-ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ/ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ:ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
5. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 -ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ :ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
6. ΔΕΥΤΕΡΑ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30-ΟΜΑΔΑ SYLVIA RIVERA ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ THESSALONIKI PRIDE
7. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ Β. ΕΛΛΑΔΟΣ «Η ΛΑΜΨΗ» / ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΔΙΑΒΗΤΙΚΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΒΩΝ Β. ΕΛΛΑΔΑΣ
8. ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 – 3Ο ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΦΥΛΑΚΕΣ ΔΙΑΒΑΤΩΝ
9. ΔΕΥΤΕΡΑ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ – 18:30-20:30 – Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ: ΑΠΕΡΓΟΙ ΤΗΣ COCA COLA /ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΒΙΟ.ΜΕ: ΝΕΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ- ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
10. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ: ΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
11. ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ
12. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ-ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ
13. ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑΙΜΙΑΣ /ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΦΡΟΠΑΘΩΝ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
14. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
15. ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – 18:30-20:30 – ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΡΥΞΗΣ ΧΡΥΣΟΥ: ΥΓΕΙΑ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
16. ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ: ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ – ΚΟΙ.Σ.Π.Ε. ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
17. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 -ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ: ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΗΣ ΕΡΤ
18. ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 -ΔΙΚΤΥΟ 50 ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΦΟΡΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ Σ.Μ.Α. ΕΥΚΑΡΠΙΑΣ
19. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΪΟΥ – 18:30-20:30 -ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ (ΠΡΩΗΝ) ΧΡΗΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΖΩΝΤΩΝ ΤΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ
20. ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑΪΟΥ -18:30-20:30 -ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

.

.

.

.

.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

.
1. Γενικά Θεωρητικά Κείμενα

.
Αλεξίου, Θ. (2006). «Κοινωνικός αποκλεισμός» και «κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες»: Οι ιδεολογικές λειτουργίες μιας εννοιολόγησης. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 32-50.
Αλεξίου, Θ. (2008). Κοινωνική τάξη, Κοινωνικοποίηση και Κοινωνικό Κεφάλαιο. Τα όρια των αντισταθμιστικών παρεμβάσεων στην κοινωνική πολιτική. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 34-45.
Basaglia, F. (2006). Ένα πρόβλημα της ιδρυματικής ψυχιατρικής (Ο αποκλεισμός σαν κοινωνικο-ψυχιατρική έννοια). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 51-65.
Lemert, E. (2007). Η παράνοια και η δυναμική του αποκλεισμού. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 2: 41-56.
Μάτσα, Κ. (2006). Κοινωνικός αποκλεισμός και τοξικομανία: Όψεις της βιοπολιτικής της εξουσίας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 66-76.
Μεγαλοοικονόμου, Θ., Λερίδου, Α. & Μοναχού, Μ. (2007). Η Πολιτισμική Διάσταση της Ψυχικής Υγείας και του Ψυχικού Πόνου. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 4: 59-67.
Μιχαήλ, Σ. (2008). Εκμετάλλευση, Κοινωνικός Αποκλεισμός, Χειραφέτηση. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 46-52.
Μπαϊρακτάρης, Κ. (2010). Burnout: Η ψυχολογικοποίηση της αλλοτρίωσης:http://www.psyspirosi.gr/burnout-.html
Παπαϊωάννου, Σ. (2006). Για μια κοινωνική οικονομία και κοινωνική πολιτική της αλληλεγγύης και της ενδυνάμωσης ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 1: 10-31.
Παπαϊωάννου, Σ. (2008). Κοινωνικές ανισότητες και κοινωνικός αποκλεισμός. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 20-33.
Σαββάκης, Μ. (2007). Κοινωνική Μεταβολή και Πολιτικές Υγείας. Το Λεπροκομείο Σπιναλόγκας (1903-1957). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 3: 53-62.
Χαραλαμπίδης, Θ. (2007). Μετανάστες και δικαιώματα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 4: 76-79.
Χαραλαμπίδης, Θ. (2008). Μετανάστες και Δικαιώματα: Ανιχνεύοντας τις «γκρίζες ζώνες» στην εφαρμογή της νομοθεσίας σχετικά με τους αλλοδαπούς και τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 102-105.

.
2. Ψυχική Υγεία

.
Bairaktaris, K. (1984). Anstaltspsychiatrie in Griechenland. Lit, Munster.
Bairaktaris, K. (1989). Psychiatriereform in Griechenland. Die unbe-ruhrten Anstalten, VPP, Munchen, 2.
Bairaktaris, K. (1990). Theory and Praxis of Deinstitutionalization in Greece. Psychiatry, a World Perspective, Vol. 4, Excerpta Medica, Amsterdam, 660-665.
Bairaktaris, K. (2014). La reforme psychiatrique en Grece: Tragedie, Scandale, στο Noelle Burgi, La grande Regression. La Grece et l ΄avenir de l΄ Europe. Le Bord de l΄ Eau, Lormont.
Γιαννουλόπουλος, Γ. (2008). Ο μύθος των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 84-86.
Γιαννουλόπουλος, Γ. (2008). Άλλα μας έλεγαν. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 28-31.
Διακήρυξη Πανελλήνιας Επιτροπής Ατόμων με Ψυχιατρική Εμπειρία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 93-94.
Lehmann, P. (2007). Επιζώντες της Ψυχιατρικής (Συνέντευξη στον Κ. Μπαϊρακτάρη). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 3: 12-25.
Lehmann, P. (2008). Ουσιαστικά Μέτρα για την Πολιτική και Κοινωνική Ένταξη των (πρώην)χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 78-83.
Μπαϊρακτάρης, Κ. (1985). Αποϊδρυματοποίηση και κοινωνική επανένταξη χρονίων ψυχασθενών. ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, 5
Μπαϊρακτάρης, Κ. (1990). Ενάντια σε μια διοικητική-τεχνική λύση. ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, σ. 28-29.
Μπαϊρακτάρης, Κ. & Ανδρουλάκη, Ο. (1991). Ψυχιατρικά Νοσοκομεία. ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, 34
Μπαϊρακτάρης, Κ. (1994). Ψυχική Υγεία και Κοινωνική Παρέμβαση. Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα.
Γκουαταρί , Φ. (2015 ) Από τη Λέρο στη Λα Μπορντ, εκδόσεις κουκίδα, Αθήνα

.

Εργασιακή Αποκατάσταση

.
Αϊβατλή, Μ. (2008). Ο δύσκολος δρόμος του Κοι.Σ.Π.Ε. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 38.
Γιαννουλόπουλος, Γ. (2007). Εργασία-εύρεση εργασίας, εργασιακή υποστήριξη, ανεργία, απραξία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 2: 20-22.
Παπακωνσταντίνου, Γ. (2008). Προβλήματα του ΚοιΣΠΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 41.
Τοβή, Α. (2008). Το πικρό ποτήρι του ψυχικά ασθενή. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 90.
Τοβή, Α. (2008). Ανεργία και Ψυχική Υγεία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 39-40.

