Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015
Οι φίλοι αρωγοί στην καταπολέμηση της κατάθλιψης
από εφημερίδα των συντακτών
Όσο περισσότερους φίλους έχει κάποιος τόσο περισσότερο προστατεύεται από την κατάθλιψη, η οποία μπορεί επιπλέον να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ακόμη κι αν οι φίλοι είναι μελαγχολικοί, οι έφηβοι όχι μόνο δεν κινδυνεύουν να εμφανίσουν κατάθλιψη, αλλά αντίθετα μπορούν να βοηθήσουν τους φίλους τους να νιώσουν καλύτερα.
Ο μεγάλος κοινωνικός κύκλος αποτελεί αποτελεσματικό τρόπο για τη θεραπεία της κατάθλιψης, σύμφωνα με το Βρετανό ερευνητή, Τόμας Χάουζ, που συμμετείχε στη μελέτη.
Όπως εξηγούν στην επιθεώρηση «Proceedings of the Royal Society B», οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα μαθηματικό μοντέλο προκειμένου να ελέγξουν κατά πόσο η διάθεση περίπου 2.000 Αμερικανών εφήβων είναι μεταδοτική.
Διαπίστωσαν ότι όχι απλώς δεν υπάρχουν ενδείξεις μετάδοσης, αλλά και πως οι φίλοι με καλή διάθεση θα μπορούσαν αφενός να μειώσουν την πιθανότητα εμφάνισης κατάθλιψης και αφετέρου να διπλασιάσουν τις πιθανότητες αποκατάστασης κάποιου που είναι μελαγχολικός σε διάστημα 6 ως 12 μηνών.
Κι ενώ σχεδόν 350 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), οι ερευνητές επισημαίνουν ότι σε κοινωνικό επίπεδο, αν ενθαρρύνουμε τις φιλίες μεταξύ των εφήβων, αυξάνουμε τις πιθανότητες να επωφελούνται από μια ασπίδα προστασίας.
Μάλιστα ο κ. Χάουζ παρατήρησε ότι με αυτή τη φτηνή και με μηδαμινούς κινδύνους μέθοδο μπορεί «να μειωθούν οι πιθανότητες να υπερισχύσει η κατάθλιψη (ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από την ασθένεια αυτή σε μια δεδομένη στιγμή)».
Ακόμη οι ερευνητές παρατήρησαν πως τα οφέλη της κοινωνικότητας και οικειότητας είναι ανεξάρτητα από την φυσική τάση των ανθρώπων να συνδέονται με δεσμούς φιλίας με ανθρώπους που τους μοιάζουν.
Δηλαδή, καταλήγουν, ότι αν κάποιοι έφηβοι που είναι μελαγχολικοί, όπως και οι φίλοι τους, πίνουν πολύ αλκοόλ, τα οινοπνευματώδη ποτά θα πρέπει να ενοχοποιούνται για την κατάθλιψη κι όχι οι φίλοι τους.
Όσο περισσότερους φίλους έχει κάποιος τόσο περισσότερο προστατεύεται από την κατάθλιψη, η οποία μπορεί επιπλέον να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ακόμη κι αν οι φίλοι είναι μελαγχολικοί, οι έφηβοι όχι μόνο δεν κινδυνεύουν να εμφανίσουν κατάθλιψη, αλλά αντίθετα μπορούν να βοηθήσουν τους φίλους τους να νιώσουν καλύτερα.
Ο μεγάλος κοινωνικός κύκλος αποτελεί αποτελεσματικό τρόπο για τη θεραπεία της κατάθλιψης, σύμφωνα με το Βρετανό ερευνητή, Τόμας Χάουζ, που συμμετείχε στη μελέτη.
Όπως εξηγούν στην επιθεώρηση «Proceedings of the Royal Society B», οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα μαθηματικό μοντέλο προκειμένου να ελέγξουν κατά πόσο η διάθεση περίπου 2.000 Αμερικανών εφήβων είναι μεταδοτική.
Διαπίστωσαν ότι όχι απλώς δεν υπάρχουν ενδείξεις μετάδοσης, αλλά και πως οι φίλοι με καλή διάθεση θα μπορούσαν αφενός να μειώσουν την πιθανότητα εμφάνισης κατάθλιψης και αφετέρου να διπλασιάσουν τις πιθανότητες αποκατάστασης κάποιου που είναι μελαγχολικός σε διάστημα 6 ως 12 μηνών.
Κι ενώ σχεδόν 350 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), οι ερευνητές επισημαίνουν ότι σε κοινωνικό επίπεδο, αν ενθαρρύνουμε τις φιλίες μεταξύ των εφήβων, αυξάνουμε τις πιθανότητες να επωφελούνται από μια ασπίδα προστασίας.
Μάλιστα ο κ. Χάουζ παρατήρησε ότι με αυτή τη φτηνή και με μηδαμινούς κινδύνους μέθοδο μπορεί «να μειωθούν οι πιθανότητες να υπερισχύσει η κατάθλιψη (ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από την ασθένεια αυτή σε μια δεδομένη στιγμή)».
Ακόμη οι ερευνητές παρατήρησαν πως τα οφέλη της κοινωνικότητας και οικειότητας είναι ανεξάρτητα από την φυσική τάση των ανθρώπων να συνδέονται με δεσμούς φιλίας με ανθρώπους που τους μοιάζουν.
Δηλαδή, καταλήγουν, ότι αν κάποιοι έφηβοι που είναι μελαγχολικοί, όπως και οι φίλοι τους, πίνουν πολύ αλκοόλ, τα οινοπνευματώδη ποτά θα πρέπει να ενοχοποιούνται για την κατάθλιψη κι όχι οι φίλοι τους.
Τρίτη 18 Αυγούστου 2015
ΟΧΙ ΣΤΑ «ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ» ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
από ΕΕΚ
Με αφορμή τον θάνατο που προκάλεσε καθηλωμένος ασθενής, που κατάφερε να λυθεί, σε άλλο καθηλωμένο ασθενή, στις 17 Μαίου στο 3ο ΨΤΕ του ΨΝΑ, ιατρικό σώμα και Διοίκηση του ψυχιατρείου, προφανώς και υπό τις κατευθυντήριες οδηγίες του Υπουργείου Υγείας (της «πρώτη φορά αριστεράς») αποφάσισαν να προχωρήσουν, με ταχείς ρυθμούς, στη ίδρυση των από καιρού επιδιωκόμενων και κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενων «ήσυχων δωματίων», δηλαδή των «δωματίων απομόνωσης» (seclusion rooms) και στην πράξη, «λευκών κελιών».
Ηδη, στο τμήμα που έγινε το συμβάν, έγινε και το πρώτο βήμα : αφαιρέθηκαν τα δυο από τα τρία κρεβάτια από ένα θάλαμο, στον οποίο παραμένει κλειδωμένος, και ταυτόχρονα καθηλωμένος, ο ασθενής που διέπραξε τον θανάσιμο τραυματισμό. Το σύστημα αυτό (διαμόρφωση δωματίου απομόνωσης με έλεγχο μέσω κάμερας) θα εφαρμοστεί σε όλα τα ΨΤΕ του ΨΝΑ.
Να σημειωθεί ότι, σ΄ αυτή την περαιτέρω «εκσυγχρονιστική παλινδρόμηση» του ΨΝΑ, την κατασταλτική και αντιθεραπευτική του μετάλλαξη, συμφωνούν, πέρα από το ιατρικό σώμα, ο εκπρόσωπος της Πενταμελούς Επιτροπής της ΕΙΝΑΠ και το σωματείο των εργαζομένων που ελέγχεται από τον Σύριζα.
Ενας από τους λόγους που δεν είχαν δημιουργηθεί μέχρι τώρα τα «δωμάτια απομόνωσης» στο ΨΝΑ, αν και η πλειονότητα του ψυχιατρικού σώματος και σωματείων νοσηλευτών τα επεδίωκαν, ήταν η ίδια η «αρχιτεκτονική» του ανασκευασθέντος μετά τον σεισμό του 1999 ΨΝΑ, όπου στα τμήματα εισαγωγών δεν είχαν προβλεφθεί χώροι για τέτοια δωμάτια και η χρήση ενός εκ των υπαρχόντων θαλάμων γι΄ αυτό το σκοπό θα ισοδυναμούσε με μείωση των διατιθέμενων κανονικών κλινών.
