Η αυτοκτονία ενός διαφορετικού παιδιού: ένα έγκλημα της κοινωνίας (pics)

από sdna

Το πρωί της περασμένης Πέμπτης ο 17χρονος Άλαν ήταν πιστός στο ραντεβού με την ψυχολόγο του. Ήταν πολύ στεναχωρημένος. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, παραμονή Χριστουγέννων, αυτοκτόνησε.

Στις αρχές Δεκεμβρίου μπήκε σε κλινική καθώς διαγνώστηκε με κατάθλιψη βαριάς μορφής. Για πολλοστή φορά ήταν θύμα bullying στο σχολείο του, λόγω της εμφάνισής του. «Άλαν, έχεις και στήθος;» ήταν το «αστείο» των συμμαθητών του.  Από τα 14 του οι λεκτικές, και όχι μόνο, επιθέσεις ήταν η καθημερινότητά του. Ήταν ο λόγος που άλλαζε συχνά σχολεία, αλλά όπου κι αν πήγαινε η συμπεριφορά ήταν ίδια. Βρισιές χυδαίες, επειδή ήταν διαφορετικός. 

Τρία χρόνια μάζευε μέσα του. Δεν απάντησε ποτέ. Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, πήρε πολλά χάπια, ήπιε και λίγο αλκοόλ και βυθίστηκε για πάντα στη σιωπή. 

«Θέλω να πω την ιστορία του γιου μου για να μη συμβεί ποτέ ξανά σε άλλο παιδί κάτι παρόμοιο. Δεν πρέπει να επαναληφθεί αυτό το έγκλημα. Ο γιος μου δεν αυτοκτόνησε, ήταν θύμα δολοφονίας της κοινωνίας. Ήταν η θυσία του επειδή υπήρξε διαφορετικός». Είναι τα λόγια της Εστέρ, μητέρας του Άλαν, του αγοριού που αιτοκτόνησε στις 24 Δεκεμβρίου στη Βαρκελώνη, είκοσι ημέρες από τότε που έγινε ο πρώτος ανήλικος που άλλαξε ταυτότητα επιλέγοντας να αλλάξει φύλο. 

«Διάλεξε το Άλαν, επειδή είναι το αντίστροφο του Νάλα. Είναι η γάτα μας. Η καημένη τον ψάχνει όλες αυτές τις μέρες» λέει κλαίγοντας η Εστέρ. «Ήταν ένα πολύ ευαίσθητο παιδί. Ήθελε πολύ να βοηθά αυτούς που είχαν ανάγκη, έκανε παρέα με παιδιά αυτιστικά, με παιδιά που είχαν σύνδρομο Ντάουν.

Ένιωθε και ο ίδιος ιδιαίτερος. Από μικρός ήταν διαφορετικός στην εμφάνιση και στα 14 είπε ανοικτά ότι τον τραβούσε το ίδιο φύλο. Στο σχολείο τον έλεγαν π@@@@η και διάφορα τέτοια.  Στο σχολείο του έλεγαν ότι δεν μπορούσε να πηγαίνει στις τουαλέτες των αγοριών, αλλά ούτε και σε αυτές των κοριτσιών. Του έκαναν την καθημερινότητα ανυπόφορη. Τον έσπρωχναν και τον κλωτσούσαν. Τον πετούσαν από τις σκάλες. Του σήκωναν τη μπλούζα και του κατέβαζαν το παντελόνι για να δουν τα γεννητικά του όργανα» συνεχίζει την αφήγησή της η Εστέρ. 

«Οι καθηγητές στο σχολείο άργησαν πάρα πολύ να αντιδράσουν. Δεν μπορώ να κάνω κάποιο παράπονο, κατάλαβαν από την αρχή τι συνέβαινε με το παιδί μου. Από την άλλη, γνωρίζουν ποιος είναι ο νταής, ποιος είναι το αφεντικό στο σχολείο. Και γνωρίζουν ότι αυτός που είναι διαφορετικός πάντα γίνεται θύμα. Γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν για τον βοηθήσουν, αλλά για ποιο λόγο αποφεύγουν να ρωτούν τα παιδιά αν τους έχει κάνει κακό κάποιος συμμαθητής τους; Στις 21 Δεκεμβρίου είχαμε ραντεβού με τον διευθυντή του σχολείου, αλλά δεν πήγαμε διότι ο Άλαν έπρεπε να δει τον ψυχολόγο. Είχαμε προγραμματίσει νέα συνάντηση για τις 11 Ιανουαρίου. Και δείτε τι έγινε...». 

(Απόδοση από σημερινό ρεπορτάζ της ισπανικής εφημερίδας El Mundo)

Άννα Μενενάκου: «Έχω πάθει κρίσεις πανικού! Ένιωσα ότι πεθαίνω»

από sdna

Καλεσμένη στην εκπομπή της Ντορέττας Παπαδημητρίου ήταν η πρωταγωνίστρια της νέας σειράς του Mega, «Μάλιστα σεφ», Άννα Μενενάκου, όπου μίλησε για τις κρίσεις πανικού που πάθαινε στο παρελθόν, ακόμα και τρεις ή τέσσερις φορές τον μήνα.

«Στην αρχή δεν ήξερα τι είναι αυτό και δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Με έπιαναν τα κλάματα, δεν μπορούσα μέσα στον κόσμο. Μπορεί να ήμουν μια χαρά και ξαφνικά έχανα τον κόσμο! Δεν μπορούσα να περπατήσω...», αποκάλυψε η ηθοποιός.

Τότε η Ντορέττα Παπαδημητρίου, αποκάλυψε ότι και εκείνη έχει πάθει κρίσεις πανικού. «Δύο φορές μου έχει συμβεί και εμένα. 'Επαθα κρίσεις πανικού. Και πραγματικά εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι θα πεθάνω. Είπα: ''Τώρα πεθαίνω!''», είπε η παρουσιάστρια του «Καλημερούδια».

Σάκης Ρουβάς: «Πέρασα κατάθλιψη»

από sdna

Σε συνέντευξη που παραχώρησε, o Σάκης Ρουβάς, μίλησε για τα πρώτα βήματα στην καριέρα του και την κατάθλιψη που βίωσε.


Πώς εξελίχθηκε σε έναν επικοινωνιακό άνθρωπο που εκφράζει ανοιχτά τη γνώμη του, τη στιγμή που τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ήταν ένας καλλιτέχνης χαμηλών τόνων και απέφευγε να μιλάει δημόσια; «Σταμάτησε να υπάρχει ο φόβος.'Οταν ξεκινούσα την πορεία μου στη μουσική, ήμουν δεκαοχτώ-δεκαεννιά χρόνων. Μόλις είχα ολοκληρώσει την καριέρα μου ως πρωταθλητής στίβου, ενόργανης και στο άλμα επί κοντώ. Το περιβάλλον του αθλητισμού ήταν τελείως διαφορετικό και το πέρασμα από αυτό στον καλλιτεχνικό κόσμο, και ιδίως σε εκείνον της νύχτας και των μπουζουκιών, ήταν ένα σοκ για μένα και όσον αφορά τους βιορυθμούς, αλλά και τον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων.'Οταν μάλιστα ήρθα αντιμέτωπος και με το πρώτο κύμα προσέγγισης των ΜΜΕ, το σοκ που βίωσα ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Το ζητούμενο δεν ήταν η επικοινωνία, όλο αυτό άγγιζε τα όρια της ανθρωποφαγίας. Εκείνη την εποχή, δε, τα σκανδαλοθηρικά έντυπα, τα λεγόμενα tabloids, ήταν πολύ της μόδας. Είχα ζήσει αυτή την πλευρά των ΜΜΕ πάρα πολύ έντονα, με αποτέλεσμα να κλειστώλίγο στον εαυτό μου», είπε ο Σάκης Ρουβάς στο «Εγώ Weekly».

Πέρασε κατάθλιψη γιατί εκείνα τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, βίωσε την κανιβαλιστική στάση από κάποια Μέσα; «Βέβαια πέρασα κατάθλιψη και χωρίς να το γνωρίζω κιόλας. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που ζούσα. Δεν κατανοούσα τι συνέβαινε», απάντησε ο Σάκης Ρουβάς.

Πώς αντιδρούσε; «Κλεινόμουν αρκετά στον εαυτό μου. Πολλές φορές είχα κρίσεις πανικού. Ήταν μια πολύ άσχημη περίοδος», απάντησε.

Πόσο διήρκησε η σκοτεινή αυτή περιόδος; «Μερικά χρόνια... Ακόμα και για ένα μήνα να σου συμβεί αυτό, είναι μεγάλο ζόρι», είπε ο Σάκης Ρουβάς. Πώς το διαχειριζόταν; «Δεν υπήρχε εκλογίκευση των πραγμάτων. Χρησιμοποιούσα τη δύναμη μου για να αντεπεξέλθω σε όλη αυτή την κατάσταση. Υπερίσχυε το ένστικτο της επιβίωσης».

Υπήρχαν στιγμές που ξεσπούσε; «Εχω κλάψει πολλές φορές και σε άσχετες στιγμές», είπε.

Για τις κρίσεις πανικού που τον ταλαιπωρούσαν, ο Έλληνας σταρ, είπε ότι είχε πάθει πολλές φορές ενώ σε κάποιες από αυτές ένιωθε ότι θα πέθαινε. «Ο κάθε άνθρωπος, βέβαια, το βιώνει διαφορετικά. Αισθανόμουν χάλια. Δεν ήταν ευχάριστο», είπε.

Πότε σταμάτησε να φοβάται τους ανθρώπους και αποφάσισε να ανοιχτεί; «Ήρθε κάποια στιγμή στη ζωή μου που άρχισα να παίρνω αποφάσεις για τον εαυτό μου και μία από αυτές ήταν να δουλέψω πάνω στο φόβο μου. Συνήθως ο φόβος δεν είναι απλός. Είναι τύπου ''αυτό που θα κάνω θα με σκοτώσει΄''. Είχα αποφασίσει λοιπόν ότι δεν θα με σκότωνε. Και μόνο που το προσπαθείς, που μπαίνεις σε αυτήν τη διαδικασία είναι μια νίκη».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ: Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»

από ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης ιλιού

(ή, «μια από τα ίδια». όπως και επί Δεξιάς)

Οι ζοφερές επιπτώσεις της οικονομικής  κρίσης και των διαδοχικών μνημονίων στην Ψυχική Υγεία δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν ορατό τέλος. 

Στην διάρκεια της χρονιάς που πέρασε, αυτό που ζήσαμε ήταν οι συνέπειες των προηγούμενων μνημονίων (κάτω από «αριστερή», πλέον, διαχείριση), που έγιναν όλο και πιο εμφανείς στην αποστράγγιση που προκάλεσαν των πάσης φύσης μονάδων και δομών ψυχικής υγείας από προσωπικό και οικονομικούς πόρους, συντελώντας στο να γίνονται, στην λειτουργία τους, όλο και πιο διαχειριστικές, κατασταλτικές και διεκπεραιωτικές,  όλο και πιο ανίκανες να παρέχουν τις όποιες θεραπευτικές υπηρεσίες - πόσο μάλλον να τις παρέχουν με τους όρους (εγγενείς στην όποια έννοια του «θεραπευτικού») του σεβασμού της αξιοπρέπειας, των δικαιωμάτων και της ελευθερίας των ψυχικά πασχόντων. 

Ολη αυτή την περίοδο, ούτε η «πρώτη», ούτε η «δεύτερη φορά αριστερά» έκανε τίποτα για να διορθώσει στο παραμικρό τα πράγματα, περιοριζόμενη, όπως σε όλα τα πεδία της διακυβέρνησης που ασκεί, στο να παρατηρεί παθητικά και άκρως διαχειριστικά τις εξελίξεις που, και στην  Ψυχική Υγεία, οδήγησαν σε εκρηκτικές  καταστάσεις. Και πώς να κάνει έστω και την  παραμικρή «διορθωτική» κίνηση, τη στιγμή που λειτουργεί στη βάση της απαρέγκλιτης εφαρμογής των «συμφωνηθέντων» (επιβληθέντων), καθώς μάλιστα, η ίδια αυτή κυβέρνηση έχει υπογράψει το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, αυτό του καλοκαιριού, που μόλις τώρα έχει αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή, μη έχοντας προλάβει να δείξει τις ακόμα πιο καταστροφικές συνέπειές του και ενώ, προς επιβεβαίωση των ανωτέρω, σπεύδει υπάκουα ν΄ αποσύρει και το δήθεν «παράλληλό» της πρόγραμμα με ένα απλό νεύμα αποδοκιμασίας των «εταίρων». 

Διάφορες επιτροπές στο Υπουργείο Υγείας με αντικείμενο την Ψυχική Υγεία δεν είναι, πλέον, ικανές ούτε για τις παραδοσιακές «ασκήσεις επί χάρτου» που διεξήγαγαν διαχρονικά όλες οι σχετικές επιτροπές, σπαταλώντας εργατοώρες σε αδιέξοδες, ανακυκλούμενες και προσχηματικές συζητήσεις που άφηναν πάντα την πραγματική κατάσταση αμετάβλητη-κάτι που ζήσαμε σ΄ όλη τη διάρκεια των τριάντα χρόνων ψυχιατρικής «μεταρρύθμισης».