.
Μετανάστες, Παλιννοστούντες, Πρόσφυγες

.
Guri, G. (2008). Ο Λόγος περί ενσωμάτωσης ως μηχανισμός Κοινωνικού Αποκλεισμού. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 76-78.
Μάρκους, Κ. Τ. (2007). «Αλλά η σφαίρα είναι ακόμη στο κεφάλι…» (Συνέντευξη στη Μ. Κακογιάννη). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 4: 13-17.
Serwan, M. (2008). Η διαδρομή μου ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 79.

.

Εξαρτήσεις

.
Δήμητρα (2008). Πρακτικές και Πολιτικές Απεξάρτησης – Ομάδες Αυτοβοήθειας ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 69-71.
Λυρής, Τ. (2007). Η Εξάρτηση είναι Εμπόριο. Ο Αγώνας «Απεξάρτησης» και η Πρόληψη οφείλουν να είναι Λειτούργημα (Συνέντευξη στο Σ. Λαϊνά). ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 5: 71-76.
Μόνικα (2008). Εξάρτηση και Μετανάστευση. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 72-73.
Νικηφόρος (2008). Εξουσία, Τιμωρία και Παρέμβαση. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 66-68.
Οξύζογλου, Μ. (2008). Η Αρρώστια Συμφέρει. Μια κριτική ματιά με βάση την εμπειρία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 6: 74-77.

.
Αναπηρία

.
Βουλγαρόπουλος, Ν. (2008). Αυτοβοήθεια και συμβουλευτική ομοτίμων. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 14-18.
Λαζαρίδου, Α. (2008). Εφ’ όρου Ζωής. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 7: 18-20.
Μορφούλης, Ι. Α. (2008). Προσπελασιμότητα στην Πόλη και τη Ζωή. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 7: 10-17.

.
Σωματική Υγεία

.
Αγγελή, Α. (2008). Όσα έζησα και ένιωσα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 56-58.
Αμιτζόγλου, Κ. (2008). Καρκίνος: Η γνώση είναι δύναμη. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 52.
Μιχαλάκη, Ε. (2008). Σύλλογος Μεσογειακής Αναιμίας. Αγώνας, Δράσεις, Παρεμβάσεις. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 49-51.
Σαριδάκης, Ι. (2008). Μετά τον Καρκίνο κοιτάω μπροστά. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 53-55.
Σβάρνας, Γ. (2008). Θαλασσαιμία. Ο δρόμος προς την αποδοχή. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 46-48.
Παπαστολόπουλος, Π. (2008). Η απάντηση στη φθορά είναι η Δημιουργία. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 59-61.
Επανακτώντας το Συλλογικό – Διακήρυξη Συλλόγων και Εταιρειών για την Σωματική Υγεία σε συνεργασία με το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 8: 95-96.

.
Φυλακές

Ajmone, Τ. (2008). Ιστορίες σε Πρώτο Πρόσωπο για τις περιπτώσεις Ακούσιου Εγκλεισμού και στέρησης δικαιοπρακτικής ικανότητας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 39-49.
Κετίκης, Π. (2008). Μαρτυρία από το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 50-53.
Μαρτυρίες από τις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 27-38.
Χατζηνικολάου, Α. (2008). Εκπαίδευση σε συνθήκες «Κοινωνικής Απαξίωσης» στις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών. Ρωγμές σε ένα σύστημα. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ψυχική ΥΓΕΙΑ, 9: 60-79.

Ένα animation για το πως το στρες επηρεάζει το σώμα μας

από sdna

Ένα βίντεο animation εξηγεί πως αντιδρά ο οργανισμός μας στο στρες της καθημερινότητας.

Το στρες μας κινητοποιεί και μας θέτει σε εγρήγορση ώστε να εκτελούμε με τον καλύτερο τρόπο τις δραστηριότητές μας.

Όταν όμως είναι πολύ μεγάλο ή μόνιμο τότε μπορεί να προκαλέσει μεγάλες βλάβες στο σώμα μας.

Επηρεάζει όλα τα συστήματα και τα όργανα του σώματός μας και μπορεί να προκαλέσει χρόνιες και σοβαρές παθήσεις, όπως η καρδιοπάθεια, η παχυσαρκία ή ακόμη και ο καρκίνος.

Πώς να προστατεύσετε την ψυχική υγεία του παιδιού σας

από ertopen

Τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Όσα πρέπει να γνωρίζετε για την προφύλαξη της ψυχικής υγείας του παιδιού σας.

Υπάρχουν πολλές φορές στην ζωή του παιδιού σας που θα αναρωτηθείτε αν η συμπεριφορά του είναι φυσιολογική. Στο νηπιαγωγείο, ίσως περνάει πολλή ώρα μόνο του, κι αυτό σας φαίνεται παράξενο. Στην εφηβεία μπορεί να εξοργίζεται και να αντιδρά άσχημα. Στα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου, υπάρχουν περίοδοι που σταματά να επικοινωνεί μαζί σας. Το ζήτημα είναι: πρέπει να ανησυχήσετε; Και πώς θα ξεχωρίσετε ποιες συμπεριφορές είναι φυσιολογικές, και ποιες σημαίνουν πως η ψυχική υγεία του παιδιού σας δεν είναι στα καλύτερα; Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε.

Αρχικά, τι είναι η ψυχική υγεία;

Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας επηρεάζουν τις πράξεις μας, όπως και το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πώς επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες μαθαίνουμε, ωριμάζουμε, και μπορούμε να διαχειριζόμαστε καλύτερα τα εμπόδια που βρίσκονται στον δρόμο μας. Οι διάφορες κρίσεις, οι αλλαγές που συμβαίνουν και όλες οι φορές που τα αισθήματά τους θα πληγωθούν, μπορούν να κάνουν τα παιδιά να δυσκολεύονται. Το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν προτείνει να σκεφτούμε την ψυχική υγεία σαν μία γραμμή: Ξεκινάμε από την καλή ψυχική υγεία, στα ψυχικά προβλήματα, μέχρι τις ψυχικές νόσους που μπορούν να διαγνωστούν.


Τι είναι φυσιολογικό;

Μπορούμε άραγε να ορίσουμε το φυσιολογικό, από την στιγμή που κάθε άνθρωπος είναι τόσο διαφορετικός; Η απάντηση είναι όχι, ή τουλάχιστον όχι απόλυτα, καθώς οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε το λάθος να ορίζουμε το φυσιολογικό σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους που βλέπουμε – χωρίς να ξέρουμε, βέβαια, τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Με λίγα λόγια, όσον αφορά το παιδί σας, και ποιες συμπεριφορές του είναι φυσιολογικές, ως γονέας του είστε μάλλον ο κατάλληλος να κρίνετε. Αυτό που ονομάζουμε φυσιολογικό είναι – στην καλύτερη περίπτωση – ένας κινούμενος στόχος: όλα έχουν να κάνουν με το πώς διαχειριζόμαστε τους παράγοντες που μας προκαλούν στρες σε μια συγκεκριμένη στιγμή.


