Η σημερινή εκπομπή Mylife για το άγχος
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015
Η γυναικεία κατάθλιψη και πώς επηρεάζει τον άνδρα
από boro.gr
Η γυναικεία κατάθλιψη και η επιρροή μέσα στην σχέση
Η κατάθλιψη διαβρώνει τις σχέσεις. Ένα άτομο με κατάθλιψη μπορεί να γίνει εσωστρεφές, αδρανές ή εχθρικό - και κατά κάποιον τρόπο να «οπισθοχωρήσει» σε ότι αφορά τη ζωή του, αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος η κατάθλιψη να απομονώνει τον ένα σύντροφο από τον άλλο, αφού, μεταξύ άλλων, απωθεί την ικανότητα της αντίληψης, της σκέψης και των συναισθημάτων των άλλων.
Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος, Νίκος Βαμβακάρης.
Επίσης παρεμποδίζει αυτό που οι ειδικοί ψυχικής υγείας αποκαλούν «ενσυναισθητική ακρίβεια», δηλαδή την κατανόηση των σκέψεων, των συναισθημάτων και των προθέσεων του άλλου-κάτι που μπορεί με τη σειρά του να εντείνει την αποξένωση, την κατάθλιψη, και τον φαύλο κύκλο μέσα στον οποίο αλληλοτροφοδοτούνται.
Τρεις Ισραηλινοί ερευνητές, οι Reuma Gadassi, Nilly Mor από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και ο Eshkor Rafaeli από το Πανεπιστήμιο Bar-Ilan, επιδίωξαν να κατανοήσουν καλύτερα αυτές τις δυναμικές στις σχέσεις, ιδιαίτερα τον ρόλο των δύο φύλων.
Η σχετική μελέτη που θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του περιοδικού της Ένωσης Ψυχολογικής Επιστήμης «Psychological Science», αποκάλυψε μία αναπάντεχη δυναμική που οι ερευνητές αποκάλεσαν «αποτέλεσμα της συμβίωσης των συντρόφων».
Η κατάθλιψη λοιπόν στις γυναίκες επηρεάζει σημαντικά ποιοτικά χαρακτηριστικά τους, αντίστοιχα όμως επηρεάζει και ποιοτικά χαρακτηριστικά των συντρόφων τους… και στις δύο περιπτώσεις, αρνητικά. Ας δούμε όμως πως οι ερευνητές κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα.
Στη μελέτη συμμετείχαν πενήντα ετερόφυλα ζευγάρια, κάποια παντρεμένα και κάποια που συμβίωναν, κατά μέσο όρο περίπου επί πέντε χρόνια. Αρχικά μέσω ενός ερωτηματολογίου έγινε αξιολόγηση των επιπέδων της κατάθλιψης τους και στη συνέχεια οι διαπροσωπικές αντιλήψεις τους εξετάστηκαν τόσο στο εργαστήριο όσο και στην καθημερινή ζωή. Στο εργαστήριο τα ζευγάρια βιντεοσκοπήθηκαν κατά τη διάρκεια 12λεπτης συνομιλίας, στην οποία ο ένας ζητούσε τη βοήθεια του άλλου. Στη μέση της συνομιλίας οι ρόλοι τους αντιστράφηκαν, αυτός που ζητούσε τη βοήθεια έγινε αυτός που την παρείχε.
Στη συνέχεια τα άτομα αυτά παρακολούθησαν τις ταινίες και έγραψαν για τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, όπως και για τους συντρόφους τους. Οι εκθέσεις αυτές αξιολογήθηκαν για τις ομοιότητες και τις διαφορές των αντιλήψεων του κάθε ατόμου, όπως και για την αυτοπεριγραφή του άλλου.
Στο δεύτερο μέρος της μελέτης, οι συμμετέχοντες κρατούσαν καθημερινά ημερολόγιο επί 21 ημέρες, βαθμολογώντας τις αρνητικές και θετικές διαθέσεις και τα συναισθήματα σε ότι αφορά τη σχέση, τόσο τη δική τους όσο και του εταίρου τους, σε μια πενταβάθμια κλίμακα. Εν συνεχεία οι καταχωρήσεις αυτές αξιολογήθηκαν επίσης για την «ενσυναισθητική ακρίβεια».
Από τα δύο τεστ, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσο μεγαλύτερη κατάθλιψη είχε η γυναίκα, τόσο μικρότερη ήταν η ορθότητα με την οποία αντιλαμβάνονταν τα αισθήματα του συντρόφου της. Στο κομμάτι της καθημερινής ζωής αποκαλύφθηκε η ιδιαιτερότητα της επίδρασης της κατάθλιψης στα αρνητικά σε σχέση με τα αντίστοιχα θετικά συναισθήματα. Η κατάθλιψη των ανδρών δεν επηρέασε την «ενσυναισθητική ακρίβειά» τους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι κακή τους διάθεση, δεν θα έχει αντίκτυπο στη σχέση τους, απλώς όπως αναφέρουν οι ερευνητές, θα έχει ένα «διαφορετικό αντίκτυπο». Πάντως το πιο αναπάντεχο εύρημα προέκυψε από τα ημερήσια ημερολόγια, όταν οι γυναίκες βρίσκονταν σε κατάσταση κατάθλιψης και οι ευαισθησίες αμβλύνονταν, η ικανότητα ενσυναίσθησης των συντρόφων τους μειωνόταν.
