Το 50% των ασθενών που παίρνουν αντικαταθλιπτικά δεν πάσχουν από κατάθλιψη

από huffingtonpost

Εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη, αλλά νέα έρευνα αποκαλύπτει ότι πολλοί γιατροί συνταγογραφούν αντικαταθλιπτικά φάρμακα σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει αντίστοιχει διάγνωση.

Στην έρευνα που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές μέρες στο επιστημονικό περιοδικό JAMA (The Journal of American Medical Association), οι επιστήμονες εξέτασαν ιατρικούς φακέλους 10 ετών για συνταγογραφήσεις αντικαταθλιπτικών. Αφού μελέτησαν πάνω από 100.000 συνταγογραφήσεις για αντικαταθλιπτικά που είχαν δοθεί από 160 γιατρούς σε 20.000, διαπίστωσαν ότι σχεδόν το 50% από τις περιπτώσεις δεν αφορούσαν κατάθλιψη, αλλά κάποια άλλη διαταραχή, όπως άγχος, αϋπνία, πόνος, Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής, ακόμα και βουλιμία.

«Είναι ένα ενδιαφέρον φαινόμενο», ανέφερε η συγγραφέας της έρευνας Jenna Wong. «Υπήρχε η υποψία στην επιστημονική κοινότητα ότι υπάρχουν γιατροί που συνταγογραφούν αντικαταθλιπτικά για άλλο λόγο πέρα από την κατάθλιψη», συμπληρώνει.

Όπως αναγράφει το Time, τα ευρήματα της έρευνας είναι ιδιαίτερα σημαντικά, αφού εγείρουν πολλά ερωτήματα. Αρχικά, οι ερευνητές δεν γνωρίζουν αν η αύξηση στις συνταγογραφήσεις αντιπροσωπεύουν και αύξηση εμφάνισης κατάθλιψης, αφού συχνά δίνονται και για άλλους λόγους. Επιπλέον, η Wong πιστεύει ότι πολλές φορές τα φάρμακα αυτά δίνονται χωρίς να υπάρχει επιστημονική βάση.

Οι επιστήμονες της έρευνας δεν εξέτασαν τον λόγο που οι γιατροί «έγραφαν» αντικαταθλιπτικά, αλλά υποπτεύονται ότι μπορεί να ήταν η έσχατη λύση.

Τα κινήματα των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία και των οικογενειών

Όπως γνωρίζετε, ως δίκτυο “Ακούγοντας Φωνές” συμμετέχουμε και στηρίζουμε, στα πλαίσια της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία" τη διοργάνωση μιας σειράς εκπαιδευτικών συναντήσεων - συζητήσεων γύρω από θεματικές ενότητες για τις οποίες υπήρξε έντονο ενδιαφέρον.

Στα πλαίσια αυτά σας ενημερώνουμε ότι την Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2016, 17.00-20.00 , θα πραγματοποιηθεί η τελευταία συνάντηση – συζήτηση που διοργανώνει η Πρωτοβουλία  με τίτλο:

"Τα κινήματα των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία

και των οικογενειών για ένα άλλο σύστημα Ψυχικής Υγείας"




Εισηγήσεις θα κάνουν οι:
Peter Bullimore (Εθνικό Δίκτυο για την Παράνοια, Ηνωμένο Βασίλειο - National Paranoia Network UK),
Νάσος Σιούκας (συντονιστής ομάδας αυτοβοήθειας Hearing Voices Network Αθήνας Μαρούσι),
Μαρίνα Λυκοβουνιώτη  (συντονίστρια ομάδας αυτοβοήθειας Hearing Voices Network Αθήνας),
Κυριακή Φετφατζή (μέλος ομάδας ομότιμης υποστήριξης συγγενών και φιλών ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία Hearing Voices Network Αθήνας),
Σωτήρης Λαϊνάς (Ψυχολόγος, Διδάκτωρ Ψυχολογίας Α.Π.Θ. Συντονιστής Προγραμμάτων Προαγωγής Αυτοβοήθειας)

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί

την Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2016, 17.00-20.00,


στην Αίθουσα της “Παναρκαδικής Ομοσπονδίας”


στη διεύθυνση Τζώρτζ 9, πλατεία Κάνιγγος στον 1ο όροφο.


Παρακαλούμε κοινοποιήστε σε όσους/ες πιστεύετε ότι τους αφορά.





Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία

6 σημάδια που προδίδουν όσους πάσχουν κρυφά από κατάθλιψη

από lifo.gr

Οι επιστήμονες εφιστούν προσοχή σε αυτές τις συμπεριφορές, καθώς κάποιοι χρειάζονται τη βοήθεια μας, αλλά δεν τολμούν να τη ζητήσουν Πηγή: www.lifo.gr


Δεν παραδέχονται ποτέ ότι πάσχουν από τη νόσο. Συνηθίζουν μάλιστα να αποφεύγουν συζητήσεις για τα όσα νιώθουν ή για τις δύσκολες στιγμές που περνά άλλος κόσμος που υποφέρει από κατάθλιψη.

Παρά τα βήματα και τις προσπάθειες που γίνονται παγκοσμίως για την εξάλειψη του στίγματος από ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές νόσους, η σκληρή καθημερινότητα και ο αγώνας που δίνουν πολλοί άνθρωποι για να διατηρήσουν τις δουλειές τους, εν μέσω κρίσης, τους αναγκάζει να καλύπτουν τα συμπτώματα μίας από τις πιο ύπουλες ψυχικές νόσους: της κατάθλιψης.  

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε πρόσφατο άρθρο του psychcentral.com, πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι πάσχουν από κατάθλιψη, κάποτε βαριάς μορφής, ωστόσο υιοθετούν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο συμπεριφοράς, προκειμένου να μη γίνει αντιληπτό το πρόβλημα τους, ενώ - ακόμη χειρότερα - αρνούνται ή διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια.  

Έχουν δε την τάση να πιστεύουν ότι αν συνεχίσουν τους κανονικούς ρυθμούς της καθημερινότητας τους, το πρόβλημα θα θεραπευθεί από μόνο του, με κάποιο τρόπο θα το ξορκίσουν μέσω της ρουτίνας της ζωής τους. Βάσει του άρθρου τα σημάδια στα οποία πρέπει να δώσουμε σημασία, είναι τα εξής.

 1. Δεν παραδέχονται ποτέ ότι πάσχουν από τη νόσο. Συνηθίζουν μάλιστα να αποφεύγουν συζητήσεις για τα όσα νιώθουν ή για τις δύσκολες στιγμές που περνά άλλος κόσμος που υποφέρει από κατάθλιψη. Είναι οι ίδιοι που πολλές φορές θεωρούν και υποστηρίζουν ως μοναδικό φάρμακο την εργασιοθεραπεία.

 2. Κοιμούνται ακανόνιστα και συνήθως πολύ αργά, ενώ έχουν περίεργες διατροφικές συνήθειες, τις οποίες επίσης κρύβουν, αλλά κάποτε προδίδονται από τη βουλιμία ή από την ακατανίκητη όρεξη για ένα συγκεκριμένο τρόφιμο.

3. Φαίνονται πάντα χαρούμενοι ή τουλάχιστον με αυτό το προσωπείο προτιμούν να τα βγάζουν πέρα στην καθημερινότητα τους.  Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να αποφεύγουν δύσκολες ερωτήσεις, όπως "σε προβληματίζει κάτι", "θες να μιλήσεις για κάτι".

4. Όταν, όμως, αποφασίζουν να μιλήσουν, οι συζητήσεις μαζί τους έχουν κάπως πιο βαθύ, φιλοσοφικό, κάποτε βαθιά προβληματισμένο περιεχόμενο. Χρησιμοποιούν δύσκολα παραδείγματα, τα οποία συνήθως αφορούν την προσωπική τους ζωή, ωστόσο συγκαλυμμένα και με μία κάποια θλίψη.  

5. Πολλές φορές τείνουν να αντιδρούν ακραία σε συνηθισμένα περιστατικά ή πράγματα που εμείς θεωρούμε, χωρίς σημασία (π.χ, να βάλουν τα κλάματα κατά τη διάρκεια μίας έντονης συζήτησης ή να συγκινηθούν με μία απλή κίνηση). Είναι ο τρόπος τους να "επικοινωνήσουν" αυτό που περνάνε, αυτό από το οποίο υποφέρουν. Αν παρατηρήσετε λίγο καλύτερα θα δείτε ότι αμέσως μετά θα απολογηθούν για τον τρόπο, με τον οποίο αντέδρασαν για να μη χρειαστεί να δώσουν εξηγήσεις ή να ζητήσουν βοήθεια.

6. Είναι επίσης οι άνθρωποι εκείνοι που συνηθίζουν να περιμένουν το χειρότερο και αντιμετωπίζουν τις πιθανότητες στη ζωή, τη δουλειά και τις σχέσεις με μία μάλλον απαισιόδοξη διάθεση.

 Σύμφωνα με τους ειδικούς, ακριβώς επειδή είναι δύσκολο για κάποιον να προσεγγίσει έναν άνθρωπο που υποφέρει σιωπηλά από κατάθλιψη - ακόμη κι αν ανήκει στο οικείο περιβάλλον του - η πιο ορθόδοξη και ασφαλής προσέγγιση και εκείνη που δεν θα φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση, είναι η τυχαία αναφορά σε προβλήματα που είχε αντιμετωπίσει κάποιος επίσης οικείος του, καθώς και οι αναφορές στον θεραπευτή που τον βοήθησε να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Συνήθως, και όταν τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα, ζητάμε βοήθεια ή συγκρατούμε ονόματα και περιπτώσεις, από τις οποίες μπορούμε να βοηθηθούμε κι εμείς.

  Με στοιχεία από psychcentral.com, helpguide.org

Κρίση άγχους έπαθαν τρεις μαθητές στις πανελλαδικές

από tvxs

Δύο μαθητές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που διαγωνίζονταν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις ένιωσαν αδιαθεσία σε εξεταστικό κέντρο του Ηρακλείου.
Τα παιδιά προσήλθαν κανονικά στο σχολείο το πρωί, αλλά ένιωσαν δυσφορία, ενώ βρίσκονταν στην αίθουσα και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο, καθώς σύμφωνα με τις πληροφορίες υπέστησαν κρίση άγχους.

Επίσης, με συμπτώματα αδιαθεσίας και ζαλάδα μεταφέρθηκε το πρωί στο νοσοκομείο των Χανίων εξεταζόμενος μαθητής των πανελληνίων εξετάσεων.

Το περιστατικό συνέβη στο εξεταστικό κέντρο που λειτουργεί στον χώρο του Λυκείου Ελευθερίου Βενιζέλου στην περιοχή των Μουρνιών.

Όλοι οι μαθητές αναμένεται, σύμφωνα με τη σχετική διαδικασία, να δώσουν επαναληπτικές εξετάσεις.

Οι "Φωνές" επισκέπτονται τα Χανιά

Δίνοντας νόημα στις φωνές




Πρόγραμμα σεμιναρίου

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016, 17:00-21:00
Παρουσίαση του Δικτύου Hearing Voices και του τρόπου δουλειάς του
Βιωματικές ασκήσεις – Κατανοώντας το νόημα των φωνών
Σάββατο 4 Ιουνίου 2016, 09:00-13:00 και 14:00-17:00
Δουλεύοντας με τις φωνές
Αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισης των φωνών και προαγωγή της αξίας της αυτοβοήθειας
Ομάδες αυτοβοήθειας και ο ρόλος του συντονιστή
 
Το σεμινάριο απευθύνεται σε
Ανθρώπους με παρόμοιες εμπειρίες
Σε φίλους και συγγενείς
Σε επαγγελματίες
Σε όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για αυτές τις εμπειρίες

Χώρος διεξαγωγής: Τεχνικό Επιμελητήριο Χανίων – Νεάρχου 23, Χανιά

Πληροφορίες στο 694 523 1272 (Σάββατο και Κυριακή)
www.hearingvoices.gr

8 ιδιοφυΐες που το ταλέντο τους έχει συνδυαστεί με ψυχικές ασθένειες.