Πώς βοηθούμε το παιδί μας, λοιπόν;

Δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο πάνω σε αυτά που θα προκαλέσουν στο παιδί μας στρες και άσχημα συναισθήματα. Για παράδειγμα, δεν θα μπορούμε να είμαστε εκεί όταν κάποιο παιδί στο σχολείο φερθεί άσχημα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε στο παιδί μας μια γερή βάση αγάπης, προστασίας και ενθάρρυνσης, ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται το στρες και να μην βιώνει τα προβλήματα εντονότερα από όσο είναι. Επιπλέον, με ένα κλίμα εμπιστοσύνης στο σπίτι, το παιδί θα νιώθει άνετα να μιλάει για τα προβλήματά του, και εμείς μπορούμε να το βοηθήσουμε να τα ξεπεράσει.


Ποια είναι τα σημάδια που πρέπει να μας ανησυχήσουν;

Μερικά σημάδια άγχους που μπορεί να φανούν ανησυχητικά είναι τα εξής:

Ο φόβος μοιάζει να παραλύει το παιδί;

Το παιδί φαίνεται θλιμμένο και είναι ιδιαίτερα ήσυχο για περισσότερες από δύο εβδομάδες;

Έχει αλλάξει κάτι στις φιλίες του; Μήπως δεν έχει πλέον όρεξη να μιλάει με τους φίλους του; Μήπως τους εγκατέλειψε ξαφνικά για να κάνει παρέα με άλλα παιδιά;

Το παιδί τρώει καλά;

Έχει παραπονεθεί ότι πονάει το κεφάλι του ή το στομάχι του;

Αντιμετωπίζει δυσκολία στο να τελειώνει αυτά που αρχίζει; Μιλήστε με τους δασκάλους του και ρωτήστε αν παρακολουθεί στο μάθημα, και αν συμμετέχει.

Τι μπορούμε να κάνουμε όταν το πρόβλημα επιμένει;
Μπορούμε να μιλήσουμε ειλικρινά με το παιδί μας – χωρίς φυσικά να το κατηγορούμε ή να έχουμε σκοπό να το νουθετήσουμε – για τις συμπεριφορές που παρατηρούμε. Είναι επίσης σημαντικό να μιλήσουμε στο παιδί μας για τεχνικές χαλάρωσης από το στρες, αλλά και να το ενθαρρύνουμε να βρει αυτήν που του ταιριάζει καλύτερα, εννοώντας ότι οι τεχνικές που λειτουργούν για εμάς μπορεί να μην βοηθούν το παιδί μας. Μερικοί τρόποι για να είμαστε σίγουροι πως το παιδί μας καταλαβαίνει ότι το στηρίζουμε είναι οι εξής:

Μιλάμε οικογενειακά για τα προβλήματα που προκύπτουν, αφήνοντας το παιδί να μιλήσει χωρίς να το διακόπτουμε.

Βοηθούμε το παιδί να ζητάει αυτά που θέλει ή έχει ανάγκη, χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται.

Του μαγειρεύουμε υγιεινά φαγητά.

Του αφήνουμε ελεύθερο χρόνο για να καθαρίζει το κεφάλι του, και επίσης οργανώνουμε διασκεδαστικές δραστηριότητες που μπορούμε να απολαύσουμε οικογενειακώς.

Όταν όλα αυτά δεν είναι αρκετά;
Τα παιδιά κάθε ηλικίας μπορούν να υποφέρουν από κάποια ψυχική νόσο. Ένα παιδί μπορεί να βιώνει κατάθλιψη, ή να πάσχει από Διαταραχή Ελειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Μην ξεχνάτε πως το μυαλό του παιδιού επεξεργάζεται διαφορετικά τα δεδομένα. Για παράδειγμα, ένα άσχημο δάγκωμα σκύλου σε ένα μικρό παιδί είναι ικανό να του δημιουργήσει συμπτώματα παρόμοια με αυτά του μετατραυματικού στρες που βιώνουν οι στρατιώτες του πολέμου.

Αν βλέπετε ότι το παιδί σας δυσκολεύεται να λειτουργήσει φυσιολογικά, δεν είναι ντροπή να ζητήσετε βοήθεια. Αρχικά, είναι ένα καλό βήμα να μιλήσετε με τους υπεύθυνους στο σχολείο του. Έπειτα, ο γιατρός του παιδιού σας μπορεί να σας προτείνει κάποιον παιδοψυχολόγο, ο οποίος θα κατανοήσει καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει. Η θεραπεία είναι μια μεγάλη διαδικασία, στην οποία συμμετέχετε και εσείς. Και το παιδί σας έχει ανάγκη δίπλα του, σε κάθε του βήμα.

Επιμέλεια: Θοδωρής Διάκος

"Το γκολ είναι ο οργασμός του ποδοσφαίρου"

από contra.gr

Η Εύη Καραγεώργου, κλινική ψυχολόγος, απαντά σε όλες τις ερωτήσεις που θα ήθελες να κάνεις σε έναν ψυχολόγο σχετικά με την βία, το ποδόσφαιρο και την Ψυχολογία των μαζών.

Γιατί ενώ η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και 6 χρόνια στην κρίση, κάποιοι αντί να κάνουν πορείες για τα δικαιώματα τους ως πολίτες, κάνουν πορείες για τις ομάδες τους; Γιατί αλλάζουμε κόμμα, αλλά ομάδα δεν αλλάζουμε; Γιατί οι γυναίκες προτιμούν να παρακολουθούν μπάσκετ από ποδόσφαιρο;

Κατά περιόδους οι δημοσιογράφοι δίνουμε διάφορες απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις, αλλά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Έτσι πήραμε την απόφαση να μιλήσουμε με κάποιον πιο ειδικό από εμάς. Έναν ψυχολόγο. Κάναμε στην Εύη Καραγεώργου, κλινική ψυχολόγο, 16 ερωτήσεις για το ποδόσφαιρο και μας έδωσε 16 απαντήσεις που πρέπει να διαβάσεις. 