Στον χώρο της Ψυχικής Υγείας, η αποσάθρωση των δημόσιων υπηρεσιών, που πειθήνια υλοποιεί η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ, αλληλεπιδρά, λειτουργώντας σε αντιστοιχία και συνέργια με το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα, το οποίο ποτέ δεν αμφισβητήθηκε, από τις πανεπιστημιακές έδρες μέχρι τις κλινικές των ψυχιατρείων και των γενικών νοσοκομείων και τα όποια ομοιώματα κοινοτικών υπηρεσιών λειτούργησαν, για όσο λειτούργησαν, διάσπαρτα, αυτοαναφορικά και κατακερματισμένα, χωρίς ποτέ να συναρθρώνονται και να λειτουργούν στην λογική ενός ολοκληρωμένου και τομεοποιημένου δικτύου υπηρεσιών. 

Όχι μόνο δεν υπήρξε η παραμικρή αμφισβήτηση της κατασταλτικής ψυχιατρικής στη διάρκεια αυτού του χρόνου, αλλά, αντίθετα, υπήρξε η περαιτέρω επιβεβαίωσή της - με την ψυχιατρική κοινότητα (και αυτήν που πρόσκειται στον Σύριζα) να βαδίζει πάνω σ΄ ένα όλο και πιο ολισθηρό, λόγω των ακολουθούμενων πολιτικών, έδαφος – σε μια λογική αμυντική και όχι αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων - προκειμένου να «αποτρέψει» το επερχόμενο «κακό» με τις ίδιες μεθόδους και πρακτικές, τις μόνες που διαχρονικά γνωρίζει και εφαρμόζει και οι οποίες δεν κάνουν άλλο από το να παράγουν και να επιδεινώνουν το «κακό». 

Μετά τον θάνατο, τον περασμένο Μάιο, ενός καθηλωμένου ασθενή που προκλήθηκε από άλλον, επίσης καθηλωμένο, ασθενή, εισάγονται στο ΨΝΑ οι θάλαμοι απομόνωσης («λευκά κελιά»), με παρακολούθηση μέσα από κάμερες. Μετά το τραγικό συμβάν του Σεπτέμβρη, με τον θάνατο από αναθυμιάσεις, λόγω πυρκαγιάς, τριών καθηλωμένων ασθενών, η απάντηση είναι η περαιτέρω επιτάχυνση του «δικαστικού ψυχιατρείου», λόγω της υποτιθέμενης «επικινδυνότητας» του ασθενή που έβαλε τη φωτιά – μιας «επικινδυνότητας» απαλλακτικής της πραγματικής επικινδυνότητας που διέπει την λειτουργία του κυρίαρχου ψυχιατρικού συστήματος - και πίσω από την οποία οχυρώθηκαν αμυντικά οι πάντες. Η μηχανική καθήλωση, από κάτι ανέκαθεν αυτονόητο για την κυρίαρχη ψυχιατρική, γίνεται, πλέον, το σήμα κατατεθέν. 

Και είναι χαρακτηριστικό ότι ο μόνος που βρέθηκε να φταίει, μετά την συνήθη τελετουργία των ανέκαθεν ανούσιων και επίπλαστων εξεταστικών διαδικασιών, ήταν ο «συνήθης ύποπτος», ο ασθενής που «έβαλε τη φωτιά»,  μια ενοχή κατασκευασμένη ως «αποκλειστική ενοχή του ατόμου» και, φυσικά η επανεπιβεβαίωση της «φοβερής» και «μοναδικής» στα χρονικά «επικινδυνότητάς» του (τέτοιας που να εξηγεί όλη την διαχρονική δυσλειτουργία του ΨΝΑ). Ευθύνες αποδόθηκαν, με τον συνήθη προσχηματικό τρόπο, όπως έχει δείξει η σχετική εμπειρία, και σε κάποιους με ιεραρχικά υπεύθυνες θέσεις, για κάποιες κατ΄ εφαπτομένην παραλείψεις, όχι, όμως, και κατ΄ ουδένα τρόπο, στο σύστημα που κρατάει εσαεί καθηλωμένους τους ασθενείς - οι οποίοι, αν δεν ήταν καθηλωμένοι, δεν θα πέθαιναν – ούτε στην παγιωμένη, ως αυτονόητη, πρακτική των αυθαίρετων διαδικασιών με τις οποίες εν γένει αποφασίζονται και γίνονται οι μηχανικές καθηλώσεις, αλλά ούτε και στο γεγονός καθεαυτό της χρησιμοποίησης αυτών των αντιθεραπευτικών και τραυματικού χαρακτήρα μεθόδων, που ισοδυναμούν με βασανιστήριο (και που, όχι σπάνια, αποτελούν άμεση αιτία θανάτου). Και η «αριστερή» ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, που διαχειρίστηκε αυτή την διαδικασία, δεν μπορούσε παρά να καλύπτεται (και να καλύπτει) πλήρως από την όλη εξεταστική διεκπεραίωση του συμβάντος. Εν αναμονή πάντα του επόμενου….

Δομημένη και λειτουργώντας πάνω σε λογικές που αντιμετωπίζουν την ψυχική αρρώστια ως «αντικείμενο», αποκομμένο από το βίωμα και την ιστορία του προσώπου στην κοινωνική του αλληλεπίδραση, ένα «αντικείμενο» με εγγενή τον, σε άλλοτε άλλο βαθμό, χαρακτήρα της «επικινδυνότητας» ως ατομικής ιδιότητας, προτάσσουν, πριν και σε βάρος της όποιας θεραπευτικής προσέγγισης, την φύλαξη : κλειδωμένη πόρτα, μηχανική καθήλωση, απομόνωση, προώθηση, με πρόταση της ίδιας της «Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές», σε κάθε ψυχιατρικό τμήμα, μιας «πτέρυγας αυξημένης φροντίδας» για «διεγερτικούς και αυτοκτονικούς ασθενείς», σε μια λογική αντιμετώπισης της παταγώδους αποτυχίας των πρακτικών και των συστημάτων καταστολής με ακόμα μεγαλύτερη καταστολή,  βία και απανθρωποποίηση.  

Οσο πιο πολύπλοκες οι ανάγκες του υποκειμένου, τόσο πιο μονόδρομη, απλοποιητική, ασφυκτικά στερητική της ελευθερίας και βάναυσα κατασταλτική η αντιμετώπιση. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στο ίδιο ψυχιατρείο, στο ΨΝΑ, που συνέβησαν οι διαδοχικοί τραγικοί θάνατοι (αυτοί που έγιναν γνωστοί) συνέβη και η αυθαίρετη αλλαγή χρήσης κτιρίου, αξίας 7.3 εκ. ευρώ, που παραδόθηκε, με 6ετή καθυστέρηση, για να λειτουργήσει ως ΚΨΥ, το οποίο, αντί για ΚΨΥ, χρησιμοποιήθηκε από την Διοίκηση του ΨΝΑ, με σύμφωνη γνώμη της ψυχιατρικής κοινότητας, ως χώρος μεταφοράς στεγαστικών δομών, των οποίων ξενοικιάστηκαν τα κτίρια όπου μέχρι τώρα στεγάζονταν, καθώς και για την μεταφορά των εξωτερικών ιατρείων του ψυχιατρείου. Πλήρης άρνηση, δηλαδή, για την όποια, έστω και προσχηματική, στροφή στην κοινότητα. 

Την ίδια στιγμή, η συρρίκνωση των στεγαστικών δομών που έχει αρχίσει εδώ και τρία χρόνια, συνεχίστηκε και φέτος με το κλείσιμο, μεταξύ άλλων, και  προστατευόμενων διαμερισμάτων και την διασπορά των ενοίκων τους αλλού, όπου υπήρχε κενή θέση, μειώνοντας δραστικά τον αριθμό των διατιθέμενων θέσεων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης για λόγους περικοπών των σχετικών δαπανών. Παρόμοιο κίνδυνο αντιμετωπίζουν τα προστατευόμενα διαμερίσματα της οδού Αχαρνών 1, που υπάρχουν εδώ και πάνω από 20 χρόνια και τα οποία, ενώ υπάρχει πρόταση και δυνατότητα αξιοπρεπούς μεταστέγασης σε υπάρχον κατάλληλο κτίριο, η Διοίκηση του ΨΝΑ, εν γνώσει των αρμόδιων του Υπουργείου Υγείας, το ξενοικιάζει και σχεδιάζει την διασπορά τους όπου υπάρχει, ή δημιουργηθεί «κενός χώρος» μέσα από τον συνωστισμό των ενοίκων διαφόρων άλλων στεγαστικών δομών. 

Αυτή η εκ των έσω κατάρρευση και εκβαρβαρισμός του συστήματος των υπηρεσιών συμβαδίζει με τις μηδέποτε εγκαταλειφθείσες επιδιώξεις (δεσμεύσεις προς την ΕΕ) για το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων - μόνο που επί Σύριζα, σε αντίθεση με την θορυβώδη, ολοταχή και μανιακόμορφη διαδικασία που ακολούθησε η προηγούμενη Διοίκηση του ΨΝΑ, παίρνει μια φαινομενικά πιο «ήπια» μορφή χωρίς ν΄ αλλάζει ουδόλως σε περιεχόμενο. Αλλωστε, είχαν δηλώσει ότι θα ζητούσαν, ούτως ή άλλως, αναβολή της εφαρμογής του συμφώνου Αντόρ -Λυκουρέντζου για ένα-δυο χρόνια. Τίποτε άλλο. Και έτσι ακριβώς συμβαίνει. 

Ηδη, στην προαναφερθείσα έκθεση της «Επιτροπής Προστασίας Δικαιωμάτων»  για το τραγικό συμβάν του Σεπτέμβρη στο ΨΝΑ, αναφέρεται η πρόταση για μεταφορά τεσσάρων κλινικών σε γενικά νοσοκομεία - πρόταση που υπάρχει και σε επίσημα έγγραφα των επιτροπών για την Ψυχική Υγεία του Υπουργείου, σε συνδυασμό με αντίστοιχες προτάσεις και διαδικασίες για το ΨΝΘ.  Χωρίς να υπάρχει, έστω και κατ΄ ελάχιστον, η όποια πρόθεση για δημιουργία δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών εναλλακτικών στον εγκλεισμό και στον μονόδρομο της ψυχιατρικής νοσηλείας, χωρίς να είναι ικανοί, όχι να σχεδιάσουν, αλλά ούτε καν να συλλάβουν τι σημαίνει και τι είναι τομεοποίηση. Το βίαιο κλείσιμο, λοιπόν, των ψυχιατρείων, «σε όλο του το μεγαλείο», και επί κυβερνήσεων της κατ΄ όνομα «Αριστεράς», όπως και επί Δεξιάς. Μέχρι και η κατάργηση της παρακράτησης των συντάξεων των ενοίκων των στεγαστικών δομών ψυχικής υγείας των περιθαλπόμενων σε προνοιακές δομές (που είχε θεσμοθετήσει ο Λοβέρδος σε συνεργασία με κάποιες γνωστές ΜΚΟ), μετατράπηκε σε φάρσα από την κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ, καθώς είχε περιληφθεί στο «παράλληλο πρόγραμμα» που απεσύρθη ύστερα από απαίτηση των «εταίρων». Σημειωτέον ότι το σκέλος που αφορούσε τους ψυχικά πάσχοντες δεν είχε εφαρμοστεί ποτέ, καθώς είχε συναντήσει τις συνεχείς κινητοποιήσεις συλλογικοτήτων επαγγελματιών ψυχικής υγείας ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία και συλλόγων οικογενειών ψυχικής υγείας. Στο σκέλος, όμως, που αφορούσε τις προνοιακές μονάδες και δομές, η παρακράτηση είχε ξεκινήσει κανονικά και εδώ πάνω από δυο χρόνια. 

Η Ψυχική Υγεία δεινοπαθεί το ίδιο επί αριστερόστροφου νεοφιλελευθερισμού, όπως και επί του ακραιφνούς δεξιόστροφου. Η κατάσταση πρόκειται να επιδεινωθεί με ακόμα πιο γοργούς ρυθμούς στο άμεσα προσεχές μέλλον. Κάθε βήμα προς την προϊούσα αποδυνάμωση και την ενδόρρηξη των υπαρχόντων υπηρεσιών, είναι και βήμα προς την περαιτέρω κατασταλτική μετάλλαξη πρακτικών και δομών (δικαστικό ψυχιατρείο κλπ). 

Αλλά και προς την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με κεντρικό, εν προκειμένω, τον ρόλο των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ, οι οποίες, και ως «Δίκτυο Αργώ», προσφέρονται ανέκαθεν, όπως την εποχή του Λοβέρδου, έτσι και στην περίοδο του Σύριζα, να υπηρετούν, με το όποιο κόστος για τους «φιλοξενούμενους» και τους εργαζόμενους στις δομές τους, τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, ανοικτές προς, ή και επιδιώκοντας, την όλο και πιο κερδοσκοπικού χαρακτήρα μετάλλαξή τους. Όπως για όλες τις προηγούμενες ηγεσίες του Υπουργείου Υγείας, έτσι και για την παρούσα, τα περίφημα «σκάνδαλα των ΜΚΟ ψυχικής υγείας», για μιαν ακόμα φορά, «δεν υπάρχουν». 

