από ΕΕΚ
Ανακοίνωση της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Mεταρρύθμιση
Μέσα από μια προφανώς προσυμφωνημένη και προσχεδιασμένη διαδικασία, πριν καλά-καλά τελειώσει η συνεδρίαση του ΔΣ του ΨΝΑ (στις 12/9/14), το γνωστό σάϊτ «Υγεία360» ανάρτησε κατ’ αποκλειστικότητα και με θετικό σχολιασμό μιαν από τις αποφάσεις που πάρθηκαν στη συνεδρίαση αυτή και η οποία αφορά τους σχεδιασμούς για τους νοσηλευόμενους με άρθρο 69 ΠΚ, ενόψει του «βίαιου κλεισίματος των ψυχιατρείων».
Μια ακόμη ανακοίνωση στη λογική του «θεάματος», που σερβίρει, υπό μορφήν δήθεν «διαβούλευσης» (γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτός ο όρος για την τροϊκάνικη κυβέρνησης και τα κατά τόπους όργανά της) την δημιουργία «δικαστικού ψυχιατρείου», την κόλαση, δηλαδή, «υψίστης ασφαλείας» για τους ψυχικά πάσχοντες και άλλους, όλο και πιο πολλούς, ανεπιθύμητους αυτής της κοινωνίας, που δεν χωρούν πια στις φυλακές του σωφρονιστικού συστήματος και την οποία έχουν προαποφασίσει, αλλά όχι καταλήξει ακόμα πώς ακριβώς θα θέσουν σε εφαρμογή.
Λέει, όπως πάντα ψευδώς, ο Διοικητής του ΨΝΑ, ότι για τους ασθενείς του άρθρου 69 ΠΚ που νοσηλεύονται στο ΨΝΑ «δεν υπάρχει κανένα θεραπευτικό πλαίσιο κλινικής διαχείρισης και εν γένει φροντίδας τους». Αν ισχύει αυτό, τότε πώς, στη διάρκεια πολλών χρόνων, δεκάδες εξ΄ αυτών «έγιναν καλά», πήγαν στο δικαστήριο όπου έγινε άρση του 69 (αρ. 70 ΠΚ) και έκτοτε, με όσα στοιχεία είναι διαθέσιμα, κανείς τους δεν υποτροπίασε (με την έννοια της εκ νέου τέλεσης αδικήματος), διαψεύδοντας την όποια έννοια «επικινδυνότητας»;
Αν δεν ήταν η άγνοια, οι εμμονές και τα αρνητικά στερεότυπα με τα οποία λειτουργούν πολλοί δικαστές και εισαγγελείς όταν αντιμετωπίζουν έναν ψυχικά πάσχοντα και έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της «επικινδυνότητας», απορρίπτοντας «άνευ λόγου και αιτίας» την άρση του 69 ΠΚ σε επανειλημμένες σχετικές αιτήσεις των θεραπόντων, δεκάδες άλλοι θα είχαν ήδη βγει από το ΨΝΑ και θα ήταν τώρα στο σπίτι τους ή σε στεγαστική δομή, με την όποια ψυχιατρική φροντίδα θα είχαν ανάγκη.