από tilestwra

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και στο να είναι κάποιος τρελός; Πολλά παραδείγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας αποδεικνύουν, ότι η δημιουργικότητα και οι ψυχικές ασθένειες, όπως η διπολική διαταραχή και η σχιζοφρένεια, είναι πολύ συνηθισμένα ανάμεσα σε ιδιοφυείς ανθρώπους, όπως συγγραφείς και μουσικοί. Σύμπτωση;

Οι περιπτώσεις των παρακάτω ιδιοφυιών ανθρώπων του παρελθόντος επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό αυτό, αφού κατάφεραν ο καθένας από αυτούς να ξεχωρίσουν στον τομέα τους, να γράψουν ιστορία και να τους θυμόμαστε μέχρι και σήμερα.

Ασθενής #1

Έντγκαρ Άλαν Πόε



Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας (1809-1849).

Διάγνωση: ψυχική διαταραχή, αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας.

Συμπτώματα: φόβος για το σκοτάδι, μελαγχολία, απώλεια μνήμης, μανία καταδίωξης, ψευδαισθήσεις.

Ιατρικό ιστορικό: Από τα τέλη του 1830, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε υπέφερε από κατάθλιψη. Η αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ επιδείνωσε την κατάστασή του: άρχισε να πέφτει σε μια κατάσταση μεγαλύτερης κατάθλιψης και βίαιης παραφροσύνης και μερικά χρόνια αργότερα εθίστηκε στο όπιο. Η κατάστασή του χειροτέρεψε μετά τον θάνατο της νεαρής γυναίκας του. Ο Πόε είχε παντρευτεί την ξαδέρφη του την Βιργινία, όταν ήταν 13 ετών. Το 1842, μετά από επτά χρόνια γάμου η Βιργινία διαγνώστηκε με φυματίωση και πέντε χρόνια αργότερα πέθανε.

Ωστόσο, μετά τον θάνατο της Βιργινία ο Πόε ερωτεύτηκε ξανά και έκανε δυο προσπάθειες να ξαναπαντρευτεί. Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε, γιατί η κοπέλα αρνήθηκε την πρόταση γάμου, όταν είδε έναν νευρικό κλονισμό του συγγραφέα. Η δεύτερη απέτυχε εξαιτίας του ίδιο του Πόε, αφού λίγες μέρες πριν τον γάμο του βγήκε μερικούς φίλους για ποτό και εξαφανίστηκε. Τον βρήκαν έξι μέρες μετά σε παραλήρημα λόγω του αλκοόλ σε μια παλιά ταβέρνα στην Βαλτιμόρη.

Ο συγγραφέας εισήχθη στο νοσοκομείο, όπου πέθανε πέντε μέρες αργότερα, υποφέροντας από παραισθήσεις. Σε όλη του την ζωή, ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν, ότι θα πεθάνει μόνος του και τελικά ο χειρότερος εφιάλτης του έγινε πραγματικότητα.

Σημαντική επιρροή/ εξέχουσα ιδέα: Ο Πόε ήταν πρωτοπόρος, αφού εισήγαγε τους αναγνώστες στο είδος της αστυνομικής και τα βιβλία τρόμου. Στα πρώιμα έργα του είχε επηρεαστεί από τον E. T. A. Hoffmann, ένα Πρώσο ρομαντικό συγγραφέα φαντασίας και τρόμου. Ωστόσο, ο Πόε κατάφερε να εξελίξει όσο κανένας άλλος το συγκεκριμένο είδος. Τα έργα του “The Tell-Tale Heart” και “Η πτώση του Οίκου των Άσερ” θεωρούνται κλασικά παραδείγματα γοτθικού τρόμου.

Ασθενής #2

Φρίντριχ Νίτσε



Γερμανός Φιλόσοφος (1844-1900)

Διάγνωση: συμπτωματική ψύχωση, μανιοκατάθλιψη, αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας.

Συμπτώματα: μεγαλομανία, κρίσεις πανικού, έντονοι πονοκέφαλοι.

Ιατρικό Ιστορικό: Τα ιατρικά αρχεία αναφέρουν, ότι ο Νίτσε ως ασθενής έπινε τα ούρα του, ούρλιαζε και φώναζε τον φύλακα του νοσοκομείου Βίσμαρκ. Κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο είχε προσπαθήσει επανειλημμένα να μπλοκάρει την πόρτα με σπασμένο γυαλί, κοιμόταν στο πάτωμα, χοροπηδούσε χωρίς προφανή λόγο, έκανε διάφορες γκριμάτσες και είχε βγάλει τον αριστερό ώμο του. Μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο αποπληξίας , ο Νίτσε έπασχε από διανοητική διαταραχή μέχρι το τέλος της ζωής του. Ωστόσο, μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του, όπως το “Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα” ολοκληρώθηκαν σε αυτή την περίοδο. Πέρασε 11 χρόνια σε ψυχιατρικά ιδρύματα, έχοντας μόνο την μητέρα του στο πλευρό του.

Σημαντική επιρροή/ εξέχουσα ιδέα: ο ιδανικός άνθρωπος περιγράφηκε από τον Νίτσε ως ένα εξαιρετικά δημιουργικό, θαρραλέο, δυνατό και σπάνιο άτομο, όπως ο Ναπολέων, ο Γκαίτε και ο Μπετόβεν.

Ασθενής #3

Έρνεστ Χέμινγουεϊ



Αμερικανός μυθιστοριογράφος (1899-1961)

Διάγνωση: σοβαρή κατάθλιψη, ψυχική κατάρρευση.

Συμπτώματα: τάσεις αυτοκτονίας, μανία καταδίωξης, άγχος.

Ιατρικό ιστορικό: Το 1960 ο Χέμινγουεϊ επέστρεψε την Αμερική από την Κούβα. Εκείνη την περίοδο υπέφερε από κατάθλιψη, φόβους και αβεβαιότητα, τα οποία τον εμπόδιζαν να εργαστεί. Για να το ξεπεράσει αυτό, υποβλήθηκε οικειοθελώς σε είκοσι γύρους ηλεκτροσπασμοθεραπείας σε ψυχιατρική κλινική. Έχοντας χάσει πολλές από τις αναμνήσεις του μετά από αυτή την διαδικασία, είπε: “Ποια είναι η αίσθηση του να καταστρέφεις το μυαλό κάποιου, ειδικά ενός συγγραφέα και να τον καθιστάς εντελώς άχρηστο; Η θεραπεία ήταν επιτυχής, αλλά χάσαμε τον ασθενή!” Μετά από αυτό, ο συγγραφέας προσπάθησε πολλές φορές να αυτοκτονήσει, αλλά τον απέτρεψε η οικογένειά του. Τελικά, αυτοπυροβολήθηκε με το αγαπημένο του κυνηγετικό όπλο.

Σημαντική επιρροή/ εξέχουσα ιδέα: Η ιδέα της “χαμένης γενιάς.” Ακριβώς, όπως και οι συνάδελφοι του Φιντέραλντ και Ρεμάρκ, ο Χέμινγουεϊ ανήκει στην γενιά, που μεγάλωσε κατά την διάρκεια του Α’ Π.Π. Ο συγγραφέας, επίσης, εισήγαγε την θεωρία του παγόβουνου ή θεωρία της παράλειψης, που συνεπάγεται ένα μινιμαλιστικό στιλ με έμφαση σε περισσότερο επιφανειακά ζητήματα. Άλλη μια ιδέα που εισήγαγε ήταν εκείνη της αρσενικής κυριαρχίας, την οποία ανέπτυξε πολύ στα λογοτεχνικά έργα του. Ο τυπικός χαρακτήρας του είναι ένας σιωπηλός πολεμιστής, που παραμένει δυνατός μέχρι το τέλος, όπως ο Σαντιάγο στο “Ο γέρος και η θάλασσα.”

Ασθενής #4

Φράνς Κάφκα



Τσέχος συγγραφέας (1883-1924)

Διάγνωση: νεύρωση, μη-υποτροπιάζουσα κατάθλιψη, ψυχασθένεια, φυματίωση.

Συμπτώματα: άγχος, φοβίες, διαταραχές ύπνου, ψυχοσωματικά προβλήματα στην προσωπική ζωή.

Ιατρικό ιστορικό: Τα ψυχολογικά προβλήματα του Κάφκα προέρχονταν από την δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, δύσκολες σχέσεις με την οικογένεια και μπερδεμένες προσωπικές σχέσεις. Η οικογένειά του δεν εκτιμούσε την δουλειά του και κατέκριναν τα σχέδιά του να γίνει διάσημος συγγραφέας, οπότε ο νεαρός Κάφκα έπρεπε να το κάνει στα κρυφά.

“Για μένα είναι μια φριχτή διπλή ζωή, που η μόνη διέξοδος είναι η τρέλα”, έγραψε ο ίδιος στο ημερολόγιο του.

Όταν ο πατέρας του επέμενε να τον βοηθήσει στην επιχείρηση που είχε, αφού δεν έκανε κάτι αξιοσημείωτο στην ζωή του, ο Κάφκα αποφάσισε να αυτοκτονήσει και έγραψε μια επιστολή στον φίλο του Μαξ Μπροντ, ο οποίος πιστεύεται, ότι έσωσε τον φίλο του από την αυτοκτονία.

Λίγο πριν τον θάνατό του, ένα πρόβλημα που είχε στον λαιμό του χειροτέρεψε τόσο πολύ, που δεν μπορούσε καν να φάει. Τρεις μήνες αργότερα ο Κάφκα πέθανε σε ηλικία 41 ετών.

Σημαντική επιρροή/ εξέχουσα ιδέα: Ο Κάφκα δεν έγινε γνωστός όσο ήταν εν ζωή, αφού οι εκδότες αρνούνταν να εκδώσουν τα έργα του. Μετά τον θάνατό του, ο φίλος του Μαξ Μπροντ, αγνόησε την τελευταία του επιθυμία να κάψει όλα τα ανέκδοτα έργα του και εξέδωσε τα βιβλία και τα ημερολόγια του. Έτσι, χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μαγεύτηκαν από τον μαγευτικό και σουρεαλιστικό κόσμο του Κάφκα.

Ασθενής #5

Τζόναθαν Σουίφτ



Αγγλο-Ιρλανδός συγγραφέας (1667-1745)

Διάγνωση: Αλτσχάιμερ ή Νόσος του Pick.

Συμπτώματα: ζάλη, αποπροσανατολισμός, απώλεια μνήμης, αδυναμία να αναγνωρίσει άτομα και αντικείμενα, αδυναμία να πιάσει το νόημα της ανθρώπινης ομιλίας.

Ιατρικό Ιστορικό: Η κατάσταση του Τζόναθαν Σουίφτ συνεχώς χειροτέρευε. Στα συμπτώματα τρέλας προστέθηκαν τα ξεσπάσματα βίας. Οι γιατροί ανέφεραν, ότι είχε προσπαθήσει να κάνει κακό στον εαυτό του. Είχε προσπαθήσει επανειλημμένα να βγάλει το μάτι του.

Σημαντική επιρροή/ εξέχουσα ιδέα: Ένα νέο είδος πολιτικής σάτιρας. “Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ” σίγουρα δεν ήταν το πρώτο σατιρικό έργο για την πραγματικότητα της εποχής εκείνης, αλλά ο Σουίφτ κατάφερε να αναδείξει τις ηθικές αδυναμίες της ηλικίας του και να κάνει μια κριτική στους διανοούμενους του Διαφωτισμού.

Ασθενής #6

Ζαν Ζακ Ρουσσώ



Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας (1712-1778)

Διάγνωση: παράνοια.

Συμπτώματα: μανία καταδίωξης.

Ιατρικό ιστορικό: Ο Ρουσσώ βρισκόταν σε διαμάχη με την εκκλησία και την κυβέρνηση λόγω του βιβλίου του “Αιμίλιος” ή “Περί αγωγής.” Γνωρίζοντας, ότι η αντίδραση των κυβερνητικών αξιωματούχων θα ήταν έντονη, η μανία καταδίωξης που είχε χειροτέρευσε. Έβλεπε παντού συνωμοσίες και δεν έμενε ποτέ σε ένα μέρος για πολύ ώρα. Πίστευε, ότι οι φίλοι του έκαναν άσχημα σχέδια γι’ αυτόν πίσω από την πλάτη του.

Σημαντική επιρροή/ εξέχουσα ιδέα: Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Πολλές σύγχρονες ιδέες και απόψεις για τα σημερινά εκπαιδευτικά συστήματα βασίζονται στις ιδέες του Ρουσσώ. Υποστήριξε, ότι τα παιδιά μπορούν να μάθουν μόνο χρησιμοποιώντας παραδείγματα και μέσω εμπειρικών μεθόδων. Επίσης, ανέπτυξε την ιδέα του ρομαντισμού στην λογοτεχνία.