Και δεν είναι άσχετη από την απλώς σε επίπεδο «αριστερής καρέκλας» λειτουργία της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας, η απαράδεκτη σιωπή και συνενοχή της στο νέο «σκάνδαλο της Λέρου», που δημιουργεί η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ. κατ΄ εντολήν της ΕΕ, με την παρεμπόδιση της λειτουργίας ανοικτού Κέντρου Υποδοχής προσφύγων και μεταναστών στο πρώην ΠΙΚΠΑ Λέρου και το ξανάνοιγμα του εκεί ψυχιατρείου ως κέντρου κράτησης (στρατοπέδου συγκέντρωσης) για τον εγκλεισμό, μετά τους ψυχικά ασθενείς και τους πολιτικούς εξόριστους, αυτή τη φορά, προσφύγων και μεταναστών. 

Κι΄ όσο για την κατάσταση στα Λεχαινά και στα άλλα παρόμοια ανά την επικράτεια προνοιακά ιδρύματα, με τα κλουβιά και τις απαράδεκτες συνθήκες μιας φροντίδας ωσάν ενός δια βίου βασανιστηρίου, η απάντηση είναι ότι «δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά μας, αλλά σ΄ αυτήν του Υπουργείου Εργασίας», απ΄ όπου, ωστόσο, εκπορεύεται η ίδια αδιαφορία για μια διαιωνιζόμενη κοινωνική αθλιότητα, με διαχρονική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, για την οποία δεν υπάρχει η παραμικρή πρόθεση, ούτε από την κυβερνώσα «αριστερά», για την όποια παρέμβαση.

Είναι σαφές ότι, τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, οι οικογένειές τους, οι εργαζόμενοι (όπως και οι άνεργοι) λειτουργοί ψυχικής υγείας δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από μια κυβέρνηση που αποτελεί αριστερό δεκανίκι του κυρίαρχου συστήματος, από μια ηγεσία του Υπουργείου Υγείας που λειτουργεί σε συνέργια με την κυρίαρχη ψυχιατρική κοινότητα προς ακόμα πιο κατασταλτικές ψυχιατρικές πρακτικές. Η ανεξάρτητη, με χειραφετητικά προτάγματα και από κοινού κινητοποίηση των άμεσα ενδιαφερομένων, τόσο αυτών που λαμβάνουν, όσο και αυτών που παρέχουν υπηρεσίες ψυχικής υγείας, σε στενή συμμαχία με κοινωνικά κινήματα και στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος, είναι ο μόνος τρόπος, και δρόμος, για ν΄ ανοίξουν εστίες και κινήσεις, μέσα κι΄ έξω από τα όποια ιδρύματα και θεσμούς, ενάντια στην ψυχιατρική βαρβαρότητα και την νεοφιλελεύθερη αποδόμηση της Ψυχικής Υγείας.  

28/12/2015

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Το στρες δεν σκοτώνει

από koutipandoras

Έρευνα που έγινε για 10 συνεχή έτη σε 1 εκατ. γυναίκες και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lancet, διαπίστωσε ότι το στρες είναι υπεύθυνο για τη δυστυχία που νιώθει ένας άνθρωπος, όμως δεν έχει άμεση επίδραση στη θνητότητα.
Οι επιστήμονες από την Αυστραλία και από την Βρετανία, με την έρευνα Million Women Study, αξιολόγησαν τα επίπεδα ευτυχίας και τα επίπεδα στρες των γυναικών αυτών.
Παρατήρησαν ότι παρόλο που η ασθένεια κάνει τα άτομα δυστυχισμένα, ή τουλάχιστον όχι πολύ ευτυχισμένα, το στρες δεν φαίνεται να έχει επίπτωση τόσο μεγάλη που να προκαλεί τον θάνατο.
Οι παράγοντες που επιδρούσαν ήταν το κάπνισμα και η κακή υγεία. Όπως ανέφερε η Dr Bette Liu, η οποιαδήποτε νόσος μας κάνει δυστυχισμένους, αλλά η δυστυχία από μόνη της δεν μας αρρωσταίνει.

Ασυνόδευτα παιδιά με ολέθρια ψυχικά τραύματα

από εφημερίδα των συντακτών


Ημερίδα για τον «ρόλο των ειδικών ψυχικής υγείας στην προσφυγική κρίση» ανέδειξε τους πολλαπλούς κινδύνους για τους ανήλικους με μακροχρόνιες συνέπειες που μπορούν να εκτείνονται σε δύο γενεές | EUROKINISSI/ ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Δεν είναι μόνο ότι έχουν αντιμετωπίσει την πιο σκληρή βία προτού ξεριζωθούν. Είναι και ότι η ίδια η διαδικασία της φυγής ενέχει πολλαπλούς κινδύνους για την ακεραιότητά τους. Κι αν επιβιώσουν, το μέλλον παραμένει άδηλο. Ωστόσο, το ψυχικό τραύμα που βιώνουν έχει ολέθριες μακροχρόνιες συνέπειες για την ανάπτυξή τους και μπορεί να εκτείνεται σε δύο γενεές.

Ο λόγος για τα παιδιά των πληθυσμών σε κίνηση, προσφύγων και μεταναστών. Με βαρύτερες τις συνέπειες σε όσα ξεκινούν την Οδύσσεια ασυνόδευτα, πέρα από την αβεβαιότητα για το πού θα καταλήξουν και σε τι συνθήκες θα βρεθούν.

Για παράδειγμα, στη Μυτιλήνη, οι ανήλικοι που ταξιδεύουν μόνοι τους «φιλοξενούνται κλειδωμένοι» για λόγους προστασίας στον χώρο που προορίζεται γι’ αυτούς, σύμφωνα με την υπεύθυνη ανηλίκων στη ΜΚΟ «Μετάδραση» Β. Ξυθάλη, με τις εύλογες αντιδράσεις τους να κυριαρχούν: «Αφού δεν έκανα κάτι γιατί είμαι φυλακή;» λένε χαρακτηριστικά.

Οι δυσκολίες αντιμετώπισης των άμεσων αναγκών τους, τόσο από ιατρικής πλευράς όσο και κυρίως ψυχολογικής, αναδείχτηκαν στην ημερίδα «Ο ρόλος των ειδικών ψυχικής υγείας στην προσφυγική κρίση», που συνδιοργάνωσαν η Υπηρεσία Παιδιών και Εφήβων, το Κέντρο Κοινοτικής Ψυχικής Υγιεινής Βύρωνα-Καισαριανής, η Α’ Ψυχιατρική κλινική, η Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ και η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ψυχοπαθολογίας Παιδιού και Εφήβου στο Ινστιτούτο Παστέρ.

Δυσκολίες που έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι αυτοί οι πληθυσμοί είναι ταχείας διέλευσης, καθώς μετακινούνται γρήγορα προς τα σύνορα προκειμένου να φύγουν από την Ελλάδα.

Πέρα από την άμεση αντιμετώπιση των αναγκών άφιξής τους (των τραυμάτων τους, της αφυδάτωσης το καλοκαίρι και των κρυοπαγημάτων τον χειμώνα), είναι αμφίβολη η πρόσβασή τους στο σύστημα υγείας, πόσω μάλλον η παρακολούθησή τους για τυχόν σοβαρό πρόβλημα.

Οσο για την ψυχική υγεία, αυτό είναι μάλλον πολυτέλεια, επισήμανε ο ειδικός στη διαχείριση κρίσεων υγείας Αγης Τερζίδης. Και πρόσθεσε στα εμπόδια που τίθενται, την παντελή έλλειψη συντονισμού και εθνικού σχεδίου δράσης, τη γλώσσα και την απουσία διερμηνέων διαμεσολαβητών, τις πολιτισμικές διαφορές.

Το σαράκι

Τις μακροπρόθεσμες ολέθριες συνέπειες του στρες στα παιδιά-πρόσφυγες και το γεγονός ότι η λύση ανήκει στην Ευρώπη επισήμανε ο Δημήτρης Αναγνωστόπουλος | 

Κι όμως υποφέρουν σιωπηλά, ειδικά τα παιδιά που αδυνατούν να εκφραστούν, και αυτό το σαράκι εκδηλώνεται στα 2-5 χρόνια παραμονής τους στις χώρες όπου εγκαθίστανται κι εξαρτάται σημαντικά και από τις συνθήκες διαβίωσης που δεν είναι και οι καλύτερες στα διάφορα στρατόπεδα φιλοξενίας ή κράτησης.

Περισσότερα στοιχεία για την ψυχική επιβάρυνση των παιδιών-προσφύγων έδωσε ο αναπληρωτής καθηγητής παιδοψυχιατρικής στο ΕΚΠΑ Δημήτρης Αναγνωστόπουλος:

Σύμφωνα με μελέτη σε 102 ασυνόδευτους εφήβους 12-18 ετών που αιτήθηκαν άσυλο στη Γερμανία, ψυχική ασθένεια παρατηρήθηκε στο 13,7%, με υψηλότερα τα ποσοστά στα κορίτσια.

Από άλλες μελέτες εντοπίστηκε ότι οι παράγοντες που επηρέαζαν τον κίνδυνο για εμφάνιση ψυχοπαθολογίας ήταν, ανάμεσα σε άλλα, οι εμπειρίες πριν από τη μετανάστευση, το είδος του τραύματος που βίωσαν, η έλλειψη συνοδείας και η κράτηση, η οργάνωση της κοινωνικής ζωής τους το πρώτο έτος μετά την άφιξη. Σ

η Σουηδία, πάλι, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι, εκ των οποίων οι περισσότεροι αγόρια, υπερεκπροσωπούνταν στην ψυχιατρική ενδονοσοκομειακή φροντίδα, καθώς το 3,4% έλαβε θεραπευτική αντιμετώπιση.

Ομως, άγχος και αγωνία τούς προκαλεί και η διαδικασία ασύλου, αφού σε μεγάλο ποσοστό, 86% επί του συνόλου, εισήχθησαν με συμπτώματα που συνδέονταν με το στρες κατά τη διαδικασία ασύλου.

Διεθνείς έρευνες διαπίστωσαν ότι οι νευρωτικές διαταραχές είναι πιο συχνές στους ασυνόδευτους ανηλίκους. Κι αυτό επειδή, σε αντίθεση με τους ενήλικους πρόσφυγες, τα παιδιά συνήθως δεν μπορούσαν να εκφράσουν πλήρως λεκτικά τις ανάγκες και τις τραυματικές εμπειρίες τους.

«Μπορεί να τους παρέχεται τροφή, κατάλυμα και ρουχισμός και να καλύπτονται κάποιες βασικές ιατρικές ανάγκες τους, αλλά οι συναισθηματικές και ψυχικές ανάγκες τους αγνοούνται και παραμένουν ακάλυπτες. Το γεγονός αυτό έχει ολέθριες μακροπρόθεσμες συνέπειες», παρατήρησε ο κ. Αναγνωστόπουλος, επισημαίνοντας ωστόσο ότι είναι η στάση της Ευρώπης προς τους πρόσφυγες και τα παιδιά τους που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την επιβάρυνση του τραύματος και των διαταραχών του δεσμού πάνω στο μέλλον τους, αλλά και η στάση της κοινωνίας μας συνολικά.

«Πληθώρα κλινικών μελετών και έρευνας των νευροεπιστημών τα τελευταία 15 χρόνια αποδεικνύει ότι ο αντίκτυπος του χρόνιου στρες και των διαταραχών του δεσμού εκτείνεται τουλάχιστον σε δύο γενεές. Τα ποσοστά διαταραχών προσωπικότητας, χρόνιας κατάθλιψης, διαταραχών διαγωγής, χρήσης ουσιών, χαμηλής εκπαίδευσης, ανεργίας και κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερα σε πληθυσμούς με πρώιμο τραύμα και επακόλουθες διαταραχές του δεσμού», είπε ο ίδιος, εξηγώντας τις μακροχρόνιες συνέπειες, και έθεσε την πρόκληση για τους λειτουργούς της ψυχικής υγείας:

«Σημασία δεν έχει μόνον να τα περιθάλψουμε, αλλά να τα ενδυναμώσουμε με εκείνα τα στοιχεία που θα τα καταστήσουν δυνατά και ικανά να τα βγάλουν πέρα».

Πέρα από τους κινδύνους του ταξιδιού τους, τα ζητήματα που ανοίγουν για τις υπηρεσίες υγείας, την κριτική στην έλλειψη πολιτικής που επιτρέπει στους δουλεμπόρους να παίζουν με τις ανθρώπινες ζωές, την παρουσίαση κλινικών περιπτώσεων, αλλά και καλών πρακτικών με στόχο την επανένωσή τους με τις οικογένειές τους, συζητήθηκαν και οι προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η ελληνική κοινωνία.

«Και αυτό, επειδή στον απόηχο του πολυμέτωπου και πολύνεκρου πολέμου, κηρυγμένου ή ακήρυχτου, που μαίνεται και γράφει αλλιώς στον χάρτη σύνορα και πατρίδες -πυρηνική αντιφατικότητα μιας ανάπτυξης που έφτασε στα όριά της- ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο καταδιωγμένος, αν είναι τυχερός και δεν θαλασσοπνιγεί, θα φυλακιστεί», είπε για τη μοίρα των ξεριζωμένων η ψυχοθεραπεύτρια Τέση Λαζαράτου (Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων):

«Κι αν διαλάθει, αν μετατραπεί σε φτηνά εργατικά χέρια, θα αρρωστήσει από τη νοσταλγία και την οδύνη του… Κι έτσι θα έρθει να μας ψάξει στις υπηρεσίες μας και μάλλον δεν θα έχει καν νόμιμη πρόσβαση», συνέχισε, κάνοντας μία αναδρομή από την καταγγελία του ψυχιατρικού ασύλου για να το συνδέσει με την υπεράσπιση του ασύλου των προσφύγων και μεταναστών και τη Λέρο που επανέρχεται δριμύτερη: «Τι κι αν το άσυλο έκλεισε, τώρα είναι ένα άλλου είδους άσυλο, της ασυλίας που δεν χαρίστηκε…».