Όταν οι γυναίκες έχουν κατάθλιψη, η σχέση υποφέρει περισσότερο και σε τελική ανάλυση η αμοιβαία κατανόηση είναι το θεμέλιο της οικειότητας. Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η μελέτη οδηγεί σε σημαντικά συμπεράσματα και μας διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί η κατάθλιψη αν δεν ληφθεί υπόψη το φύλο. Τα ευρήματα της έρευνας θα πρέπει να τροφοδοτήσουν με πληροφορίες τη θεραπεία για τη κατάθλιψη αφού επισημαίνουν πως δεν αρκεί μόνο η θεραπεία της γυναίκας που βρίσκεται σε κατάθλιψη και ότι η συμμετοχή του συντρόφου στη θεραπεία είναι εξαιρετικά σημαντική.
Η γυναικεία κατάθλιψη και η επιρροή μέσα στην σχέση
Η κατάθλιψη διαβρώνει τις σχέσεις. Ένα άτομο με κατάθλιψη μπορεί να γίνει εσωστρεφές, αδρανές ή εχθρικό - και κατά κάποιον τρόπο να «οπισθοχωρήσει» σε ότι αφορά τη ζωή του, αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος η κατάθλιψη να απομονώνει τον ένα σύντροφο από τον άλλο, αφού, μεταξύ άλλων, απωθεί την ικανότητα της αντίληψης, της σκέψης και των συναισθημάτων των άλλων.
Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος, Νίκος Βαμβακάρης.
Επίσης παρεμποδίζει αυτό που οι ειδικοί ψυχικής υγείας αποκαλούν «ενσυναισθητική ακρίβεια», δηλαδή την κατανόηση των σκέψεων, των συναισθημάτων και των προθέσεων του άλλου-κάτι που μπορεί με τη σειρά του να εντείνει την αποξένωση, την κατάθλιψη, και τον φαύλο κύκλο μέσα στον οποίο αλληλοτροφοδοτούνται.
Τρεις Ισραηλινοί ερευνητές, οι Reuma Gadassi, Nilly Mor από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και ο Eshkor Rafaeli από το Πανεπιστήμιο Bar-Ilan, επιδίωξαν να κατανοήσουν καλύτερα αυτές τις δυναμικές στις σχέσεις, ιδιαίτερα τον ρόλο των δύο φύλων.
Η σχετική μελέτη που θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του περιοδικού της Ένωσης Ψυχολογικής Επιστήμης «Psychological Science», αποκάλυψε μία αναπάντεχη δυναμική που οι ερευνητές αποκάλεσαν «αποτέλεσμα της συμβίωσης των συντρόφων».
Η κατάθλιψη λοιπόν στις γυναίκες επηρεάζει σημαντικά ποιοτικά χαρακτηριστικά τους, αντίστοιχα όμως επηρεάζει και ποιοτικά χαρακτηριστικά των συντρόφων τους… και στις δύο περιπτώσεις, αρνητικά. Ας δούμε όμως πως οι ερευνητές κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα.
Στη μελέτη συμμετείχαν πενήντα ετερόφυλα ζευγάρια, κάποια παντρεμένα και κάποια που συμβίωναν, κατά μέσο όρο περίπου επί πέντε χρόνια. Αρχικά μέσω ενός ερωτηματολογίου έγινε αξιολόγηση των επιπέδων της κατάθλιψης τους και στη συνέχεια οι διαπροσωπικές αντιλήψεις τους εξετάστηκαν τόσο στο εργαστήριο όσο και στην καθημερινή ζωή. Στο εργαστήριο τα ζευγάρια βιντεοσκοπήθηκαν κατά τη διάρκεια 12λεπτης συνομιλίας, στην οποία ο ένας ζητούσε τη βοήθεια του άλλου. Στη μέση της συνομιλίας οι ρόλοι τους αντιστράφηκαν, αυτός που ζητούσε τη βοήθεια έγινε αυτός που την παρείχε.
Στη συνέχεια τα άτομα αυτά παρακολούθησαν τις ταινίες και έγραψαν για τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, όπως και για τους συντρόφους τους. Οι εκθέσεις αυτές αξιολογήθηκαν για τις ομοιότητες και τις διαφορές των αντιλήψεων του κάθε ατόμου, όπως και για την αυτοπεριγραφή του άλλου.
Στο δεύτερο μέρος της μελέτης, οι συμμετέχοντες κρατούσαν καθημερινά ημερολόγιο επί 21 ημέρες, βαθμολογώντας τις αρνητικές και θετικές διαθέσεις και τα συναισθήματα σε ότι αφορά τη σχέση, τόσο τη δική τους όσο και του εταίρου τους, σε μια πενταβάθμια κλίμακα. Εν συνεχεία οι καταχωρήσεις αυτές αξιολογήθηκαν επίσης για την «ενσυναισθητική ακρίβεια».
Από τα δύο τεστ, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσο μεγαλύτερη κατάθλιψη είχε η γυναίκα, τόσο μικρότερη ήταν η ορθότητα με την οποία αντιλαμβάνονταν τα αισθήματα του συντρόφου της. Στο κομμάτι της καθημερινής ζωής αποκαλύφθηκε η ιδιαιτερότητα της επίδρασης της κατάθλιψης στα αρνητικά σε σχέση με τα αντίστοιχα θετικά συναισθήματα. Η κατάθλιψη των ανδρών δεν επηρέασε την «ενσυναισθητική ακρίβειά» τους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι κακή τους διάθεση, δεν θα έχει αντίκτυπο στη σχέση τους, απλώς όπως αναφέρουν οι ερευνητές, θα έχει ένα «διαφορετικό αντίκτυπο». Πάντως το πιο αναπάντεχο εύρημα προέκυψε από τα ημερήσια ημερολόγια, όταν οι γυναίκες βρίσκονταν σε κατάσταση κατάθλιψης και οι ευαισθησίες αμβλύνονταν, η ικανότητα ενσυναίσθησης των συντρόφων τους μειωνόταν.