Ασθενής #7

Γκυ Ντε Μωπασσάν



Γάλλος συγγραφέας (1850-1893)

Διάγνωση: προοδευτική υπερπυρηνική παράλυση.

Συμπτώματα: υποχονδρία, τάσεις αυτοκτονίας, ξεσπάσματα θυμού, παραλήρημα, ψευδαισθήσεις.

Ιατρικό Ιστορικό: Ο συγγραφέας σε όλη του την ζωή ήταν υποχόνδριος. Ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν να τρελαθεί. Από το 1884 υπέφερε από πολύ συχνές κρίσεις πανικού και ψευδαισθήσεις. Σε μια περίοδο έντονου άγχους προσπάθησε 2 φορές να αυτοκτονήσει, την πρώτη φορά με περίστροφο και την δεύτερη με μαχαίρι. Το 1891, μετά την δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας ο συγγραφέας εισήχθη σε ένα ιδιωτικό άσυλο στο Παρίσι, όπου και πέθανε το 1893.

Σημαντική επιρροή/ εξέχουσα ιδέα: Ο Μωπασσάν ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Νατουραλισμού και στην συνέχεια του Ρεαλισμού. Καταδίκαζε έντονα τον καταναλωτισμό και γι’ αυτό προτιμούσε την μοναξιά. Ένας από τους συγγραφείς που έχει επηρεαστεί πολύ από τον Μωπασσάν είναι ο George Duroy.

Ασθενής #8

Βιρτζίνια Γουλφ



Αγγλίδα συγγραφέας (1882-1941)

Διάγνωση: σοβαρή κατάθλιψη.

Συμπτώματα: ψευδαισθήσεις, εφιάλτες και εναλλαγές διάθεσης. Είχε αυτοκτονικές σκέψεις από νεαρή ηλικία.

Ιατρικό Ιστορικό: Σε ηλικία 13 ετών βιάστηκε από τους ετεροθαλείς αδελφούς της, που έμεναν στο σπίτι της οικογένειάς της. Μετά από αυτό ανέπτυξε μια αρνητική στάση απέναντι σ όλους τους ανθρώπους και έπαθε τον πρώτο νευρικό της κλονισμό, όταν πέθανε η μητέρα της. Μάλιστα, προσπάθησε να αυτοκτονήσει, αλλά την απέτρεψαν μέλη της οικογένειάς της. Το 1904 πέθανε ο πατέρας της και η Βιρτζίνια έπαθε την πιο σοβαρή κατάρρευση από την οποία δεν συνήλθε ποτέ.

Λόγω του βιασμού της είχε σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας με τους άντρες. Αν και είχε παραδεχτεί τις σχέσεις της με γυναίκες, απέφευγε κάθε είδους συναισθηματικής επαφής ή οικειότητας μαζί τους. Κάποιοι βιογράφοι αναφέρουν, ότι αν και είχε έναν ευτυχισμένο γάμο, δεν μπορούσε να κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι με τον άντρα της.

Στις αρχές του Β’ Π.Π. το σπίτι της στο Λονδίνο καταστράφηκε τελείως, η βιβλιοθήκη της κάηκε και ο άντρας παραλίγο να πεθάνει σε έναν βομβαρδισμό. Αυτό της δημιούργησε πολύ βαριά κατάθλιψη. Τον Μάρτιο του 1941 έπεσε σε ένα ποτάμι. Στο γράμμα που έγραψε πριν αυτοκτονήσει έλεγε στον άντρα της, ότι δεν μπορούσε να τον βασανίζει άλλο και ότι εκείνος την έκανε όσο ευτυχισμένη θα μπορούσε να γίνει.

Διάλογος με τις φωνές: περιορισμένος αριθμός θέσεων διαθέσιμες

Περιορισμένος αριθμός θέσεων διαθέσιμες για το



Διήμερο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο

Διάλογος με τις φωνές

με τους

Peter Bullimore, Kate Crawford, Haley Brown


11-12 Ιουνίου 2016 / Αθήνα

Το Δίκτυο των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές Αθήνας διοργανώνει διήμερο εργαστήριο με θέμα “Διάλογος με τις Φωνές”. Πρόκειται για μια μέθοδο που αναπτύχθηκε για την εξερεύνηση του εαυτού και πιο συγκεκριμένα των υπό-προσωπικοτήτων ενός ατόμου. Για την εισαγωγή στη μεθοδολογία της τεχνικής θα προηγηθεί ένα εργαστήριο γύρω από την ιδιαιτερότητα της συνέντευξης σχετικά με το παιδικό τραύμα. Στο επισυναπτόμενο θα βρείτε αναλυτικά το πρόγραμμα των δύο ημερών.



Σχετικά με το Διάλογο με τις Φωνές

Οι Dirk Corstens, Rufus May & Eleanor Longden1 μας λένε ότι πολλοί άνθρωποι που ακούνε ‘δύσκολες’ φωνές έχουν διαπιστώσει ότι το κρίσιμο σημείο στην προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα μαζί τους βρίσκεται στην ανεύρεση ποικίλων τρόπων συνομιλίας μαζί τους και κατανόησής τους. Η διερεύνηση των κινήτρων των φωνών και η ανακάλυψη ποικίλων τρόπων συσχέτισης μαζί τους βοηθάει στην αλλαγή της σχέσης ανάμεσα στις φωνές και τον άνθρωπο που τις ακούει. Τεχνικές προερχόμενες από διαφορετικές ψυχολογικές και ψυχοθεραπευτικές παραδόσεις, όπως η Ψυχολογία της Μορφής (Gestalt), ο Διάλογος με τις Φωνές (Voice Dialogue), η Συνδιαλεκτική Ανάλυση (Transactional Analysis) και το Ψυχόδραμα, χρησιμοποιούν καρέκλες, προκειμένου να εκδραματίσουν διάφορους ρόλους και σχέσεις, έτσι ώστε οι άνθρωποι να βοηθηθούν στην επίλυση συγκρούσεων και να ανακτήσουν τη δύναμη τους. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων έχει υιοθετήσει τη συγκεκριμένη τεχνική και τη χρησιμοποιεί με τις φωνές του.

Πολλοί άνθρωποι συνδέονται και μιλάνε με τις φωνές τους και η στάση που ενδέχεται να υιοθετήσουν ποικίλλει. Ενδέχεται να είναι:

εριστική:
Φωνή: «Είσαι αποτυχημένος»
Πρόσωπο: «Αν εγώ είμαι αποτυχημένος, τότε εσύ τι είσαι;»
 προκλητική:
Φωνή: «Αυτοί οι άνθρωποι σε αντιπαθούν»
Πρόσωπο: «Δεν έχεις κάτι καλύτερο να πεις;»
ή ακόμα και υποτακτική:
Φωνή: «Μη βγεις έξω απόψε
Πρόσωπο: «Εντάξει λοιπόν. Δεν βγαίνω»

Πολλοί από τους ανθρώπους που ακούνε φωνές τις βιώνουν ως παντοδύναμες, με κατακλυσμιαία επίδραση, σαν να επιβάλλεται να υπακούσουν σε οτιδήποτε τους λένε, σαν οι φωνές να εκφράζουν την απόλυτη αλήθεια. Οι φωνές μπορεί επίσης να απειλούν με ‘τιμωρίες’ τόσο τους ίδιους όσο και τους συγγενείς ή τους φίλους τους, όταν κάποιος αρνείται να υπακούσει στις εντολές τους.

Στη συγκεκριμένη προσέγγιση, προερχόμενη από μια τεχνική γνωστή ως ‘Διάλογος με τις φωνές’ προσπαθούμε να διερευνήσουμε τα κίνητρα των φωνών, έτσι ώστε ο άνθρωπος να βρει νέους τρόπους να τις αντιμετωπίσει. Δουλεύοντας με τις φωνές με αυτό τον τρόπο το άτομο μπορεί να κατακτήσει μια πιο ανεξάρτητη θέση, από την οποία θα μπορεί να κάνει τις δικές του επιλογές. Μάλιστα μερικές φωνές ενδέχεται να γίνουν ακόμα και υποστηρικτικές.

Γιατί το να μιλάει κανείς στις φωνές είναι βοηθητικό;
Η συγκεκριμένη μέθοδος δεν βλέπει τις φωνές ως σύμπτωμα ασθένειας και δεν επικεντρώνεται στο να ανακαλύψει τι πάει στραβά στο πρόσωπο που τις ακούει.
Προσφέρει μια αποστασιοποιημένη αλλά δυναμική στάση, μια τεχνική όπου η αποδοχή είναι ο κυρίαρχος πυρήνας για να δουλέψει κανείς με τις φωνές.
Προσφέρει ένα ‘θετικό’ μοντέλο της ύπαρξης των φωνών.
Βοηθάει στην ανάπτυξη αυξημένης επίγνωσης, αντικειμενικότητας και μιας πιο παραγωγικής σχέσης ανάμεσα στις φωνές και τον άνθρωπο που τις ακούει.
Εξ ορισμού, η εμπειρία των φωνών αποτελεί μια πολύ μοναχική εμπειρία. Το να επιτρέψει κανείς σε άλλους να ‘ακούσουν’ τις φωνές του είναι ενδυναμωτικό, απελευθερωτικό και πηγή αξιοσημείωτης υποστήριξης. Επιπλέον, προσφέρει τη δυνατότητα σε επαγγελματίες, συγγενείς και φίλους να αποκτήσουν πολύτιμη γνώση πάνω στην πραγματικότητα της εμπειρίας των φωνών.

Λίγα λόγια για τους εισηγητές του σεμιναρίου

Ο Peter Bullimore είναι συν-ιδρυτής του Νational Paranoia Network και συντονιστής του Asylum Associates ενός εκπαιδευτικού και συμβουλευτικού φορέα σε θέματα φωνών και παράνοιας. Έχοντας περάσει δέκα χρόνια ως ψυχιατρικός ασθενής και έχοντας βιώσει αρκετές κρίσεις παράνοιας κατάφερε διεκδικήσει τη ζωή του από το ψυχιατρικό σύστημα. Ζώντας ο ίδιος εμπειρία φωνών και παράνοιας, έχει εμπνεύσει, ενθαρρύνει και υποστηρίξει τη δημιουργία αντίστοιχων ομάδων αυτοβοήθειας σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιπλέον εκπαιδεύει άτομα στη διαχείριση φωνών και παράνοιας διεθνώς, συντονίζει εργαστήρια εκπαίδευσης με επαγγελματίες ψυχικής υγείας στη συνέντευξη του Maastricht και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Manchester διεξάγει έρευνα πάνω σε θέματα ανάρρωσης.

Η Kate Crawford μας λέει: “Ξεκίνησα να ακούω φωνές σε ηλικία 4 ετών λόγω της κακοποίησης μου από τη μητέρα μου, η οποία με κλείδωνε στην αποθήκη με τα κάρβουνα και με άφηνε εκεί. Έβλεπα οράματα με έναν άντρα και μια γυναίκα με ρούχα εποχής, αλλά και ένα μικρό κορίτσι που ποτέ δε μου μιλούσανε. Μετά το θάνατο της μητέρας μου με βάλανε σε ορφανοτροφείο, όπου η κακοποίηση συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια από έναν άγνωστο, ο οποίος κακοποιούσε και άλλα παιδιά. Χρόνια αργότερα έμεινα άστεγη και στη συνέχεια έγκυος. Σήμερα έχω τέσσερα παιδιά μέσα από κακοποιητικές σχέσεις και για πολλά χρόνια βρισκόμουνα υπό μια διαρκή πίεση από τις κοινωνικές υπηρεσίες με αποτέλεσμα να νιώσω ότι δεν μπορώ να τα βγάλω άλλο πέρα και να αποπειραθώ να αυτοκτονήσω. Νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου πήρα τη διάγνωση 'μετατραυματική παρανοειδή σχιζοφρένεια' και με βάλανε σε φαρμακευτική αγωγή. Όταν οι φωνές μου αυξάνουν βλέπω διαστημόπλοια. Πλέον είμαι καλύτερα. Την πιο σημαντική βοήθεια την έλαβα από το δίκτυο Hearing Voices και μέσα από το μοίρασμα της ιστορίας μου με άλλους ανθρώπους και την ενασχόλησή μου με την αστρονομία.”