Για να εκφράσει την αγωνία αν η Λέρος θα παραμείνει κολαστήριο ψυχών και αποθήκη φυλασσόμενων ανθρώπων, αν θα αλλάξει κάτι για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, αν θα είναι ανεκτά τα «κέντρα φιλοξενίας με φύλαξη»: «πόσο εξοντωτική η ομοιότητα με τις καραβιές των αζήτητων… πόσο σταθερή αξία η φιλοξενία με φύλαξη στη Λέρο των τρελών, των αντιφρονούντων, των μεταναστών, των προσφύγων», είπε χαρακτηριστικά.

Η πρώτη ανάσα

«Κάθε δύο δευτερόλεπτα, ένα νεογέννητο παίρνει την πρώτη ανάσα του εν μέσω μιας σύγκρουσης, συχνά κάτω από τρομακτικές συνθήκες και χωρίς πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη»: Φέτος, περισσότερα από 16 εκατομμύρια μωρά γεννήθηκαν σε εμπόλεμες ζώνες ή, διαφορετικά, η μία στις οκτώ όλων των γεννήσεων στον πλανήτη, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της UNICEF.

Ενα στα 9 παιδιά, πάνω από το ένα τέταρτο ενός δισεκατομμυρίου παιδιών, ζει σε χώρες που πλήττονται από συγκρούσεις, όπως το Αφγανιστάν, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Ιράκ, το Νότιο Σουδάν, η Συρία και η Υεμένη.

Για να ξεφύγουν από τις μάχες, νεογέννητα παιδιά και οι μητέρες τους ξενιτεύονται αντιμετωπίζοντας τεράστιους κινδύνους: αυτά τα παιδιά είναι πιο πιθανό να πεθάνουν πριν φτάσουν τα πέμπτα τους γενέθλια και βιώνουν ακραίο -ή «τοξικό»- στρες, που μπορεί να αναστείλει τη μακροπρόθεσμη συναισθηματική και γνωστική τους ανάπτυξη.

Εκτός από τις συγκρούσεις, η φτώχεια, οι επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος και της έλλειψης ευκαιριών καθιστούν τα παιδιά όλο και πιο ευάλωτα, ωθώντας τα στον επικίνδυνο ξεριζωμό.

Περισσότερα από 200.000 παιδιά έκαναν αίτηση για άσυλο σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης μέσα στους πρώτους εννέα μήνες του 2015 και ήλθαν να προστεθούν στα 30 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους μέχρι το 2014 εξαιτίας των πολέμων, της βίας και των διώξεων.

Περισσότεροι άνθρωποι είναι τώρα εκτοπισμένοι σε σύγκριση με οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου.

«Ψ»: Ένα ντοκιμαντέρ για τον ψυχικό πόνο και τον εγκλεισμό

από koutipandoras

Tο ντοκιμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη με τίτλο «Ψ» θα προβάλλεται από τις 21 Δεκεμβρίου στην Αλκυονίδα στις 17:45.

Η τρέλα είναι η μη κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου– η θλίψη και ο πόνος αντιμετωπίζονται από την κοινωνία ως ακρότητες-  Όταν αρρώστησα ένοιωσα φόβο και ντροπή - Δεν ήθελα να κλείσουν τον γιό μου στο ψυχιατρείο.- ήθελα να μ’  αγαπήσουν και να με καταλάβουν

Φράσεις από ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ψυχικό πόνο και τον εγκλεισμό. Εξομολογήσεις από πρόσωπα που δεν διστάζουν να μας μιλήσουν για τον δικό τους ξεχωριστό κόσμο. Τους συναντήσαμε στις καινούργιες δομές και δίκτυα, που δημιουργήθηκαν στον χώρο της ψυχικής υγείας τα τελευταία χρόνια, με στόχο να επανεντάξουν όλους αυτούς τους ανθρώπους στην κοινωνία, να τους μάθουν να διεκδικούν τις ζωές και τα όνειρα τους.

*Τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με την πολύτιμη συνεργασία του Ε.Π.Α.Ψ.Υ. (Εταιρεία Περιφερειακής Ανάπτυξης & Ψυχικής Υγείας) και του «Παρατηρητηρίου για τα Δικαιώματα στον χώρο της Ψυχικής Υγείας»

Συντελεστές

Σκηνοθεσία/Director: Καλλιόπη Λεγάκη/Kalliopi Legaki

Έρευνα-Σενάριο/Research-Script: Άλκης Γούναρης/ Alkis Gounaris

Φωτογραφία/Director of Photography: Δημοσθένης Ιωάννου/Dimosthenis Ioannou

Ήχος/Sound: Στέλιος Μιχαηλίδης/Stelios Michailidis

Μοντάζ/Editing: Μπονίτα Παπαστάθη/ Bonita Papastathi

Μουσική/Music: Νίκος Παπαδογούλας/Nikos Papadogoulas

Παραγωγός/Producer: Μαρία Γεντέκου/ Maria Gentekou

Παραγωγή/Production: Portolanos Films – Greek Film Centre – D.&K. Gounaris

ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ

Διεύθυνση: Ιουλιανού 42, Αθήνα

Τηλέφωνο: 210-881 5402

Για περισσότερα μπείτε στην σελίδα της ταινίας http://psyfiles.gr/

Παρέμβαση στα ΨΝΑ Δαφνί και Δρομοκαΐτειο - «Η κυρίαρχη ψυχιατρική δολοφονεί…»

από indymedia


Την Παρασκευή 18 του Δεκέμβρη συλλογικότητες του αγώνα που δεν θέλουν και δεν μπορούν να ξεχάσουν την βαρβαρότητα που επικρατεί στα ψυχιατρεία και που έχει οδηγήσει στο θάνατο τουλάχιστον 3 συνανθρώπων μας, κάναμε παρέμβαση στα 2 ψυχιατρικά νοσοκομεία της Αθήνας, Δαφνί και Δρομοκαΐτειο. Επισκεφθήκαμε τις πτέρυγες, μοιράσαμε κείμενα και συζητήσαμε με ασθενείς, προσωπικό, συγγενείς και επισκέπτες, πήγαμε στα γραφεία του συλλόγου των εργαζομένων στο Δαφνί και βέβαια στα γραφεία της διοίκησης όπου και στα δύο νοσοκομεία δεν υπήρχαν ούτε οι διοικητές ούτε οι υποδιοικητές.  Επίσης γράψαμε συνθήματα έξω από το κτήριο που δολοφονήθηκαν οι 3 ασθενείς καθώς και στη διοίκηση. Τέλος κρεμάσαμε πανό έξω από τα νοσοκομεία ενάντια στην ψυχιατρική βαρβαρότητα.

Σε αυτή μας την παρέμβαση συναντήσαμε διάφορες αντιδράσεις που εκφράζουν και διαφορετικές λογικές. Κόσμος που μας άκουγε με ενδιαφέρον, κόσμος που ήθελε να εκφράσει τη αγωνία του, αλλά και λογικές που βλέπουν τα δεσίματα και την καταστολή ως μονόδρομο και αδυνατούν να φανταστούν διαφορετικές θεραπευτικές λογικές.

Συναντήσαμε όμως και λογικές που θεωρούν ότι δεν μπορούμε να έχουμε λόγο απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν μέσα στα ψυχιατρεία, ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να φέρουμε αυτό το λόγο στα ψυχιατρεία. Άνθρωποι σε διοικητικά πόστα επειδή θεώρησαν ότι δεν «χωράμε» εμείς και ο λόγος μας προσπάθησαν να μας περιορίσουν και κάποιοι αφού μας προπηλάκισαν λεκτικά και σωματικά, κάλεσαν την αστυνομία. Οι προκλήσεις τους απαντήθηκαν μέσα από την επιμονή μας να παρέμβουμε ακριβώς εκεί που δημιουργούνται οι συνθήκες που οδήγησαν στους θανάτους νοσηλευομένων.



Γιατί δε ξεχνάμε τους «αόρατους» θανάτους και τις ακόμα πιο «αόρατες» συνθήκες που τους δημιούργησαν.

Ακολουθούν φωτό καθώς και το κείμενο που μοιράστηκε από την παρέμβαση.

ΚΕΙΜΕΝΟ_ΨΥΧΙΚΗΣ_ΥΓΕΙΑΣ_16_12_15.pdf

\

Σε φθίνουσα πορεία η ψυχική και σωματική υγεία των Ελλήνων σύμφωνα με τη GPO

από thepressproject

Κυριολεκτικά απογοητευτική είναι η εικόνα τόσο της ψυχικής όσο και σωματικής κατάστασης των Eλλήνων, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στην έρευνα της GPO που διενεργήθηκε για λογαριασμό της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας

Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν, ένα ποσοστό που ανέρχεται στο 44% του δείγματος φέρεται να βιώνει εξαιρετικά αρνητικά συναισθήματα όπως, ανασφάλεια, αγωνία, φόβο, θυμό, αγανάκτηση, απογοήτευση, πίκρα, θλίψη και άγχος ενώ ταυτόχρονα προκύπτει άμεση σύνδεση του βαθμού αυτών των συναισθημάτων με τα χαμηλά εισοδήματα, απογειώνοντας τον αριθμό εκείνων που εμφανίζουν σημάδια κατάθλιψης.

Πτωτική πορεία όμως φέρεται να εμφανίζει και η σωματική υγεία των ελλήνων, με έναν στους τέσσερις να αδυνατούν να λάβουν τη θεραπεία που πρέπει, λόγω οικονομικής αδυναμίας.

Συγκεκριμένα, και με βάση την κλίμακα υγείας και άριστα το 100, ο μέσος όρος των ερωτηθέντων φέρνει την εικόνα στο 74 και πάντα στα χειρότερα επίπεδα υγείας βρίσκονται οι πολίτες με χαμηλά εισοδήματα.

Στο κοινωνικό μέρος της ίδιας έρευνας, περίπου το 1/3 φέρονται να δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν σε λογαριασμούς και χρέη, με την κατάσταση σωματικής υγείας του συγκεκριμένου τμήματος να βρίσκεται κάτω από τον προαναφερθέντα μέσο όρο του 74.

Τα υψηλότερα ποσοστά καλής υγείας, καταγράφονται στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη, ενώ τα χειρότερα στα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, λόγω δυσχερούς πρόσβασης στις Υπηρεσίες Υγείας.

Ταυτόχρονα, καταγράφεται πτώση του επιπέδου της υγείας στις νεαρές ηλικίες, μεταξύ 2011 και 2015.

Όσον αφορά στον αυτοχαρακτηρισμό του επιπέδου υγείας ανά εισοδηματική κατηγορία, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν καλύτερος αναλογικά με το ύψος του εισοδήματος, με εξαίρεση τα άτομα χωρίς «καθόλου εισοδήματα», τα οποία αναφέρουν καλή υγεία. Αυτό το παράδοξο εύρημα αποδίδεται στη νεαρή ηλικία των ατόμων που ανήκουν σε αυτή την εισοδηματική κατηγορία.

Τέλος το 42% των ατόμων που απάντησαν στη έρευνα έχει διαγνωσθεί με χρόνιο νόσημα, οι περισσότεροι από τους μισούς είναι γυναίκες, 2 στους 3 είναι υπέρβαροι και παχύσαρκοι, ενώ 1 στους 5 ασθενείς με χρόνιο πρόβλημα παραμένει καπνιστής -με την αναλογία αυτή να είναι 1 στους 3 για τους ασθενείς με χρόνιο πνευμονολογικό πρόβλημα.

Η μελέτη επιβεβαιώνει, επομένως την υψηλή νοσηρότητα του μεταβολικού συνδρόμου και καταγράφει ότι ένα 59% του δείγματος που έκανε χρήση Υπηρεσιών Υγείας είναι παχύσαρκοι και υπέρβαροι.

23 νεκροί από φωτιά σε ψυχιατρείο της Ρωσίας

από enetpress



Είκοσι τρεις ασθενείς ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, έχασαν τη ζωή τους κατά τη χθεσινή νύκτα από πυρκαγιά που κατέστρεψε το ξύλινο κτίριο του ιδρύματος, το οποίο βρίσκεται στη νοτιοδυτική Ρωσία.

"Κατά την επιθεώρηση του χώρου βρέθηκαν τα πτώματα 23 ανθρώπων" και 23 άλλοι νοσηλεύονται, ανέφερε η ερευνητική επιτροπή σε ανακοίνωση που δημοσιοποιήθηκε σήμερα.

Η πυρκαγιά που ξέσπασε χθες, Σάββατο, λίγο πριν από τις 23:00 (ώρα Ελλάδας) κατέστρεψε μέσα σε τέσσερις ώρες το ξύλινο κτίριο αυτού του νοσοκομείου που βρίσκεται στο χωριό Αλφέροβκα, στην περιφέρεια του Βορόνιετς, ανακοίνωσε το υπουργείο Αντιμετώπισης Εκτάκτων Καταστάσεων.