Όταν οι γυναίκες έχουν κατάθλιψη, η σχέση υποφέρει περισσότερο και σε τελική ανάλυση η αμοιβαία κατανόηση είναι το θεμέλιο της οικειότητας. Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η μελέτη οδηγεί σε σημαντικά συμπεράσματα και μας διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί η κατάθλιψη αν δεν ληφθεί υπόψη το φύλο. Τα ευρήματα της έρευνας θα πρέπει να τροφοδοτήσουν με πληροφορίες τη θεραπεία για τη κατάθλιψη αφού επισημαίνουν πως δεν αρκεί μόνο η θεραπεία της γυναίκας που βρίσκεται σε κατάθλιψη και ότι η συμμετοχή του συντρόφου στη θεραπεία είναι εξαιρετικά σημαντική.
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015
Μελίνα Ασλανίδου: Μιλάει για πρώτη φορά για την περίοδο που έπασχε από κατάθλιψη
από getgreekmusic
Η Μελίνα Ασλανίδου μίλησε στο περιοδικό Εγώ, και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην περίοδο της ζωής της, κατά την οποία πέρασε κατάθλιψη.
Συγκεκριμένα δήλωσε:
“Δεν έτρωγα, είχα αδυνατίσει πάρα πολύ. Μου έκανε καλό η κατάθλιψη. Είχα χάσει αρκετά κιλά, ήμουν όπως με ονειρευόμουν θα έλεγα. Πέρα από την πλάκα, η πιο δυνατή εικόνα του μαύρου που έχω στο μυαλό μου είναι πως παρά του ότι είχα κλειστεί στον εαυτό μου, δεν βίωσα την κατάθλιψη ολότελα μόνη μου, είχα δίπλα μου μια εξαιρετικά καλή μου φίλη. Πηγαίναμε καθημερινά σε ένα ποτάμι που βρισκόταν κοντά στο χωριό μου, μόνες μας, ντυμένες στα μαύρα και διαβάζαμε ποιήματα. Κλαίγαμε.”
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015
Όταν η κατάθλιψη χτυπά και τον αθλητισμό
απο sdna
Για εκείνους που επιμένουν πως η κατάθλιψη των αθλητών είναι πρόβλημα πολυτελείας, μάλλον ποτέ δεν αναλογίστηκαν πως μια κακή μέρα μπορεί να αποκτήσει τραγικές διαστάσεις. Ο Δημήτρης Δραγώγιας γράφει στο blog του γιατί ένας στους τρεις αθλητές που τελειώνει την καριέρα του πέφτει σε μελαγχολία…
Για εκείνους που επιμένουν πως η κατάθλιψη των αθλητών είναι πρόβλημα πολυτελείας, μάλλον ποτέ δεν αναλογίστηκαν πως μια κακή μέρα μπορεί να αποκτήσει τραγικές διαστάσεις. Ο Δημήτρης Δραγώγιας γράφει στο blog του γιατί ένας στους τρεις αθλητές που τελειώνει την καριέρα του πέφτει σε μελαγχολία…
Αβραάμ Λίνκολν, Βιρτζίνια Γουλφ, Ευγένιος Ο’ Νιλ, Λέων Τολστόι, Τένεσι Γουίλιαμς, Ισαάκ Νιούτον, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Κάρολος Ντίκενς. Τα ονόματα τους φιγουράρουν στις λαμπρότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας κι όμως κάθε γενιά που μεγαλώνει απολαμβάνοντας τον «Γέρο και τη θάλασσα», ξεφυλλίζοντας την «Άννα Καρένινα» ή ταξιδεύοντας με το «Λεωφορείο ο πόθος» σπάνια γνωρίζει πως οι συνδετικοί τους δεσμοί δεν τελειώνουν στην κοινή ύπαρξή τους στο βιβλίο των μεγάλων προσωπικοτήτων αλλά πηγαίνουν ακόμη πιο πέρα… Εκεί που συναντώνται οι σπουδαίες φυσιογνωμίες που έπασχαν από μια σοβαρή ψυχική ασθένεια και κυρίως από κατάθλιψη.
Η Παγκόσμια Ενωση Ποδοσφαιριστών σε έρευνα που πραγματοποίησε τη διετία 2013-15 σε 11 χώρες και σε παίκτες με μέσο όρο ηλικίας τα 35 έτη, διαπίστωσε πως ένα πολύ μεγάλο μέρος των παικτών, πέφτει σε μελαγχολία και σε αρκετές περιπτώσεις σε βαριά κατάθλιψη, όταν αναγκάζεται εκ των πραγμάτων και λόγω ηλικίας ή σοβαρού τραυματισμού, να αποχωρήσει από τα γήπεδα. Το ποσοστό αυτό ξεπερνάει το 33%, δηλαδή η έρευνα έδειξε ότι πρόκειται για το 1/3 των παλαίμαχων -πλέον- ποδοσφαιριστών. Ανάμεσα στα συμπτώματα που παρατηρούνται στους πρώην ποδοσφαιριστές που αντιμετωπίζουν κατάθλιψη, είναι η απώλεια ύπνου, ο εθισμός στο αλκοόλ και η δημιουργία εντάσεων στο περιβάλλον τους.
Πριν από τέσσερα χρόνια, η Κριστίν Άρμστρονγκ, συνεργάτης της Αμερικανικής Συμμαχίας της Ψυχικής Ασθένειας, σε άρθρο της με τίτλο «Αθλητές και διανοητική υγεία» μίλησε ανοιχτά για ένα θέμα που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού του αθλητισμού, τονίζοντας πως η κατάθλιψη δε θα μπορούσε να κάνει διακρίσεις υπέρ των αθλητών. Κι όμως στα γήπεδα, εκεί που οι πρωταθλητές αποθεώνονται ακριβώς για τις υπερφυσικές τους ικανότητες, η κάθε λογής νοητική ασθένεια κρύβεται επιμελώς. Άλλωστε, όπως λέει η Άρμστρονγκ είναι «στίγμα».