Η Hayley Brown μας λέει: “Στο σχολείο ένιωθα ασφάλεια, ήταν σαν καταφύγιο για εμένα. Η εκπαίδευσή μου πήγαινε πολύ καλά οπότε και έβγαλα το σχολείο με υψηλούς βαθμούς. Μπήκα στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω Νοσηλευτική, από το οποίο έφυγα για ένα χρόνο όταν ξεκίνησαν οι φωνές μου και νοσηλεύτηκα. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο στα 22 μου οπότε και έμαθα για το δίκτυο των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές έπειτα από μια περίεργη χρονιά, όπου μεταξύ των άλλων σε ηλικία 21 ετών πήγα σε μια συνάντηση του Δικτύου με αποτέλεσμα στη συνέχεια να δραστηριοποιηθώ πιο ενεργά. Έμαθα για τη συνέντευξη του Maastricht και μέσα από αυτή έβγαλα νόημα σχετικά με την εμπειρία μου, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να εκπαιδευτώ πάνω στη χρήση της. Πλέον εργάζομαι ως ψυχιατρική νοσηλεύτρια σε κοινοτικές δομές και συγκεκριμένα σε ομάδες πρώιμης παρέμβασης. Εργάζομαι με φροντιστές και συντονίζω ομάδες σε κλινικά πλαίσια. Η ψυχική μου υγεία είναι πολύ πιο σταθεροποιημένη.”




Λεπτομέρειες σχετικά με το σεμινάριο

Το σεμινάριο απευθύνεται κυρίως σε επαγγελματίες αλλά και σε κάθε άλλο άτομο που ενδιαφέρεται να υποστηρίξει άτομα που ακούνε φωνές.

Θα δοθεί βεβαίωση συμμετοχής.

Ωράριο εργαστηρίου: Σάββατο 11 και Κυριακή 12 Ιουνίου 2016, 10:00-13:00 και 14:00-17:00

Τόπος: Τροίας 44, Αθήνα (σταθμός Βικτώριας)


Προσοχή! Το εργαστήριο θα διεξαχθεί στα Αγγλικά. ΔΕΝ θα υπάρχει μετάφραση στα Ελληνικά.

Πληροφορίες εγγραφής:
Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο εργαστήριο παρακαλούνται να συμπληρώσουν ηλεκτρονικά τη φόρμα εγγραφής και να τη στείλουν στο email: athinahvsynantisi@gmail.com

Προθεσμία υποβολής αιτήσεων συμμετοχής:
31 Μαΐου 2016. Λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων (20) θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Θα δοθεί προτεραιότητα σε ανθρώπους που συμμετείχαν σε προηγούμενα σχετικά σεμινάρια και σε επαγγελματίες που ενδιαφέρονται να δουλέψουν με ανθρώπους που ακούνε φωνές.
Γενικό κόστος συμμετοχής για το διήμερο 80 ευρώ. Σημείωση: Το ποσό αφορά αποκλειστικά την κάλυψη των εξόδων των εισηγητών (μόνο εισιτήρια και διαμονή).

Τρόπος πληρωμής: Για την οριστική δέσμευση της θέσης είναι απαραίτητη η κατάθεση προκαταβολής (τουλάχιστον 50 €) στον παρακάτω λογαριασμό και η ενημέρωση μέσω mail για την ολοκλήρωση της κατάθεσης -αν είναι δυνατό μαζί με το καταθετήριο. Αν όχι, θα πρέπει να το υποβάλετε κατά την έναρξη του εργαστηρίου. Παρακαλείστε να σημειώσετε το ονοματεπώνυμό σας στο καταθετήριο.

Τράπεζα: Πειραιώς

Αριθμός λογαριασμού: 63 1701 0322 532 (IBAN GR15 0171 3170 0063 1701 0322 532)

Όνομα λογαριασμού: ΚΟΥΝΙΑΚΗΣ ΦΩΤΗΣ, ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ


Περισσότερες πληροφορίες:

Email: athinahvsynantisi@gmail.com

Τηλέφωνο: +30 694 430 2577

Η ψυχολογική προπόνηση στο ποδόσφαιρο

απο sdna

Η Ψυχολογία παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο στο ποδόσφαιρο και οι περισσότεροι σύλλογοι κυρίως της Premier League συνεργάζονται με ψυχολόγους που είναι μία από τις πιο πρόσφατες ομάδες επαγγελματιών που συμμετέχουν για την μέγιστη απόδοση των παικτών ποδοσφαίρου παγκοσμίως.

Οι Ψυχολόγοι προπονούν τους παίκτες με μια σειρά από τεχνικές και μηχανισμούς που ενεργοποιούν την διάθεση, τροποποιούν τον αρνητισμό, τους μαθαίνουν πως να διαχειρίζονται το άγχος, τον θυμό τους, τη συγκέντρωση και πολλά άλλα.

Για κάποιους παίκτες η αυτοπεποίθηση και η ψυχραιμία είναι στο αίμα τους αλλά για την πλειοψηφία δεξιότητες όπως η διαχείριση του άγχους, του θυμού και η συγκέντρωση στο στόχο είναι ζητούμενες.
Η Διανοητική προπόνηση στο ποδόσφαιρο  μπορεί να βοηθήσει  την ψυχολογία των παικτών δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα όπως:
•    Τι είναι αυτό που βοηθά κάθε παίκτη να  δίνει τον καλύτερό εαυτό του στο παιχνίδι;
•    Τι μπορεί να κάνει ο παίκτης για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του μετά από έναν τραυματισμό;
•    Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους παίκτες να συνεχίζουν να επιτίθενται όταν αντιμετωπίζουν δύσκολους αντιπάλους;
•    Πώς μπορούν οι παίκτες να διαχειριστούν το άγχος τους ενόψει σημαντικών αγώνων, όταν τα φώτα της δημοσιότητας και η πίεση είναι πάνω τους;
•    Πόσο τα προσωπικά τους & οικογενειακά τους προβλήματα επηρεάζουν την απόδοση τους στο γήπεδο;
•    Πώς  μπορούν οι παίκτες να διατηρήσουν την  συγκέντρωση τους στο 100% και να επικεντρωθούν στο στόχο τους κατά βούληση;

Η βελτίωση της ψυχολογίας των παικτών βασίζεται στη ψυχική προπόνηση και απόκτηση δεξιοτήτων με συγκεκριμένες τεχνικές όπως:
•    Πως να διαχειριστούν καλύτερα το ανταγωνιστικό στρες και το άγχος
•    Ποια είναι τα αδύναμα σημεία και με ποιους τρόπους θα πάρουν ενδυνάμωση
•    Πώς να διαχειριστούν τις Προσωπικές Προκλήσεις
•    Πώς να Διαχειριστούν τον θυμό
•    Αυτοέλεγχος (στόχου -  αυτορρύθμιση)
•    Πώς να διαχειριστούν έναν τραυματισμό
•    Συγκέντρωση της προσοχής
•    Δημιουργία της κατάλληλης ψυχικής διάθεσης
•    στη ενίσχυση της αθλητικής  αυτοπεποίθησης
•    στην παρακίνηση για περισσότερη προσπάθεια
•    Αυτοματισμός της κίνησης.

Πως κρατάς καθαρό το μυαλό στο παιχνίδι; Προτείνουμε στους παίκτες την τεχνική auto talk, που σημαίνει να δίνουν θετικές επιβεβαιώσεις στον εαυτό τους. Τα αποτελέσματα των ερευνών έδειξαν ότι οι θετικές επιβεβαιώσεις επηρεάζουν την χημεία του εγκεφάλου και τις ορμόνες. Το αντίθετο δηλαδή αρνητισμός και  αρνητική κριτική συσχετίζονται με την ορμόνη του στρες η οποία μειώνει την ικανότητα του προμετωπιαίου λοβού να λειτουργήσει κανονικά δηλαδή να δώσει αυτοέλεγχο και υπευθυνότητα, βεβαιότητα και εμπιστοσύνη. Όπως επίσης και την τεχνική Squashing ANT’s (Automatic Negative Thoughts) που σημαίνει άμεση αντιμετώπιση των αρνητικών σκέψεων.

Θυμός: Μια εντολή –μια λέξη κλειδί. Ο εγκέφαλος το βρίσκει πιο εύκολο όταν  του δώσεις μια εντολή με μια λέξη κλειδί για να λειτουργήσει άμεσα για την  μείωση του θυμού. Προτείνουμε στους παίκτες να χρησιμοποιούν την λέξη  «πάγος» για να τους θυμίσει ότι πρέπει να έχουν τον έλεγχο  και αυτό πρέπει να γίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου, διαφορετικά ο θυμός θα επηρεάσει την συγκέντρωση και την προσοχή του παίκτη.

Συγκέντρωση όλοι οι προπονητές απαιτούν το 10 τοις % της συγκέντρωσης των παικτών τους αλλά….. λίγοι το πετυχαίνουν, και αυτό γιατί ο προ-μετωπιαίος λοβός είναι ζωτικής σημασίας για τη συγκέντρωση και  αγωνίζεται να επεξεργαστεί  συνειδητά και ταυτόχρονα πολλά  ερεθίσματα. Γι’ αυτό λέμε στους παίκτες  να επικεντρωθούν μόνο σε τρία πράγματα. Θα πρέπει να είναι πράγματα που μπορούν  να ελέγξουν». Ένας επιθετικός παραδείγματος χάρη δεν μπορεί να ελέγξει τα γκολ, αλλά μπορεί να ελέγξει την κίνησή του, την ενέργεια και την ποιότητα του χτυπήματος του. Ακούγεται απλοϊκό, αλλά έχει να κάνει με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε την εργαλειοθήκη του  εγκεφάλου.

Αυτός ο κρυφός ψυχολογικός οπλισμός  που δεν είναι ορατός στις τηλεοπτικές κάμερες και στους οπαδούς στις κερκίδες, φαίνεται σίγουρα στο παιχνίδι και στην αποτελεσματικότητα των παικτών.

                                                       Δρ Χαρά Νομικού Διδάκτωρ Ψυχοπαθολογίας  του Παν/μιου Le MiraiL ΙΙ Jean Jaurès
Ερευνητικό Κέντρο Cerpp, Toulouse, France
email:haranomikou1@gmail.com

Το πρόβλημα των εξαρτήσεων. Η διπλή διάγνωση

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Όπως γνωρίζετε, ως δίκτυο “Ακούγοντας Φωνές” συμμετέχουμε και στηρίζουμε, στα πλαίσια της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία", τη διοργάνωση μιας σειράς εκπαιδευτικών συναντήσεων / συζητήσεων γύρω από θεματικές ενότητες για τις οποίες υπήρξε έντονο ενδιαφέρον.

Ακολουθεί η 7η εκπαιδευτική συνάντηση/συζήτηση με θέμα "Το πρόβλημα των εξαρτήσεων. Η διπλή διάγνωση" . Εισηγήτρια θα είναι η Κατερίνα Μάτσα (ψυχίατρος)
Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί

την Παρασκευή, 20 Μαΐου 2016, 19.00-21:00,

    στο χώρο του Δικτύου “Ακούγοντας Φωνές”

στη διεύθυνση Τροίας 44 και Γ΄ Σεπτεμβρίου.

Η ΕΚΠΟΜΠΗ MY LIFE ΜΕ ΤΙΤΛΟ "Όλες οι λύσεις για τα ψυχικά προβλήματα!"

Τα φάρμακα είναι η λύση στα ψυχικά προβλήματα; Σάββατο στις 14:50 στο MEGA

Πως να διώξετε τις κακές σκέψεις (video)

από koutipandoras

Μήπως ταλαιπωρήστε από χαμηλή αυτοεκτίμηση και κακές σκέψεις;

Η ιστοσελίδα school of life δημοσίευσε ένα βίντεο που μπορεί να σας βοηθήσει να τις αντιμετωπίσετε.

Η κεταμίνη, όπλο κατά της κατάθλιψης

από enetpress

\\

Οι επιστήμονες είναι όλο και πιο πεπεισμένοι ότι η κεταμίνη μπορεί να είναι μια βιώσιμη λύση για τους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη. Το συγκεκριμένο φάρμακο φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενο για τους ανθρώπους που έχουν τάσεις αυτοκτονίας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας μελέτης.

Η κατάθλιψη είναι τόσο συχνό φαινόμενο, που οι άνθρωποι στις ΗΠΑ ξοδεύουν περίπου 11 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για την ανακούφιση των συμπτωμάτων τους. Τα περισσότερα αντικαταθλιπτικά λειτουργούν επενεργώντας στις χημικές ουσίες του εγκεφάλου που μπορούν να επηρεάσουν τη διάθεσή μας, και ενώ μερικά είναι αποτελεσματικά, απέχουν πολύ από την τέλεια λύση. Συνήθως χρειάζονται έως και δύο μήνες για να έχουν αποτελέσματα, και ακόμη και τότε, μόνο στο 30% των ανθρώπων έχουν αποτελέσματα. Γεγονός που οδηγεί πολλούς στην αναζήτηση νέων συνταγών και φαρμάκων, με σκοπό την ανακούφιση.