Εβδομήντα ασθενείς και τέσσερις νοσηλευτές βρίσκονταν μέσα στο κτίριο όταν ξέσπασε η πυρκαγιά. Τα περισσότερα από τα θύματα ήταν ηλικίας από 60 έως 80 ετών, σύμφωνα με έναν κατάλογο που δόθηκε στη δημοσιότητα από το υπουργείο, όμως ορισμένοι από τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους ήταν ηλικίας 40 και 50 ετών.
Περισσότεροι από 440 πυροσβέστες και διασώστες και περίπου 80 οχήματα εστάλησαν στον τόπο της πυρκαγιάς, η οποία τέθηκε υπό έλεγχο γύρω στις 02:00 σήμερα (ώρα Ελλάδας).
Πολλοί ασθενείς είχαν πάρει ηρεμιστικά και υπνωτικά πριν κοιμηθούν και δεν αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο, μετέδωσε το ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο NTV, το οποίο μετέδωσε εικόνες από το καμένο νοσοκομείο. "Απλώς δεν ξύπνησαν", ανέφερε ο ανταποκριτής του τηλεοπτικού δικτύου.
"Οι άνθρωποι φοβούνταν και κρύβονταν κάτω από τα κρεβάτια τους όταν είδαν τους διασώστες", αφηγήθηκε ένας αυτόπτης μάρτυρας στο τηλεοπτικό κανάλι Ζβεζντά. "Ήταν φρικτό, ο καπνός, η οσμή του καμμένου και το γεγονός ότι ξέραμε πως αυτοί που είχαν μείνει μέσα ήταν ήδη νεκροί".

Τα αίτια της πυρκαγιάς δεν είναι γνωστά. Η ερευνητική επιτροπή, η οποία υποβάλλει τα συμπεράσματά της απ' ευθείας στον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, ανακοίνωσε πως άρχισε έρευνα για αμέλεια. Σύμφωνα με ρωσικά μέσα ενημέρωσης, η πυρκαγιά προκλήθηκε από βραχυκύκλωμα λόγω των παλαιότητας των ηλεκτρικών εγκαταστάσεων.

+από thepressproject

23 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 20 τραυματίστηκαν, όταν ξέσπασε πυρκαγιά σε νευρολογική κλινική της περιφέρειας Βόρονετς στη Ρωσία. Η σορός του τελευταίου θύματος εντοπίστηκε από τις αρχές το πρωί της Κυριακής

Η φωτιά ξέσπασε αργά το βράδυ την ώρα που μέσα στην κλινική βρίσκονταν 4 νοσηλευτές και 70 ασθενείς, από τους οποίους οι 29 είχαν περιορισμένη κινητικότητα ή ήταν κλινήρεις. Η πυρκαγιά έκαψε ολοσχερώς το ξυλινο κτίριο της μιας από τις δύο μονάδες της κλινικής.

Πάνω από 400 πυροσβέστες και διασώστες με περίπου 80 οχήματα επιχείρησαν στον τόπο της πυρκαγιάς, η οποία τέθηκε υπό έλεγχο 3 ώρες αργότερα. Το γεγονός πως πολλοί από τους ασθενείς βρίσκονταν υπό την επήρεια ηρεμιστικών και υπνωτικών χαπιών, δυσκόλεψε την εκκένωση του κτιρίου, όπως δήλωσε μια από τις νοσοκόμες.

Σύμφωνα με το δίκτυο RT μετά την προκαταρκτική έρευνα πιθανότερες αιτίες της πυρκαγιάς εμφανίζονται η κακή καλωδίωση ή η λανθασμένη διαχείρηση μιας ανοικτής φωτιάς χωρίς όμως, για την ώρα, να μπορούν να αποκλειστούν άλλα αίτια.

Η κλινική βρίσκεται στο χωρίο Αλφέροβκα το οποίο απέχει περίπου 230 χιλιόμετρα από το Βόρονετς.  

Η ασθένεια του 21ου αιώνα

από enetpress

Της Μαρινίκης Μιχαλοπούλου
Η κατάθλιψη αποτελεί τη μάστιγα του 21ου αιώνα. Στην Ελλάδα και μόνο από το 2011 έως το 2013, καταγράφεται αλματώδης άνοδος στα περιστατικά κατάθλιψης, σύμφωνα με στοιχεία του ερευνητικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που αγγίζουν το ποσοστό του 50%.

Ο βασικός κορμός των συμπτωμάτων της ασθένειας είναι ίδιος σε άντρες και γυναίκες. Ευερεθιστότητα, αλλαγές στη διάθεση, μειωμένη ευχαρίστηση, δυσκολία στη συγκέντρωση αλλαγές στον ύπνο και τη διάθεση. Ωστόσο υπάρχουν σημαντικά λιγότερα ποσοστά εκδήλωσης της νόσου στους άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες.

Οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην κατάθλιψη, παράλληλα όμως υπάρχουν εκατομμύρια περιστατικά ανδρικής κατάθλιψης που δεν καταγράφονται καθώς οι άνδρες δυσκολεύονται να εξωτερικεύσουν την ψυχική τους δυσκολία και δεν αναζητούν βοήθεια. Στην Ελλάδα οι ομάδες του πληθυσμού που πλήττονται περισσότερο από την ασθένεια είναι οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, τα άτομα με χαμηλό εκπαιδευτικό επίπεδο και τα άτομα ηλικίας 35 έως 44 και 55 έως 64. Οι γυναίκες σε ποσοστό 15,6%, ενώ οι άνδρες σε ποσοστό 9%.
Παρόλα αυτά η κατάθλιψη μπορεί να εμφανιστεί και σε μικρότερες ηλικίες. Ένας έφηβος για παράδειγμα στο πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία αντιμετωπίζει πολλές αλλαγές και προκλήσεις.

Τέτοιες αλλαγές μπορούν να είναι, οι σχέσεις με συνομηλίκους, η αφύπνιση της σεξουαλικότητας, η αγωνία για το επαγγελματικό μέλλον. Στην εφηβική κατάθλιψη και την πρόληψη της σημαντικό ρόλο παίζει η σχέση γονέα και παιδιού, καθώς επίσης και η σωστή επικοινωνία των προβλημάτων.

Το άγχος, η ανασφάλεια και το αίσθημα μελαγχολίας βρίσκουν συχνά εύκολη «λύση», όταν το ντουλάπι είναι γεμάτο με χάπια της «ευτυχίας». Σε μελέτη του ΕΠΙΨΥ για το 2011, τα αντικαταθλιπτικά συνοδεύονταν από το συντριπτικό ποσοστό του 81,6%, σε σχέση με το ήδη υψηλό 62,1% του προηγούμενου έτους. Αποτελούν την πιο εύκολη και άμεση λύση για τους περισσότερου, ωστόσο πολλοί επιστήμονες στέκονται ενάντια στην άλογη χρήση τους. Τα αντικαταθλιπτικά θα πρέπει να αποτελούν την έσχατη λύση και πάντα σε συνεννόηση με τον γιατρό μας ο οποίος θα έχει διαγνώσει και παρακολουθήσει την κατάσταση του εκάστοτε ασθενή, καθώς κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και απαιτεί διαφορετικούς χειρισμούς και αγωγή.



Μάλιστα πρόσφατες μελέτες της πανεπιστημιακής κλινικής Μαριχόσπιταλ στη Χέρνη της Γερμανίας απέδειξαν πως η μουσική και δη η κλασική, μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση και ανακούφιση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης. Η μουσικοθεραπεία μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο κατά κοινών ασθενειών, όπως οι κρίσεις άγχους και οι διαταραχές ύπνου αλλά και στις περιπτώσεις κατάθλιψης.

Η μουσική δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να εκφράζονται και να επικοινωνούν με μη λεκτικό τρόπο, ακόμα και όταν βρίσκονται σε σημείο όπου αδυνατούν να εκφράσουν με λόγια όσα νιώθουν, προσφέροντας έτσι μια διέξοδο, ενώ έχει σημαντική επιρροή στη διάθεση.
Ωστόσο αυτό που οι περισσότεροι ψυχολόγοι φαίνεται να συμφωνούν, είναι πως κάθε μορφή κατάθλιψης είναι διαφορετικοί και όσο πιο γρήγορα εντοπιστεί και διαγνωστεί τόσο πιο εύκολη μπορεί να είναι και αντιμετώπιση της. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο το άμεσο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον είναι εξαιρετικά σημαντικό για τον εντοπισμό συμπτωμάτων της ασθένειας.

Αν λοιπόν υποπτευόμαστε πως κάποιο φιλικό ή συγγενικό μας πρόσωπο μπορεί να υποφέρει από αυτή την ασθένεια μπορούμε άμεσα να συμβουλευτούμε τους αρμόδιους ιατρούς ή να απευθυνθούμε στις γραμμές στήριξης που υπάρχουν έτσι ώστε να πάρουμε τις απαραίτητες πληροφορίες αλλά και να προχωρήσουμε κάνοντας σωστές κινήσεις.

Εφιάλτης στα Ψυχιατρεία: Γιατροί ή δεσμοφύλακες;

Περισσότερα στον παρακάτω σύνδεσμο:

Εφιάλτης στα Ψυχιατρεία: Γιατροί ή δεσμοφύλακες;

ΕΚΔΗΛΩΣΗ:ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

Περισσότερα εδώ:https://www.facebook.com/events/584794431659282/

Ανοικτός διάλογος πάνω στην ψυχική υγεία

Όπως γνωρίζετε, έχουμε αποφασίσει στα πλαίσια της "Πρωτοβουλίας

για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία" τη διοργάνωση μιας σειράς

εκπαιδευτικών συναντήσεων/συζητήσεων γύρω από θεματικές ενότητες για τις

οποίες υπήρξε έντονο ενδιαφέρον. Η θεματολογία οργανώθηκε με βάση τις

ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτή, καθώς

πολλά από τα ζητήματα που περιλαμβάνονται έχουν ήδη ανοιχτεί στη διάρκεια

των συνελεύσεών μας και αποτέλεσαν αφορμή για να επισημανθούν οι ενίοτε,

άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, διαφορετικές οπτικές που έχουμε

πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα. Οι συγκεκριμένες συναντήσεις θα είναι

ανοικτές σε όλες και όλους που ενδιαφέρονται και η δομή/διαδικασία της

καθεμιάς θα καθορίζεται από τους συμμετέχοντες σε αυτή. Σίγουρα θα υπάρχει

μια αρχική εισήγηση, ίσως και περισσότερες, και θα ακολουθεί συζήτηση. Θα

υπάρχει δυνατότητα, εφόσον προταθεί, κάποια, ή κάποιες, από τις

συναντήσεις να πάρει την μορφή εργαστηρίου κτλ. Η πρώτη συνάντηση θα

γίνει στο χώρο της οδού Τροίας 44, αλλά είμαστε σε αναζήτηση άλλου,

καταλληλότερου χώρου, οπότε κάθε πρόταση και ενέργεια για εξεύρεση

κατάλληλου χώρου φιλοξενίας των συναντήσεων είναι δεκτή.


Απευθυνόμαστε σε κάθε συλλογικότητα, πολιτικό και κοινωνικό χώρο

που ενδιαφέρεται να συμμετάσχει καθώς τα ζητήματα της ψυχικής υγείας

έχουν σαφέστατα πολιτικές, πολιτισμικές και κοινωνικές διαστάσεις. Κύριο,

όμως, ζητούμενο είναι η συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερομένων, ατόμων με

ψυχιατρική εμπειρία, καθώς και των οικογενειών τους, ως τα υποκειμένων που

κατεξοχήν έχουν βιώσει τα θέματα με τα οποία καταπιανόμαστε. Εξάλλου μια

χειραφετητική διαδικασία αυτομόρφωσης δεν μπορεί παρά να έχει στον

κεντρικό της πυρήνα το λόγο των άμεσα ενδιαφερομένων.


Η πρώτη εκπαιδευτική συνάντηση θα γίνει την Παρασκευή, 11

Δεκεμβρίου 2015, 19.00-21.00 , με τίτλο:


"Μια σύντομη ιστορία της ψυχιατρικής (ευρωπαϊκής και

ελληνικής). Κοινωνία και ψυχική υγεία. Ψυχιατρική και οικονομία. Από

το ίδρυμα στην κοινότητα".


Εισηγητής: Θ. Μεγαλοοικονόμου.


Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της οδού Τροίας 44.


Οι επόμενες θεματικές, οι οποίες έχουν συζητηθεί και συμφωνηθεί (μια ανά

τρεις ή τέσσερις εβδομάδες), είναι οι  εξής:


1. - Η ακύρωση του βιώματος του υποκειμένου μέσα από την

ολοκληρωτική μετάλλαξή του σε νόσο. Ο ρόλος και η λειτουργία των

ταξινομικών  συστημάτων.

2. - Ψυχοφάρμακα : ο ρόλος τους και τα όριά τους. Ποια λογική και ποια

συμφέροντα εξυπηρετεί ο μονόδρομος του ψυχοφάρμακου.

3. - Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, που ποτέ δεν έγινε, στη Ελλάδα. Τι είναι

ως κουλτούρα και πρακτική και σε τι συνίσταται  το «ολοκληρωμένο

δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών» ριζικά εναλλακτικών στον εγκλεισμό. Η

Τομεοποίηση και ο ρόλος της ως μιας ουσιαστικής θεραπευτικής

παραμέτρου. Λειτουργία των ψυχιατρικών τμημάτων με ανοιχτή  πόρτα

και χωρίς μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, κάμερες. Διεθνείς

εμπειρίες.

4. - Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση και εργασιακή ένταξη.

5. - Το υπάρχον νομικό πλαίσιο για την ψυχική υγεία. Η ακούσια

νοσηλεία, η δικαστική συμπαράσταση, η επικινδυνότητα, το δικαστικό

ψυχιατρείο και οι εναλλακτικές σ΄ αυτό.

6. - Τα κινήματα των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία και των οικογενειών

για ένα άλλο σύστημα Ψυχικής Υγείας.

7. - Το πρόβλημα των εξαρτήσεων. Η διπλή διάγνωση.

                                                                         

  Τόσο οι εισηγητές όσο και ο τρόπος διεξαγωγής των θεματικών αυτών είναι

υπό διαμόρφωση και γενικά καλούνται όλες και όλοι να συμμετάσχουν και να

συνεισφέρουν με προτάσεις. Σύντομα θα κοινοποιηθούν πιο συγκεκριμένα

στοιχεία για τις αμέσως επόμενες θεματικές.

Εκπαιδευτικές συναντήσεις "Πρωτοβουλίας"

από Πρωτοβουλία Ψ

Οπως γνωρίζετε, έχουμε αποφασίσει, στα πλαίσια της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία", την διοργάνωση μιας σειράς εκπαιδευτικών συναντήσεων/συζητήσεων γύρω από θεματικές ενότητες για τις οποίες υπήρξε έντονο ενδιαφέρον.
Η θεματολογία οργανώθηκε με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτή, καθώς πολλά από τα ζητήματα που περιλαμβάνονται έχουν ήδη ανοιχτεί στη διάρκεια των συνελεύσεών μας και αποτέλεσαν αφορμή για να επισημανθούν οι ενίοτε, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, διαφορετικές οπτικές που έχουμε πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα.
Οι συγκεκριμένες συναντήσεις θα είναι ανοικτές σε όλες και όλους που ενδιαφέρονται και η δομή/διαδικασία της καθεμιάς θα καθορίζεται από τους συμμετέχοντες σε αυτή. Σίγουρα θα υπάρχει μια αρχική εισήγηση, ίσως και περισσότερες, και θα ακολουθεί συζήτηση. Θα υπάρχει δυνατότητα, εφόσον προταθεί, κάποια, ή κάποιες, από τις συναντήσεις να πάρει την μορφή εργαστηρίου κλπ.
Η πρώτη συνάντηση θα γίνει στο χώρο της οδού Τροίας 44, αλλά είμαστε σε αναζήτηση άλλου, καταλληλότερου χώρου, οπότε κάθε πρόταση και ενέργεια για εξεύρεση κατάλληλου χώρου φιλοξενίας των συναντήσεων είναι δεκτή.
Απευθυνόμαστε σε κάθε συλλογικότητα, πολιτικό και κοινωνικό χώρο που ενδιαφέρεται να συμμετάσχει καθώς τα ζητήματα της ψυχικής υγείας έχουν σαφέστατα πολιτικές, πολιτισμικές και κοινωνικές διαστάσεις. Κύριο, όμως, ζητούμενο είναι η συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερομένων, ατόμων με ψυχιατρική εμπερία, καθώς και των οικογενειών τους, ως των υποκειμένων που κατεξοχήν έχουν βιώσει τα θέματα με τα οποία καταπιανόμαστε. Εξάλλου μια χειραφετητική διαδικασία αυτομόρφωσης δεν μπορεί παρά να έχει στον κεντρικό της πυρήνα το λόγο των άμεσα ενδιαφερομένων.
Η πρώτη εκπαιδευτική συνάντηση θα γίνει την Παρασκευή, 11 Δεκεμβρίου 2015, 19.00-21.00, με τίτλο:"Μια σύντομη ιστορία της ψυχιατρικής (ευρωπαϊκής και ελληνικής). Κοινωνία και ψυχική υγεία. Ψυχιατρική και οικονομία. Από το ίδρυμα στην κοινότητα".
Εισηγητής Θ. Μεγαλοοικονόμου.Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της οδού Τροίας 44.
Οι επόμενες θεματικές, οι οποίες έχουν συζητηθεί και συμφωνηθεί (μια ανά τρείς ή τέσσερις εβδομάδες), είναι οι εξής:

Η ακύρωση του βιώματος του υποκειμένου μέσα από την ολοκληρωτική μετάλλαξή του σε νόσο. Ο ρόλος και η λειτουργία των ταξινομικών συστημάτων.
 - Ψυχοφάρμακα : ο ρόλος τους και τα όριά τους. Ποια λογική και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί ο μονόδρομος του ψυχοφάρμακου.
 Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, που ποτέ δεν έγινε, στη Ελλάδα. Τι είναι ως κουλτούρα και πρακτική και σε τι συνίσταται το «ολοκληρωμένο δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών» ριζικά εναλλακτικών στον εγκλεισμό. Η Τομεοποίηση και ο ρόλος της ως μιας ουσιαστικής θεραπευτικής παραμέτρου. Λειτουργία των ψυχιατρικών τμημάτων με ανοιχτή πόρτα και χωρίς μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, κάμερες. Διεθνείς εμπειρίες.
Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση και εργασιακή ένταξη.
 Το υπάρχον νομικό πλαίσιο για την ψυχική υγεία. Η ακούσια νοσηλεία, η δικαστική συμπαράσταση, η επικινδυνότητα, το δικαστικό ψυχιατρείο και οι εναλλακτικές σ΄ αυτό.
Τα κινήματα των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία και των οικογενειών για ένα άλλο σύστημα Ψυχικής Υγείας.
 Το πρόβλημα των εξαρτήσεων. Η διπλή διάγνωση.
Τόσο οι εισηγητές όσο και ο τρόπος διεξαγωγής των θεματικών αυτών είναι υπό διαμόρφωση και γενικά καλούνται όλες και όλοι να συμμετάσχουν και να συνεισφέρουν με προτάσεις. Σύντομα θα κοινοποιηθούν πιο συγκεκριμένα στοιχεία για τις αμέσως επόμενες θεματικές.

«ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

από Πρωτοβουλία Ψ

Η Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: "Μηδενική Ανοχή", την ίδια ώρα που το φερόμενο ως ΕΘΝΙΚΟ αναπηρικό κίνημα έβγαζε στον δρόμο τους ανάπηρους/ες σε ρόλο κομπάρσου...

17 λεπτο ντοκουμέντο από την παραμονή της "Μηδενικής Ανοχής" στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών.

Έχω κατάθλιψη;

απο Gazzetta.gr



Θεωρείται (και όχι άδικα) η ασθένεια του αιώνα! Χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο καθημερινά βασανίζονται... Η ψυχολογός Μαρία Καλαϊτζόγλου γράφει στο Gazzetta Weekend Journal για τα σημάδια που... χτυπούν το καμπανάκι κι οφείλουν να μας αφυπνίσουν!

Nιώθετε μελαγχολικοί σχεδόν κάθε μέρα; Έχετε χάσει το ενδιαφέρον σας για δραστηριότητες που παλιότερα σας ευχαριστούσαν; Έχετε ένα διαρκές αίσθημα απαισιοδοξίας και έλλειψης ελπίδας; Νιώθετε συνεχώς κουρασμένοι και εξαντλημένοι ακόμα και αν δεν κάνετε τίποτα όλη μέρα;

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα σημάδια που παρατηρούμε σε ανθρώπους με κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι μια ψυχική διαταραχή με βασικό χαρακτηριστικό την έντονη και επίμονη λύπη που επηρεάζει το σώμα, το συναίσθημα και τη σκέψη μας. Αρχικά το άτομο μπορεί να βλέπει αλλαγές στον ύπνο (αϋπνία ή υπερυπνία) και στη όρεξη του (αύξηση ή μείωση βάρους), να παραμελεί την εμφάνιση και την προσωπική του υγιεινή ή να έχει μειωμένη σεξουαλική διάθεση.

Στην συνέχεια μπορεί να υποτιμάει ή να κατηγορεί τον εαυτό του για οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει, να κλείνεται στον εαυτό του και να έχει επίμονες σκέψεις θανάτου ή/και ιδέες αυτοκτονίας. Αυτές είναι συμπεριφορές που όλοι ενδεχομένως να έχουμε παρατηρήσει στον εαυτό μας κάποια στιγμή στη ζωή μας, χωρίς όμως να σημαίνει ότι πάσχουμε από κατάθλιψη.

Πως μπορούμε λοιπόν να ξεχωρίσουμε την κατάθλιψη από μια απλή μελαγχολική φάση της ζωής μας; Η θλίψη ή η μελαγχολία που βιώνουμε όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο όπως ένας χωρισμός ή η απώλεια της δουλειάς μας, είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα αλλά και μια φυσιολογική αντίδραση σε ένα γεγονός που πολύ πιθανό να μην το έχουμε επιλέξει. Τα κριτήρια όμως που διαχωρίζουν την κατάθλιψη από την μελαγχολική διάθεση είναι δυο: η ένταση των συμπτωμάτων και η διάρκεια τους.

Στην περίπτωση της κατάθλιψης, τα συμπτώματα είναι τόσο έντονα που το άτομο δυσκολεύεται να λειτουργήσει σε προσωπικό, κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η καθημερινότητα του ολοκληρωτικά. Επίσης, όταν πρόκειται για κατάθλιψη ή για ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο, τα συμπτώματα είναι σταθερά, επιμένουν και διαρκούν για αρκετές εβδομάδες, πολύ πιθανό και για μήνες.

Πιο συγκεκριμένα, για να θεωρήσουμε ότι κάποιος πάσχει από κατάθλιψη, θα πρέπει τα συμπτώματα του να είναι τόσο έντονα που δεν του επιτρέπουν να προχωρήσει στη ζωή του και να διαρκούν πάνω από 2 εβδομάδες, κάθε μέρα και για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας περίπου το 8% του ελληνικού πληθυσμού πάσχει από σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης, ενώ υπολογίζεται ότι μέσα στα επόμενα 5 χρόνια η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη πιο συχνή διαταραχή-ασθένεια μετά τις καρδιακές παθήσεις. Για ποιο λόγο όμως ακούμε όλο και πιο συχνά ότι κάποιος πάσχει από κατάθλιψη;

Ένας βασικός λόγος είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών συνδέεται άμεσα με μείωση στα εισοδήματα, ανεργία και αβεβαιότητα για το μέλλον. Πιο συγκεκριμένα, η αδυναμία των ανθρώπων να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, να βρουν μια θέση εργασίας, να κάνουν σχέδια και όνειρα για την προσωπική και την επαγγελματική τους ζωή μπορεί να επηρεάσει την διάθεση τους και να προκαλέσει έντονο στρες, κατάθλιψη, αλκοολισμό και άλλες σοβαρές ψυχικές διαταραχές.



Βέβαια, η οικονομική δυσχέρεια δεν είναι ο μοναδικός λόγος εμφάνισης κατάθλιψης. Καταστάσεις όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η διάγνωση μιας σοβαρής ασθένειας, ένα διαζύγιο ή ένας χωρισμός μπορούν επίσης να μας προκαλέσουν συμπτώματα κατάθλιψης.

Τα δυσάρεστα γεγονότα ζωής παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εμφάνιση της κατάθλιψης, όμως το σημαντικότερο κομμάτι αυτού του φαινομένου είναι πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, να το ξεπεράσουμε και τελικά να το νικήσουμε. Οι περισσότεροι άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη δέχονται βοήθεια που συνήθως περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, ψυχολογική υποστήριξη μέσω της ψυχοθεραπείας ή συνδυασμό των δυο μεθόδων.

Όσον αφορά στην φαρμακευτική αγωγή, τα αντικαταθλιπτικά στοχεύουν στο να επαναφέρουν την ισορροπία της σεροτονίνης και της νοραδρεναλίνης στον εγκέφαλο, των ουσιών που ευθύνονται για την διάθεση μας. Με άλλα λόγια, το άτομο βλέπει την διάθεση του να επανέρχεται στα φυσιολογικά επίπεδα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έχει λύσει ή αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που τον οδήγησαν στην κατάθλιψη.

Ο πάσχων είναι πιθανό να δει σημάδια βελτίωσης μετά από έναν μήνα λήψης των φαρμάκων καθώς ο σκοπός τους είναι να καταστείλουν τα επίμονα και δυσάρεστα συμπτώματα άμεσα. Παρ’όλα αυτά, η πηγή του προβλήματος εξακολουθεί να υφίσταται και τα καταθλιπτικά συμπτώματα ενδέχεται να ξαναβγούν στην επιφάνεια, αν το άτομο διακόψει την αγωγή. Για τον λόγο αυτό σε πολλές περιπτώσεις, συνίσταται ο συνδυασμός φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας.