 

-Έχω διαβάσει το εξής: «...Τα αγόρια ψάχνουν πατρικό πρότυπο στους ποδοσφαιριστές. Ο ποδοσφαιριστής είναι ο δυνατός που κάνει σεξ, βάζει γκολ. Για αυτό πάνε τα αγόρια στα γήπεδα και υποφέρουν και άμα τους απογοητεύουν τα πρότυπά τους και δεν βάζουν γκολ ή δεν κερδίζουν τους κυνηγάνε...» . Πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η παραπάνω τοποθέτηση;

Κάθε ψυχολογική ή κοινωνιολογική θεωρία θα μπορούσε να προσεγγίσει την αγάπη των αγοριών για το ποδόσφαιρο. Από ψυχολογικής άποψης, η επιβολή της δύναμης και η εξουσία προσωποποιούνται σε ένα ισχυρό πρότυπο, συνήθως τον πατέρα. Επίσης, από μια ψυχαναλυτική ματιά, η δύναμη του άνδρα επιβεβαιώνεται και επικυρώνεται μέσα από τη σεξουαλική διαδικασία. Χαρακτηριστικά ο Εντουάρντο Γκαλεάνο (Ουρουγουανός συγγραφέας) αναφέρει πως το γκολ είναι ο οργασμός του ποδοσφαίρου. Πιστεύω, πάντως, ότι ένα φαινόμενο, του οποίου η κορύφωση- ο τελικός του Μουντιάλ- εξακολουθεί να είναι η πλέον συλλογική εμπειρία στον πλανήτη, δε μπορεί να προσεγγιστεί από μια μόνο θεώρηση.

-Γιατί τα αγόρια έχουν πρότυπα ποδοσφαιριστές και όχι λογοτέχνες ή επιστήμονες;

Κατά πάσα πιθανότητα έγκειται στα επιθετικά- πολεμικά αρχέγονα ένστικτα που φέρουν οι άντρες. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας έχει πολλά κοινά με μια μάχη: αντιπάλους, αναμέτρηση, στρατηγική, τεχνικές, ήττα, νίκη. Ένας άνδρας μεγαλώνει και αναπτύσσεται -κυρίως στην εφηβεία-  μαθαίνοντας να ακολουθεί ένα δυναμικό, κοινωνικό πρότυπο και ταυτίζεται μαζί του πιο εύκολα από κάποιο λιγότερο «σκληρό» και αρρενωπό. Επομένως, είτε σχετίζεται με τις ενστικτώδεις ροπές, είτε με τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα, τα αγόρια έχουν αναμφίβολα ισχυρή σύνδεση με τον ποδοσφαιριστή, ως σύμβολο.

 

 -Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών αδιαφορεί για το ποδόσφαιρο και βρίσκει ανόητο να τρέχουν 22 παίκτες πίσω από μια μπάλα;

Φαντάζομαι για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ένας άντρας αδυνατεί να ακολουθήσει τη σύντροφό του στα ψώνια ή να παρακολουθήσει μια συζήτηση για μανικιούρ και μόδα. Είναι άλλα τα ενδιαφέροντα και οι συνήθειες του καθενός. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μπορεί να γίνει και το αντίστροφο.

-Οι περισσότερες γυναίκες δηλώνουν ότι προτιμούν να δουν έναν αγώνα μπάσκετ από έναν ποδοσφαίρου. Υπάρχει ψυχολογική εξήγηση;

Μάλλον μια ψυχολογική εξήγηση είναι περιττή. Αν είναι εξαιρετικά βαρετό να παρακολουθείς «22 άνδρες να τρέχουν πίσω από μια μπάλα», ίσως να είναι λιγότερο βαρετό να βλέπεις 10 άντρες να κάνουν το ίδιο πράγμα. Επίσης, ίσως να είναι και θέμα χώρου. Κατά πάσα πιθανότητα, δηλαδή, είναι λιγότερο κουραστικό για μια γυναίκα να παρακολουθήσει ένα αγώνα μπάσκετ, που διεξάγεται σε ένα σχετικά μικρό γήπεδο και οι φάσεις εξελίσσονται αναγκαστικά σε λιγότερο χρόνο, από το ποδόσφαιρο που φαίνεται πιο χαοτικό από άποψη χώρου.

-Γιατί οι οπαδοί κάνουν πορείες για τις ομάδες τους, ενώ δεν κάνουν το ίδιο για την κοινωνική κατάσταση η οποία επικρατεί το τελευταίο καιρό;

Όπως προαναφέρθηκε, όταν ένα άτομο ακολουθήσει την ψυχολογία των μαζών, χάνει στοιχεία της προσωπικότητάς και των πεποιθήσεών του και απορροφάται από το σύνολο. Γι’ αυτό και ανάμεσα στους φιλάθλους μιας ομάδας είναι δυνατό να συνυπάρχουν αρμονικά άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών απόψεων ή θρησκευτικών ιδεολογιών ή ακόμη και άνθρωποι που σε άλλα πλαίσια να μη μπορούσαν να συνυπάρξουν. Είναι πολύ πιο εύκολο και «ανώδυνο» να χωρέσει κάποιος σε ένα σύνολο, όπου δεν κλονίζονται προσωπικές του απόψεις, παρά σε ένα σύστημα όπου θα κληθεί συχνά να αντιπαρατεθεί με τους ανθρώπους, που τον περιβάλλουν.

-Τις μανάδες των αντιπάλων γιατί τις βρίζουμε;

Μάλλον δε χρειάζεται ψυχολόγος για να απαντήσει στη συγκεκριμένη ερώτηση. Νομίζω υπάρχει ολόκληρη κατηγορία στη βιομηχανία του πορνό μόνο με τις μαμάδες κάποιου. Σαφώς -και πέρα από την πλάκα- θα μπορούσαμε να μπούμε σε μια μεγάλη ψυχαναλυτική συζήτηση για όλο αυτό, αναφορικά με τη σχέση μητέρας και γιου, αλλά θα χρειαζόμασταν άλλες δυο συνεντεύξεις.

-Πώς φτάνουν κάποιοι άνθρωποι ακόμα και στο φόνο για χάρη της ομάδας τους;

Όπως φτάνουν στο φόνο άνθρωποι για προσωπικά πάθη ή πολιτικές πεποιθήσεις. Γιατί τα πιστεύω τους ορίζουν τόσο πολύ το μυαλό και τη ζωή τους, που νιώθουν δυνατοί ακόμη και να σκοτώσουν (ή εξαιρετικά αδύναμοι να παραδεχτούν στο ναρκισσιστικό εαυτό τους ότι υπάρχει κάτι που δε μπορούν να κάνουν).

 

-Αν αύριο έκλειναν για πάντα τα γήπεδα πού θα ξεσπούσαν όλοι όσοι μέχρι χθες ξεσπούσαν στο γήπεδο; Τι κοινωνικές προεκτάσεις θα είχε κάτι τέτοιο;

Οι άνθρωποι που έχουν ως μέσο εκτόνωσης τη βία σε οποιαδήποτε μορφή της, θεωρώ ότι δε θα αρκεστούν στο πλαίσιο του γηπέδου. Με αυτό εννοώ ότι, αν η βία αντιμετωπιζόταν με κάποιο δραστικό τρόπο (όπως π.χ. στην Αγγλία), τα κρούσματα θα μειώνονταν μέσα στον χώρο του γηπέδου, αλλά δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι πώς θα συμπεριφέρονταν κάποιος στο σπίτι ή στον εργασιακό του χώρο. Δεν υπάρχει, δηλαδή, αυτόματη σύνδεση ανάμεσα σε έναν παθιασμένο οπαδό και ένα βίαιο πολίτη, αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όσοι είναι βίαιοι στο γήπεδο, να είναι κακοποιητικό -σε οποιαδήποτε μορφή- στις σχέσεις τους εκτός γηπέδου. Αυτό, φυσικά, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η βία στα γήπεδα αποτελεί παράγοντα εκτόνωσης για πολλούς λαούς.