Η κεταμίνη έχει εγκριθεί από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) ως αναισθητικό, ενώ χρησιμοποιείται και ως αναλγητικό. Ωστόσο σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει παραισθήσεις και επιπρόσθετες παρενέργειες. Όπως οι περισσότερες μελέτες αρχίζουν να δείχνουν, η κεταμίνη μπορεί να είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να άρει την κακή διάθεσή μας. Αλλά χορηγώντας κεταμίνη σε ανθρώπους με κατάθλιψη, θα μπορούσε να προκαλέσει εθισμό.

Παρ΄ όλο που εξισορροπεί ορισμένες χημικές ουσίες του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη διάθεση, ταυτόχρονα ενεργοποιεί και την ντοπαμίνη. Η ενεργοποίηση της συγκεκριμένης ουσίας μπορεί να προκαλέσει εθισμό στον οργανισμό και δεδομένου ότι η κατάθλιψη είναι μια χρόνια κατάσταση που απαιτεί συνεπή θεραπεία, ένα φάρμακο που έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει εξάρτηση απέχει πολύ από το ιδανικό.

Ωστόσο, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nature», συγκεκριμένα στοιχεία της κεταμίνης μπορούν να είναι αποτελεσματικά. Εάν οι επιστήμονες καταφέρουν να βρουν έναν τρόπο να παρέχουν ακριβώς τη σωστή δόση, η κεταμίνη θα μπορούσε να βοηθήσει σε μια πιθανή θεραπεία.
Θεωρητικά, θα μπορούσε ακόμη να χρησιμοποιηθεί νωρίς στην εκδήλωση συμπτωμάτων κατάθλιψης ενός ατόμου, και, επειδή ενεργεί γρήγορα, θα μπορούσε να σώσει εκατομμύρια ανθρώπους από την άσκοπη ταλαιπωρία.

Παρά το ότι έχουν γίνει πολλά βήματα ως προς τη χρήση του συγκεκριμένου φαρμάκου για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, οι ειδικοί παραμένουν ακόμα επιφυλακτικοί τόσο ως προς τη χορήγηση, αλλά κυρίως ως προς τη δοσολογία που θα πρέπει να χορηγείται.

Ακόμα και αν έχει σημειωθεί μια τόσο σημαντική πρόοδος ως προς τη φαρμακευτική αγωγή για την ασθένεια, η κατάθλιψη αποτελεί μια πολυσύνθετη νόσο και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται πολυπλεύρως και όχι να βασίζεται αποκλειστικά στα φάρμακα.

Κατάθλιψη, τροχαία και ανασφαλές σεξ οι κυριότερες απειλές για τους εφήβους

από koutipandoras

Τα δύο τρίτα των νέων μεγαλώνουν σε χώρες όπου ποικίλες απειλές (AIDS, πρόωρη εγκυμοσύνη, σεξ χωρίς ασφάλεια, κατάθλιψη, τραυματισμοί, βία κ.α.).

Τρεις είναι οι κυριότερες απειλές για την υγεία των απανταχού εφήβων, σύμφωνα με μια νέα διεθνή έρευνα-έκθεση: οι ψυχικές διαταραχές (με πρώτη την κατάθλιψη, ιδίως για τις νέες), οι τραυματισμοί σε τροχαία ατυχήματα (κυρίως για τους νέους) και τα λοιμώδη νοσήματα λόγω ανασφαλούς σεξ (και για τα δύο φύλα).

Η μελέτη, η μεγαλύτερη του είδους της σε νέους ηλικίας δέκα έως 24 ετών σε 188 χώρες, πραγματοποιήθηκε από επιτροπή 30 ειδικών από 14 χώρες, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζορτζ Πάτον του αυστραλιανού Πανεπιστημίου της Μελβούρνης, και δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό “The Lancet”.

Η έρευνα, που χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς, επισημαίνει ότι η εν λόγω ηλικιακή ομάδα δεν τυγχάνει της δέουσας φροντίδας και έχει τη χειρότερη ιατρική κάλυψη από κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα. Η συνέπεια είναι ότι δεκαετίες παραμέλησης και ανεπαρκών επενδύσεων έχουν σήμερα σοβαρές επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική υγεία των εφήβων και νέων του πλανήτη. Τα δύο τρίτα των νέων μεγαλώνουν σε χώρες όπου ποικίλες απειλές (AIDS, πρόωρη εγκυμοσύνη, σεξ χωρίς ασφάλεια, κατάθλιψη, τραυματισμοί, βία κ.α.) αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα.

Στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, τους νέους απειλούν και άλλα προβλήματα, όπως η παχυσαρκία, η κατάθλιψη, η ανεργία, η κοινωνική περιθωριοποίηση κ.α. Η έκθεση καλεί τη διεθνή κοινότητα να κάνει σημαντικές επενδύσεις στην μεγαλύτερη γενιά εφήβων που έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα η Γη και η οποία αριθμεί περίπου 1,8 δισεκατομμύρια νέους και νέες, πάνω από το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, εκ των οποίων το 80% ζουν σε αναπτυσσόμενες χώρες. Ο αριθμός των ατόμων δέκα έως 24 ετών αναμένεται να φθάσει τα δύο δισεκατομμύρια έως το 2032.

Η έκθεση επισημαίνει ότι ενώ τις τελευταίες δεκαετίες, μετά από συντονισμένες διεθνείς προσπάθειες, έχει βελτιωθεί η υγεία των παιδιών κάτω των πέντε ετών, δεν έχει συμβεί το ίδιο με τους εφήβους και νέους, παρόλο που αυτή ακριβώς είναι η καθοριστική ηλικία στην οποία έχουν τη ρίζα τους τα περισσότερα κατοπινά προβλήματα υγείας και συμπεριφορών που ταλαιπωρούν τους ενήλικους.

Σύμφωνα με την έρευνα, ο ιός HIV του AIDS, τα τροχαία δυστυχήματα και οι πνιγμοί προκαλούν πάνω από το ένα τέταρτο των θανάτων των εφήβων παγκοσμίως. Η διάρροια και άλλες γαστρεντερικές παθήσεις, οι λοιμώξεις των πνευμόνων και η ελονοσία προκαλούν το 21% των θανάτων.

Τα τροχαία (14,2%), η κατά του εαυτού στρεφόμενη βία (8,4%) και η βία από άλλους (5,5%) είναι οι κύριες αιτίες θανάτου για τους νέους 15-19 ετών, ενώ για την ομάδα 20-24 ετών τα ποσοστά αυτά είναι ακόμη μεγαλύτερα (15,6%, 9,3% και 6,6% αντίστοιχα). Για τους εφήβους δέκα έως 14 ετών, οι κυριότερες απειλές για την υγεία τους είναι το ανασφαλές νερό και οι ανασφαλείς συνθήκες υγιεινής, καθώς και η έλλειψη σιδήρου.

Η κατάθλιψη αποτελεί το κυριότερο πρόβλημα υγείας των εφήβων (σε ποσοστό πάνω από 10% διεθνώς) και ακολουθούν τα δερματικά προβλήματα όπως η ακμή και η δερματίτιδα (9,9%). Η κατάθλιψη απειλεί κυρίως τις νέες 15 έως 24 ετών.

Ο ταχύτερα αυξανόμενος παράγων κινδύνου για τους εφήβους κατά τα τελευταία 25 χρόνια είναι το ανασφαλές σεξ, ενώ το αλκοόλ παραμένει η κυριότερη απειλή για την υγεία των νέων 20-24 ετών σε όλο τον κόσμο (7%).

Νέο αντικαταθλιπτικό ανακάλυψαν οι επιστήμονες

από yolife.gr

Πειράματα σε ποντίκια έδειξαν ότι το πειραματικό φάρμακο, που προέρχεται από τον μεταβολισμό της κεταμίνης, θεραπεύει γρήγορα την κατάθλιψη, χωρίς μάλιστα να είναι εθιστικό, ούτε να προκαλεί τις παρενέργειες της ίδιας της κεταμίνης.

Ένα νέο ισχυρό αντικαταθλιπτικό, που βασίζεται στην ουσία κεταμίνη, πιθανόν να ανακάλυψαν ερευνητές στις ΗΠΑ – μεταξύ των οποίων δύο ελληνικής καταγωγής επιστήμονες.

Για «δυνητική ανακάλυψη-ορόσημο» έκανε λόγο ο επικεφαλής της έρευνας Τοντ Γκουλντ του Τμήματος Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, καθώς, όπως είπε, «μπορεί να επιτρέψει στους καταθλιπτικούς ασθενείς να έχουν τα γρήγορα οφέλη της κεταμίνης, αλλά να αποφύγουν τους κινδύνους της».

Εδώ και χρόνια, οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι η κεταμίνη θα μπορούσε να θεραπεύσει την κατάθλιψη ακόμη και μέσα σε λίγες ώρες, αντί για εβδομάδες ή μήνες που χρειάζονται τα υπάρχοντα αντικαταθλιπτικά. Μάλιστα μια μόνο δόση της μπορεί να διαρκέσει για πάνω από μια εβδομάδα.

Όμως η κεταμίνη, που χρησιμοποιείται ήδη ως αναισθητικό, έχει σημαντικές παρενέργειες, όπως παραισθήσεις (π.χ. ότι κάποιος βγαίνει από το σώμα του), γι’ αυτό, άλλωστε, χρησιμοποιείται και ως παραισθησιογόνο στα κλαμπ. Λόγω αυτών των προβλημάτων και της εθιστικότητάς της, δεν έχει αξιοποιηθεί έως τώρα στη θεραπεία της κατάθλιψης.

Όμως, αυτή τη φορά, οι επιστήμονες ανακάλυψαν έναν μεταβολίτη της κεταμίνης (προϊόν της διάσπασής της), την υδροξυνορκεταμίνη (ΗΝΚ), που έχει ταχεία αντικαταθλιπτική δράση, χωρίς τις παραπάνω παρενέργειες. Οι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων ερευνητές του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας (ΝΙΜΗ) των ΗΠΑ με επικεφαλής τον Κάρλος Ζαράτε, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Nature.

Μεταξύ των ερευνητών είναι οι νευροφαρμακολόγοι Πάνος Ζάνος (πρώτος συγγραφέας της μελέτης) και Πολύμνια Γεωργίου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ των ΗΠΑ.

Οι περισσότεροι άνθρωποι με κατάθλιψη σήμερα παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα που αυξάνουν τα επίπεδα δύο νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλο, της σεροτονίνης ή της νορεπινεφρίνης. Οι λεγόμενοι «επιλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης» (SSRI), όπως το Prozac, είναι όμως αποτελεσματικοί μόνο στους μισούς περίπου ασθενείς, ενώ συνήθως χρειάζονται τρεις έως οκτώ εβδομάδες για να ανακουφίσουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Η κεταμίνη, που δεν δρα σε κανέναν από αυτούς τους δύο νευροδιαβιβαστές, αλλά μπλοκάρει τους κυτταρικούς υποδοχείς της γλουταμάτης, έχει πολύ πιο άμεση δράση.

«Για χρόνια ψάχνουμε τρόπους να θεραπεύσουμε την κατάθλιψη ταχύτερα και πιο αποτελεσματικά. Τα νέα ευρήματα ανοίγουν νέους δρόμους για την πρώτη νέα γενιά αντικαταθλιπτικών ουσιών εδώ και 30 χρόνια», δήλωσε ο ερευνητής Σκοτ Τόμσον.