Το ζήτημα είναι πολύ πιο πολύπλοκο από την μονοδιάστατη, απλοποιητική, προσχηματικού χαρακτήρα σκέψη που εκφράζεται στο σκεπτικό της πρότασης, η οποία ψηφίστηκε από το ΔΣ του ΨΝΑ. Οι ασθενείς αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να νοσηλεύονται, όπως όλοι οι πολίτες, στις διαθέσιμες κανονικές υπηρεσίες μέχρι να αναρρώσουν. Θα ήταν απαράδεκτο να μεταφερθούν σε «ειδικό τμήμα», εφόσον, μάλιστα, έχουν κριθεί «ακαταλόγιστοι» εξαιτίας ακριβώς της ψυχικής τους διαταραχής. Το ερώτημα που εγείρεται, είναι ως προς την αντιμετώπισή τους μετά την ανάρρωση, όταν θα προετοιμάζονται να περάσουν σ΄ ένα επόμενο στάδιο, κοινωνικής επανένταξης, όπου, φυσικά, χρειάζεται ένας εξατομικευμένος θεραπευτικός σχεδιασμός από κοινοτικές υπηρεσίες (που, όμως, δεν υπάρχουν, ούτε οι υπηρεσίες ούτε ο σχεδιασμός αυτός, ούτε καν ως σκέψη). Είναι σ΄ αυτή τη φάση που η διαιωνιζόμενη παραμονή τους στα τμήματα εισαγωγών είναι εξαιρετικά προβληματική, πρωτίστως για τους ίδιους : τους οδηγεί στην ιδρυματοποίηση και στην παλινδρόμηση. Είναι σ’ αυτό το σημείο που τα τμήματα εισαγωγών μετατρέπονται σε αποθήκες, εκτός των άλλων, και των ασθενών με το άρθρο 69 ΠΚ. Με κύριους λόγους, στη βάση του υπάρχοντος, ασαφούς και αμφιλεγόμενου, νομοθετικού πλαισίου (το οποίο λειτουργεί ανασταλτικά και ακυρωτικά στην ίδια την θεραπευτική διαδικασία), αφενός, τον (απορριπτικό) τρόπο που λειτουργούν, συνήθως, οι δικαστές και αφετέρου, την παντελή έλλειψη εναλλακτικών κοινοτικών υπηρεσιών, καθώς και μιας αντίστοιχης κουλτούρας και πρακτικών αντιμετώπισης των ιδιαίτερων προβλημάτων και αναγκών τους.
Είναι σε μια τέτοια λογική, σε μιαν εναλλακτική στο ίδρυμα και στην φύλαξη προσέγγιση, που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα και όχι στη λογική της δημιουργίας ενός επιστημονικοφανούς ιατρικού και νομικού περιτυλίγματος για το μπουντρούμιασμά τους στο, όποιας μορφής, δικαστικό ψυχιατρείο. Αλλωστε, πολλοί ψυχίατροι έχουν, εδώ και χρόνια, μαγειρέψει τη σάλτσα της νέας συνταγής: «πώς μπορούμε να έχουμε ένα δολοφόνο δίπλα σε μια νοσηλευόμενη με κατάθλιψη»; Αυτό θα ξανακουστεί και ως το «ισχυρό επιχείρημα» - ισχυρό για όλους τους αδαείς.
Στην περίπτωση μιας ριζικά εναλλακτικής προσέγγισης στο ζήτημα της αντιμετώπισης των λεγόμενων «ακαταλόγιστων» ασθενών, ένα πρώτο ζήτημα θα ήταν η ριζική αλλαγή του νομικού πλαισίου, όχι, όμως, αποχωρισμένα αλλά σε άμεση συνάρτηση με την δημιουργία του δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών. Ωστόσο, μια τέτοια συζήτηση με τα εκτελεστικά όργανα της τρόϊκας, που έχουν διοριστεί στο ΨΝΑ για να εφαρμόσουν το σύμφωνο Αντόρ – Λυκουρέντζου, δεν μπορεί να γίνει. Γιατί το μόνο που τους διακρίνει είναι η «ικανότητα» να κλέβουν και να χρησιμοποιούν «μεταρρυθμιστική» ορολογία για να ντύνουν τα πιο σκοτεινά νεοφιλελεύθερα σχέδια κοινωνικής καταστροφής.
Καλεί ο Διοικητής του ΨΝΑ, με τον γνωστό τρόπο που μάθαμε από Αδωνι και Βορίδη, σ’ ένα «διάλογο» και υποβολή προτάσεων (Συντονιστών Διευθυντών, κλπ). Καλεί και την Ψυχιατροδικαστική Εταιρεία, που, όμως, είναι γνωστές οι θέσεις της υπέρ του δικαστικού ψυχιατρείου και άλλων σχεδίων που σχετίζονται με το ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού.