Ως ψυχολόγοι και ειδικοί ψυχικής υγείας προσπαθούμε μέσω της ψυχοθεραπείας , μιας θεραπείας δηλαδή που βασίζεται συνήθως στον διάλογο να :

ερευνήσουμε σκέψεις και συμπεριφορές που συμβάλλουν στη δημιουργία αισθημάτων απογοήτευσης, μειονεκτικότητας και ενοχής

κατανοήσουμε ποια από τα προβλήματα που απασχολούν το άτομο μπορούμε να επιλύσουμε και με ποιο τρόπο αλλά και ποια δεν μπορούμε να επιλύσουμε αλλά οφείλουμε να συμβιώσουμε αρμονικά μαζί τους.

βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα

μάθουμε να εκφράζουμε τα αληθινά μας συναισθήματα (θετικά ή αρνητικά) όταν το επιθυμούμε και να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας .

ανακτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.

βάζουμε ρεαλιστικούς στόχους για το μέλλον που μπορούν να μας δώσουν νόημα και να αναλαμβάνουμε το ρίσκο και την ευθύνη αυτών των επιλογών.

Τέλος, θα πρέπει να είναι σαφές ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος, αποτελεσματικός ή μη τρόπος αντιμετώπισης της κατάθλιψης. Κάθε άνθρωπος επιλέγει την θεραπεία που του ταιριάζει περισσότερο ανάλογα με τις ανάγκες και την ιδιοσυγκρασία του και εφόσον διερευνήσει τις των εναλλακτικές επιλογές του. Εξάλλου αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η επιθυμία και η θέληση του ατόμου να πατήσει ξανά στα πόδια του, να παλέψει και να νικήσει το τέρας που τον κρατάει καθηλωμένο στον καναπέ.

Μαρία Καλαϊτζόγλου

Ψυχολόγος-Ma στη Συμβουλευτική Ψυχολογία

m.kalaitzoglou@yahoo.com

Επιστολή της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας για την εκπομπή “Φονικά Μυστικά”

από Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία

Προς την Διεύθυνση του MEGA

Κύριο Ν. Πεφάνη

Αγαπητέ Κύριε Πεφάνη,

Το πρόγραμμα Αντι-Στίγμα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής έθεσε υπόψη μας την καινούρια εκπομπή της κας Άννας Δρούζα με τίτλο «Φονικά μυστικά», που προβάλλεται από τον σταθμό του MEGA κάθε Τρίτη στις 23.00.

Επιστολή

ΤΟ BLOG ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

http://protovouliapsy.blogspot.gr/

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ BLOG

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΜΥΝΗΜΑ

Αγαπητοί φίλοι και φίλες του δικτύου

Ενόψει και της νέας χρονιάς το δίκτυο των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές επιθυμεί να ανοιχτεί στην κοινότητα, να διευρύνει τις συνδέσεις του και να δημιουργήσει νέες σχέσεις. Ο τελευταίος χρόνος, μετά το Παγκόσμιο συνέδριο της Θεσσαλονίκης, μας έδειξε τη σημασία που έχει να μένουμε ανοικτοί στις διαφορετικές προσεγγίσεις γύρω από την εμπειρία των φωνών και της παράνοιας. Επιπλέον έχουμε συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν άνθρωποι σε διάφορα μέρη που επιθυμούν “να κάνουν κάτι αλλά δεν ξέρουν τι”, όπως και αρκετοί που επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με άλλους που συμμερίζονται παρόμοιες ανησυχίες και ενδιαφέροντα.

Στις τελευταίες μας συναντήσεις μιλήσαμε αρκετά για “τα όσα συμβαίνουν εκεί έξω” και διαπιστώσαμε πως είναι σημαντικό να ανοίξουμε κι εμείς τις επιθυμίες μας και να ζητήσουμε τη συμμετοχή και συνδρομή σας για μια σειρά από ζητήματα. Ίσως έτσι συναντηθούμε με δικές σας ανάγκες και επιθυμίες.

Οι θεματικές που κυρίως συζητήθηκαν αφορούν:

Μεταφράσεις άρθρων, βιβλίων, ενημερωτικών κειμένων και υποτιτλισμούς βίντεο. Όπως πιθανόν γνωρίζετε ήδη το δίκτυο έχει ξεκινήσει από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του μια προσπάθεια για τη δημιουργία σχετικής βιβλιογραφίας στα ελληνικά. Η συγκεκριμένη παράμετρος είναι εξαιρετικά σημαντική ειδικά λόγω του γεγονότος ότι η πλειοψηφία των άμεσα ενδιαφερομένων, ανθρώπων με εμπειρία φωνών και ασυνήθιστων πεποιθήσεων δε γνωρίζουν αγγλικά. Όσοι ενδιαφέρονται να στηρίξουν τη συγκεκριμένη προσπάθεια ας μας στείλουν ένα σχετικό mail με στοιχεία επικοινωνίας

Δημιουργία ομάδων αυτοβοήθειας. Μέσα στους στόχους του δικτύου είναι η δημιουργία νέων ομάδων στο λεκανοπέδιο είτε μέσα είτε εκτός δομών ψυχικής υγείας. Για το χαρακτήρα και τη λειτουργία των συγκεκριμένων ομάδων υπάρχει πλούσια εμπειρία ενώ μπορείτε να βρείτε και σχετικές πληροφορίες στο:

http://hearingvoices.gr/index.php/el/2012-07-18-09-44-12/2012-07-18-09-44-54

Για το σκοπό αυτό προγραμματίζεται το επόμενο διάστημα η πραγματοποίηση ενός σεμιναρίου για όσους και όσες ενδιαφέρονται να ξεκινήσουν μια ομάδα αυτοβοήθειας στην περιοχή τους.

Διεξαγωγή σεμιναρίων και παρουσιάσεων του δικτύου και σε άλλους χώρους. Αυτό χρειάζεται να γίνει για δυο κυρίως λόγους. Από τη μια δεν έχουν όλοι και όλες τη δυνατότητα να φτάνουν στο κέντρο της Αθήνας, ενώ παράλληλα, όπως προαναφέρθηκε, υπάρχει η ανάγκη δικτύωσης (άμεσα ενδιαφερομένων, συγγενών και επαγγελματιών) και σε άλλες περιοχές. Από την άλλη, όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, ο χώρος που μας φιλοξενεί παρουσιάζει δυσκολίες στη διαχείριση του (υπόγειο με υγρασία) και φυσικά δεν είναι ο πλέον κατάλληλος για να στεγάζει τις εκδηλώσεις και τα σεμινάρια που οργανώνουμε. Για το λόγο αυτό όποιος/α έχει να προτείνει κάποιο χώρο που θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν επόμενες εκδηλώσεις του δικτύου ας μας στείλει σχετικό ενημερωτικό. Επίσης είμαστε ανοικτοί να συζητήσουμε μορφές εκδηλώσεων και σε άλλες περιοχές της Αθήνας (παρουσίαση βιβλίου, σεμινα΄ρια, συμμετοχή σε συζήτηση κτλ)

Αναστοχασμός πάνω στη δουλειά μας – η χρήση της συνέντευξης του Maastricht. Υπάρχει ανάγκη όσοι και όσες δουλεύουν με ανθρώπους με εμπειρία φωνών, παράνοιας και άλλων ασυνήθιστων εμπειριών και συμμερίζονται παρόμοιες ανάγκες και αρχές, είτε είναι επαγγελματίες είτε όχι, να έρθουν σε επαφή και να (ανα)στοχαστούν πάνω στη δουλειά τους. Αυτή η ενότητα θα αποτελέσει επίσης έναν άξονα που φιλοδοξούμε να κινηθούμε από το νέο χρόνο παράλληλα με τη δημιουργία ομάδων αυτοβοήθειας.

Ψυχοθεραπευτική στήριξη μελών δικτύου. Υπάρχουν μέλη του δικτύου τα οποία επιθυμούν να λάβουν ψυχοθεραπευτική υποστήριξη, η οποία στα πλαίσια που έχουν βρεθεί είτε δεν επαρκεί (καθώς συχνά προτείνεται αποκλειστικά φαρμακοθεραπεία) είτε δεν μπορεί να συνεχιστεί λόγω οικονομικής δυσπραγίας. Αναζητούμε ανθρώπους που θα ήθελαν να δουλέψουν μαζί τους μιας και οι δυνατότητές μας δεν επαρκούν.

Μεταφράσεις, δημιουργία νέων ομάδων, διασύνδεση επαγγελματιών, ψυχολογική υποστήριξη και αναζήτηση νέων χώρων για τις εκδηλώσεις μας αποτελούν πέντε βασικές θεματικές που θα εστιάσουμε το επόμενο διάστημα. Περιμένουμε ένα mail από όσους/ες ενδιαφέρονται σε πρώτη φάση για την ενίσχυση της ομάδας μεταφράσεων, για το συντονισμό ομάδων αυτοβοήθειας και τέλος για προτάσεις για πιθανούς χώρους που θα μπορούσαν να μας φιλοξενήσουν. Κάθε άλλη ιδέα, σχόλιο ή πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.

Με εκτίμηση

Η διαχειριστική ομάδα του δικτύου

“Ακούγοντας Φωνές”

Αθήνας

Hearing The Voice

H Victoria Patton, συντονίστρια του ερευνητικού σχεδίου ‘Ακούγοντας τη φωνή’ (Hearing The Voice - HtV), μιας ευρείας διεπιστημονικής μελέτης της εμπειρίας των φωνών με έδρα το Πανεπιστήμιο του Durham (UK) παρουσιάζει τα πρίσματα της μέχρι σήμερα έρευνας καθώς και για τα όσα θα ακολουθήσουν.

Πληροφορίες επίσης και στο site:

http://hearingthevoice.org/

 Η ερευνητική ομάδα απαρτίζεται από περίπου 20 ακαδημαϊκούς από ένα ευρύ πεδίο διαφορετικών ειδικοτήτων όπως  επιστημών του νου, ανθρωπιστικών σπουδών, ανθρωπολογίας, πολιτιστικών σπουδών, αγγλικής λογοτεχνίας, φιλοσοφίας, ψυχιατρικής, ψυχολογίας και θεολογίας. Το ερευνητικό δίκτυο περιλαμβάνει περί τους 30 συνεργάτες και συμβούλους σε βρετανικά και διεθνή ιδρύματα, όπως και επαγγελματίες ψυχικής υγείας, καλλιτέχνες, ανθρώπους με εμπειρία φωνών και άλλους ειδικούς από εμπειρία (expert by experience). Στόχος είναι η κατανόηση της εμπειρίας των φωνών. Πώς είναι το να ακούει κανείς φωνές; Πώς προκύπτουν; Και τι σημαίνουν;

HtV Φάση 1

Η πρώτη φάση  (2012-2015, χρηματοδοτημένη ως τριετές πρόγραμμα από το Wellcome Trust Strategic Award) εργάστηκε πάνω σε πέντε ερωτήματα:

·                Πώς είναι το να ακούει κανείς φωνές;

·                Το συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν κανείς ακούει φωνές;

·                Τι σημαίνουν οι φωνές για τους ανθρώπους που τις ακούνε; Πώς δηλαδή ερμηνεύουν οι ίδιοι την εμπειρία τους;

·                Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ανθρώπους που δυσφορούν με τις φωνές που ακούνε;

·                Και τέλος πώς πρέπει να μελετήσουμε τις φωνές;

Το να απαντηθούν όλες αυτές οι ερωτήσεις σημαίνει ότι πρέπει να αναζητηθούν πολλές και διαφορετικές πλευρές της έρευνας. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι χρησιμοποιήθηκαν από ερωτηματολόγια φαινομενολογικής προσέγγισης έως και εφαρμογές για smart phones αλλά και νευροβιολογικές μελέτες για τη διερεύνηση της υποκείμενης εμπειρίας.  Εξεταστήκαν διαφορές σε σχέση με τα πολιτιστικά, θρησκευτικά και ιστορικά πλαίσια. Μερικοί από τους μελετητές διερεύνησαν  την αναπαράσταση των φωνών στο έργο της Virginia Woolf και του Charles Dickens, ενώ άλλοι επανεπεξργάστηκαν μεσαιωνικές περιγραφές από συναντήσεις με δαίμονες, εξερεύνησαν τις μυστικιστικές αυτοβιογραφίες της  Margery Kempe και της Julian of Norwich διερευνώντας τη σχέση ανάμεσα τις συγκεκριμένες μυστικιστικές αναφορές του 15^ου αιώνα με τη σύγχρονη εμπειρία ακρόασης φωνών.