Οι ερευνητές ήδη σχεδιάζουν τις πρώτες κλινικές δοκιμές ασφαλείας και τοξικότητας σε ανθρώπους. Επειδή όμως η κεταμίνη χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια από τους γιατρούς, οι επιστήμονες αισιοδοξούν ότι και ο εν λόγω μεταβολίτης της θα είναι εξίσου ασφαλής.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, περίπου ένας στους πέντε ανθρώπους (ποσοστό 20% του παγκόσμιου πληθυσμού) θα εμφανίσει σοβαρή κατάθλιψη ή μανιοκατάθλιψη (διπολική διαταραχή) κάποια στιγμή στη ζωή του. Υπολογίζεται ότι ένας στους τρεις ασθενείς εμφανίζει αντίσταση στις υπάρχουσες θεραπείες

Διάλογος με τις φωνές: Διήμερο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο

Διήμερο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο

Διάλογος με τις φωνές

με τους

Peter Bullimore, Kate Crawford, Haley Brown


11-12 Ιουνίου 2016 / Αθήνα


Το Δίκτυο των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές Αθήνας διοργανώνει διήμερο εργαστήριο με θέμα “Διάλογος με τις Φωνές”. Πρόκειται για μια μέθοδο που αναπτύχθηκε για την εξερεύνηση του εαυτού και πιο συγκεκριμένα των υπό-προσωπικοτήτων ενός ατόμου. Για την εισαγωγή στη μεθοδολογία της τεχνικής θα προηγηθεί ένα εργαστήριο γύρω από την ιδιαιτερότητα της συνέντευξης σχετικά με το παιδικό τραύμα. Στο επισυναπτόμενο θα βρείτε αναλυτικά το πρόγραμμα των δύο ημερών.




Σχετικά με το Διάλογο με τις Φωνές

Οι Dirk Corstens, Rufus May & Eleanor Longden1 μας λένε ότι πολλοί άνθρωποι που ακούνε ‘δύσκολες’ φωνές έχουν διαπιστώσει ότι το κρίσιμο σημείο στην προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα μαζί τους βρίσκεται στην ανεύρεση ποικίλων τρόπων συνομιλίας μαζί τους και κατανόησής τους. Η διερεύνηση των κινήτρων των φωνών και η ανακάλυψη ποικίλων τρόπων συσχέτισης μαζί τους βοηθάει στην αλλαγή της σχέσης ανάμεσα στις φωνές και τον άνθρωπο που τις ακούει. Τεχνικές προερχόμενες από διαφορετικές ψυχολογικές και ψυχοθεραπευτικές παραδόσεις, όπως η Ψυχολογία της Μορφής (Gestalt), ο Διάλογος με τις Φωνές (Voice Dialogue), η Συνδιαλεκτική Ανάλυση (Transactional Analysis) και το Ψυχόδραμα, χρησιμοποιούν καρέκλες, προκειμένου να εκδραματίσουν διάφορους ρόλους και σχέσεις, έτσι ώστε οι άνθρωποι να βοηθηθούν στην επίλυση συγκρούσεων και να ανακτήσουν τη δύναμη τους. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων έχει υιοθετήσει τη συγκεκριμένη τεχνική και τη χρησιμοποιεί με τις φωνές του.

Πολλοί άνθρωποι συνδέονται και μιλάνε με τις φωνές τους και η στάση που ενδέχεται να υιοθετήσουν ποικίλλει. Ενδέχεται να είναι:

εριστική:
Φωνή: «Είσαι αποτυχημένος»

Πρόσωπο: «Αν εγώ είμαι αποτυχημένος, τότε εσύ τι είσαι;»

προκλητική:
Φωνή: «Αυτοί οι άνθρωποι σε αντιπαθούν»

Πρόσωπο: «Δεν έχεις κάτι καλύτερο να πεις;»

ή ακόμα και υποτακτική:
Φωνή: «Μη βγεις έξω απόψε»

Πρόσωπο: «Εντάξει λοιπόν. Δεν βγαίνω»



Πολλοί από τους ανθρώπους που ακούνε φωνές τις βιώνουν ως παντοδύναμες, με κατακλυσμιαία επίδραση, σαν να επιβάλλεται να υπακούσουν σε οτιδήποτε τους λένε, σαν οι φωνές να εκφράζουν την απόλυτη αλήθεια. Οι φωνές μπορεί επίσης να απειλούν με ‘τιμωρίες’ τόσο τους ίδιους όσο και τους συγγενείς ή τους φίλους τους, όταν κάποιος αρνείται να υπακούσει στις εντολές τους.


Στη συγκεκριμένη προσέγγιση, προερχόμενη από μια τεχνική γνωστή ως ‘Διάλογος με τις φωνές’ προσπαθούμε να διερευνήσουμε τα κίνητρα των φωνών, έτσι ώστε ο άνθρωπος να βρει νέους τρόπους να τις αντιμετωπίσει. Δουλεύοντας με τις φωνές με αυτό τον τρόπο το άτομο μπορεί να κατακτήσει μια πιο ανεξάρτητη θέση, από την οποία θα μπορεί να κάνει τις δικές του επιλογές. Μάλιστα μερικές φωνές ενδέχεται να γίνουν ακόμα και υποστηρικτικές.


Γιατί το να μιλάει κανείς στις φωνές είναι βοηθητικό;

Η συγκεκριμένη μέθοδος δεν βλέπει τις φωνές ως σύμπτωμα ασθένειας και δεν επικεντρώνεται στο να ανακαλύψει τι πάει στραβά στο πρόσωπο που τις ακούει.

Προσφέρει μια αποστασιοποιημένη αλλά δυναμική στάση, μια τεχνική όπου η αποδοχή είναι ο κυρίαρχος πυρήνας για να δουλέψει κανείς με τις φωνές.

Προσφέρει ένα ‘θετικό’ μοντέλο της ύπαρξης των φωνών.

Βοηθάει στην ανάπτυξη αυξημένης επίγνωσης, αντικειμενικότητας και μιας πιο παραγωγικής σχέσης ανάμεσα στις φωνές και τον άνθρωπο που τις ακούει.

Εξ ορισμού, η εμπειρία των φωνών αποτελεί μια πολύ μοναχική εμπειρία. Το να επιτρέψει κανείς σε άλλους να ‘ακούσουν’ τις φωνές του είναι ενδυναμωτικό, απελευθερωτικό και πηγή αξιοσημείωτης υποστήριξης. Επιπλέον, προσφέρει τη δυνατότητα σε επαγγελματίες, συγγενείς και φίλους να αποκτήσουν πολύτιμη γνώση πάνω στην πραγματικότητα της εμπειρίας των φωνών.


Λίγα λόγια για τους εισηγητές του σεμιναρίου

Ο Peter Bullimore είναι συν-ιδρυτής του Νational Paranoia Network και συντονιστής του Asylum Associates ενός εκπαιδευτικού και συμβουλευτικού φορέα σε θέματα φωνών και παράνοιας. Έχοντας περάσει δέκα χρόνια ως ψυχιατρικός ασθενής και έχοντας βιώσει αρκετές κρίσεις παράνοιας κατάφερε διεκδικήσει τη ζωή του από το ψυχιατρικό σύστημα. Ζώντας ο ίδιος εμπειρία φωνών και παράνοιας, έχει εμπνεύσει, ενθαρρύνει και υποστηρίξει τη δημιουργία αντίστοιχων ομάδων αυτοβοήθειας σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιπλέον εκπαιδεύει άτομα στη διαχείριση φωνών και παράνοιας διεθνώς, συντονίζει εργαστήρια εκπαίδευσης με επαγγελματίες ψυχικής υγείας στη συνέντευξη του Maastricht και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Manchester διεξάγει έρευνα πάνω σε θέματα ανάρρωσης.

Η Kate Crawford μας λέει: “Ξεκίνησα να ακούω φωνές σε ηλικία 4 ετών λόγω της κακοποίησης μου από τη μητέρα μου, η οποία με κλείδωνε στην αποθήκη με τα κάρβουνα και με άφηνε εκεί. Έβλεπα οράματα με έναν άντρα και μια γυναίκα με ρούχα εποχής, αλλά και ένα μικρό κορίτσι που ποτέ δε μου μιλούσανε. Μετά το θάνατο της μητέρας μου με βάλανε σε ορφανοτροφείο, όπου η κακοποίηση συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια από έναν άγνωστο, ο οποίος κακοποιούσε και άλλα παιδιά. Χρόνια αργότερα έμεινα άστεγη και στη συνέχεια έγκυος. Σήμερα έχω τέσσερα παιδιά μέσα από κακοποιητικές σχέσεις και για πολλά χρόνια βρισκόμουνα υπό μια διαρκή πίεση από τις κοινωνικές υπηρεσίες με αποτέλεσμα να νιώσω ότι δεν μπορώ να τα βγάλω άλλο πέρα και να αποπειραθώ να αυτοκτονήσω. Νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου πήρα τη διάγνωση 'μετατραυματική παρανοειδή σχιζοφρένεια' και με βάλανε σε φαρμακευτική αγωγή. Όταν οι φωνές μου αυξάνουν βλέπω διαστημόπλοια. Πλέον είμαι καλύτερα. Την πιο σημαντική βοήθεια την έλαβα από το δίκτυο Hearing Voices και μέσα από το μοίρασμα της ιστορίας μου με άλλους ανθρώπους και την ενασχόλησή μου με την αστρονομία.”

Η Hayley Brown μας λέει: “Στο σχολείο ένιωθα ασφάλεια, ήταν σαν καταφύγιο για εμένα. Η εκπαίδευσή μου πήγαινε πολύ καλά οπότε και έβγαλα το σχολείο με υψηλούς βαθμούς. Μπήκα στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω Νοσηλευτική, από το οποίο έφυγα για ένα χρόνο όταν ξεκίνησαν οι φωνές μου και νοσηλεύτηκα. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο στα 22 μου οπότε και έμαθα για το δίκτυο των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές έπειτα από μια περίεργη χρονιά, όπου μεταξύ των άλλων σε ηλικία 21 ετών πήγα σε μια συνάντηση του Δικτύου με αποτέλεσμα στη συνέχεια να δραστηριοποιηθώ πιο ενεργά. Έμαθα για τη συνέντευξη του Maastricht και μέσα από αυτή έβγαλα νόημα σχετικά με την εμπειρία μου, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να εκπαιδευτώ πάνω στη χρήση της. Πλέον εργάζομαι ως ψυχιατρική νοσηλεύτρια σε κοινοτικές δομές και συγκεκριμένα σε ομάδες πρώιμης παρέμβασης. Εργάζομαι με φροντιστές και συντονίζω ομάδες σε κλινικά πλαίσια. Η ψυχική μου υγεία είναι πολύ πιο σταθεροποιημένη.”





Λεπτομέρειες σχετικά με το σεμινάριο

Το σεμινάριο απευθύνεται κυρίως σε επαγγελματίες αλλά και σε κάθε άλλο άτομο που ενδιαφέρεται να υποστηρίξει άτομα που ακούνε φωνές.

Θα δοθεί βεβαίωση συμμετοχής.

Ωράριο εργαστηρίου: Σάββατο 11 και Κυριακή 12 Ιουνίου 2016, 10:00-13:00 και 14:00-17:00

Τόπος: Τροίας 44, Αθήνα (σταθμός Βικτώριας)


Προσοχή! Το εργαστήριο θα διεξαχθεί στα Αγγλικά. ΔΕΝ θα υπάρχει μετάφραση στα Ελληνικά.


Πληροφορίες εγγραφής:
Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο εργαστήριο παρακαλούνται να συμπληρώσουν ηλεκτρονικά τη φόρμα εγγραφής και να τη στείλουν στο email: athinahvsynantisi@gmail.com

Προθεσμία υποβολής αιτήσεων συμμετοχής: 15 Μαΐου 2016
Λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων (20) θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Θα δοθεί προτεραιότητα σε ανθρώπους που συμμετείχαν σε προηγούμενα σχετικά σεμινάρια και σε επαγγελματίες που ενδιαφέρονται να δουλέψουν με ανθρώπους που ακούνε φωνές.

Γενικό κόστος συμμετοχής για το διήμερο 80 ευρώ. Σημείωση: Το ποσό αφορά αποκλειστικά την κάλυψη των εξόδων των εισηγητών (μόνο εισιτήρια και διαμονή).


Τρόπος πληρωμής: Για την οριστική δέσμευση της θέσης είναι απαραίτητη η κατάθεση προκαταβολής (τουλάχιστον 50 €) στον παρακάτω λογαριασμό και η ενημέρωση μέσω mail για την ολοκλήρωση της κατάθεσης -αν είναι δυνατό μαζί με το καταθετήριο. Αν όχι, θα πρέπει να το υποβάλετε κατά την έναρξη του εργαστηρίου. Παρακαλείστε να σημειώσετε το ονοματεπώνυμό σας στο καταθετήριο.