Με αφορμή τον θάνατο που προκάλεσε καθηλωμένος ασθενής, που κατάφερε να λυθεί, σε άλλο καθηλωμένο ασθενή, στις 17 Μαίου στο 3ο ΨΤΕ του ΨΝΑ, ιατρικό σώμα και Διοίκηση του ψυχιατρείου, προφανώς και υπό τις κατευθυντήριες οδηγίες του Υπουργείου Υγείας (της «πρώτη φορά αριστεράς») αποφάσισαν να προχωρήσουν, με ταχείς ρυθμούς, στη ίδρυση των από καιρού επιδιωκόμενων και κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενων «ήσυχων δωματίων», δηλαδή των «δωματίων απομόνωσης» (seclusion rooms) και στην πράξη, «λευκών κελιών».
Ηδη, στο τμήμα που έγινε το συμβάν, έγινε και το πρώτο βήμα : αφαιρέθηκαν τα δυο από τα τρία κρεβάτια από ένα θάλαμο, στον οποίο παραμένει κλειδωμένος, και ταυτόχρονα καθηλωμένος, ο ασθενής που διέπραξε τον θανάσιμο τραυματισμό. Το σύστημα αυτό (διαμόρφωση δωματίου απομόνωσης με έλεγχο μέσω κάμερας) θα εφαρμοστεί σε όλα τα ΨΤΕ του ΨΝΑ.
Να σημειωθεί ότι, σ΄ αυτή την περαιτέρω «εκσυγχρονιστική παλινδρόμηση» του ΨΝΑ, την κατασταλτική και αντιθεραπευτική του μετάλλαξη, συμφωνούν, πέρα από το ιατρικό σώμα, ο εκπρόσωπος της Πενταμελούς Επιτροπής της ΕΙΝΑΠ και το σωματείο των εργαζομένων που ελέγχεται από τον Σύριζα.
Ενας από τους λόγους που δεν είχαν δημιουργηθεί μέχρι τώρα τα «δωμάτια απομόνωσης» στο ΨΝΑ, αν και η πλειονότητα του ψυχιατρικού σώματος και σωματείων νοσηλευτών τα επεδίωκαν, ήταν η ίδια η «αρχιτεκτονική» του ανασκευασθέντος μετά τον σεισμό του 1999 ΨΝΑ, όπου στα τμήματα εισαγωγών δεν είχαν προβλεφθεί χώροι για τέτοια δωμάτια και η χρήση ενός εκ των υπαρχόντων θαλάμων γι΄ αυτό το σκοπό θα ισοδυναμούσε με μείωση των διατιθέμενων κανονικών κλινών.
πήρξαν, ωστόσο, επανειλημμένες γνωμοδοτήσεις της κατ΄ ευφημισμόν «Επιτροπής (δήθεν) Προστασίας Δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων», η οποία είχε προτείνει όχι μόνο την, βάσει υποτίθεται «πρωτοκόλλου», συστηματική χρήση των μηχανικών καθηλώσεων, αλλά και την δημιουργία «δωματίων απομόνωσης», με παρακολούθηση μέσα από κάμερες, στις μονάδες νοσηλείας, αλλά ακόμα και σε δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, ξενώνες και οικοτροφεία. Στο ΨΝΑ, μάλιστα, είχε υπάρξει και απόπειρα τοποθέτησης ενός πλέγματος από κάμερες σε όλη την περίμετρο του νοσοκομείου από τον προ ετών Διοικητή και με σχετική προϋπηρεσία στο Στρατό και άλλες υπηρεσίες, Αθ. Κοσμόπουλο – ενέργεια που δεν τελεσφόρησε λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε. Τώρα, όλοι οι παραπάνω, βρήκαν την ευκαιρία… είναι επί το έργον (βλ σχετικό δημοσίευμα τηςΚαθημερινής της 9/8/15).
Επικαλούνται, και πάντα επικαλούνταν, ότι αυτά τα κατασταλτικά μέτρα αποτελούν την πάγια λειτουργία του κυρίαρχου ψυχιατρικού συστήματος σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν το αρνήθηκε. Απλώς, σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο υπάρχουν, ταυτόχρονα, πολλές εναλλακτικές εμπειρίες από μιαν «άλλη ψυχιατρική» (αυτήν που υποτίθεται ότι θα ήταν το ζητούμενο της λεγόμενης «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», αν ποτέ είχε έστω και ελάχιστα κατανοηθεί τι είναι και είχε επιδιωχθεί), που σέβεται τον άνθρωπο και τα πλήρη δικαιώματά του (έμπρακτα και όχι στα λόγια), δεν τον ανάγει σε διαγνωστική κατηγορία, δεν τον μετατρέπει σε «αντικείμενο», σε «πράγμα» - στο οποίο, στο βαθμό που δεν ανταποκρίνεται στον μονόδρομο του ψυχοφάρμακου (ή και ταυτόχρονα), δεν του επιφυλάσσεται παρά η απομόνωση και το δέσιμο, συχνά από το ένα χέρι, ή το πόδι, σαν το σκυλάκι (αυτή η άθλια και, πέρα από επικίνδυνη, επιπλέον, παράνομη πρακτική, ακόμα και με τα κριτήρια για τις καθηλώσεις του κυρίαρχου συστήματος). Μια «άλλη ψυχιατρική» που, ενάντια στη φτώχεια των «θεραπευτικών» επιλογών της παραδοσιακής ψυχιατρικής, διαλέγεται, συνοδεύει, αναζητά, επινοεί, αντί να ελέγχει, να καταστέλλει και να παγιώνει και/ή να παράγει την αρρώστια.
Οσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα της «ασφαλούς» αντιμετώπισης της «επικινδυνότητας» μέσω της κάμερας, θα πρέπει να επιδιώξουν να δουν τα δεκάδες βίντεο από πλήθος περιπτώσεων, τραβηγμένα μέσα ακριβώς από αυτές τις κάμερες, που έδειχναν πώς πέθαινε, μέσα στην απομόνωση, καθηλωμένος ασθενής, ενώ η κάμερα «έβλεπε», το συμβάν καταγράφονταν, αν και κανείς «δεν έβλεπε» πίσω από την κάμερα.
Η αναγωγή του λειτουργού ψυχικής υγείας σε απόμακρο επιτηρητή του ασθενή πίσω από την κάμερα αποδομεί περαιτέρω τα όποια υπολείμματα δυνατότητας και δεξιοτήτων για σύναψη θεραπευτικής σχέσης, για πλησίασμα και διάλογο με τον ασθενή, οδηγεί τις εγγενώς αλλοτριωτικές σχέσεις μέσα στον κυρίαρχο ψυχιατρικό θεσμό στα ακραία όρια της αποξένωσης. Αντί να υπάρξει μέριμνα για την εκπαίδευση των λειτουργών στην ανάπτυξη θεραπευτικών σχέσεων, τους οδηγούν στην μετατροπή τους σε απλούς σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Κάτι που έρχεται «να δέσει» και με την προϊούσα αποψίλωση από προσωπικό των μονάδων ψυχικής υγείας, οπότε η κάμερα θα λειτουργεί, επιπλέον, και ως υποκατάστατό του. Παράλληλα, από τη στιγμή που ένας ασθενής θεωρηθεί «επικίνδυνος» και διαχειρίσιμος μόνο μέσα από το «λευκό κελί», αυτό λειτουργεί εν συνεχεία ως ταμπέλα που τον επικαλύπτει ως υποκείμενο και τον χαρακτηρίζει ως τον εν δυνάμει και ανά πάσα στιγμή «επικίνδυνο», με το «λευκό κελί» πάντα «ανοικτό» γι΄ αυτόν. Επιπλέον, η εμπειρία, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλά μέρη της Ευρώπης, έχει δείξει ότι το «δωμάτιο απομόνωσης» δεν χρησιμοποιείται, όπως αρχικά παρουσιαζόταν στα εγχειρίδια του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος, ως εναλλακτική στην καθήλωση, αλλά, συνήθως κάποιος/α είναι και στο «λευκό κελί» και δεμένος/η (όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα της Καθημερινής και για τον ασθενή του 3ου ΨΤΕ του ΨΝΑ). Τέλος, και ως επιστέγασμα αυτής της μονόδρομης (και αυτοαναιρούμενης) λογικής της «ασφάλειας» απέναντι στην μ΄ αυτό τον τρόπο κατασκευαζόμενη «επικινδυνότητα», τι θα εμποδίσει να υπάρξει, σ΄ ένα επόμενο στάδιο, η τοποθέτηση καμερών σε όλους τους θαλάμους της μονάδας ψυχιατρικής νοσηλείας, στους διαδρόμους, στο καθιστικό και στην τραπεζαρία;
Η δημιουργία των «λευκών κελιών» στο ΨΝΑ (και σε λίγο στο Δρομοκαίτειο και παντού) βασίζεται στην παράδοση της κατασταλτικής ψυχιατρικής, αλλά η δημιουργία τους εν προκειμένω από την δήθεν «αριστερή» κυβέρνηση του 3ου και χειρότερου μνημονίου, σηματοδοτεί τη υιοθέτηση της στροφής στο επιβαλλόμενο από τη ΕΕ «κράτος ασφαλείας», σε περαιτέρω κατασταλτικές πρακτικές, εν μέσω μιας ολοένα και διαλυόμενης ψυχικής υγείας, με την επίκληση του μύθου της «επικινδυνότητας του ψυχικά ασθενή» και την κατασκευή του λεγόμενου «δύσκολου» ασθενή, μια κατασκευή της ψυχιατρικής, όπως δική της κατασκευή, της δικής της διαχείρισης των πραγμάτων, ήταν και το τραγικό συμβάν που διαπράχθηκε στις 17 Μαίου στο ΨΝΑ. Το συμβάν, δηλαδή, το οποίο σερβιρίστηκε για μιαν ακόμη φορά, από τον τότε Διοικητή Π. Θεοδωράκη και όλους τους εμπλεκόμενους και ιθύνοντες του Υπουργείου, στη βάση της αν-ευθυνοποίησης της λειτουργίας του ψυχιατρικού θεσμού και της συστηματικής υπ-ευθυνοποίησης του πιο αδύναμου να υπερασπιστεί τον εαυτό του και ουσιαστικής συσκότισης της ιδιαίτερης διαδρομής του - μέσα, δηλαδή, από ποια ιστορία σχέσεων, αντιμετώπισης και αναγκών που έμειναν αναπάντητες, έφτασε ως εκεί. Αντί να τεθεί σε επερώτηση ο ψυχιατρικός θεσμός, η απάντηση ήταν, ως συνήθως, ο περαιτέρω έλεγχος, απομόνωση και καταστολή του θύματος που κατασκευάστηκε και εγκλωβίστηκε στον ρόλο του θύτη.