Μιλά για «τεχνική αξιολόγηση» από διεθνείς εμπειρογνώμονες, αλλά, φυσικά, «δεν λέει» ποιος και με ποια κριτήρια θα τους επιλέξει, ποιων απόψεων, πρακτικών και πολιτικών θα είναι φορείς - συνήθως των διαφόρων ομοιωμάτων, σε κάθε χώρα, των High Security Βρετανικών ψυχιατρείων - για να μας διδάξουν «ποιο είναι το σωστό», τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη συζήτηση και αμφισβήτηση σε πολλές χώρες για το κάτεργο των δικαστικών ψυχιατρείων (στην Ιταλία, μάλιστα, έχει περάσει νόμος για την «κατάργησή» τους).
Φτάνει μέχρι του σημείου να επιβάλλει «αξιολόγηση όλων των ασθενών με το άρθρο 69» «από 3μελή επιτροπή ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων ειδικών στην ψυχιατροδικαστική», με επικεφαλής τον Δ/ντή της Β΄ Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου ΑΤΤΙΚΟΝ – το οποίο, όμως, δεν δέχεται ούτε καν ακούσιες νοσηλείες, πόσο μάλλον να έχει εμπειρία από αντιμετώπιση ασθενών με το άρθρο 69. Δεν είναι μόνο απαράδεκτο να ορίζεται επιτροπή για να εξετάσει ασθενείς των οποίων την θεραπευτική ευθύνη έχει μια συγκεκριμένη θεραπευτική ομάδα, στοχοποιώντας και ταξινομώντας αυτούς τους ασθενείς σε μια ειδική κατηγορία, αυτών που έχουν, δήθεν, ανάγκη διερεύνησης της «επικινδυνότητάς» τους από κατόχους, υποτίθεται, «ειδικής γνώσης» – είναι ότι χρησιμοποιεί και την λέξη «αξιολόγηση» των ασθενών, λες και οι ασθενείς αυτοί είναι κάτι σαν δημόσιοι υπάλληλοι προς αξιολόγηση - άλλοι θα πάρουν «πάνω από τη βάση», άλλοι, πιο «επικίνδυνοι», «κάτω από τη βάση» κ.ο.κ….
Αν, ωστόσο, υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση του απαράδεκτου καθεστώτος στη βάση του οποίου νοσηλεύονται οι ασθενείς με το άρθρο 69, αντί για «λόγια και προτάσεις», ο Διοικητής του ΨΝΑ θα έπρεπε κάτι να είχε ήδη κάνει για το απαράδεκτο, βάρβαρο, μεσαιωνικό καθεστώς στη βάση του οποίου «νοσηλεύεται», στο ΨΝΑ, ασθενής με το άρθρο 69, απομονωμένος, πάνω από δυο χρόνια, σ’ ένα θάλαμο, εντός του οποίου παρακολουθούνται οι όποιες κινήσεις του (όταν δεν είναι μηχανικά καθηλωμένος) από ένα μικρό άνοιγμα (οπή) σ’ έναν τοίχο από τη μεριά ενός τμήματος «χρονίων», του γνωστού και πολύπαθου «7ου τμήματος», αυτού με τους συνεχώς δεμένους ασθενείς επί 24ώρου βάσεως…
Ισως, όμως, τα πιο ανησυχητικό απ’ όλα να είναι ο κομπασμός του κ. Διοικητή ότι η πρότασή του ψηφίστηκε ομόφωνα στο ΔΣ, πράγμα που σημαίνει ότι και ο εκπρόσωπος των γιατρών και αυτός των εργαζομένων ψήφισαν υπέρ. Η λεγόμενη «αξιωματική αντιπολίτευση», στην οποία οι εκπρόσωποι αυτοί αναφέρονται και με την οποία έχουν δηλώσει ότι συνεργάζονται, πρέπει να πάρει θέση. Θα μπει σε μια διαδικασία που με μαθηματική βεβαιότητα έχει σχεδιαστεί για να οδηγήσει στη δημιουργία του δικαστικού ψυχιατρείου μέσα από την κατασκευή της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης;
Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό και απαιτεί εγρήγορση, κατανόηση του τι διακυβεύεται και κινητοποίηση ενάντια στα σχέδια, που είναι εν εξελίξει, για την οικοδόμηση μιας ψυχιατρικής - χωροφύλακα της «επικινδυνότητας», αυτής που κατασκευάζει η νεοφιλελεύθερη εξαθλίωση της κοινωνίας.