Τράπεζα: Πειραιώς

Αριθμός λογαριασμού: 63 1701 0322 532 (IBAN GR15 0171 3170 0063 1701 0322 532)

Όνομα λογαριασμού: ΚΟΥΝΙΑΚΗΣ ΦΩΤΗΣ, ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ


Περισσότερες πληροφορίες:

Email: athinahvsynantisi@gmail.com

Τηλέφωνο: +30 694 430 2577







1: Από το υπό δημοσίευση στα Τετράδια Ψυχιατρικής άρθρο “Γιατί να μιλήσει κανείς με τις προκλητικές φωνές;” των Dirk Corstens, Rufus May & Eleanor Longden

"Το υπάρχον νομικό πλαίσιο για την ψυχική υγεία": Μέρος 2ο

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Όπως γνωρίζετε, ως δίκτυο “Ακούγοντας Φωνές” συμμετέχουμε και στηρίζουμε, στα πλαίσια της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία" τη διοργάνωση μιας σειράς εκπαιδευτικών συναντήσεων / συζητήσεων γύρω από θεματικές ενότητες για τις οποίες υπήρξε έντονο ενδιαφέρον.

Η προηγούμενη, 6η εκπαιδευτική συνάντηση/συζήτηση με θέμα: “Το υπάρχον νομικό πλαίσιο για την ψυχική υγεία. Η ακούσια νοσηλεία, η δικαστική συμπαράσταση, η επικινδυνότητα, το δικαστικό ψυχιατρείο και οι εναλλακτικές σ΄ αυτό”, που έγινε στις 8/4, δεν έγινε κατορθωτό να ολοκληρωθεί λόγω του εύρους του θέματος που αφορούσε. Δεν υπήρξε χρόνος να αναπτυχθεί και να συζητηθεί το το ζήτημα της "επικινδυνότητας", του "ακαταλόγιστου", των σχετικών με αυτά άρθρων 34, 69 και 70 ΠΚ και του (κυοφορούμενου) δικαστικού ψυχατρείου - καθώς, φυσικά, και των εναλλακτικών σε αυτά προσεγγίσεων, νομοθετικών ρυθμίσεων, πρακτικών, υπηρεσιών.

Τα θέματα αυτά θα αναπτυχθούν και θα συζητηθούν σε μια νέα συνάντηση, που θα γίνει

την Παρασκευή, 13 Μαίου 2016, 19.00-21:00,

    στο χώρο του Δικτύου “Ακούγοντας Φωνές”

στη διεύθυνση Τροίας 44 και Γ΄ Σεπτεμβρίου.

Εισηγητής στις θεματικές αυτές είναι  ο Γιάννης Αλεξάκης, δικηγόρος, νομικός σύμβουλος φορέων ψυχικής υγείας. Θ' ακολουθήσει συζήτηση.

Φρόυντ: ο άνθρωπος πίσω από τον ψυχαναλυτή

από tvxs



Ο «βιολόγος της ψυχής», όπως του άρεσε να αποκαλεί τον εαυτό του, αποτέλεσε μια σημαντική και καθοριστική φιγούρα στην προσπάθεια ανάλυσης του νεφελώδους κόσμου του ασυνείδητου και των ενστίκτων και στην καθιέρωσης της μεθόδου της ψυχανάλυσης ως μέσο θεραπείας των ψυχικών παθήσεων. (Επιμέλεια: Εύα Αναστασιάδου)
Γεννημένος στις 6 Μαΐου 1856 στο Φράιμπεργκ της Μοραβίας (σημερινής Τσεχίας) από γονείς εβραϊκής καταγωγής ο Σίγκμουντ Φρόυντ, από τα παιδικά του χρόνια, έδειξε να διαθέτει σημαντικές διανοητικές ικανότητες, δείχνοντας μεγάλο ενδιαφέρον στη μελέτη της Βίβλου, γεγονός που θα καθορίσει την αθεϊστική στάση που κράτησε στη ζωή του. Το 1881 ολοκλήρωσε αργοπορημένα τις διδακτορικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης μιας και όπως είχε αναφέρει σε επιστολή, η εκτενής ερευνητική του δραστηριότητα αποτέλεσε τροχοπέδη στη μελέτη του.

Ο γάμος του με τη Μάρθα Μπέρναϋς και η ανάγκη του να συντηρήσει μία οικογένεια, τον ανάγκασαν να εργαστεί στο Γενικό νοσοκομείο της Βιέννης, όπου και πραγματοποίησε ιδιαίτερα σημαντικές μελέτες σχετικά με την κλινική χρήση της κοκαΐνης με αποκορύφωμα το έργο του με τίτλο «Περί κοκαΐνης» που εκδόθηκε το 1885.

Τον Σεπρέμβριο του ίδιου χρόνου, διορίστηκε ως υφηγητής της νεο-παθολογίας, στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης στο τμήμα Νευροπαθολογίας όπου και συνεργάστηκε με τον διακεκριμένο γιατρό Γιόζεφ Μπρόιερ, ο οποίος είχε ανακαλύψει πως στη διάρκεια ύπνωσης ασθενούς με υστερία, ήταν εφικτό τα συμπτώματα της να εξαφανιστούν. Η συνεργασία τους αποδείχθηκε σημαντική στην απόκτηση εμπειρίας και στην θεωρία του ότι οι νευρώσεις είχαν τις ρίζες τους στις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος που είχαν ξεχαστεί και αποθηκευτεί στο ασυνείδητο. Ανέπτυξε λοιπόν τη θεωρία ότι μέσω αυτής της ‘καθαρτικής μεθόδου’ ήταν εφικτό να επαναφέρει κατασταλμένες μνήμες στην επιφάνεια του συνειδητού και να τις απομακρύνει.

Οι δυο τους εξέδωσαν το 1895 τις «Μελέτες για την Υστερία» έργο από το οποίο θεωρείται πως αναδύθηκε η «ψυχανάλυση» μιας και αργότερα, θέλοντας να απελευθερωθεί από τη μέθοδο της ύπνωσης, μετατοπίστηκε από την καθαρτική μέθοδο στην ψυχαναλυτική.

Από αυτήν την περίοδο και μετά ξεκινά μία από τις δημιουργικότερες φάσεις στη ζωή του, κατά την οποία διαμόρφωσε αρκετές από τις καινοτόμες θεωρίες του.

Απομονωμένος σχεδόν από τον υπόλοιπο ιατρικό κόσμο, ο Φρόυντ υιοθέτησε την τεχνική των «ελεύθερων συνειρμών». Φροντίζε να μην γίνεται ορατός από τους ασθενείς του, που κάθονταν στο διάσημο καναπέ του, και έτσι τους έδινε τη δυνατότητα να αποκαλύπτουν οτιδήποτε είχαν στο μυαλό τους, χωρίς το φόβο της κρίσης ή του εμπαιγμού. Παρατήρησε πως σημαντικός αριθμός από τις μνήμες τους, αφορούσαν σεξουαλικές εμπειρίες, γεγονός που έθεσε τις βάσεις για τις ιδέες του σχετικά με την σεξουαλική ανάπτυξη, το ρόλο των σεξουαλικών παραγόντων στις νευρώσεις και το διαχωρισμό μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου.

Ο όρος «σεξουαλικότητα» που σκανδάλισε τότε τους κύκλους της Βιέννης χρησιμοποιήθηκε από τον Φρόυντ με το ευρύτερο νόημα και σύμφωνα με την ετυμολογική του σημασία (πραγμάτων σχετικών με το φύλο) και έπαιζε για εκείνον καίριο σημείο στη διαδικασία της ψυχανάλυσης.

Ο επαναπροσδιορισμός της σεξουαλικότητας μέσω της συμπερίληψης των πρώιμων μορφών τους, τον οδήγησε να διατυπώσει το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα (το 1897), που υποδηλώνει την αγάπη κάθε παιδιού για τον ένα γονιό και τη ζηλότυπη εχθρότητα προς τον άλλο, ως το κεντρικό δόγμα της ψυχαναλυτικής θεωρίας.

Η ανάλυσή του για τα όνειρα ως μέσο εκπλήρωσης ασυνείδητων επιθυμιών, του έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσει μοντέλα ανάλυσης και καταστολής των κλινικών συμπτωμάτων και να προχωρήσει στην συγγραφή ενός από τα σημαντικότερα έργα στην καριέρα του «Η Ερμηνεία των Ονείρων» που εκδόθηκε το 1899. Το 1905 εκδόθηκε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα βιβλία του «Τρεις πραγματείες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας», που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση, ενισχύοντας σε μεγάλο βαθμό την αντιδημοτικότητα του και ενίσχυσε την απομόνωσή του, μιας και εξέφραζε τον ισχυρισμό του πως κάθε παιδί γεννιέται με σεξουαλικές ενορμήσεις.

Η συνεργασία του στις αρχές του 20ου αιώνα με εξέχουσες μορφές της ψυχιατρικής κλινικής της Ζυρίχης όπως ο ψυχαναλυτής Καρλ Άμπραχαμ και ο παθολόγος με ενδιαφέρον στον υπνωτισμό Σαντόρ Φερέντσι, οδήγησε στην σταδιακή αναγνώριση του έργου του και την εφαρμογή της ψυχαναλυτικής μεθόδου στην αντιμετώπιση νευρώσεων. Η σχολή της ψυχανάλυσης συνέχιζε να έχει εξέχουσα θέση στους κύκλους της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής και της ψυχοθεραπείας, και να παράγει εκτενή συζήτηση σχετικά με την θεραπευτική αποτελεσματικότητά της και την επιστημονικής της ιδιότητας καθώς πλήθος ερευνητών εξέφρασαν τις επιστημονικές τους διαφορές και εξέφρασαν θεωρίες και πρακτικές που απομακρύνονταν από τις φροϋδικές ιδέες.

Το 1920 αποτέλεσε μια ιδιαίτερα γόνιμη περίοδο της ζωής του μιας και πραγματοποίησε σειρά μελετών σχετική με την ανθρώπινη εμμονή στην αυθεντία και στη σταθεροποιητική εξουσία. Η «Ψυχολογία των Μαζών» και «Η ανάλυση του Εγώ» αποτελούν σημαντικά έργα για τη δίψα για υποταγή στη βούληση ενός ηγέτη και «Το Μέλλον μιας Αυταπάτης» παρουσιάζει το ρόλο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού στην ικανοποίηση της ανάγκης για πατριαρχική καθοδήγηση. Η έρευνά του θα επεκταθεί και στον τομέα της κοινωνιολογίας η οποία ο ίδιος θεωρούσε ότι αντιπροσωπεύει την «εφαρμοσμένη ψυχολογία» και θα κορυφωθεί με το σύγγραμμά του «Η δυσφορία στον πολιτισμό» που εκδόθηκε το 1930.

Το Φεβρουάριο του 1923, ο Φρόυντ ανακάλυψε έναν καρκινώδη όγκο στη δεξιά πλευρά του ουρανίσκου που τον αναγκάζει να υποβληθεί σε επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις και ραδιοθεραπεία. Την άνοιξη του 1938 οι εθνικοσοσιαλιστές εισέβαλαν στην Αυστρία, συνειδητοποίησε ότι η εγκατάλειψη της Βιέννης ήταν αναπόφευκτη και κατέφυγε με την κόρη του Άννα στο Λονδίνο μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Υποφέροντας για δεκαέξι χρόνια από υποτροπές της κατάστασής της υγείας του και γενική καταπόνηση, ο πατέρας της ψυχανάλυσης εξέπνευσε στις στις 23 Σεπτεμβρίου του 1939 από υπερβολική δόση μορφίνης.

Τρεις ημέρες αργότερα, η σορός του αποτεφρώθηκε και η τέφρα του φυλάσσεται μέσα σε έναν ελληνιστικό αμφορέα στο κρεματόριο του Γκόλντεν Γκρην στο Λονδίνο.

Σίγκμουντ Φρόυντ: To Google Doodle, τα γνωμικά και άγνωστες αλήθειες

από newsit

Σίγκμουντ Φρόυντ: Η 160η επέτειος από τη γέννηση του Σίγκμουντ Φρόυντ σήμερα, και η Google αποφάσισε να τιμήσει με ένα Google Doodle τον πατέρα της ψυχανάλυσης. Διαβάστε όσα πρέπει να γνωρίζετε για τον Σίγκμουντ Φρόυντ.