Αλλωστε, η δημιουργία των «λευκών κελιών» είχε προαναγγελθεί από τον αναπληρωτή Υπουργό Υγείας Α. Ξανθό και το επιτελείο του της Ψυχικής Υγείας αμέσως μετά το τραγικό συμβάν, τόσο σε ανακοίνωση του Υπουργείου που μιλούσε για την εφαρμογή των «κατευθυντήριων αξόνων» για την αντιμετώπιση των «δύσκολων περιστατικών», όσο και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Capital.
Η επίκληση των «κατευθυντήριων αξόνων» και της «διεθνούς κυρίαρχης ψυχιατρικής πρακτικής» θυμίζει, εν προκειμένω και κατ΄ αναλογίαν, την υιοθέτηση, από την κυβέρνηση της μνημονιακής «αριστεράς», της εργαλειοθήκης (toolkit) του ΟΟΣΑ για την ακραία νεοφιλευθεροποίηση και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ελεύθερης αγοράς και τις ορέξεις του διεθνούς κεφαλαίου.
Και εν μέσω όλων αυτών, η δημιουργία του δικαστικού ψυχιατρείου, αν και δεν συζητιέται ανοιχτά αυτή τη στιγμή, δεν έπαψε να είναι επί θύραις-το ίδιο όπως και το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων (χωρίς, δηλαδή, ολοκληρωμένο δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών, εναλλακτικών στον εγκλεισμό σε συνδυασμό με τη στήριξη από ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος), που, μετά τις εκλογές, «έμεινε στη μέση». Τόσο η ΕΕ όσο και οι νέοι εγχώριοι εντολοδόχοι της πρόκειται σύντομα να το επαναφέρουν. Γιατί, «λευκά κελιά» και κάμερες, μηχανικές καθηλώσεις, δικαστικό ψυχιατρείο και βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων είναι πλευρές του ίδιου ψυχιατρικού παραδείγματος, της ίδιας ψυχιατρικής θεωρίας και πράξης, προσαρμοσμένης στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνικής ανάθεσης για τον κοινωνικό έλεγχο που επιτελεί.
Είναι προφανές ότι, άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, οικογένειες, λειτουργοί της ψυχικής υγείας που αντιτάσσονται σ΄ αυτό τον ολοταχή περαιτέρω εκβαρβαρισμό μιας ήδη βάρβαρης ψυχιατρικής, κοινωνικά κινήματα που παλεύουν για δικαιώματα και για την κοινωνική χειραφέτηση πρέπει άμεσα να αντιδράσουν στην δημιουργία των «λευκών κελιών» στο ΨΝΑ. Να ξαναφέρουμε στην επιφάνεια όλα τα προτάγματα και τις πρακτικές της χειραφετητικής ψυχιατρικής των προηγούμενων δεκαετιών σε όλη την Ευρώπη (και στην Ελλάδα), που ανέδειξαν όχι μόνο τον απανθρωποποιητικό και αντιθεραπευτικό χαρακτήρα των πρακτικών της κυρίαρχης ψυχιατρικής, αλλά και απέδειξαν, συγκεκριμένα και πρακτικά, ότι μπορεί να υπάρξει Ψυχική Υγεία με «ανοιχτές πόρτες», χωρίς καθηλώσεις, απομονώσεις και κάμερες, χωρίς εγκλεισμό, ότι η επικινδυνότητα είναι κοινωνική κατασκευή (πολλές φορές την παράγουν οι ψυχίατροι με τις πρακτικές τους) και ότι μόνο μέσα από το ξεπέρασμα αυτών των πρακτικών, και ενάντια σ΄ αυτές, μπορεί η ψυχιατρική ν΄ αρχίσει να γίνεται θεραπευτική.
Πρέπει άμεσα να υπάρξει κινηματική αντίδραση.
Επικαλούνται, και πάντα επικαλούνταν, ότι αυτά τα κατασταλτικά μέτρα αποτελούν την πάγια λειτουργία του κυρίαρχου ψυχιατρικού συστήματος σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν το αρνήθηκε. Απλώς, σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο υπάρχουν, ταυτόχρονα, πολλές εναλλακτικές εμπειρίες από μιαν «άλλη ψυχιατρική» (αυτήν που υποτίθεται ότι θα ήταν το ζητούμενο της λεγόμενης «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», αν ποτέ είχε έστω και ελάχιστα κατανοηθεί τι είναι και είχε επιδιωχθεί), που σέβεται τον άνθρωπο και τα πλήρη δικαιώματά του (έμπρακτα και όχι στα λόγια), δεν τον ανάγει σε διαγνωστική κατηγορία, δεν τον μετατρέπει σε «αντικείμενο», σε «πράγμα» - στο οποίο, στο βαθμό που δεν ανταποκρίνεται στον μονόδρομο του ψυχοφάρμακου (ή και ταυτόχρονα), δεν του επιφυλάσσεται παρά η απομόνωση και το δέσιμο, συχνά από το ένα χέρι, ή το πόδι, σαν το σκυλάκι (αυτή η άθλια και, πέρα από επικίνδυνη, επιπλέον, παράνομη πρακτική, ακόμα και με τα κριτήρια για τις καθηλώσεις του κυρίαρχου συστήματος). Μια «άλλη ψυχιατρική» που, ενάντια στη φτώχεια των «θεραπευτικών» επιλογών της παραδοσιακής ψυχιατρικής, διαλέγεται, συνοδεύει, αναζητά, επινοεί, αντί να ελέγχει, να καταστέλλει και να παγιώνει και/ή να παράγει την αρρώστια.
Οσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα της «ασφαλούς» αντιμετώπισης της «επικινδυνότητας» μέσω της κάμερας, θα πρέπει να επιδιώξουν να δουν τα δεκάδες βίντεο από πλήθος περιπτώσεων, τραβηγμένα μέσα ακριβώς από αυτές τις κάμερες, που έδειχναν πώς πέθαινε, μέσα στην απομόνωση, καθηλωμένος ασθενής, ενώ η κάμερα «έβλεπε», το συμβάν καταγράφονταν, αν και κανείς «δεν έβλεπε» πίσω από την κάμερα.