Εκείνη την εποχή η Ουαλία θρηνούσε τον άδοξο χαμό του του Γκάρι Σπιντ, όμως οι νεκρολογίες και το μελάνι για τα κατορθώματα του πρώην άσου της Πρέμιερ Λιγκ που βρισκόταν στο τιμόνι της εθνικής ποδοσφαίρου της πατρίδας, έδωσαν σύντομα τη θέση τους σε μια γενναία αρθρογραφία για τις επιπτώσεις της κατάθλιψης, αυτού του σιωπηλού δολοφόνου που έχει απλώσει τα δίχτυα του στον αθλητισμό.
Μόλις μερικές ώρες πριν η οικογένεια του Σπιντ βρει τον 42χρονο κρεμασμένο, σαν από σατανική σύμπτωση, ο παλαίμαχος Άγγλος ποδοσφαιριστής Σταν Κόλιμορ αποκάλυπτε στους ακόλουθούς του στο Twitter για την μακρόχρονη μάχη του εναντίον της κατάθλιψης. «Πρέπει να το παλέψω αυτό που περνάω γιατί είναι πολλοί εκείνοι που αντιμετωπίζουν κάτι παρόμοιο και πρέπει να ξέρουν πως είναι μια ασθένεια, απλώς μια ασθένεια. Δεν είσαι κακός, τρελός ή αδύναμος. Απλά άρρωστος» εξομολογήθηκε ο Κόλιμορ.
Πάει καιρός που η αθλητική οικογένεια και ειδικά εκείνη του ποδοσφαίρου άρχισε να αντιμετωπίζει την κατάθλιψη με τη σοβαρότητα που της αρμόζει. «Μέχρι πρόσφατα», λέει ο αγγλικός Τύπος, «αν ένας παίκτης δεν αισθανόταν καλά ο προπονητής του έλεγε να σταματήσει τα παιδιαρίσματα και οι οπαδοί τον περιγελούσαν». Όμως, η περίπτωση του Γερμανού γκολκίπερ Ρόμπερτ Ένκε που δεν κατάφερε να αποκρούσει την κατάθλιψη και σόκαρε τον φίλαθλο κόσμο πέφτοντας στις ράγες ενός τρένου, άρχισε να αλλάζει τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη πως τα ψυχικά νοσήματα είναι απλά μια ακόμη εκκεντρικότητα των πλούσιων, κακομαθημένων παικτών.
«Την τελευταία 20ετία, από τότε που το ποδόσφαιρο εξελίχθηκε σε χρυσοφόρα επιχείρηση η πίεση στους ώμους κάθε εμπλεκόμενου έγινε ένα δηλητηριασμένο δισκοπότηρο» έγραφε δύο 24ωρα πριν την αυτοκτονία του Σπιντ στο «Guardian», ένας ακόμη διάσημος της Πρέμιερ Λιγκ πίσω από τη μάσκα του «Μυστικού ποδοσφαιριστή». Χρησιμοποιώντας ως αφορμή την απόπειρα αυτοκτονίας του Μπαμπάκ Ραφάτι, λίγο προτού σφυρίξει αγώνα της Μπουντεσλίγκα, ο κρυφός αρθρογράφος είπε δύσκολες αλήθειες για έναν χώρο όπου ο άρρωστος με κατάθλιψη έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να χειροτερέψει παρά να γιατρευτεί, υπό το φόβο πως η αποκάλυψη θα τον οδηγήσει στη χλεύη.
Η αθλητική ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που σε κάποια στιγμή της ζωής τους αντιμετώπισαν μια περισσότερο ή λιγότερη σοβαρή ασθένεια του νου και της ψυχής. Εστω κι αν οι περιπτώσεις που βρήκαν μια θέση στις σελίδες του Τύπου είναι κάθε άλλο παρά ενδεικτικές του μεγέθους του προβλήματος. Όσο για εκείνους που επιμένουν πως η κατάθλιψη των αθλητών είναι πρόβλημα πολυτελείας, μάλλον ποτέ δεν αναλογίστηκαν πως μια κακή μέρα μπορεί να αποκτήσει τραγικές διαστάσεις κάτω από τα λαμπερά φώτα του σταδίου και στο άκουσμα χιλιάδων αποδοκιμασιών.
Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις...
από sdna
Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια ο Ρασίντι Γεκινί «έφυγε» στα 48 του χρόνια παλεύοντας για καιρό με την κατάθλιψη. Το SDNA ρίχνει φως σε ένα θέμα που ταλαιπωρεί περισσότερο από όσο πολλοί πιστεύουν το ποδόσφαιρο, οδηγώντας στο πρόσφατο παρελθόν παίκτες ως την αυτοκτονία.
Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια ο Ρασίντι Γεκινί «έφυγε» στα 48 του χρόνια παλεύοντας για καιρό με την κατάθλιψη. Το SDNA ρίχνει φως σε ένα θέμα που ταλαιπωρεί περισσότερο από όσο πολλοί πιστεύουν το ποδόσφαιρο, οδηγώντας στο πρόσφατο παρελθόν παίκτες ως την αυτοκτονία.