Ο  γεννημένος στις 6 Μαΐου του 1856 Αυστριακός ιατρός, φυσιολόγος, ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής σχολής στον τομέα της ψυχολογίας Σίγκμουντ Φρόυντ, αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ού αιώνα που προσδιόρισε και μελέτησε έννοιες όπως το ασυνείδητο, την απώθηση και την παιδική σεξουαλικότητα. Οι επιστημονικές θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόυντ και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδιαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις. Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ και το ασυνείδητο

Αν και ο Σίγκμουντ Φρόυντ δεν ανακάλυψε για πρώτη φορά το ασυνείδητο, συνέβαλε ουσιαστικά στην μελέτη του. Κατά την περίοδο του 19ου αιώνα η επικρατούσα πεποίθηση ήταν θετικιστικής κατεύθυνσης, υπήρχε δηλαδή η άποψη πως ο άνθρωπος μπορούσε να ελέγξει με τη λογική τη συμπεριφορά του και τη σχέση του με τον κόσμο. Ο Φρόυντ πρότεινε ουσιαστικά πως αυτή η θέση είναι μία αυταπάτη καθώς οι άνθρωποι δρουν συχνά για λόγους που δεν άπτονται των συνειδητών σκέψεων τους, καθώς το ασυνείδητο μπορεί να αποτελεί την πηγή των ανθρώπινων κινήτρων. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ προέκτεινε τη θεωρία του μελετώντας συστηματικά τα όνειρα, τα οποία αποκάλεσε και τον «βασιλικό δρόμο προς το ασυνείδητο», θεωρώντας τα ως το καλύτερο δείγμα πεδίου δράσης του ασυνειδήτου. Στην σπουδαιότερη -σύμφωνα με τον ίδιο- εργασία του Η Ερμηνεία των Ονείρων, ανέπτυξε τα επιχειρήματα του περί της ύπαρξης του ασυνειδήτου αλλά και περιέγραψε μια μεθοδολογία για την πρόσβαση του ατόμου σε αυτό, μέσω του προ-συνειδητού.

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερεγώ

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, στην προσπάθεια ερμηνείας της λειτουργίας του ασυνειδήτου, πρότεινε πως διακρίνεται από μία δομή, σύμφωνα με την οποία διαιρείται σε τρία μέρη: το Εκείνο (ή Id λατ.), το Εγώ και το Υπερεγώ. Το εκείνο αντιπροσωπεύει τα κίνητρα, τα ένστικτα και τις βιολογικές ανάγκες του ατόμου και κατά συνέπεια είναι έμφυτο, υπάρχει δηλαδή κατά τη γέννηση και δεν επηρεάζεται από την εμπειρία του ατόμου. Η έννοια του Εγώ αποτελεί το λογικό μέρος που αν και δεν είναι έμφυτο, αναπτύσσεται και καλλιεργείται με την επίδραση της συσσωρευμένης εμπειρίας. Το Υπερεγώ αντιπροσωπεύει όλες τις θετικές ηθικές και κοινωνικές αξίες του ατόμου, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο την ηθική συνείδηση. Ο Φρόυντ διατύπωσε περαιτέρω πως η αλληλοσυσχέτιση των τριών αυτών στοιχείων καθορίζουν την ψυχική κατάσταση του ατόμου, έτσι ώστε αν οι πιέσεις που εξασκούν το ένα πάνω στο άλλο είναι ετεροβαρείς, τότε δημιουργούνται συγκρούσεις ανάμεσα στο Εγώ και τις ενστικτώδεις ορμές ή τη συνείδηση, οι οποίες ωθούν το άτομο να καταφύγει σε συγκεκριμένους μηχανισμούς άμυνας.

Τα 10 πιο διάσημα γνωμικά του Σίγκμουντ Φρόυντ

Διαβάστε 10 γνωμικά του Σίγκμουντ Φρόυντ που θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε πράγματα από τη ζωή σας!

- Το πραγματικό αρσενικό είναι μονογαμικό

- Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας.

- Η μεγαλύτερη ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί ποτέ και που κι εγώ δεν έχω κατορθώσει να απαντήσω μετά από τριάντα χρόνια έρευνας, είναι: «τι θέλει μια γυναίκα;»

- Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.

- Πίσω από κάθε ισχυρή γυναίκα, κρύβεται ένας τυραννικός πατέρας.

- Πού πάει μια σκέψη όταν έχει ξεχαστεί; (σ.σ: στο υποσυνείδητο)

- Ο διάβολος παραμένει πάντα η καλύτερη δικαιολογία για να απενοχοποιήσουμε το Θεό.

- Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία.

- Σε αποφάσεις δευτερευούσης σημασίας, είναι χρήσιμο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά. Σε κρίσιμα ζητήματα όμως, η απόφαση πρέπει να προέρχεται από την καρδιά.

- Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια.

Σίγκμουντ Φρόυντ: 5... άγνωστες αλήθειες

1. Παρά τις εκτενείς θεωρίες του σχετικά με την ανάπτυξη του ατόμου στην παιδική ηλικία, ο Φρόυντ είχε σε όλη την πορεία του μόνο ένα παιδί ως ασθενή για ψυχανάλυση.

2. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ έκανε τακτικά χρήση κοκαΐνης για 13 χρόνια και έγραψε σχετικά με τα οφέλη της για την υγεία.

3. Ο θάνατος του Σίγκμουντ Φρόυντ ήταν υποβοηθούμενη αυτοκτονία από τον προσωπικό του γιατρό.

4. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ άφησε τις 4 αδελφές του στην, κατεχόμενη από τους Ναζί, Βιέννη, όταν το έσκασε από την πόλη, για να γλιτώσει ο ίδιος.

5. Ο Σίγκουντ Φρόιντ έκανε ψυχανάλυση στην κόρη του Άννα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του.

"Ζώντας με Φωνές": Βιβλιοπαρουσίαση στο Αγρίνιο

Παρουσίαση του βιβλίου “Ζώντας με Φωνές” και συζήτηση

την εκδήλωση διοργανώνουν το Ελληνικό Δίκτυο "Ακούγοντας Φωνές"

με το Κέντρο Ψυχικής Υγείας Αγρινίου.



‘’Η εμπειρία των φωνών δεν αποτελεί πάντα ασθένεια.
Είναι μια απάντηση σε προβλήματα ζωής’’


Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Εντευκτήριο ‘’Παλαιό Τρένο’’ του Δ. Αγρινίου
Το Σάββατο 14 Μαΐου 2016 και ώρα 11:00πμ

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί από τα μέλη του δικτύου “Ακούγοντας Φωνές” :
και θα ακολουθήσει συζήτηση




Πληροφορίες: Κέντρο Ψυχικής Υγείας Αγρινίου, Κέντρου 7, Τηλ. 2641022565


https://www.facebook.com/events/154508154950125/

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου:

“Μολονότι η έρευνα έχει δείξει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ακούνε φωνές δεν αναζητούν βοήθεια, οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι από ανθρώπους που ακούνε φωνές και υπήρξαν (συχνά για μεγάλο διάστημα) ψυχιατρικοί ασθενείς. Φοβόντουσαν τις φωνές τους και, κυριευμένοι απ' αυτές, ένιωθαν αβοήθητοι. Η αποδοχή των φωνών υπήρξε συνεπώς ένα θαρραλέο και δύσκολο βήμα για αυτούς. Στις ιστορίες του βιβλίου θα βρείτε περιγραφές της διεργασίας με την οποία άνθρωποι που ακούνε φωνές, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο, κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο, να σταματήσουν να αγωνιούν και να μην κυριεύονται από αυτές. Το βιβλίο μιλάει επίσης για το πώς έμαθαν να αποδέχονται τις φωνές τους, να αλλάζουν τη σχέση μαζί τους και πώς άρχισαν να διαχειρίζονται τα προβλήματα της ζωής τους. Πέτυχαν χάρη στις δικές τους εσωτερικές δυνάμεις, χάρη στη θέληση και στις δυνατότητές τους, καθώς και με τη βοήθεια άλλων.

Από τις ιστορίες θα γίνει ξεκάθαρο ότι για κάθε άνθρωπο που ακούει φωνές η αποδοχή των φωνών και η συσχέτισή τους με τη ζωή του είναι ο μόνος δρόμος για ν' αναρρώσει από τη δυσφορία που αυτές προκαλούν. Η ενθάρρυνση των ανθρώπων ν' ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο είναι ο μόνος τρόπος να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν τη δυσφορία τους. Καθίσταται επίσης σαφές ότι, αντί να εξαλειφθούν οι φωνές, είναι περισσότερο βοηθητικό ν' αλλάξει κανείς τη σχέση μαζί τους.

Στον άνθρωπο που ακούει φωνές θέλουμε να πούμε ότι, για να πάρει πίσω τη ζωή του, πρέπει να κάνει επιλογές, ότι χρειάζεται άλλους με τους οποίους να σχετιστεί και ότι πρέπει να χτίσει τον 'εαυτό' του πάλι. Για να σταματήσει να είναι θύμα και να γίνει νικητής, χρειάζεται επίσης ευκαιρίες και εκμάθηση σε πραγματικές καταστάσεις ζωής, μια διαδικασία που περιγράφεται ξεκάθαρα από τον Ron Coleman (1999) και από πολλούς άλλους σ' αυτό το βιβλίο."

Η εικονική πραγματικότητα ως... θεραπεία για τις ψυχικές ασθένειες

από koutipandoras

H θεραπεία για τις ψυχικές ασθένειες μπορεί σύντομα να εμπλουτιστεί με τη βοήθεια της εικονικής πραγματικότητας.

Οι νέες τεχνολογίες θα δίνουν τη δυνατότητα στους γιατρούς να αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες όπως οι φοβίες, η κατάθλιψη, οι κρίσεις πανικού. Ορισμένες μέθοδοι θα περιλαμβάνουν τη χρήση ακουστικών, ενώ νεότερες τεχνικές θα μπορούν να μετασχηματίσουν ένα ολόκληρο δωμάτιο, με τέτοιο τρόπο ώστε οι ασθενείς να βλέπουν, να ακούν και να αισθάνονται σαν να βρίσκονται σε έναν διαφορετικό κόσμο.

Η εικονική θεραπεία θα χρησιμοποιεί ειδικά προγραμματισμένους υπολογιστές για να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον που μιμείται καταστάσεις της πραγματικής ζωής.

Η κεντρική ιδέα είναι ότι με την ελεγχόμενη έκθεση των ασθενών σε αυτό που τους δημιουργεί τις ψυχικές διαταραχές θα γίνονται πιο ανθεκτικοί απέναντι του. Στη συνέχεια, θα μπορούν να καθοδηγούνται και μέσω συμβατικών θεραπειών, όπως η ψυχοθεραπεία, για να αναπτύξουν πιο αποτελεσματικές στρατηγικές αντιμετώπισης του προβλήματος.

Η έκθεση των ασθενών στους "κινδύνους" είναι κομμάτι θεραπείας για μία σειρά ψυχικών διαταραχών όπως οι φοβίες. Με την εικονική πραγματικότητα, ο θεραπευτής θα μπορεί να ελέγξει καλύτερα τα συμπτώματα που προκαλεί στον ασθενή η έκθεση σε κάτι που φοβάται.

Για παράδειγμα, εάν κάποιος τρέμει τα περιστέρια, η έκθεση μέσω της εικόνας, ενδέχεται να βοηθήσει τους θεραπευτές να αντιληφθούν καλύτερα τα συναισθήματά του πάσχοντα και να τον βοηθήσουν να ενισχύσει την άμυνά του.

Και επειδή η εικονική πραγματικότητα δεν είναι.. πραγματική (οι ασθενείς το γνωρίζουν αυτό), είναι πιο δύσκολο να αναπτύξουν έντονες κρίσεις πανικού κατά τη διάρκεια της θεραπείας.

Ερευνητές από το University College του Λονδίνου πραγματοποίησαν έρευνες για να βελτιώσουν τη θεραπεία για τους ασθενείς με κατάθλιψη. Η χρήση μέσων εικονικής πραγματικότητας, φάνηκε να δημιουργεί θετικά αποτελέσματα σε αρκετούς από αυτούς.

Η εικονική πραγματικότητα μπορεί να αποσπάσει επίσης τον ασθενή από τον πραγματικό έντονο πόνο, ακόμα και να βοηθήσει μέσω κάποιων τεστ στη διάγνωση αρκετών ασθενειών όπως το Αλτσχάιμερ, αλλά και το γλαύκωμα.

Η χρήση ωστόσο αυτών των τρόπων θεραπείας οφείλει να είναι ελεγχόμενη, εξαιτίας προβλημάτων που μπορεί να δημιουργηθούν στην όραση ή τον εγκέφαλο.