Η αναγωγή του λειτουργού ψυχικής υγείας σε απόμακρο επιτηρητή του ασθενή πίσω από την κάμερα αποδομεί περαιτέρω τα όποια υπολείμματα δυνατότητας και δεξιοτήτων για σύναψη θεραπευτικής σχέσης, για πλησίασμα και διάλογο με τον ασθενή, οδηγεί τις εγγενώς αλλοτριωτικές σχέσεις μέσα στον κυρίαρχο ψυχιατρικό θεσμό στα ακραία όρια της αποξένωσης. Αντί να υπάρξει μέριμνα για την εκπαίδευση των λειτουργών στην ανάπτυξη θεραπευτικών σχέσεων, τους οδηγούν στην μετατροπή τους σε απλούς σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Κάτι που έρχεται «να δέσει» και με την προϊούσα αποψίλωση από προσωπικό των μονάδων ψυχικής υγείας, οπότε η κάμερα θα λειτουργεί, επιπλέον, και ως υποκατάστατό του. Παράλληλα, από τη στιγμή που ένας ασθενής θεωρηθεί «επικίνδυνος» και διαχειρίσιμος μόνο μέσα από το «λευκό κελί», αυτό λειτουργεί εν συνεχεία ως ταμπέλα που τον επικαλύπτει ως υποκείμενο και τον χαρακτηρίζει ως τον εν δυνάμει και ανά πάσα στιγμή «επικίνδυνο», με το «λευκό κελί» πάντα «ανοικτό» γι΄ αυτόν. Επιπλέον, η εμπειρία, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλά μέρη της Ευρώπης, έχει δείξει ότι το «δωμάτιο απομόνωσης» δεν χρησιμοποιείται, όπως αρχικά παρουσιαζόταν στα εγχειρίδια του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος, ως εναλλακτική στην καθήλωση, αλλά, συνήθως κάποιος/α είναι και στο «λευκό κελί» και δεμένος/η (όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα της Καθημερινής και για τον ασθενή του 3ου ΨΤΕ του ΨΝΑ). Τέλος, και ως επιστέγασμα αυτής της μονόδρομης (και αυτοαναιρούμενης) λογικής της «ασφάλειας» απέναντι στην μ΄ αυτό τον τρόπο κατασκευαζόμενη «επικινδυνότητα», τι θα εμποδίσει να υπάρξει, σ΄ ένα επόμενο στάδιο, η τοποθέτηση καμερών σε όλους τους θαλάμους της μονάδας ψυχιατρικής νοσηλείας, στους διαδρόμους, στο καθιστικό και στην τραπεζαρία;
Η δημιουργία των «λευκών κελιών» στο ΨΝΑ (και σε λίγο στο Δρομοκαίτειο και παντού) βασίζεται στην παράδοση της κατασταλτικής ψυχιατρικής, αλλά η δημιουργία τους εν προκειμένω από την δήθεν «αριστερή» κυβέρνηση του 3ου και χειρότερου μνημονίου, σηματοδοτεί τη υιοθέτηση της στροφής στο επιβαλλόμενο από τη ΕΕ «κράτος ασφαλείας», σε περαιτέρω κατασταλτικές πρακτικές, εν μέσω μιας ολοένα και διαλυόμενης ψυχικής υγείας, με την επίκληση του μύθου της «επικινδυνότητας του ψυχικά ασθενή» και την κατασκευή του λεγόμενου «δύσκολου» ασθενή, μια κατασκευή της ψυχιατρικής, όπως δική της κατασκευή, της δικής της διαχείρισης των πραγμάτων, ήταν και το τραγικό συμβάν που διαπράχθηκε στις 17 Μαίου στο ΨΝΑ. Το συμβάν, δηλαδή, το οποίο σερβιρίστηκε για μιαν ακόμη φορά, από τον τότε Διοικητή Π. Θεοδωράκη και όλους τους εμπλεκόμενους και ιθύνοντες του Υπουργείου, στη βάση της αν-ευθυνοποίησης της λειτουργίας του ψυχιατρικού θεσμού και της συστηματικής υπ-ευθυνοποίησης του πιο αδύναμου να υπερασπιστεί τον εαυτό του και ουσιαστικής συσκότισης της ιδιαίτερης διαδρομής του - μέσα, δηλαδή, από ποια ιστορία σχέσεων, αντιμετώπισης και αναγκών που έμειναν αναπάντητες, έφτασε ως εκεί. Αντί να τεθεί σε επερώτηση ο ψυχιατρικός θεσμός, η απάντηση ήταν, ως συνήθως, ο περαιτέρω έλεγχος, απομόνωση και καταστολή του θύματος που κατασκευάστηκε και εγκλωβίστηκε στον ρόλο του θύτη.
Αλλωστε, η δημιουργία των «λευκών κελιών» είχε προαναγγελθεί από τον αναπληρωτή Υπουργό Υγείας Α. Ξανθό και το επιτελείο του της Ψυχικής Υγείας αμέσως μετά το τραγικό συμβάν, τόσο σε ανακοίνωση του Υπουργείου που μιλούσε για την εφαρμογή των «κατευθυντήριων αξόνων» για την αντιμετώπιση των «δύσκολων περιστατικών», όσο και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Capital.
Η επίκληση των «κατευθυντήριων αξόνων» και της «διεθνούς κυρίαρχης ψυχιατρικής πρακτικής» θυμίζει, εν προκειμένω και κατ΄ αναλογίαν, την υιοθέτηση, από την κυβέρνηση της μνημονιακής «αριστεράς», της εργαλειοθήκης (toolkit) του ΟΟΣΑ για την ακραία νεοφιλευθεροποίηση και ιδιωτικοποίηση της οικονομίας, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ελεύθερης αγοράς και τις ορέξεις του διεθνούς κεφαλαίου.
Και εν μέσω όλων αυτών, η δημιουργία του δικαστικού ψυχιατρείου, αν και δεν συζητιέται ανοιχτά αυτή τη στιγμή, δεν έπαψε να είναι επί θύραις-το ίδιο όπως και το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων (χωρίς, δηλαδή, ολοκληρωμένο δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών, εναλλακτικών στον εγκλεισμό σε συνδυασμό με τη στήριξη από ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος), που, μετά τις εκλογές, «έμεινε στη μέση». Τόσο η ΕΕ όσο και οι νέοι εγχώριοι εντολοδόχοι της πρόκειται σύντομα να το επαναφέρουν. Γιατί, «λευκά κελιά» και κάμερες, μηχανικές καθηλώσεις, δικαστικό ψυχιατρείο και βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων είναι πλευρές του ίδιου ψυχιατρικού παραδείγματος, της ίδιας ψυχιατρικής θεωρίας και πράξης, προσαρμοσμένης στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνικής ανάθεσης για τον κοινωνικό έλεγχο που επιτελεί.
Είναι προφανές ότι, άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, οικογένειες, λειτουργοί της ψυχικής υγείας που αντιτάσσονται σ΄ αυτό τον ολοταχή περαιτέρω εκβαρβαρισμό μιας ήδη βάρβαρης ψυχιατρικής, κοινωνικά κινήματα που παλεύουν για δικαιώματα και για την κοινωνική χειραφέτηση πρέπει άμεσα να αντιδράσουν στην δημιουργία των «λευκών κελιών» στο ΨΝΑ. Να ξαναφέρουμε στην επιφάνεια όλα τα προτάγματα και τις πρακτικές της χειραφετητικής ψυχιατρικής των προηγούμενων δεκαετιών σε όλη την Ευρώπη (και στην Ελλάδα), που ανέδειξαν όχι μόνο τον απανθρωποποιητικό και αντιθεραπευτικό χαρακτήρα των πρακτικών της κυρίαρχης ψυχιατρικής, αλλά και απέδειξαν, συγκεκριμένα και πρακτικά, ότι μπορεί να υπάρξει Ψυχική Υγεία με «ανοιχτές πόρτες», χωρίς καθηλώσεις, απομονώσεις και κάμερες, χωρίς εγκλεισμό, ότι η επικινδυνότητα είναι κοινωνική κατασκευή (πολλές φορές την παράγουν οι ψυχίατροι με τις πρακτικές τους) και ότι μόνο μέσα από το ξεπέρασμα αυτών των πρακτικών, και ενάντια σ΄ αυτές, μπορεί η ψυχιατρική ν΄ αρχίσει να γίνεται θεραπευτική.
Πρέπει άμεσα να υπάρξει κινηματική αντίδραση.
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
http://psyspirosi.blogspot.gr/2015/08/blog-post_17.html
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015
Οι... ζανάξιοι της Σαμοθράκης
από εφημερίδα των συντακτών
Η θέα στο νησί των Καβείρων είναι από μόνη της αγχολυτική, αν φυσικά το επιτρέψουν οι αδαείς αστυνομικοί.