Αν αυτή η εξέλιξη με τους ασθενείς του άρθρου 69 ΠΚ συνδυαστεί με τις προετοιμασίες για την εφαρμογή της «υποχρεωτικής κατ’ οίκον θεραπείας», τότε καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει το «βίαιο κλείσιμο του ψυχιατρείου». Σ’ ένα συνέδριο, στα τέλη του Σεπτέμβρη, οι ίδιοι άνθρωποι (Ψυχιατροδικαστική Εταιρεία κλπ) που εμπλέκονται στη «διαχείριση των ασθενών με το άρθρο 69», είναι αυτοί που εισάγουν τον συγκεκριμένο τρόπο εφαρμογής της «υποχρεωτικής κατ΄ οίκον θεραπείας» - κι όποιος δεν συμφωνεί, στη βάση των όποιων κριτηρίων αυτού που την επιβάλει, μέσα στο ίδιο το σπίτι αυτού που έχει το όποιο πρόβλημα, άμεσος εγκλεισμός (με τον ίδιο τρόπο που, τώρα, γίνεται η μηχανική καθήλωση).
Η διαδικασία του κλεισίματος των ψυχιατρείων αναδεικνύει, με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, αυτό που υπόκειται στον τρόπο με τον οποίο καταργούνται. Κάθε συμμετοχή, και με όποιο τρόπο, σε όλα αυτά τα σχέδια, είναι συνενοχή. Ασθενείς, οικογένειες, λειτουργοί, κοινωνικά κινήματα πρέπει, ανεξάρτητα και έμπρακτα, «να πάρουν το λόγο» και να δώσουν άμεσα τη δική τους απάντηση πριν είναι πολύ αργά.
13/9/2014
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
Ανακοίνωση της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Mεταρρύθμιση
Μέσα από μια προφανώς προσυμφωνημένη και προσχεδιασμένη διαδικασία, πριν καλά-καλά τελειώσει η συνεδρίαση του ΔΣ του ΨΝΑ (στις 12/9/14), το γνωστό σάϊτ «Υγεία360» ανάρτησε κατ’ αποκλειστικότητα και με θετικό σχολιασμό μιαν από τις αποφάσεις που πάρθηκαν στη συνεδρίαση αυτή και η οποία αφορά τους σχεδιασμούς για τους νοσηλευόμενους με άρθρο 69 ΠΚ, ενόψει του «βίαιου κλεισίματος των ψυχιατρείων».
Μια ακόμη ανακοίνωση στη λογική του «θεάματος», που σερβίρει, υπό μορφήν δήθεν «διαβούλευσης» (γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτός ο όρος για την τροϊκάνικη κυβέρνησης και τα κατά τόπους όργανά της) την δημιουργία «δικαστικού ψυχιατρείου», την κόλαση, δηλαδή, «υψίστης ασφαλείας» για τους ψυχικά πάσχοντες και άλλους, όλο και πιο πολλούς, ανεπιθύμητους αυτής της κοινωνίας, που δεν χωρούν πια στις φυλακές του σωφρονιστικού συστήματος και την οποία έχουν προαποφασίσει, αλλά όχι καταλήξει ακόμα πώς ακριβώς θα θέσουν σε εφαρμογή.