Ο Γεκινί, που πέρασε ένα μικρό διάστημα και από τον Ολυμπιακό, είχε αφήσει εκείνο το αλησμόνητο στιγμιότυπο με τον πανηγυρισμό του κατά την επίτευξη του πρώτου γκολ της Νιγηρίας σε Παγκόσμιο Κύπελλο, εκείνο του 1994 στις ΗΠΑ. Σκόραρε και πιάνοντας τα δίχτυα «έσπασε» σε λυγμούς, δείγμα των έντονων συναισθημάτων που μπορεί να προσφέρει το ποδόσφαιρο στους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Όμως, 18 χρόνια αργότερα ο Νιγηριανός επιθετικός θα «έφευγε» από τη ζωή στα 48 του χρόνια, έχοντας αποχωρήσει από το προσκήνιο. Κανείς δεν γνώριζε εις βάθος το πρόβλημά του, πέραν κάποιων δημοσιευμάτων που είχαν βγει από το 2011 στην πατρίδα του. Η υγεία του Γεκινί, από τη στιγμή που διαπιστώθηκαν το 2011 τα ψυχολογικά προβλήματα από τα οποία έπασχε, επιδεινώθηκε ραγδαία και μέσα σε ένα χρόνο έφτασε στον θάνατο. Τότε ήρθαν στην επιφάνεια και τα ακριβή προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε και τα οποία είχαν να κάνουν με διπολική διαταραχή και κατάθλιψη.
Η κατάθλιψη οδήγησε σε αυτοκτονίες
Το πρόβλημα της κατάθλιψης βρίσκεται γύρω μας στην κοινωνία, σε περιπτώσεις που ούτε καν φανταζόμαστε. Κατ' επέκταση, το ποδόσφαιρο, ως κοινωνικό φαινόμενο, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις τα φαινόμενα της κατάθλιψης στην εσωτερική ψυχική υγεία ποδοσφαιριστών ήταν τόσο έντονα που τους οδήγησε μέχρι την αυτοκτονία.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια τα παραδείγματα αυτοκτονιών ήταν αρκετά και έφεραν στην επιφάνεια ένα θέμα που πολλοί αγνοούσαν. Τον Νοέμβριο του 2009, ο 32χρονος τερματοφύλακας του Ανόβερο, Ρόμπερτ Ένκε, παλεύοντας συνολικά έξι χρόνια με την κατάθλιψη, «λύγισε». Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η απώλεια της κόρης του. Συνέπεια, να βάλει ένα τραγικό τέλος στη ζωή του πέφτοντας στις ράγες του σιδηρόδρομου.
Ακριβώς δύο χρόνια αργότερα, ο τεχνικός της Εθνικής Ουαλίας και πρώην ποδοσφαιριστής, Γκάρι Σπιντ, αποφάσισε επίσης να προχωρήσει στην αυτοκτονία στα 42 του χρόνια, σοκάροντας ολόκληρη τη Βρετανία. Ο Σπιντ κρεμάστηκε στο σπίτι του. Αιτία αποτέλεσε και στην περίπτωσή του η χρόνια μάχη του με την κατάθλιψη, κάτι που αποκάλυψε η αδερφή του ενάμιση χρόνο αργότερα. Ο Σπιντ ποτέ δεν είχε βγάλει προς τα έξω το θέμα που αντιμετώπιζε. Ποτέ δεν είχε μιλήσει γι' αυτό, φοβούμενος ίσως τον στιγματισμό. Ποιος θα περίμενε ένας προπονητής διεθνούς επιπέδου να πέσει σε αυτό το σκοτεινό τούνελ, θα σκεφτεί κάποιος αφελής. Κι όμως...
Επιπλέον, μόλις το περσινό καλοκαίρι, ο 33χρονος Γερμανός αμυντικός Αντρέας Μπίρμαν με καριέρα στη Χέρτα, στην Ουνιόν Βερολίνου και στη Ζανκτ Πάουλι, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του υποφέροντας από κατάθλιψη. Μάλιστα, μερικές μέρες μετά την αυτοκτονία του Ένκε το 2009, ο Μπίρμαν είχε βγει δημόσια αποκαλύπτοντας την εσωτερική του πάλη με την κατάθλιψη. Ο Γερμανός ποδοσφαιριστής είχε προχωρήσει γράφοντας ένα βιβλίο με τίτλο «Κατάθλιψη: Κόκκινη Κάρτα», στην οποία γνωστοποιούσε το πρόβλημά του. Μάλιστα πριν «φύγει» από τη ζωή, ο Μπίρμαν είχε πραγματοποιήσει τρεις ανεπιτυχείς προσπάθειες αυτοκτονίας.
Οι Καρλάιλ και Κόλιμορ δεν φοβήθηκαν να μιλήσουν
Στην Αγγλία, χώρα όπου το ποδόσφαιρο αποτελεί τρόπο ζωής, η αυτοκτονία του Γκάρι Σπιντ εξ αιτίας της κατάθλιψης που τον ταλαιπωρούσε, αποτέλεσε αφορμή προκειμένου να διαπιστωθεί το πραγματικό μέγεθος του θέματος. Οι πρώην ποδοσφαιριστές, Κλαρκ Καρλάιλ και Σταν Κόλιμορ βγήκαν και μίλησαν ανοικτά για την κατάθλιψη που αντιμετώπιζαν. Ο Καρλάιλ, που αποτελεί τον πρόεδρο των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών στην Αγγλία, αποκάλυψε μάλιστα πως σε ηλικία 21 ετών, όντας ποδοσφαιριστής της ΚΠΡ, είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει, παρά τις ανέσεις που του πρόσφερε το πολύ καλό συμβόλαιο που είχε υπογράψει. Ο Καρλάιλ με σοκαριστικό τρόπο περιέγραψε το γεγονός ότι κατανάλωσε έναν μεγάλο αριθμό από χάπια με ένα κουτί μπύρας, αλλά η έγκαιρη μεταφορά του στο νοσοκομείο τον έσωσε από τον θάνατο.