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη Σαμοθράκη, να εύχεσαι να μη σε σταματήσουν στο λιμάνι αστυνομικοί με πολιτικά μόνο και μόνο επειδή δεν τους αρέσει η εμφάνισή σου.
Αν είσαι ένας από τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων, ακολουθείς ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες σε κοινωνικό ιατρείο κι έχεις μαζί τα φάρμακά σου, κινδυνεύεις να συλληφθείς, να περάσεις τη νύχτα στο κρατητήριο, επειδή έτσι αποφάσισαν οι λιμενικοί του νησιού, να σε μεταφέρουν σιδηροδέσμιο με πλοίο στην Αλεξανδρούπολη, στον εισαγγελέα, υποχρεώνοντάς σε μάλιστα να πληρώσεις και το εισιτήριο, τέλος να καταδικαστείς σε δύο μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, για ένα κουτί αγχολυτικά χάπια.
Αυτό το πρωτοφανές περιστατικό αστυνομικής και δικαστικής αυθαιρεσίας συνέβη στον 29χρονο Α.Κ. (τα πλήρη στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας) το περασμένο Σάββατο, όπως καταγγέλλει ο ίδιος στην «Εφ.Συν.».
Τι κι αν ο γιατρός που τον παρακολουθεί στο Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων, ο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, πρώην διευθυντής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος του ΨΝΑ, επικοινώνησε με τους λιμενικούς, εξηγώντας ότι ο ίδιος του ανανέωσε το φάρμακο, στο πλαίσιο αγωγής που ακολουθεί ο Α.Κ για προβλήματα άγχους και κατάθλιψης;
Οι συνταγές
Τι κι αν ο Α.Κ. είχε μαζί του δύο συνταγές με παλιότερη ημερομηνία της ίδιας αγωγής;
Τι κι αν δεν ήταν δυνατόν να έχει τη συνταγή με την κόκκινη γραμμή - την οποία την καταθέτεις στο φαρμακείο όταν αγοράζεις το συγκεκριμένο φάρμακο;
Τι κι αν ακόμα και η νομοθεσία, όπως επικαιροποιήθηκε το 2013, προβλέπει ότι δεν τιμωρούνται όσοι συλλαμβάνονται ακόμα και με μικροποσότητες ναρκωτικών για προσωπική χρήση, πόσο μάλλον με ένα από τα πιο διαδεδομένα φάρμακα για άγχος και κατάθλιψη, όπως το Zanax;
Η θέα στο νησί των Καβείρων είναι από μόνη της αγχολυτική, αν φυσικά το επιτρέψουν οι αδαείς αστυνομικοί.
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη Σαμοθράκη, να εύχεσαι να μη σε σταματήσουν στο λιμάνι αστυνομικοί με πολιτικά μόνο και μόνο επειδή δεν τους αρέσει η εμφάνισή σου.
Αν είσαι ένας από τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων, ακολουθείς ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες σε κοινωνικό ιατρείο κι έχεις μαζί τα φάρμακά σου, κινδυνεύεις να συλληφθείς, να περάσεις τη νύχτα στο κρατητήριο, επειδή έτσι αποφάσισαν οι λιμενικοί του νησιού, να σε μεταφέρουν σιδηροδέσμιο με πλοίο στην Αλεξανδρούπολη, στον εισαγγελέα, υποχρεώνοντάς σε μάλιστα να πληρώσεις και το εισιτήριο, τέλος να καταδικαστείς σε δύο μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή, για ένα κουτί αγχολυτικά χάπια.
Αυτό το πρωτοφανές περιστατικό αστυνομικής και δικαστικής αυθαιρεσίας συνέβη στον 29χρονο Α.Κ. (τα πλήρη στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας) το περασμένο Σάββατο, όπως καταγγέλλει ο ίδιος στην «Εφ.Συν.».
Τι κι αν ο γιατρός που τον παρακολουθεί στο Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων, ο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, πρώην διευθυντής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος του ΨΝΑ, επικοινώνησε με τους λιμενικούς, εξηγώντας ότι ο ίδιος του ανανέωσε το φάρμακο, στο πλαίσιο αγωγής που ακολουθεί ο Α.Κ για προβλήματα άγχους και κατάθλιψης;
Οι συνταγές
Τι κι αν ο Α.Κ. είχε μαζί του δύο συνταγές με παλιότερη ημερομηνία της ίδιας αγωγής;
Τι κι αν δεν ήταν δυνατόν να έχει τη συνταγή με την κόκκινη γραμμή - την οποία την καταθέτεις στο φαρμακείο όταν αγοράζεις το συγκεκριμένο φάρμακο;
Τι κι αν ακόμα και η νομοθεσία, όπως επικαιροποιήθηκε το 2013, προβλέπει ότι δεν τιμωρούνται όσοι συλλαμβάνονται ακόμα και με μικροποσότητες ναρκωτικών για προσωπική χρήση, πόσο μάλλον με ένα από τα πιο διαδεδομένα φάρμακα για άγχος και κατάθλιψη, όπως το Zanax;
«Πρόκειται για πρωτοφανείς πρακτικές των διωκτικών και δικαστικών σωμάτων, τα οποία, το λιγότερο που κάνουν, είναι να ευτελίζουν πλήρως την άσκηση της Δικαιοσύνης, λειτουργώντας μ’ έναν άκρως πρωτόγονο και αδαή τρόπο, επεκτείνοντας τη λειτουργία του κοινωνικού ελέγχου ακόμα και στα συνταγογραφούμενα φάρμακα.
»Οι αρμόδιοι υπουργοί, πέρα από το να διαχειρίζονται απλώς την κατάσταση που παρέλαβαν, σκοπεύουν να πράξουν κάτι επί του προκειμένου; Ούτε το αγχολυτικό μας από εδώ και πέρα;» σχολιάζει ο γιατρός Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου στην «Εφ.Συν.», τονίζοντας ότι είναι η πρώτη φορά που συλλαμβάνεται ασθενής για ένα κουτί Ζanax. «Φαντάσου τη θεία σου που παίρνει αγχολυτικά, να μην μπορεί να βγει από το σπίτι μήπως τη συλλάβει η αστυνομία. Είναι εντελώς τρελό και δεν έχει ξαναγίνει ποτέ».
Τα καψώνια
«Ενιωσα σαν κάποιος που έχει σπάσει το πόδι του να κατηγορείται επειδή έχει πατερίτσες», λέει ο Α.Κ., περιγράφοντας την απίστευτη περιπέτειά του: Σεξιστική και ρατσιστική συμπεριφορά από τους αστυνομικούς, ειρωνικά σχόλια ακόμα και για τα ρούχα στη βαλίτσα του επειδή δεν τους φάνηκαν αρκετά ανδροπρεπή, καψώνια στο πλοίο όπου του αρνήθηκαν ακόμα και να πάει στην τουαλέτα και τον είχαν δεμένο με χειροπέδες με άλλον ένα νεαρό, που συνέλαβαν για μικροποσότητα κάνναβης, απαξιωτική και ταπεινωτική αντιμετώπιση από τη Δικαιοσύνη, λες κι ένας άνεργος που πάει για λίγες μέρες διακοπές είναι εξ ορισμού ύποπτος και κρίνεται με ευκολία ένοχος, χωρίς να έχει διαπράξει αδίκημα.
«Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι. Δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους», λέει ένα σαρκαστικό σύνθημα, που δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση επιβεβαιώνεται.
Κυριακή 9 Αυγούστου 2015
Μοναδικά έργα τέχνης από άτομα με σχιζοφρένεια
από lamiareport
Τα ακόλουθα έργα δημιουργήθηκαν από άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια. Μπορεί μερικά από αυτά να σας σοκάρουν στην όψη, αλλά για τους δημιουργούς τους τα έργα αυτά τους βοηθούν να εξωτερικεύσουν και να απεικονίσουν τα όσα συμβαίνουν μέσα στο μυαλό τους.
Η σχιζοφρένεια είναι μια έντονη ψυχική διαταραχή της οποίας τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν σχεδόν τα πάντα, από μια μη φυσιολογική κοινωνική συμπεριφορά, μέχρι το να ακούει ο ασθενής φωνές και να μην μπορεί να διαχωρίσει την πραγματικότητα από την φαντασία.