Λέει, όπως πάντα ψευδώς, ο Διοικητής του ΨΝΑ, ότι για τους ασθενείς του άρθρου 69 ΠΚ που νοσηλεύονται στο ΨΝΑ «δεν υπάρχει κανένα θεραπευτικό πλαίσιο κλινικής διαχείρισης και εν γένει φροντίδας τους». Αν ισχύει αυτό, τότε πώς, στη διάρκεια πολλών χρόνων, δεκάδες εξ΄ αυτών «έγιναν καλά», πήγαν στο δικαστήριο όπου έγινε άρση του 69 (αρ. 70 ΠΚ) και έκτοτε, με όσα στοιχεία είναι διαθέσιμα, κανείς τους δεν υποτροπίασε (με την έννοια της εκ νέου τέλεσης αδικήματος), διαψεύδοντας την όποια έννοια «επικινδυνότητας»;
Αν δεν ήταν η άγνοια, οι εμμονές και τα αρνητικά στερεότυπα με τα οποία λειτουργούν πολλοί δικαστές και εισαγγελείς όταν αντιμετωπίζουν έναν ψυχικά πάσχοντα και έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της «επικινδυνότητας», απορρίπτοντας «άνευ λόγου και αιτίας» την άρση του 69 ΠΚ σε επανειλημμένες σχετικές αιτήσεις των θεραπόντων, δεκάδες άλλοι θα είχαν ήδη βγει από το ΨΝΑ και θα ήταν τώρα στο σπίτι τους ή σε στεγαστική δομή, με την όποια ψυχιατρική φροντίδα θα είχαν ανάγκη.
Το ζήτημα είναι πολύ πιο πολύπλοκο από την μονοδιάστατη, απλοποιητική, προσχηματικού χαρακτήρα σκέψη που εκφράζεται στο σκεπτικό της πρότασης, η οποία ψηφίστηκε από το ΔΣ του ΨΝΑ. Οι ασθενείς αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να νοσηλεύονται, όπως όλοι οι πολίτες, στις διαθέσιμες κανονικές υπηρεσίες μέχρι να αναρρώσουν. Θα ήταν απαράδεκτο να μεταφερθούν σε «ειδικό τμήμα», εφόσον, μάλιστα, έχουν κριθεί «ακαταλόγιστοι» εξαιτίας ακριβώς της ψυχικής τους διαταραχής. Το ερώτημα που εγείρεται, είναι ως προς την αντιμετώπισή τους μετά την ανάρρωση, όταν θα προετοιμάζονται να περάσουν σ΄ ένα επόμενο στάδιο, κοινωνικής επανένταξης, όπου, φυσικά, χρειάζεται ένας εξατομικευμένος θεραπευτικός σχεδιασμός από κοινοτικές υπηρεσίες (που, όμως, δεν υπάρχουν, ούτε οι υπηρεσίες ούτε ο σχεδιασμός αυτός, ούτε καν ως σκέψη). Είναι σ΄ αυτή τη φάση που η διαιωνιζόμενη παραμονή τους στα τμήματα εισαγωγών είναι εξαιρετικά προβληματική, πρωτίστως για τους ίδιους : τους οδηγεί στην ιδρυματοποίηση και στην παλινδρόμηση. Είναι σ’ αυτό το σημείο που τα τμήματα εισαγωγών μετατρέπονται σε αποθήκες, εκτός των άλλων, και των ασθενών με το άρθρο 69 ΠΚ. Με κύριους λόγους, στη βάση του υπάρχοντος, ασαφούς και αμφιλεγόμενου, νομοθετικού πλαισίου (το οποίο λειτουργεί ανασταλτικά και ακυρωτικά στην ίδια την θεραπευτική διαδικασία), αφενός, τον (απορριπτικό) τρόπο που λειτουργούν, συνήθως, οι δικαστές και αφετέρου, την παντελή έλλειψη εναλλακτικών κοινοτικών υπηρεσιών, καθώς και μιας αντίστοιχης κουλτούρας και πρακτικών αντιμετώπισης των ιδιαίτερων προβλημάτων και αναγκών τους.