-Γιατί ο αθλητισμός, που αγαπάμε τόσο, είναι συνυφασμένος με την βία;

Επειδή έχει συνυφαστεί με την εκτόνωση αρνητικών συναισθημάτων και συσσωρευμένης έντασης. Αν την πρώτη φορά που ένα παιδί παρακολουθήσει ζωντανά έναν αγώνα, παρατηρήσει βίαιους τρόπους συμπεριφοράς, τέτοιους θα επαναλάβει, για να ταιριάξει στο περιβάλλον, για να είναι αποδεκτό. Αυτό που βλέπει γύρω του ως τρόπο εκτόνωσης, αυτό θα συνδεθεί και με το πώς «πρέπει» να συμπεριφέρεται στο συγκεκριμένο χώρο.

 

-Όταν λέμε ότι η βία αντιμετωπίζεται μέσω της παιδείας και η παιδεία ξεκινάει από το σπίτι. Τι λάθος έχουν κάνει οι γονείς όσων ασκούν βία στα γήπεδα;

Ο πρωταρχικός μηχανισμός μάθησης του παιδιού είναι η μίμηση ενός ισχυρού προτύπου, που συνήθως είναι οι γονείς. Ένα παιδί, το οποίο- είτε ως δέκτης, είτε ως παρατηρητής- έχει συνδέσει τη βία, σε οποιαδήποτε μορφή της, με την αποδεκτή συμπεριφορά, έχει μεγάλες πιθανότητες να εξελιχθεί σε ένα βίαιο ενήλικα. Δε μπορούμε να είμαστε απόλυτοι για αυτή την αντιστοιχία, όμως η ανάγκη για βίαιη εκτόνωση, σε μόνιμη βάση, και όχι με τη μορφή σπάνιου ξεσπάσματος, σχετίζεται με τα βιώματα του καθενός στο πρώτο και βασικό κοινωνικό σύνολο, την οικογένεια.

-Οι άντρες λένε κόμμα αλλάζω, αλλά ομάδα όχι. Γιατί είναι τόσο ιερή για αυτούς;

Οι άνθρωποι, σύμφωνα με την Ψυχολογία των μαζών, μέσα σε ορισμένες συνθήκες, και μόνο μέσα σε αυτές, αποκτούν νέους χαρακτήρες, πολύ διαφορετικούς από αυτούς που παρουσιάζουν σε άλλες συνθήκες. Η συνειδητή προσωπικότητα και οι ιδέες του ατόμου εξαφανίζονται και δίνουν τη θέση τους σε μια συλλογική ψυχή, σίγουρα προσωρινή, αλλά με πολύ σαφείς χαρακτήρες. Η ομάδα, επομένως, παίρνει αυτή την έννοια της ιερότητας, διότι το άτομο μέσα στο γήπεδο συντονίζεται με τους διπλανούς του, αφήνοντας πίσω πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις.

-Αφού όλοι λέμε ότι το πρωτάθλημα δεν διεξάγεται επί ίσοις όροις, γιατί συνεχίζουμε να το παρακολουθούμε;

Είναι σα να με ρωτάτε γιατί συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε, παρόλο που  πληγωνόμαστε. Γιατί, συχνά, δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα ή πώς θα φτάσουμε σε αυτό, αλλά οι συγκινήσεις που βιώνουμε στη διαδρομή. Και κάθε φορά θα ελπίζουμε πως την επόμενη, το «πρωτάθλημα» θα είναι δικό μας.

-Πως αιτιολογείται το γεγονός πως η ήττα/νίκη σε ένα ντέρμπι μπορεί να καθορίσει την ψυχική μας διάθεση;

Γιατί δεν αποτελεί μια απρόσωπη και αποστασιοποιημένη παρακολούθηση του αγώνα. Η ταύτιση με τους παίχτες και το στόχο είναι αυτόματη και απόλυτη. Η προσπάθεια, τα λάθη, η ήττα ή η νίκη είναι κοινά, γι’ αυτό και η παρουσία των οπαδών μέσα στο γήπεδο είναι καταλυτική. Η σύνδεση των φιλάθλων με τους παίχτες είναι καθοριστική και το γκολ είναι εξίσου δικό τους. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ο οπαδός σπάνια θα πει «Απόψε παίζει η ομάδα μου». Συνήθως λέει: «Απόψε παίζουμε εμείς».

 

-Υπάρχει κάποιος λόγος που επιλέγουμε κάποια ομάδα;

Δε διαφαίνεται κάποιος ψυχολογικός παράγοντας σε αυτό. Συνήθως, βάσει μίμησης και πάλι, ακολουθούμε την αγαπημένη ομάδα ενός οικείου και σημαντικού προσώπου π.χ. γονιού, θείου ή νονού. Σε κάποιες περιπτώσεις- κυρίως παλαιότερα- η περιοχή καταγωγής ή κατοικίας, αλλά και οι πολιτικές απόψεις έπαιζαν ρόλο στην επιλογή ομάδας υποστήριξης.

-Γιατί οι Έλληνες τελικά έχουμε τόσο πάθος με το ποδόσφαιρο ενώ σε διεθνές επίπεδο άλλα αθλήματα (μπάσκετ, πόλο) μας φέρνουν περισσότερες επιτυχίες;

Μπορεί ο καθένας να απαντήσει σε αυτό με διαφορετική άποψη, αλλά θα σας αναφέρω δυο σκέψεις μου. Αφ’ ενός οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες μιας χώρας επηρεάζουν και τον τρόπο που ο αθλητισμός εξελίσσεται. Για παράδειγμα, ακόμη και σε εποχές μεγάλης ανέχειας στην Ελλάδα τα παιδιά έφτιαχναν μια μπάλα από κουρέλια ή εφημερίδες, για να μπορούν να παίζουν στις αλάνες. Η προσβασιμότητα στο ποδόσφαιρο ήταν πάντα εύκολη και ανέξοδη. Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, το μπάσκετ γνώρισε άνθιση στην Ελλάδα από το Ευρωμπάσκετ του 1987. Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι, αν απομονώσουμε τις γενιές από το ’87 και μετά και επικεντρωθούμε σε αυτές, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η πλειοψηφία προτιμά το ποδόσφαιρο.