Ο πρώην παίκτης των Νότιγχαμ Φόρεστ, Λίβερπουλ και Άστον Βίλα, Σταν Κόλιμορ, λίγες μέρες μετά την αυτοκτονία του Σπιντ, μέσω του λογαριασμού του στο twitter αποκάλυψε το πρόβλημα της κατάθλιψης που τον ταλαιπωρούσε, τις φοβίες που του είχε δημιουργήσει, το γεγονός ότι δεν ήταν σε θέση να κοιμηθεί και να ζήσει φυσιολογικά και πως το πρόβλημα που αντιμετώπιζε τον είχε απομονώσει στο σπίτι του. Ο Κόλιμορ μάλιστα με αυτή του την ενέργεια καλούσε όλους όσους αντιμετώπιζαν το ίδιο με εκείνον να το βγάλουν από μέσα τους προκειμένου να βοηθηθούν και να σωθούν από τον εφιάλτη.
Οι μελέτες καταδεικνύουν το μέγεθος του θέματος
Πριν από ένα χρόνο οι μελέτες πάνω στην κατάθλιψη και το ποδόσφαιρο σε παγκόσμιο επίπεδο έβγαλαν ένα αποτέλεσμα το οποίο άφησε αρκετούς με το στόμα ανοικτό. Η έρευνα που έγινε έδειξε ότι το ποσοστό των εν ενεργεία ποδοσφαιριστών που υποφέρει από συμπτώματα, είτε ελαφριά είτε πιο βαριά, τα οποία σχετίζονται με την κατάθλιψη και με μορφές άγχους, ανέρχεται στο 26%. Ένας στους τέσσερις δηλαδή ποδοσφαιριστές! Μάλιστα η έρευνα μελέτησε και το αντίστοιχο ποσοστό σε πρώην ποδοσφαιριστές, το οποίο και ανερχόταν στο μεγαλύτερο 39%. Μάλιστα, όσον αφορά τους εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, το 19% εμφάνιζε υψηλά ποσοστά σε κατανάλωση αλκοόλ.
«Αντίθετα με ό,τι πολλοί πιστεύουν, η ζωή των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών έχει και σκοτεινές πλευρές. Η έρευνα αυτή αποτελεί τη βάση προκειμένου η διεθνής ποδοσφαιρική κοινότητα να αναπτύξει και να εφαρμόσει στρατηγικές ώστε να προστατέψει την υγεία των ποδοσφαιριστών. Οι πρώην ποδοσφαιριστές εμφανίζουν περισσότερα ψυχικά προβλήματα υγείας, από αυτούς που βρίσκονται ακόμα στην ενεργό δράση, κάτι που δείχνει πως η περίοδος αμέσως μετά τη λήξη της καριέρας είναι πάρα πολύ σημαντική. Αυτό που έχουμε βρει μάλιστα είναι ότι η ψυχική ασθένεια μεταξύ πρώην ποδοσφαιριστών εμφανίζεται πιο συχνά σε σύγκριση ακόμα και με άλλα δείγματα πληθυσμών», είχε αναφέρει ο Δόκτωρ Βινσέντ Γκούτεμπαρτζ, επικεφαλής ιατρός της ένωσης επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, που διεξήγαγε τη σχετική έρευνα.
Τα αποτελέσματα αυτά αναμφισβήτητα καταλήγουν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Ότι οι ποδοσφαιριστές είναι τόσο εύκολο να πέσουν σε κατάθλιψη όσο και ο υπόλοιπος κόσμος. Γιατί πέραν της πλουσιοπάροχης ζωής που μπορεί να κάνουν και της δημοσιότητας την οποία απολαμβάνουν, δεν παύουν να είναι άνθρωποι, εκτεθειμένοι σε κοινωνικά προβλήματα, που ενδέχεται να τους οδηγήσουν σε τέλμα και να τους ρίξουν σε σκοτεινά μονοπάτια ενός θέματος που έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας τη σύγχρονη εποχή.
Ποδοσφαιριστές: άγχος, πίεση, κατάθλιψη
από sdna
Έρευνα σχετικά με το ποσοστό των ποδοσφαιριστών που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα έδωσε στη δημοσιότητα η FIFPro.
Έρευνα σχετικά με το ποσοστό των ποδοσφαιριστών που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα έδωσε στη δημοσιότητα η FIFPro.
Δοξα, φήμη, δημοσιότητα, χρήματα... Όχι για πάντα και όχι για όλους τους ποδοσφαιριστές. Πίσω από την λαμπερή βιτρίνα των μεγάλων σταρ της «στρογγυλής θεάς» υπάρχει μια πραγματικότητα διαφορετική. Ποδοσφαιριστές εν ενεργεία και παλαίμαχοι συμμετείχαν στην έρευνα που πραγματοποίησε η Παγκόσμια Ένωση Ποδοσφαιριστών. Κύριο συμπέρασμα είναι ότι οι παίκτες είναι πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη από τον γενικό πληθυσμό.
Συγκεκριμένα ποσοστό που φτάνει το 38% από 607 εν ενεργεία ποδοσφαιριστές και 35% από 219 ποδοσφαιριστές που έχουν αποσυρθεί από την ενεργό δράση εμφανίζουν συμπτώματα κατάθλιψης και άγχους. Άλλα συμπτώματα είναι οι διαταραχές ύπνου, η δυσφορία και η κατανάλωση αλκοόλ. Επιπλέον, σύμφωνα με την έρευνα, οι εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έχουν υποστεί δύο ή τρεις σοβαρούς τραυματισμούς κατά τη διάρκεια της καριέρας τους είναι δύο με τέσσερις φορές πιο επιρρεπείς σε ψυχικές διαταραχές από τους συμπαίκτες τους.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την διετία 2013-2015 σε 11 χώρες και σε παίκτες με μέσο όρο ηλικίας τα 35 έτη. «Για να βοηθηθούν οι "ασθενείς" θα πρέπει να υπάρξει ειδική φροντίδα και από τις ομάδες τους» τόνισε ο γιατρός της FIFPro, Βίνσεντ Γκούντεμπαρζ.