Είναι σε μια τέτοια λογική, σε μιαν εναλλακτική στο ίδρυμα και στην φύλαξη προσέγγιση, που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα και όχι στη λογική της δημιουργίας ενός επιστημονικοφανούς ιατρικού και νομικού περιτυλίγματος για το μπουντρούμιασμά τους στο, όποιας μορφής, δικαστικό ψυχιατρείο. Αλλωστε, πολλοί ψυχίατροι έχουν, εδώ και χρόνια, μαγειρέψει τη σάλτσα της νέας συνταγής: «πώς μπορούμε να έχουμε ένα δολοφόνο δίπλα σε μια νοσηλευόμενη με κατάθλιψη»; Αυτό θα ξανακουστεί και ως το «ισχυρό επιχείρημα» - ισχυρό για όλους τους αδαείς.
Στην περίπτωση μιας ριζικά εναλλακτικής προσέγγισης στο ζήτημα της αντιμετώπισης των λεγόμενων «ακαταλόγιστων» ασθενών, ένα πρώτο ζήτημα θα ήταν η ριζική αλλαγή του νομικού πλαισίου, όχι, όμως, αποχωρισμένα αλλά σε άμεση συνάρτηση με την δημιουργία του δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών. Ωστόσο, μια τέτοια συζήτηση με τα εκτελεστικά όργανα της τρόϊκας, που έχουν διοριστεί στο ΨΝΑ για να εφαρμόσουν το σύμφωνο Αντόρ – Λυκουρέντζου, δεν μπορεί να γίνει. Γιατί το μόνο που τους διακρίνει είναι η «ικανότητα» να κλέβουν και να χρησιμοποιούν «μεταρρυθμιστική» ορολογία για να ντύνουν τα πιο σκοτεινά νεοφιλελεύθερα σχέδια κοινωνικής καταστροφής.
Καλεί ο Διοικητής του ΨΝΑ, με τον γνωστό τρόπο που μάθαμε από Αδωνι και Βορίδη, σ’ ένα «διάλογο» και υποβολή προτάσεων (Συντονιστών Διευθυντών, κλπ). Καλεί και την Ψυχιατροδικαστική Εταιρεία, που, όμως, είναι γνωστές οι θέσεις της υπέρ του δικαστικού ψυχιατρείου και άλλων σχεδίων που σχετίζονται με το ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού.
Μιλά για «τεχνική αξιολόγηση» από διεθνείς εμπειρογνώμονες, αλλά, φυσικά, «δεν λέει» ποιος και με ποια κριτήρια θα τους επιλέξει, ποιων απόψεων, πρακτικών και πολιτικών θα είναι φορείς - συνήθως των διαφόρων ομοιωμάτων, σε κάθε χώρα, των High Security Βρετανικών ψυχιατρείων - για να μας διδάξουν «ποιο είναι το σωστό», τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη συζήτηση και αμφισβήτηση σε πολλές χώρες για το κάτεργο των δικαστικών ψυχιατρείων (στην Ιταλία, μάλιστα, έχει περάσει νόμος για την «κατάργησή» τους).
Φτάνει μέχρι του σημείου να επιβάλλει «αξιολόγηση όλων των ασθενών με το άρθρο 69» «από 3μελή επιτροπή ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων ειδικών στην ψυχιατροδικαστική», με επικεφαλής τον Δ/ντή της Β΄ Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου ΑΤΤΙΚΟΝ – το οποίο, όμως, δεν δέχεται ούτε καν ακούσιες νοσηλείες, πόσο μάλλον να έχει εμπειρία από αντιμετώπιση ασθενών με το άρθρο 69. Δεν είναι μόνο απαράδεκτο να ορίζεται επιτροπή για να εξετάσει ασθενείς των οποίων την θεραπευτική ευθύνη έχει μια συγκεκριμένη θεραπευτική ομάδα, στοχοποιώντας και ταξινομώντας αυτούς τους ασθενείς σε μια ειδική κατηγορία, αυτών που έχουν, δήθεν, ανάγκη διερεύνησης της «επικινδυνότητάς» τους από κατόχους, υποτίθεται, «ειδικής γνώσης» – είναι ότι χρησιμοποιεί και την λέξη «αξιολόγηση» των ασθενών, λες και οι ασθενείς αυτοί είναι κάτι σαν δημόσιοι υπάλληλοι προς αξιολόγηση - άλλοι θα πάρουν «πάνω από τη βάση», άλλοι, πιο «επικίνδυνοι», «κάτω από τη βάση» κ.ο.κ….