-Και μία απορία, άσχετη με τα προηγούμενα, που έχω εδώ και καιρό. Είναι συχνό φαινόμενο σε αγώνες ποδοσφαίρου οι οποίοι φτάνουν προς τη λήξη και οι παίκτες είναι εξουθενωμένοι, να βάζει ένας ποδοσφαιριστής το νικητήριο γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να κουνηθεί από την κούραση, στη συνέχεια βρίσκει δυνάμεις και τρέχει όλο το γήπεδο πανηγυρίζοντας. Από πού αναβλύζει αυτή η δύναμη;

Θα μπορούσε να εξηγηθεί και βάσει βιολογικής και ψυχολογικής προσέγγισης. Βασιζόμενοι στη λειτουργία των ορμονών στον οργανισμό μας, μπορούμε να αποδώσουμε αυτή την «επανεκκίνηση» στην αύξηση της αδρεναλίνης, με αφορμή ένα ερέθισμα (το γκολ στη συγκεκριμένη περίπτωση). Από ψυχολογικής άποψης, πυροδοτείται αυτός ο ενθουσιασμός από την κατάκτηση ενός πολυπόθητου στόχου και από την επιβεβαίωση που παίρνει ο παίχτης για την μεγάλη του προσπάθεια.

 

*Η Εύη Καραγεώργου είναι Ψυχολόγος MSc – Γνωσιακή Ψυχοθεραπεύτρια

Απόφοιτος Τμήματος Ψυχολογίας Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεταπτυχιακή εκπαίδευση στην Κλινική Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Sussex (MSc in Clinical Psychology and Mental Health) και εξειδίκευση στη Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική προσέγγιση τόσο στα πλαίσια των μεταπτυχιακών σπουδών, όσο και στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Αιγινητείου Νοσοκομείου. Εμπειρία στην ατομική και ομαδική συμβουλευτική ενηλίκων. Συνεργάτιδα του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο: karageorgouevi@gmail.com

"Μέσα στην Άμμο": Πειραματικό ντοκιμαντέρ για την ψυχική ασθένεια

από koutipandoras

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που σαν στόχο έχει την ευαισθητοποίηση του κόσμου, όσον αφορά στο στίγμα που επικρατεί για τις ψυχικές διαταραχές.  Δημιουργοί του είναι η Εύα Δερμάτη, ψυχολόγος και η Έφη Βασιλάκη, κοινωνική λειτουργός ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Μαρία Παπαδάκη. Το ντοκιμαντέρ «Μέσα στην άμμο» γυρίστηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 2014 και κατόπιν κάποιον προβολών στην πόλη του Ηρακλείου βρίσκεται διαθέσιμο και διαδικτυακά εδώ και λίγες ημέρες.

Πέρα από το κομμάτι της ενημέρωσης σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες, σκοπός του ντοκιμαντέρ είναι να επικοινωνήσει στον κόσμο, με έναν διαφορετικό τρόπο, πως ένας ψυχικά πάσχον βιώνει την ασθένειά του. Για το λόγο αυτό υπάρχουν και σκηνοθετημένες σκηνές με κάποια λόγια των ίδιων των ασθενών (μελών του σωματείου «ΥΠΕΡΒΑΣΗ», σωματείο ενάντια στο στίγμα και την προκατάληψη για τις ψυχικές διαταραχές) και των οποίων η συμβολή αποτέλεσε κύριο συστατικό για την διαμόρφωση της ιδέας αυτής.

Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που συμμετέχουν είναι οι: Γρινάκης, Παπαδοπούλου, Ζουραράκη, Μπαλαμούτσου, Παρασκευάκη, Μανωλιτσάκη και Τσιμπλοστεφανάκη. Συμμετέχουν επίσης οι ηθοποιοί Έφη Δράκου και Κατερίνα Ζουρίδη καθώς και η τότε 16χρονη χορεύτρια Χριστίνα Χλιαβώρα σε χορογραφία της Χαράς Καράλη.

10 ψυχοφάρμακα που μπορεί να οδηγήσουν σε επικίνδυνη συμπεριφορά. Λίστα.

από yolife.gr

Το Ινστιτούτο Ασφάλειας Φαρμακευτικών Πρακτικών (The Institute for Safe Medication Practices – ISMP), προσφάτως δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό PloS, μια επιστημονική μελέτη η οποία καταδεικνύει ποιες είναι εκείνες οι φαρμακευτικές ουσίες που προκαλούν στους λήπτες τους την εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών.

Μεταξύ των δέκα πιο επικίνδυνων από αυτές περιλαμβάνονται τα αντικαταθλιπτικά Pristiq (desvenlafaxine), Paxil (paroxetine) και Prozac (fluoxetine).

Έχουν εγείρει έναν έντονο προβληματισμό, οι ακραία αρνητικές παρενέργειες πολλών δημοφιλών αντικαταθλιπτικών και νευροληπτικών, καθώς, οι ουσίες αυτές, όχι μόνο προκαλούν σημαντικά προβλήματα υγείας στους χρήστες τους, αλλά αποτελούν και μια σημαντική κοινωνική απειλή.

Η μελέτη του ISMP, αναφέρει ότι σύμφωνα με το σύστημα καταγραφής παρενεργειών, του οργανισμού FDA drugs2.jpg3(Ομοσπονδιακός Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων ΗΠΑ), πολλά δημοφιλή φάρμακα έχουν συνδεθεί αιτιακά ακόμη και με αυτοκτονίες.

Στον κατάλογο των δέκα επικινδυνότερων από αυτά, περιλαμβάνονται μαζί με αντικαταθλιπτικά και άλλα που χορηγούνται για την αντιμετώπιση, της αϋπνίας, της διαταραχής υπερκινητικότητας και ελλειμματικής προσοχής, της ελονοσίας και του καπνίσματος.

Όπως αναφέρεται στην ηλεκτρονική έκδοση του TIME, ο κατάλογος των δέκα πιο επικίνδυνων φαρμάκων, είναι ο ακόλουθος:

10. Desvenlafaxine (Pristiq) – Ένα αντικαταθλιπτικό που επηρεάζει τη σεροτονίνη και τη νοραδρεναλίνη. Αυτό το φάρμακο έχει 7,9 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά στο χρήση, από ότι άλλα φάρμακα.

9. Venlafaxine (Effexor) – Είναι ένα αντικαταθλιπτικό που χρησιμοποιείται για την αγχώδη διαταραχή. Η πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά είναι 8,3 φορές μεγαλύτερη, από ό,τι άλλα φάρμακα.

8. Fluvoxamine (Luvox) – Ένα φάρμακο επιλεκτικός αναστολέας μη αναστροφής σεροτονίνης (SSRI) με 8,4 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα πρόκλησης βίαιης συμπεριφοράς, από ό,τι άλλα φάρμακα.

drugs111.jpg37. Triazolam (Halcion) – Είναι μια βενζοδιαζεπίνη για την αϋπνία, με πιθανότητα 8,7 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.