«Αν δεν άκουγα τη φωνή…θα ήμουν νεκρός εδώ και πολύ καιρό». Πώς αξιολογούν «τις φωνές» που ακούν οι σχιζοφρενείς σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Στις ΗΠΑ είναι βίαιες, στην Ινδία φιλικές
από μηχανή του χρόνου
«…Πέσε στις γραμμές του τρένου», «πλύνε τα δόντια σου», «είμαι εδώ για σένα», προστάζουν οι φωνές μέσα στο μυαλό όσων πάσχουν από σχιζοφρένεια. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσιευμένη μελέτη που αφορά στη συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή, οι επιστήμονες εξέτασαν τον τρόπο που βιώνουν και ανταποκρίνονται στις «εντολές» που λαμβάνουν οι ασθενείς από τρεις διαφορετικές κοινωνίες.
Οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι στις ΗΠΑ τις περιέγραψαν ως παρεμβατικές, μισητές φωνές, στη Νότια Ινδία ως «οδηγό» χρήσιμων συμβουλών και στη Γκάνα ως ηθικά καλές φωνές. Η συγγραφέας της μελέτης, Tanya M. Luhrmann, του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ δήλωσε έκπληκτη από την διαφορετικότητα των αποτελεσμάτων.
Ο ακριβής μηχανισμός του εγκεφάλου που παράγει αυτές τις φωνές δεν είναι ακριβής. Από προηγούμενες μελέτες έχει αποδειχθεί ότι κατά τη διάρκεια των ακουστικών ψευδαισθήσεων, οι ασθενείς με διαταραχή παρουσιάζουν αυξημένη ροή στην περιοχή Broca του εγκεφάλου -το σημείο όπου εδράζεται το κινητικό κέντρο του λόγου-
Για να εντοπίσουν αν οι πολιτισμικές διαφορές μπορούν να επηρεάσουν το περιεχόμενο των ψευδαισθήσεων, η Luhrmann και οι συνεργάτες της μελέτησαν 20 ασθενείς με σχιζοφρένεια από το Σαν Ματέο, της Καλιφόρνιας, το Τσενάι της Νότιας Ινδίας, και 20 ασθενείς από την Άκρα της Γκάνας.
Οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να απαριθμήσουν πόσες φωνές ακούνε και πόσο συχνά, καθώς και αν είχαν βιώσει κάποιου άλλου είδους παραισθήσεις. Η επόμενη ερώτηση είχε να κάνει με τυχόν συγγενική σχέση που μπορεί να υπήρχε ανάμεσα στον ασθενή και τη…»φωνή του»
Κατέληξαν ότι στους ασθενείς από τις ΗΠΑ δεν αρέσουν καθόλου οι εντολές που λαμβάνουν από τις φωνές μέσα στο κεφάλι τους. Είναι βίαιες και συνήθως τους ωθούν σε άσχημες πράξεις. Πολλές φορές έχουν την αίσθηση ότι δέχονται επίθεση, φτάνοντας στην παραφροσύνη.
Στη Γκάνα οι μισοί και παραπάνω ασθενείς που συμμετείχαν στην έρευνα αποκάλυψαν ότι οι φωνές είναι καλές και χρήσιμες. Σε κάποιες περιπτώσεις λειτούργησαν και ως σανίδα σωτηρίας. Άνθρωποι που ήταν ένα βήμα από το να βλάψουν τον εαυτό τους άκουγαν μια φωνή που τους απέτρεπε από το να κάνουν κακό.
Η φράση που άκουσε από τους περισσότερους ήταν: «Αν δεν άκουγα τη φωνή…θα ήμουν νεκρός εδώ και πολύ καιρό».
Η ομάδα ασθενών από τη Νότια Ινδία είχε κοινά «ακούσματα». Συνήθως φωνές συγγενών μονοπωλούσαν το μυαλό τους. Συνήθως γονείς, πεθερικά και αδέρφια. Άλλες φωνές είναι καλές και άλλες αρκετά ενοχλητικές.
Για παράδειγμα, ένας ασθενής άκουγε επίμονα τη φωνή της αδερφής του που τον πίεζε να δώσει τέλος στη ζωή του, ενώ άλλες φορές άκουγε τις φωνές των προγόνων του που τον ενθάρρυναν για μια καλύτερη ζωή.
Συνήθως μιλούσαν με ανακούφιση για εκείνους και θεωρούσαν χρήσιμες τις φωνές τους.
Τους θύμιζαν καθημερινές ανάγκες, όπως το να πλύνουν τα δόντια τους, να φάνε ή να πιουν καφέ. Τουλάχιστον οχτώ άτομα από αυτή την ομάδα χαρακτήρισαν θετική εμπειρία τις φωνές, αφού εκτός όλων των άλλων, τους προτρέπουν να μην καπνίζουν, να μην πίνουν, να τρώνε σπιτικό φαγητό και να είναι καθαροί. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η διαφορά στα «ακούσματα» έχει να κάνει με τις πολιτισμικές διαφορές και τα ερεθίσματα που έχουν λάβει οι ασθενείς από το περιβάλλον τους. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ θεωρούν ότι το μυαλό είναι ένας ιδιωτικός χώρος ο οποίος παραβιάζεται από αυτές τις φωνές, γι’αυτό τις μισούν, ενώ το «συγγενικό πνεύμα» στη Νότια Ινδία βοηθάει στη θετική διάθεση του ασθενή. Τα τελικά συμπεράσματα της μελέτης θέλουν τους ασθενείς να επηρεάζονται αισθητά από την πολιτισμική τους ταυτότητα. Όλα τα βιώματα, ο χώρος που έχει μεγαλώσει ένας άνθρωπος, ο τρόπος ζωής ακόμα και οι καταχρήσεις, διαμορφώνουν τις φωνές και τις εντολές που λαμβάνουν από αυτές.