Συχνά, δε, η σχιζοφρένεια συνοδεύει άλλες, λιγότερο σοβαρές ψυχικές παθήσεις, όπως η κατάθλιψη και το άγχος. Περιττό να πούμε ότι, το άθροισμα αυτών των διαταραχών είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Το 50% των ατόμων που διαγιγνώσκονται με σχιζοφρένεια καταλήγουν σε κατάχρηση ουσιών, ως μέσο για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.
Αλλά υπάρχουν κάποιοι που στρέφονται σε κάτι πολύ λιγότερο επιβλαβές και ταυτόχρονα απελευθερωτικό και εποικοδομητικό για την αντιμετώπιση της κατάστασής τους: την τέχνη.
Τα ακόλουθα έργα δημιουργήθηκαν από άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια. Μπορεί μερικά από αυτά να σας σοκάρουν στην όψη, αλλά για τους δημιουργούς τους τα έργα αυτά τους βοηθούν να εξωτερικεύσουν και να απεικονίσουν τα όσα συμβαίνουν μέσα στο μυαλό τους. Αυτό από μόνο του κάνει την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητάς τους λίγο πιο υποφερτή για εκείνους.
1. "Electricity Makes You Float" από την Karen Blair, μια γυναίκα που ζει με σχιζοφρένεια
2. Προσέξτε την ποικιλία των διαθέσεων στα πλάσματα που ξεπηδούν μέσα από το κεφάλι αυτού του ανθρώπου, αντιπροσωπευτικό σύγχυσης που επιφέρει η σχιζοφρένεια μερικές φορές.
3. Αυτό το έργο έγινε από άγνωστο σχιζοφρενικό καλλιτέχνη που προσπαθεί να συλλάβει τον αφηρημένο εφιάλτη των σκέψεών του.
4. Αυτό μοιάζει όντως με εφιάλτη
5. Αυτό το απίστευτα περίπλοκο σχέδιο έγινε από τον Edmund Monsiel, έναν καλλιτέχνη στις αρχές του 1900, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν σχιζοφρενής.
6. Αυτό το έργο βρέθηκε σε ένα παλιό άσυλο. Ο δημιουργός του ήταν ένας παρανοϊκός σχιζοφρενής.
7. Μια σοκαριστική απεικόνιση της θλίψης από τον καλλιτέχνη Erik Baumann
8. Το 1950, ο Charles Steffen άρχισε με εμμονικό τρόπο να ζωγραφίζει διάφορα, όπως αυτό σε ένα χαρτί περιτυλίγματος, όσο βρισκόταν σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Η εμμονή του με το μετασχηματισμό είναι πολύ σαφής.
9. Αυτός ο καλλιτέχνης πάσχει από μια σπάνια περίπτωση παρανοϊκής σχιζοφρένειας που τον αναγκάζει να έχει οπτικές ψευδαισθήσεις. Μία από αυτές είναι μια φιγούρα που ονομάζεται “Wither” και βλέπετε εδώ.
10. Ανατριχιαστικός και ταυτόχρονα μοναδικός ο τρόπος που ο σχιζοφρενής καλλιτέχνης αποτύπωσε το τρόπο σκέψης του
11. Αυτό το έργο έχει τίτλο “Motifs of Mania” και απεικονίζει τη σχιζοφρένεια ως σκιώδη απειλή.
12. Η Karen May Sorensen άρχισε πρόσφατα να υπερβαίνει τα όρια της της "τρέλας", δημοσιεύοντας σχέδια και ζωγραφιές στο blog της, ενώ ήταν υπό την επήρεια διαφόρων φαρμάκων που πρέπει να παίρνει για την περίπτωσή της.
13. Μια σειρά από έργα ζωγραφικής με απεικόνιση γατών του Louis Wain από τις αρχές του 1900. Συλλαμβάνουν μια αργή πρόοδο σε διάφορα επίπεδα της σχιζοφρένειάς του.
14. Προσέξτε το πλάσμα με δύο κεφάλια, μια εικόνα που επιλέγουν πολλοί καλλιτέχνες με σχιζοφρένεια
15. Αυτό το κομμάτι αποτυπώνει τις ακουστικές ψευδαισθήσεις που σχετίζονται με την ασθένεια.
16. Ο καλλιτέχνης νιώθει εγκλωβισμένος από την ασθένειά του.
17. Ο Johfra Draak δημιούργησε αυτό το έργο το 1967, απεικονίζοντας μια σχιζοφρενική Κόλαση του Δάντη.
Ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε πώς είναι μέσα στο μυαλό κάποιου που πάσχει από σχιζοφρένεια. Το πιο κοντινό πράγμα που μπορεί ποτέ να έχουμε είναι έργα τέχνης όπως αυτά. Μεγάλο μέρος αυτής της τέχνης μπορεί να φαίνεται τρομακτικό και αρνητικό, αλλά η αποτύπωση των ανησυχιών κάθε ασθενή στο χαρτί είναι ένα θετικό βήμα ίασης και ηρεμίας για αυτούς τους καλλιτέχνες.
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015
Ψυχιατρική Καταστολή Στην ΕΣΣΔ Και Το Σύνδρομο Της Δραχμής
από Γελωτοποιός
Ο Άρθουρ Καίσλερ ήταν ο πρώτος που παρατήρησε ότι στην απογραφή πληθυσμού της ΕΣΣΔ, το 1939, υπήρχε ένα «έλλειμμα» 15 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το 1956 ο νέος Γενικός Γραμματέας Χρουστσόφ, αφού επέρριψε στον «πατερούλη» Στάλιν (αποκλειστικά) την ευθύνη για κάθε κακό, έκλεισε τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας που τελούσαν υπό τη διεύθυνση του GULAG. 5 εκατομμύρια άνθρωποι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Όμως ούτε εκείνος ούτε ο Μπρέζνιεφ ούτε καν ο Γκορμπατσόφ άγγιξαν τα Ειδικά Ψυχιατρικά Νοσοκομεία.
~~
Από το 1921 (επί Λένιν) το Ινστιτούτο Σέρμπσκι ήταν το κέντρο σχεδιασμού και εφαρμογής της «πολιτικής ψυχιατρικής».
Αυτό θα αναπτύξει το δίκτυο των Ειδικών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων για πολιτικούς κρατούμενους.
Από το 1954 αυτά εποπτεύονταν άμεσα από την KGB.
Οι ψυχίατροι που επένδυαν με επιστημονισμό την ανάγκη εξόντωσης των αντιφρονούντων επινόησαν νέες ψυχικές ασθένειες όπως «ψευδαισθήσεις της κοινωνικής αλλαγής», «νωθρή σχιζοφρένεια», «μεταρρυθμιστική παράνοια».
Ο κορυφαίος θεωρητικός του Ινστιτούτου Σέρμπσκι περιγράφει την «νωθρή σχιζοφρένεια» ως εξής:
«Η νωθρή σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από ορισμένα συμπτώματα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται: Κλινική εικόνα φυσιολογικού ατόμου, τάσεις διαμαρτυρίας για τις εργασιακές συνθήκες, απασχόληση με μεταρρυθμιστικές ιδέες και μεγαλοποίηση της εθελοντικής συμμετοχής στην εθελοντική δουλειά του Σαββάτου ή στις εθελοντικές πολιτικές συναντήσεις.
Το άτομο θεωρείται ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας κι έχει μειωμένη αντίληψη της αυτοσυντήρησης, αν δεν δείχνει να συνειδητοποιεί επαρκώς την επισφαλή θέση του κι αν εναντιώνεται στις αρχές.»
Με πιο απλά λόγια: Η πολιτική διαφωνία ταυτίζεται με την ψυχική ασθένεια.
Οι αντιφρονούντες δεν είναι εγκληματίες (δεν υπάρχουν πλέον GULAG), είναι ψυχασθενείς, οπότε ο εγκλεισμός, τα ψυχοφάρμακα, τα ηλεκτροσόκ, θα τους βοηθήσουν να θεραπευτούν (και να αποδεχτούν το Κόμμα).
~~{}~~
Ο καθηγητής D. Lunts επεκτείνει την ψυχιατρική καταστολή σε «κάθε παράνομη πράξη»:
«Κάθε παράνομη πράξη απαιτεί μια ψυχιατρική διάγνωση, γιατί στις συνθήκες του σοσιαλισμού δεν υφίστανται κοινωνικά αίτια για ποινικές πράξεις, ενώ στον καπιταλισμό η εγκληματική δραστηριότητα πηγάζει απ” την κοινωνική δυσαρμονία που τον χαρακτηρίζει.»