Στον πυρήνα του συγκεκριμένου ερευνητικού προγράμματος βρίσκεται διαπίστωση ότι μια διεπιστημονική προσέγγιση των φωνών είναι αναγκαία προκειμένου να μπορέσει κανείς να αγγίξει όλο τον πλούτο των πολιτισμικών, προσωπικών και φιλοσοφικών νοημάτων της εμπειρίας των φωνών ειδικά ως την εποχή που κυριαρχούν αναγωγιστικές θέσεις που προσπαθούν να κατανοήσουν τις φωνές αποκλειστικά με όρους εγκεφαλικής λειτουργίας

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διεπιστημονικής προσέγγισης αποτελεί ο συνδυασμός αναλυτικής φιλοσοφίας και γλωσσολογική πραγματολογία προκειμένου να αναζητηθούν οι λόγοι που συγκεκριμένες θεραπευτικές παρεμβάσεις για τις φωνές είναι πιο αποτελεσματικές (voice dialogue, relating therapy and avatar therapy)

Σύμφωνα με τη θέση που ανέπτυξαν οι Sam Wilkinson & Felicity Deamer, πολλές εμπειρίες φωνών μπορούν να κατανοηθούν καλύτερα ως εμπειρίες (as experiences of being communicated with) παρά ως εμπειρίες ήχων. Η συγκεκριμένη προσέγγιση όχι μόνο δίνει νόημα και στις άηχες φωνές αλλά επίσης εξηγεί γιατί η αναπαράσταση είναι κλειδί σε πολλές από τις εμπειρίες. Κι αν οι φωνές νοηματοδοτηθούν ως εμπειρίες προερχόμενες από εσωτερικούς παράγοντες, των οποίων η συμπεριφορά εξαρτιέται από τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος που τις ακούει σχετίζεται μαζί τους, είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς το γιατί το να ανταπαντήσει κανείς στις φωνές και το να αλλάξει τη σχέση μαζί τους μπορεί ενδεχομένως να αλλάξει το περιεχόμενό τους, να δώσει στον άνθρωπο που τις ακούει μεγαλύτερο έλεγχο και να μειώσει την αναστάτωση που του προκαλούν.

Ένα άλλο παράδειγμα αφορά τη μελέτη της δημιουργικότητας μέσα από την έρευνα του τρόπου με τον οποίο συγγραφείς βιώνουν την παρουσία, την ταυτότητα και τις φωνές των χαρακτήρων τους (Εσωτερικός Διάλογος Συγγραφέων). Ο διευθύνων τη συγκεκριμένη έρευνα, που ξεκίνησε το 2014 στη διάρκεια του διεθνούς φεστιβάλ βιβλίου στο Εδιμβούργο, Guy Dodgson πρότεινε τη μελέτη ομοιοτήτων και διαφορών ανάμεσα στις φωνές που βιώνουν οι συγγραφείς και αυτών που βιώνουν άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν κλινική βοήθεια. Ένα πρώτο συμπέρασμα αφορά το γεγονός ότι και οι δυο τύποι φωνών βιώνονται ως ξένες αλλά στην περίπτωση των συγγραφέων υπάρχεις μια εμπρόθετη δημιουργία ενός ‘πλαισίου’ γύρω από την εμπειρία που τους επιτρέπει να διατηρούν ένα στοχαστικό έλεγχο  και κυριότητα της εμπειρίας ως μέρος μιας δημιουργικής διεργασίας. Η εξερεύνηση των σχέσεων φωνών και δημιουργικότητας μπορεί επίσης να είναι βοηθητική για:

·                    Τη φυσιολογικοποίηση των φωνών

·                    Τον εμπλουτισμό της κλινικής κατανόησης του τρόπου προσωποποίησης των φωνών

·                    Το να βοηθηθούν οι κλινικοί και οι πελάτες τους στην (συν)κατασκευή υποθέσεων γύρω από την ανάπτυξη των φωνών και στη μείωση της δυσφορία που αυτές προκαλούν

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση διεπιστημονικής προσέγγισης άφορα τη συνεργασία με το δίκτυο Ερευνών Βιωμένων Εμπειριών στις ΗΠΑ (Lived Experience Research Network ή LERN).

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ως σήμερα ερεύνα πάνω στο ερώτημα «Πώς είναι το να ακούει κανείς φωνές;» Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στο “The Lancet Psychiatry” στο άρθρο “Woods, Jones, Alderson-Day, Callard, Fernyhough: ‘Experiences of hearing voices: analysis of a novel phenomenological survey»

http://www.thelancet.com/pdfs/journals/lanpsy/PIIS2215-0366%2815%2900006-1.pdf

Στη μελέτη συμμετείχαν 150 συμμετέχοντες (26 εκ των οποίων χωρίς ιστορικό ψυχικής ασθένειας) και περιελάμβανε η συμπλήρωση ενός ανοικτού τύπου ερωτηματολογίου που μπορούσαν να συμπληρωθεί ανώνυμα. Η μελέτη βασίστηκε σε φιλοσοφική φαινομενολογία και σε ιατρική και ανθρωπιστικές επιστήμες, προκειμένου να καταγραφεί το πώς βιώνουν όσοι ακούνε φωνές με τα δικά τους λόγια και πάνω σε οποιαδήποτε πτυχή της εμπειρίας συναισθηματική, σωματική κτλ, σημεία στα οποία σε κλινικά πλαίσια δε δίνεται ιδιαίτερη σημασία.

Κύρια συμπεράσματα:

Επιβεβαιωθήκαν προηγούμενες μελέτες που αμφισβητούν τη θέαση των φωνών αποκλειστικά ως σημάδι ασθένειας. Άνθρωποι χωρίς ψυχιατρική διάγνωση ακούνε φωνές.

Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλομορφία στις φωνές από όσο τυπικά αναγνωριζότανε. Οι άνθρωποι ακούνε πολλά και διαφορετικά είδη φωνών, μερικές φορές με  περίπλοκα και δυνατά χαρακτηριολογικά στοιχεία και συχνά παρά τη συσχέτιση με αρνητικά συναισθήματα και βιώματα άγχους, φόβου και αναστάτωσης για πολλούς είναι βοηθητικές.

Οι φωνές δεν αποτελούν αποκλειστικά μια ακουστική εμπειρία. Ένα 10% αναφέρει ότι μοιάζει με σκέψη και ένα 40% αναφέρει ένα μίγμα φωνών, “κάτι σα σκέψη” με χαρακτηριστικά ήχου.

Αλλαγές στο συναίσθημα και στις σωματικές αισθήσεις συχνά συνοδεύουν την εμπειρία της ακρόασης φωνών. Το 66% των συμμετεχόντων ανέφερε αλλαγές στον τρόπο που βίωναν το σώμα τους όπως αίσθημα μουδιάσματος στα χέρια και τα πόδια. Σχεδόν ένα 20% των συμμετεχόντων είχε εμπειρία πολύ-αισθητηριακών φωνών, αναφέροντας ότι οι φωνές γινόντουσαν αντιληπτές από πάνω από έναν αισθητηριακό τρόπο. Είναι χαρακτηριστικό πω οι φωνές με τις σωματικές επιδράσεις ήταν αυτές που γινόντουσαν πιο εύκολα κακοποιητικές και βίαιες και σε μερικές περιπτώσεις συσχετίζονταν με προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες όπως παραμέληση, εκφοβισμός, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση.

Σημαντικά ευρήματα που προαναγγέλλουν δυνατότητες επιπλέον κλινικών παρεμβάσεων  και καινοτόμων θεραπευτικών πρακτικών

Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να επισημανθεί πως οι άνθρωποι με εμπειρία φωνών συμμετείχαν σε όλα τα επίπεδα της έρευνας από το σχεδιασμό και την υλοποίησή της μέχρι την τελική καταγραφή και επεξεργασία. Εξάλλου η Dr Nev Jones, συντονίστρια του  LERN, διαθέτει τεράστια εμπειρία στην έρευνα που πραγματοποιείται από τους ίδιους τους χρήστες ενώ και η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως άνθρωπος με εμπειρία φωνών. Το είδος τν ερωτήσεων, η σειρά τους καθώς και οποιαδήποτε ελλείμματα του ερωτηματολογίου συζητήθηκαν και συνδιαμορφώθηκαν με τη συμμετοχή χρηστών υπηρεσιών υγείας.

Η ερεύνα κοινοποιήθηκε ταχύτατα τόσο μέσω των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων όσο και μεταξύ αναρίθμητων μπλογκ και ειδησεογραφικά σάιτ.

HtV Φάση 2

Στο μέλλον η έρευνα θα εστιάσει στη σχέση μεταξύ φωνών και άλλων αισθητηριακών εμπειριών, στο πώς οι φωνές σχετίζονται με τη μνήμη και θα επεκταθεί το πρόγραμμα εσωτερικού Διαλόγου Συγγραφέων στη διερεύνηση του πώς οι συγγραφείς κερδίζουν σε δημιουργική έμπνευση από τις φωνές που ακούνε. Θα διερευνηθούν επίσης το πώς οι φωνές μπορούν να γίνουν κατανοητές ως ειδική μορφή επικοινωνιακής δράσεις, γιατί μερικές φωνές προκαλούν αναστάτωση και πώς οι φωνές μπορούν να λειτουργήσουν ως κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές δυνάμεις. Με τη συνεργασία του Jo Atkinson από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου θα διερευνηθεί η εμπειρία φωνών σε κωφούς και θα ξεκινήσει επίσης μια εκτεταμένη φαινομενολογική και νευροαπεικονιστική μελέτη ανθρώπων με εμπειρία φωνών.

Η κύρια προτεραιότητα του ερευνητικού πλάνου περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός διαδικτυακού τόπου όπου όλες οι καινοτόμες ιδέες και τα συμπεράσματα των ερευνών θα κοινοποιούνται:

http://www.integratedvoices.org/

Ο ιστότοπος θα περεχεί πληροφορίες σε ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερομένων πάνω σε θεματικές όπως:

·         Φωνές σε παιδιά και εφήβους

·         Διάλογος με τις φωνές

·         Θεραπεία εστιασμένη στο τραύμα

·         Η προσέγγιση «Ακούγοντας φωνές» και η συνέντευξη του Maastricht

·         Γνωσιοσυμπεριφορική θεραπεία για φωνές που προκαλούν δυσφορία

·         Φαρμακοθεραπεία

·         Πνευματικές ερμηνείες

·         Φωνές και δημιουργικότητα

·         Φωνές και σωματική υγεία

Ο κύριος στόχος είναι η κατανόηση των φωνών και η παροχή πληροφοριών πάνω στη διαχείριση και την περίθαλψη των φωνών μέσω:

·         Μιας ποικιλίας διαφορετικών προσεγγίσεων που δεν τείνουν να κατανοήσουν την εμπειρία των φωνών με αποκλειστικά ιατρικούς όρους. Έτσι ο συγκεκριμένος ιστότοπος θα παρέχει μια εισαγωγή πάνω στα βασικά φιλοσοφικά, ψυχολογικά, ψυχιατρικά και πνευματικά πλαίσια κατανόησης των φωνών.

·         Μιας αντικειμενικής ανασκόπησης των ερευνών για μια σειρά θεραπευτικών παρεμβάσεων χωρίς να υποστηρίζεται μια συγκεκριμένη παρέμβαση

·         Προσβασιμότητας σε ένα εκτεταμένο κοινό και ιδιαίτερα σε ανθρώπους που δεν είχαν εύκολα πρόσβαση σε αυτό το υλικό, κυρίως ανθρώπους με εμπειρία ‘δύσκολων’ φωνών.

·         Είναι δωρεάν έτσι ώστε και η πιο πρόσφατη έρευνα να είναι προσβάσιμη.

Νιώθουμε ότι έχοντας μιας διεπιστημονική ματιά είμαστε σε μια προνομιούχα θέση για τη δημιουργία αυτής της πηγής πληροφοριών. Διαθέτουμε μια ομάδα με ισχυρή εμπειρία πάνω στην ακαδημαϊκή έρευνα για τις φωνές και ένα εξαιρετικό δίκτυο επικοινωνίας με εργαζόμενους σε κλινικά πλαίσια, ανθρώπους με εμπειρία φωνών και ερευνητές. Κυρίως όμως δεν έχουμε κανένα συμφέρον, οικονομικό ή άλλο, προώθησης οποιασδήποτε προσέγγισης πάνω στη φροντίδα των φωνών που προκαλούν δυσφορία έτσι ώστε όλες οι πληροφορίες που θα παρατίθενται, με τα υπέρ και τα κατά της κάθε προσεγγίσεις, να είναι αμερόληπτες.

Τον επόμενο χρόνο θα πραγματοποιηθεί μια εκτεταμένη έκθεση πάνω στην ‘ακρόαση φωνών’ πιθανότατα με τον τίτλο: “Aκούγοντας φωνές: Δυσφορία, έμπνευση και καθημερινότητα” που θα διεξαχθεί στο Palace Green Library του Durham από το Νοέμβριο 2016 έως τον Ιανουάριο του 2017. Η έκθεση θα προσεγγίσει την εμπειρία των φωνών από ιστορική, λογοτεχνική, θεολογική και ψυχολογική προοπτική και θα διερευνήσει διαφορετικές όψεις της εμπειρίας των φωνών μέσω έργων τέχνης, κατασκευών και αφηγήσεων από το μεσαίωνα μέχρι τους μοντέρνους καιρούς.

Οι 4 κύριοι στόχοι της έκθεσης αποτελούν:

·       Να δειχθεί ότι η εμπειρία φωνών μπορεί να αποτελέσει μια εξαιρετικά δυσφορική εμπειρία αλλά οι άνθρωποι μπορούν να τα βγάλουν πέρα

·       Οι φωνές δεν είναι πάντα αρνητικές και σύμπτωμα σοβαρής ψυχικής διαταραχής

·       Οι φωνές μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης (καλλιτεχνική, πνευματική, λογοτεχνική)

·       Η εμπειρία των φωνών είναι σημαντικό να μην αποτελεί μια μοναχική εμπειρία αλλά αντίθετα ενδέχεται να αποτελέσει τη βάση για τη δημιουργία κοινότητας