«…Πέσε στις γραμμές του τρένου», «πλύνε τα δόντια σου», «είμαι εδώ για σένα», προστάζουν οι φωνές μέσα στο μυαλό όσων πάσχουν από σχιζοφρένεια. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσιευμένη μελέτη που αφορά στη συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή, οι επιστήμονες εξέτασαν τον τρόπο που βιώνουν και ανταποκρίνονται στις «εντολές» που λαμβάνουν οι ασθενείς από τρεις διαφορετικές κοινωνίες.
Οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι στις ΗΠΑ τις περιέγραψαν ως παρεμβατικές, μισητές φωνές, στη Νότια Ινδία ως «οδηγό» χρήσιμων συμβουλών και στη Γκάνα ως ηθικά καλές φωνές. Η συγγραφέας της μελέτης, Tanya M. Luhrmann, του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ δήλωσε έκπληκτη από την διαφορετικότητα των αποτελεσμάτων.
Ο ακριβής μηχανισμός του εγκεφάλου που παράγει αυτές τις φωνές δεν είναι ακριβής. Από προηγούμενες μελέτες έχει αποδειχθεί ότι κατά τη διάρκεια των ακουστικών ψευδαισθήσεων, οι ασθενείς με διαταραχή παρουσιάζουν αυξημένη ροή στην περιοχή Broca του εγκεφάλου -το σημείο όπου εδράζεται το κινητικό κέντρο του λόγου-
Για να εντοπίσουν αν οι πολιτισμικές διαφορές μπορούν να επηρεάσουν το περιεχόμενο των ψευδαισθήσεων, η Luhrmann και οι συνεργάτες της μελέτησαν 20 ασθενείς με σχιζοφρένεια από το Σαν Ματέο, της Καλιφόρνιας, το Τσενάι της Νότιας Ινδίας, και 20 ασθενείς από την Άκρα της Γκάνας.
Οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να απαριθμήσουν πόσες φωνές ακούνε και πόσο συχνά, καθώς και αν είχαν βιώσει κάποιου άλλου είδους παραισθήσεις. Η επόμενη ερώτηση είχε να κάνει με τυχόν συγγενική σχέση που μπορεί να υπήρχε ανάμεσα στον ασθενή και τη…»φωνή του»
Κατέληξαν ότι στους ασθενείς από τις ΗΠΑ δεν αρέσουν καθόλου οι εντολές που λαμβάνουν από τις φωνές μέσα στο κεφάλι τους. Είναι βίαιες και συνήθως τους ωθούν σε άσχημες πράξεις. Πολλές φορές έχουν την αίσθηση ότι δέχονται επίθεση, φτάνοντας στην παραφροσύνη.
Στη Γκάνα οι μισοί και παραπάνω ασθενείς που συμμετείχαν στην έρευνα αποκάλυψαν ότι οι φωνές είναι καλές και χρήσιμες. Σε κάποιες περιπτώσεις λειτούργησαν και ως σανίδα σωτηρίας. Άνθρωποι που ήταν ένα βήμα από το να βλάψουν τον εαυτό τους άκουγαν μια φωνή που τους απέτρεπε από το να κάνουν κακό.
Η φράση που άκουσε από τους περισσότερους ήταν: «Αν δεν άκουγα τη φωνή…θα ήμουν νεκρός εδώ και πολύ καιρό».
Η ομάδα ασθενών από τη Νότια Ινδία είχε κοινά «ακούσματα». Συνήθως φωνές συγγενών μονοπωλούσαν το μυαλό τους. Συνήθως γονείς, πεθερικά και αδέρφια. Άλλες φωνές είναι καλές και άλλες αρκετά ενοχλητικές.
Για παράδειγμα, ένας ασθενής άκουγε επίμονα τη φωνή της αδερφής του που τον πίεζε να δώσει τέλος στη ζωή του, ενώ άλλες φορές άκουγε τις φωνές των προγόνων του που τον ενθάρρυναν για μια καλύτερη ζωή.
Συνήθως μιλούσαν με ανακούφιση για εκείνους και θεωρούσαν χρήσιμες τις φωνές τους.
Τους θύμιζαν καθημερινές ανάγκες, όπως το να πλύνουν τα δόντια τους, να φάνε ή να πιουν καφέ. Τουλάχιστον οχτώ άτομα από αυτή την ομάδα χαρακτήρισαν θετική εμπειρία τις φωνές, αφού εκτός όλων των άλλων, τους προτρέπουν να μην καπνίζουν, να μην πίνουν, να τρώνε σπιτικό φαγητό και να είναι καθαροί. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η διαφορά στα «ακούσματα» έχει να κάνει με τις πολιτισμικές διαφορές και τα ερεθίσματα που έχουν λάβει οι ασθενείς από το περιβάλλον τους. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ θεωρούν ότι το μυαλό είναι ένας ιδιωτικός χώρος ο οποίος παραβιάζεται από αυτές τις φωνές, γι’αυτό τις μισούν, ενώ το «συγγενικό πνεύμα» στη Νότια Ινδία βοηθάει στη θετική διάθεση του ασθενή. Τα τελικά συμπεράσματα της μελέτης θέλουν τους ασθενείς να επηρεάζονται αισθητά από την πολιτισμική τους ταυτότητα. Όλα τα βιώματα, ο χώρος που έχει μεγαλώσει ένας άνθρωπος, ο τρόπος ζωής ακόμα και οι καταχρήσεις, διαμορφώνουν τις φωνές και τις εντολές που λαμβάνουν από αυτές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)