Στον Μπολσεβικισμό δεν υπάρχουν εγκληματίες, γιατί η κοινωνία λειτουργεί τέλεια, υπάρχουν μόνο ψυχασθενείς, παρεκκλίνοντες, που δεν μπορούν να αντιληφθούν την τελειότητα του Μηχανισμού.
Έτσι οι ψυχίατροι της Ειδικής Επιτροπής του Ινστιτούτου Σέρμπσκι αποφαίνονται:
Για την ποιήτρια N. Gorbanevskaya που συνελήφθη μαζί με το μωρό της στην Κόκκινη Πλατεία (28.8.1967) επειδή συμμετείχε σε σιωπηλή διαμαρτυρία: «Η άποψη πως η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία ήταν επιθετική πράξη αποτελεί σαφή ένδειξη για την ψυχική ασθένεια και τη διαταραγμένη ψυχικής κατάστασης της κατηγορούμενης».
Για τον Viktor Fainberg: «Η έκφραση ιδεών κοινωνικής μεταρρύθμισης και η πίστη σ” αυτές, παράλληλα με μια φαινομενικά φυσιολογική συμπεριφορά και καλώς διατηρημένη μνήμη, συνιστούν ψυχικές αλλοιώσεις και παθολογικές διαταραχές των ψυχικών λειτουργιών του ατόμου και επιβάλλουν την αναγκαστική θεραπεία του σε ειδική ψυχιατρική κλινική.»
Για τον στρατηγό P. Grigorenko: «Επειδή οι παρανοϊκές μεταρρυθμιστικές ιδέες του εξετασθέντος έχουν σταθερό χαρακτήρα και καθορίζουν τη συμπεριφορά του, επιβάλλεται η αναγκαστική θεραπεία του σε Ε.Ψ.Κ.»
~~{}~~
Πιθανότατα το καλύτερο παράδειγμα της ψυχιατρικής καταστολής αποτελεί η «πραγματογνωμοσύνη» για ένα άτομο που ήθελε να θέσει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος βουλευτής (εκτός Κουμουνιστικού Κόμματος):
«Η μεταρρυθμιστική παράνοια εμφανίζεται στην ώριμη ηλικία, ανάμεσα στα 40 και στα 50, σε άτομα που έχουν ως προδιάθεση ασθενικά χαρακτηριστικά. Οι παρανοϊκοί είναι επικεντρωμένοι στον εαυτό τους και κριτικοί απέναντι στο περιβάλλον τους, αλλά στερούνται αυτοκριτικής διάθεσης.
Επιδιώκουν να προπαγανδίσουν τις απόψεις τους όχι μόνο με λόγια, αλλά επίσης και με τη μέθοδο της δημοσίευσης, με ογκώδη βιβλία (με έξοδα του συγγραφέα) ή με μεγάλα γράμματα προς τις αρχές και στον αρχηγό του κράτους.
Οι διανοητικές ικανότητες του ασθενή είναι υψηλότερες απ” τον μέσο όρο (IQ 124). Τα παραληρήματα του ασθενή αποτελούν ένα συνεκτικό σύστημα πραγματικών δυνατοτήτων. Το γεγονός ότι τον ανακαλύψαμε γρήγορα οδήγησε στην αποφυγή πολύ σοβαρών πολιτικών ζημιών.»
~~{}~~
Η ψυχιατρική καταστολή δεν είναι αποκλειστικότητα του Μπολσεβικισμού. Όμως τα Ολοκληρωτικά καθεστώτα προβαίνουν σε τέτοιες τακτικές λιγότερο διακριτικά από τα κατ” επίφαση δημοκρατικά.
Την ίδια εποχή, το 1955, η CIA ξεκίνησε το πρόγραμμα MKUltra, σε Καναδικό έδαφος, με επικεφαλής τον δρ Κάμερον («Τα αποτρόπαια πειράματα του Κάμερον και το Δόγμα του Σοκ» http://sanejoker.info/2014/10/dr-cameron-and-kubark.html)
~~{}~~
Όσοι καταφέρονταν ενάντια στον Σταλινισμό (Καίσλερ, Όργουελ, Ζιντ, Καμύ, Καστοριάδης κ.α) χαρακτηρίζονται άμεσα αντικομμουνιστές.
Παρόμοιες κατηγορίες είναι εκείνες του αντιαμερικανισμού, του ανθέλληνα, του αντισημιτιστή (ακόμα κι αν πρόκειται για Εβραίους όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Φίλιπ Ροθ).
Είναι ταξινόμηση άνευ νοήματος που καταρρίπτει εξ” αρχής όλα τα επιχειρήματα των «αντί». Κάτι που τα δόγματα αναγκάζονται να κάνουν για να προστατευτούν από τη διαφωνία.
Καθώς το δόγμα της ΤΙΝΑ, του Κρατικοδίαιτου Παγκόσμιου Καπιταλισμού ισχυροποιείται και αποκτά ιδιότητες Ολοκληρωτικού Συστήματος, σίγουρα δεν θ” αργήσουν να εφευρεθούν νέες ψυχώσεις, σύνδρομα και παράνοιες, οι οποίες θα οδηγούν τα υποκείμενα στον εγκλεισμό.
Όποιος αρνείται την ΤΙΝΑ θα ταξινομείται ως αντικοινωνικός, απροσάρμοστος, επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους. Και σίγουρα θα βρεθούν πολλοί ψυχίατροι να επανδρώσουν μια τέτοια κρατική υπηρεσία.
~~
Τις προάλλες κάποιος ψυχίατρος διέγνωσε τον Βαρουφάκη με «σύνδρομο ύβρεως». Δεν έχει καμία σημασία τι είναι αυτό το σύνδρομο, ποιος είναι ο ψυχίατρος και ποιος ο «ψυχασθενής».
Ή μήπως έχει; Ο Βαρουφάκης είναι μέρος του εξουσιαστικού Μηχανισμού, ακόμα κι όταν εμφανίζεται ως αντιφρονούντας (τρόπος του λέγειν). Γι” αυτό και προστατεύεται.
Δεν θα συμβεί το ίδιο με τους «μικρούς». Άνεργοι και άστεγοι, φτωχοί, νεόπτωχοι και ανασφάλιστοι, μετανάστες και πρόσφυγες, όλοι θα ταξινομηθούν ανάλογα με το τι προσφέρουν στην ΤΙΝΑ.
Όσοι εκφράζονται ενάντια σ” αυτήν προβάλλονταν μέχρι τώρα ως γραφικοί. Πλέον χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι (το λόμπι της δραχμής). Σύντομα μπορεί να διαγνωστούν με το Σύνδρομο της Δραχμής.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αυτό το κείμενο γράφτηκε με τη συνδρομή του βιβλίου του Κλεάνθη Γρίβα «Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική», εκδόσεις Ιανός.
Ο Άρθουρ Καίσλερ ήταν ο πρώτος που παρατήρησε ότι στην απογραφή πληθυσμού της ΕΣΣΔ, το 1939, υπήρχε ένα «έλλειμμα» 15 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το 1956 ο νέος Γενικός Γραμματέας Χρουστσόφ, αφού επέρριψε στον «πατερούλη» Στάλιν (αποκλειστικά) την ευθύνη για κάθε κακό, έκλεισε τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας που τελούσαν υπό τη διεύθυνση του GULAG. 5 εκατομμύρια άνθρωποι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Όμως ούτε εκείνος ούτε ο Μπρέζνιεφ ούτε καν ο Γκορμπατσόφ άγγιξαν τα Ειδικά Ψυχιατρικά Νοσοκομεία.
~~
Από το 1921 (επί Λένιν) το Ινστιτούτο Σέρμπσκι ήταν το κέντρο σχεδιασμού και εφαρμογής της «πολιτικής ψυχιατρικής».
Αυτό θα αναπτύξει το δίκτυο των Ειδικών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων για πολιτικούς κρατούμενους.
Από το 1954 αυτά εποπτεύονταν άμεσα από την KGB.
Οι ψυχίατροι που επένδυαν με επιστημονισμό την ανάγκη εξόντωσης των αντιφρονούντων επινόησαν νέες ψυχικές ασθένειες όπως «ψευδαισθήσεις της κοινωνικής αλλαγής», «νωθρή σχιζοφρένεια», «μεταρρυθμιστική παράνοια».