6. Atomoxetine (Strattera) – Ένα φάρμακο για το ADHD με πιθανότητα 9 φορές μεγαλύτερη να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.

5. Mefoquine (Lariam) – Ένα φάρμακο για την ελονοσία με 9,5 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.

4. Amphetamines – Είναι η γενική κατηγορία φαρμάκων που χορηγούνται για την αντιμετώπιση του ADHD με πιθανότητα 9,6 φορές μεγαλύτερη να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.

3. Paroxetine (Paxil) – Ένα αντικαταθλιπτικό τύπου SSRI με πιθανότητα 10,3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ότι άλλα φάρμακα. Επίσης, συνδέεται με σοβαρά στερητικά συμπτώματα και γενετικές βλάβες.

2. Fluoxetine (Prozac) – Είναι ένα δημοφιλές αντικαταθλιπτικό τύπου SSRI με πιθανότητα 10,9 φορές να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.

1. Varenicline (Chantix) – Είναι ένα φάρμακο κατά του καπνίσματος με την σοκαριστική – 18 φορές μεγαλύτερη – πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.

Μπουφόν: «Νίκησα την κατάθλιψη, έμαθα να ευχαριστιέμαι τη ζωή» Διάβασε περισσότερα στο: Μπουφόν: «Νίκησα την κατάθλιψη, έμαθα να ευχαριστιέμαι τη ζωή» | Serie A & Juventus | gazzetta.gr Follow us: @gazzetta_gr on Twitter | gazzetta.gr on Facebook

από gazzetta.gr

Αποκρούσεις, έχει κάνει πολλά. Τρόπαια, έχει πανηγυρίσει πολλά. Η καλύτερη στιγμή του, όμως, ήταν αυτή που σήμανε τη νίκη κατά της κατάθλιψης... Ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν μίλησε για τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής και της καριέρας του και τόνισε πως έμαθε να είναι ευτυχισμένος κάνοντας την ... πιο σήμαντική του «απόκρουση»!




Ήταν μια σκληρή μάχη κόντρα στον ίδιο μου τον εαυτό. Χωρίς την βοήθεια γιατρών και φαρμάκων. Δεν ήμουν ευτυχισμένος και έπρεπε να μάθω να είμαι. Έπρεπε να αγαπήσω τον εαυτό μου, να αρχίσω να ευχαριστιέμαι τη ζωή και τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν γινόταν να σκέφτομαι μόνο το ποδόσφαιρο. Αυτή η τραυματική εμπειρία με έκανε πιο ώριμο άνθρωπο. Νίκησα την κατάθλιψη και αυτή είναι η καλύτερη απόκρουση της ζωής μου» δήλωσε στην εφημερίδα «ABC» ο έμπειρος πορτιέρο της Γιουβέντους και αναφέρθηκε στο άθλημα που τον βοήθησε να εκτονωθεί:

«Μου αρέσει το τένις όχι μόνο ως άθλημα, αλλά και ως αντανάκλαση προσωπικοτήτων. Είμαι φίλος με τον Φέντερερ, τον θαυμάζω, μιλάμε συχνά και με ενθουσιάζει ο τρόπος που σκέφτεται. Ψυχολογικά, το τένις είναι πολύ δύσκολο άθλημα. Όταν νικάς, το πετυχαίνεις εσύ και όταν χάνεις πρέπει να το διαχειριστείς μόνος σου μέσα σου».

Ερωτηθείς για την ημερομηνία που θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τον ίδιο στο ποδόσφαιρο αλλά και για τον τίτλου του κορυφαίου που έχει καρπωθεί εδώ και χρόνια, είχε να πει:

«Δεν είναι δυνατόν να πω εγώ ότι είμαι ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία. Δεν είναι λόγια που με αντιπροσωπεύουν. Πάντα πάλευα για το καλύτερο και δούλεψα σκληρά για να φτάσω εδώ που έφτασα. Πόσο ακόμα θα κρατήσει ο Μπουφόν; Ελπίζω να ολοκληρώσω αυτή τη σεζόν, έχω άλλα δύο χρόνια με τη Γιουβέντους και μπορώ να αποσυρθώ μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας το 2018».

ΛΕΡΟΣ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΛΕΡΟΣ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Από το ξεπέρασμα του ψυχιατρικού εγκλεισμού στην ίδρυση νέου στρατοπέδου συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες

Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου 2016, 10 πμ, στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΛ), Ερμού 134, Θησείο.

Εχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η παρέμβαση για τον ριζικό μετασχηματισμό και την Αποϊδρυματοποίηση του ψυχιατρείου της Λέρου, ενός χώρου που έχει μείνει στην συλλογική ιστορική μνήμη ως η ορατή ενσάρκωση της εγγενούς βαρβαρότητας της κυρίαρχης ψυχιατρικής, η οποία, στη διαχρονική της συνέργια με τις εκάστοτε επίσημες κρατικές πολιτικές, εξακολουθεί, και μετά την εμπειρία της Λέρου, να λειτουργεί ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου, ακύρωσης της υποκειμενικότητας, καταστρατήγησης των δικαιωμάτων και εξανδραποδισμού των ατόμων με «προβλήματα ψυχικής υγείας».

Οι χώροι αυτοί, που χρησιμοποιήθηκαν  στην πρόσφατη, μεταπολεμική ιστορία για τον διαδοχικό εγκλεισμό διαφόρων ομάδων ανεπιθύμητων στην κυρίαρχη κοινωνική τάξη και εξουσία (ανταρτόπαιδες προς «εθνικήν αναμόρφωσιν», ψυχικά ασθενείς, πολιτικοί εξόριστοι στη διάρκεια της χούντας), ετοιμάζονται τώρα για τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστών, όλων αυτών, των όλο και περισσότερων που, αν διασωθούν από τον υγρό τάφο του Αιγαίου (και την βίαιη απώθηση που προωθείται ως η επίσημη «πρώτη υποδοχή»), θα βρεθούν έγκλειστοι εκεί προκειμένου, σε εκτέλεση των  εντολών της ΕΕ, να επαναπροωθηθούν με τη βία στην χώρα προέλευσης.

Ετσι, το ζήτημα της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» (που ποτέ δεν έγινε), σε μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης όπως η σημερινή, όπου το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα αποχτά τις πιο κατασταλτικές και βάρβαρες μορφές του, έρχεται στο προσκήνιο σε  συγχρονικότητα με την βάρβαρη και δολοφονική μεταχείριση των «άλλων» απόβλητων του κυρίαρχου συστήματος, των εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που ακριβώς οι διεθνείς πολιτικές (οικονομική εκμετάλλευση, στρατιωτικές επεμβάσεις κλπ) του συστήματος αυτού δημιούργησαν.