Ο κορυφαίος θεωρητικός του Ινστιτούτου Σέρμπσκι περιγράφει την «νωθρή σχιζοφρένεια» ως εξής:
«Η νωθρή σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από ορισμένα συμπτώματα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται: Κλινική εικόνα φυσιολογικού ατόμου, τάσεις διαμαρτυρίας για τις εργασιακές συνθήκες, απασχόληση με μεταρρυθμιστικές ιδέες και μεγαλοποίηση της εθελοντικής συμμετοχής στην εθελοντική δουλειά του Σαββάτου ή στις εθελοντικές πολιτικές συναντήσεις.
Το άτομο θεωρείται ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας κι έχει μειωμένη αντίληψη της αυτοσυντήρησης, αν δεν δείχνει να συνειδητοποιεί επαρκώς την επισφαλή θέση του κι αν εναντιώνεται στις αρχές.»
Με πιο απλά λόγια: Η πολιτική διαφωνία ταυτίζεται με την ψυχική ασθένεια.
Οι αντιφρονούντες δεν είναι εγκληματίες (δεν υπάρχουν πλέον GULAG), είναι ψυχασθενείς, οπότε ο εγκλεισμός, τα ψυχοφάρμακα, τα ηλεκτροσόκ, θα τους βοηθήσουν να θεραπευτούν (και να αποδεχτούν το Κόμμα).
~~{}~~
Ο καθηγητής D. Lunts επεκτείνει την ψυχιατρική καταστολή σε «κάθε παράνομη πράξη»:
«Κάθε παράνομη πράξη απαιτεί μια ψυχιατρική διάγνωση, γιατί στις συνθήκες του σοσιαλισμού δεν υφίστανται κοινωνικά αίτια για ποινικές πράξεις, ενώ στον καπιταλισμό η εγκληματική δραστηριότητα πηγάζει απ” την κοινωνική δυσαρμονία που τον χαρακτηρίζει.»
Στον Μπολσεβικισμό δεν υπάρχουν εγκληματίες, γιατί η κοινωνία λειτουργεί τέλεια, υπάρχουν μόνο ψυχασθενείς, παρεκκλίνοντες, που δεν μπορούν να αντιληφθούν την τελειότητα του Μηχανισμού.
Έτσι οι ψυχίατροι της Ειδικής Επιτροπής του Ινστιτούτου Σέρμπσκι αποφαίνονται:
Για την ποιήτρια N. Gorbanevskaya που συνελήφθη μαζί με το μωρό της στην Κόκκινη Πλατεία (28.8.1967) επειδή συμμετείχε σε σιωπηλή διαμαρτυρία: «Η άποψη πως η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία ήταν επιθετική πράξη αποτελεί σαφή ένδειξη για την ψυχική ασθένεια και τη διαταραγμένη ψυχικής κατάστασης της κατηγορούμενης».
Για τον Viktor Fainberg: «Η έκφραση ιδεών κοινωνικής μεταρρύθμισης και η πίστη σ” αυτές, παράλληλα με μια φαινομενικά φυσιολογική συμπεριφορά και καλώς διατηρημένη μνήμη, συνιστούν ψυχικές αλλοιώσεις και παθολογικές διαταραχές των ψυχικών λειτουργιών του ατόμου και επιβάλλουν την αναγκαστική θεραπεία του σε ειδική ψυχιατρική κλινική.»
Για τον στρατηγό P. Grigorenko: «Επειδή οι παρανοϊκές μεταρρυθμιστικές ιδέες του εξετασθέντος έχουν σταθερό χαρακτήρα και καθορίζουν τη συμπεριφορά του, επιβάλλεται η αναγκαστική θεραπεία του σε Ε.Ψ.Κ.»
~~{}~~
Πιθανότατα το καλύτερο παράδειγμα της ψυχιατρικής καταστολής αποτελεί η «πραγματογνωμοσύνη» για ένα άτομο που ήθελε να θέσει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος βουλευτής (εκτός Κουμουνιστικού Κόμματος):
«Η μεταρρυθμιστική παράνοια εμφανίζεται στην ώριμη ηλικία, ανάμεσα στα 40 και στα 50, σε άτομα που έχουν ως προδιάθεση ασθενικά χαρακτηριστικά. Οι παρανοϊκοί είναι επικεντρωμένοι στον εαυτό τους και κριτικοί απέναντι στο περιβάλλον τους, αλλά στερούνται αυτοκριτικής διάθεσης.
Επιδιώκουν να προπαγανδίσουν τις απόψεις τους όχι μόνο με λόγια, αλλά επίσης και με τη μέθοδο της δημοσίευσης, με ογκώδη βιβλία (με έξοδα του συγγραφέα) ή με μεγάλα γράμματα προς τις αρχές και στον αρχηγό του κράτους.
Οι διανοητικές ικανότητες του ασθενή είναι υψηλότερες απ” τον μέσο όρο (IQ 124). Τα παραληρήματα του ασθενή αποτελούν ένα συνεκτικό σύστημα πραγματικών δυνατοτήτων. Το γεγονός ότι τον ανακαλύψαμε γρήγορα οδήγησε στην αποφυγή πολύ σοβαρών πολιτικών ζημιών.»
~~{}~~
Η ψυχιατρική καταστολή δεν είναι αποκλειστικότητα του Μπολσεβικισμού. Όμως τα Ολοκληρωτικά καθεστώτα προβαίνουν σε τέτοιες τακτικές λιγότερο διακριτικά από τα κατ” επίφαση δημοκρατικά.
Την ίδια εποχή, το 1955, η CIA ξεκίνησε το πρόγραμμα MKUltra, σε Καναδικό έδαφος, με επικεφαλής τον δρ Κάμερον («Τα αποτρόπαια πειράματα του Κάμερον και το Δόγμα του Σοκ» http://sanejoker.info/2014/10/dr-cameron-and-kubark.html)
~~{}~~
Όσοι καταφέρονταν ενάντια στον Σταλινισμό (Καίσλερ, Όργουελ, Ζιντ, Καμύ, Καστοριάδης κ.α) χαρακτηρίζονται άμεσα αντικομμουνιστές.
Παρόμοιες κατηγορίες είναι εκείνες του αντιαμερικανισμού, του ανθέλληνα, του αντισημιτιστή (ακόμα κι αν πρόκειται για Εβραίους όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Φίλιπ Ροθ).
Είναι ταξινόμηση άνευ νοήματος που καταρρίπτει εξ” αρχής όλα τα επιχειρήματα των «αντί». Κάτι που τα δόγματα αναγκάζονται να κάνουν για να προστατευτούν από τη διαφωνία.
Καθώς το δόγμα της ΤΙΝΑ, του Κρατικοδίαιτου Παγκόσμιου Καπιταλισμού ισχυροποιείται και αποκτά ιδιότητες Ολοκληρωτικού Συστήματος, σίγουρα δεν θ” αργήσουν να εφευρεθούν νέες ψυχώσεις, σύνδρομα και παράνοιες, οι οποίες θα οδηγούν τα υποκείμενα στον εγκλεισμό.
Όποιος αρνείται την ΤΙΝΑ θα ταξινομείται ως αντικοινωνικός, απροσάρμοστος, επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους. Και σίγουρα θα βρεθούν πολλοί ψυχίατροι να επανδρώσουν μια τέτοια κρατική υπηρεσία.
~~
Τις προάλλες κάποιος ψυχίατρος διέγνωσε τον Βαρουφάκη με «σύνδρομο ύβρεως». Δεν έχει καμία σημασία τι είναι αυτό το σύνδρομο, ποιος είναι ο ψυχίατρος και ποιος ο «ψυχασθενής».
Ή μήπως έχει; Ο Βαρουφάκης είναι μέρος του εξουσιαστικού Μηχανισμού, ακόμα κι όταν εμφανίζεται ως αντιφρονούντας (τρόπος του λέγειν). Γι” αυτό και προστατεύεται.
Δεν θα συμβεί το ίδιο με τους «μικρούς». Άνεργοι και άστεγοι, φτωχοί, νεόπτωχοι και ανασφάλιστοι, μετανάστες και πρόσφυγες, όλοι θα ταξινομηθούν ανάλογα με το τι προσφέρουν στην ΤΙΝΑ.
Όσοι εκφράζονται ενάντια σ” αυτήν προβάλλονταν μέχρι τώρα ως γραφικοί. Πλέον χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι (το λόμπι της δραχμής). Σύντομα μπορεί να διαγνωστούν με το Σύνδρομο της Δραχμής.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αυτό το κείμενο γράφτηκε με τη συνδρομή του βιβλίου του Κλεάνθη Γρίβα «Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική», εκδόσεις Ιανός.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)