Σε συνέχεια της συζήτησης «Λέρος, 25 χρόνια μετά», που άνοιξε στην ίδια την Λέρο, στην τριήμερη συνάντηση του περασμένου Ιουνίου, καλούμε όλους και όλες, που είναι σε αναζήτηση διαδρομών πέρα από την κυρίαρχη ψυχιατρική, που επιθυμούν να παλέψουν για «πόρτες ανοιχτές», στην  επικοινωνία, στον ισότιμο διάλογο, στην λειτουργία των υπηρεσιών (χωρίς, δηλαδή, μηχανικές καθηλώσεις και απομονώσεις) και με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, καθώς, επίσης, και ενάντια στις εξοντωτικές πολιτικές της «Ευρώπης φρούριο», για μια πολιτική «ανοιχτών συνόρων», που, ενάντια σε κάθε μορφής ρατσισμό,  πραγματικά υποδέχεται, φιλοξενεί, στηρίζει και δεν εγκλείει σε «κέντρα κράτησης» (hotspot/στρατόπεδα συγκέντρωσης) πρόσφυγες και μετανάστες, να πάρουν μέρος και να συνεισφέρουν στην εκδήλωση-συζήτηση της 13/2/16 και στην συγκρότηση δράσεων αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού, αποκλεισμού και βάρβαρης αντιμετώπισης ψυχικά πάσχοντα, μετανάστη, πρόσφυγα.

O Στίβεν Χόκινγκ για την κατάθλιψη: Οι μαύρες τρύπες δεν είναι τόσο... μαύρες όσο νομίζουμε

από κουτί της πανδώρας

O παγκοσμίου φήμης επιστήμονας Στίβεν Χόκινγκ μοιράζεται την πολύτιμη εμπειρία του όχι μόνο σχετικά με την επιστήμη αλλά και σε θέματα που αφορούν τα συναισθήματα.

Σε μια πρόσφατη ομιλία του, ο Χόκινγκ έστειλε ένα όμορφο μήνυμα στους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη, συγκρίνοντας την κατάθλιψη με τις μαύρες τρύπες...

"Το μήνυμα αυτής της διάλεξης είναι ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι τόσο μαύρες όσο φαίνονται. Δεν είναι οι αιώνιες φυλακές που ήταν κάποτε ... Τα πράγματα μπορούν να μπουν αλλά και να βγουν έξω από μια μαύρη τρύπα, ενδεχομένως, σε ένα άλλο σύμπαν. Έτσι, εάν αισθάνεστε ότι είστε μέσα σε μια μαύρη τρύπα, μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια - υπάρχει διέξοδος ", είπε μεταξύ άλλων ο Χόκινγκ. 

ΛΕΡΟΣ - Από το ξεπέρασμα του ψυχιατρικού εγκλεισμού στην ίδρυση νέου στρατοπέδου συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες

από Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία

ΛΕΡΟΣ, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Από το ξεπέρασμα του ψυχιατρικού εγκλεισμού στην ίδρυση νέου στρατοπέδου συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες

Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου 2016, 10 πμ, στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΛ), Ερμού 134, Θησείο.



Εχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η παρέμβαση για τον ριζικό μετασχηματισμό και την Αποϊδρυματοποίηση του ψυχιατρείου της Λέρου, ενός χώρου που έχει μείνει στην συλλογική ιστορική μνήμη ως η ορατή ενσάρκωση της εγγενούς βαρβαρότητας της κυρίαρχης ψυχιατρικής, η οποία, στη διαχρονική της συνέργια με τις εκάστοτε επίσημες κρατικές πολιτικές, εξακολουθεί, και μετά την εμπειρία της Λέρου, να λειτουργεί ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου, ακύρωσης της υποκειμενικότητας, καταστρατήγησης των δικαιωμάτων και εξανδραποδισμού των ατόμων με «προβλήματα ψυχικής υγείας».
Οι χώροι αυτοί, που χρησιμοποιήθηκαν στην πρόσφατη, μεταπολεμική ιστορία για τον διαδοχικό εγκλεισμό διαφόρων ομάδων ανεπιθύμητων στην κυρίαρχη κοινωνική τάξη και εξουσία (ανταρτόπαιδες προς «εθνικήν αναμόρφωσιν», ψυχικά ασθενείς, πολιτικοί εξόριστοι στη διάρκεια της χούντας), ετοιμάζονται τώρα για τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστών, όλων αυτών, των όλο και περισσότερων που, αν διασωθούν από τον υγρό τάφο του Αιγαίου (και την βίαιη απώθηση που προωθείται ως η επίσημη «πρώτη υποδοχή»), θα βρεθούν έγκλειστοι εκεί προκειμένου, σε εκτέλεση των εντολών της ΕΕ, να επαναπροωθηθούν με τη βία στην χώρα προέλευσης.
Ετσι, το ζήτημα της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» (που ποτέ δεν έγινε), σε μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης όπως η σημερινή, όπου το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα αποχτά τις πιο κατασταλτικές και βάρβαρες μορφές του, έρχεται στο προσκήνιο σε συγχρονικότητα με την βάρβαρη και δολοφονική μεταχείριση των «άλλων» απόβλητων του κυρίαρχου συστήματος, των εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που ακριβώς οι διεθνείς πολιτικές (οικονομική εκμετάλλευση, στρατιωτικές επεμβάσεις κλπ) του συστήματος αυτού δημιούργησαν.
Σε συνέχεια της συζήτησης «Λέρος, 25 χρόνια μετά», που άνοιξε στην ίδια την Λέρο, στην τριήμερη συνάντηση του περασμένου Ιουνίου, καλούμε όλους και όλες, που είναι σε αναζήτηση διαδρομών πέρα από την κυρίαρχη ψυχιατρική, που επιθυμούν να παλέψουν για «πόρτες ανοιχτές», στην επικοινωνία, στον ισότιμο διάλογο, στην λειτουργία των υπηρεσιών (χωρίς, δηλαδή, μηχανικές καθηλώσεις και απομονώσεις) και με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, καθώς, επίσης, και ενάντια στις εξοντωτικές πολιτικές της «Ευρώπης φρούριο», για μια πολιτική «ανοιχτών συνόρων», που, ενάντια σε κάθε μορφής ρατσισμό, πραγματικά υποδέχεται, φιλοξενεί, στηρίζει και δεν εγκλείει σε «κέντρα κράτησης» (hotspot/στρατόπεδα συγκέντρωσης) πρόσφυγες και μετανάστες, να πάρουν μέρος και να συνεισφέρουν στην εκδήλωση-συζήτηση της 13/2/16 και στην συγκρότηση δράσεων αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού, αποκλεισμού και βάρβαρης αντιμετώπισης ψυχικά πάσχοντα, μετανάστη, πρόσφυγα.