Αν, ωστόσο, υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση του απαράδεκτου καθεστώτος στη βάση του οποίου νοσηλεύονται οι ασθενείς με το άρθρο 69, αντί για «λόγια και προτάσεις», ο Διοικητής του ΨΝΑ θα έπρεπε κάτι να είχε ήδη κάνει για το απαράδεκτο, βάρβαρο, μεσαιωνικό καθεστώς στη βάση του οποίου «νοσηλεύεται», στο ΨΝΑ, ασθενής με το άρθρο 69, απομονωμένος, πάνω από δυο χρόνια, σ’ ένα θάλαμο, εντός του οποίου παρακολουθούνται οι όποιες κινήσεις του (όταν δεν είναι μηχανικά καθηλωμένος) από ένα μικρό άνοιγμα (οπή) σ’ έναν τοίχο από τη μεριά ενός τμήματος «χρονίων», του γνωστού και πολύπαθου «7ου τμήματος», αυτού με τους συνεχώς δεμένους ασθενείς επί 24ώρου βάσεως…
Ισως, όμως, τα πιο ανησυχητικό απ’ όλα να είναι ο κομπασμός του κ. Διοικητή ότι η πρότασή του ψηφίστηκε ομόφωνα στο ΔΣ, πράγμα που σημαίνει ότι και ο εκπρόσωπος των γιατρών και αυτός των εργαζομένων ψήφισαν υπέρ. Η λεγόμενη «αξιωματική αντιπολίτευση», στην οποία οι εκπρόσωποι αυτοί αναφέρονται και με την οποία έχουν δηλώσει ότι συνεργάζονται, πρέπει να πάρει θέση. Θα μπει σε μια διαδικασία που με μαθηματική βεβαιότητα έχει σχεδιαστεί για να οδηγήσει στη δημιουργία του δικαστικού ψυχιατρείου μέσα από την κατασκευή της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης;
Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό και απαιτεί εγρήγορση, κατανόηση του τι διακυβεύεται και κινητοποίηση ενάντια στα σχέδια, που είναι εν εξελίξει, για την οικοδόμηση μιας ψυχιατρικής - χωροφύλακα της «επικινδυνότητας», αυτής που κατασκευάζει η νεοφιλελεύθερη εξαθλίωση της κοινωνίας.
Αν αυτή η εξέλιξη με τους ασθενείς του άρθρου 69 ΠΚ συνδυαστεί με τις προετοιμασίες για την εφαρμογή της «υποχρεωτικής κατ’ οίκον θεραπείας», τότε καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει το «βίαιο κλείσιμο του ψυχιατρείου». Σ’ ένα συνέδριο, στα τέλη του Σεπτέμβρη, οι ίδιοι άνθρωποι (Ψυχιατροδικαστική Εταιρεία κλπ) που εμπλέκονται στη «διαχείριση των ασθενών με το άρθρο 69», είναι αυτοί που εισάγουν τον συγκεκριμένο τρόπο εφαρμογής της «υποχρεωτικής κατ΄ οίκον θεραπείας» - κι όποιος δεν συμφωνεί, στη βάση των όποιων κριτηρίων αυτού που την επιβάλει, μέσα στο ίδιο το σπίτι αυτού που έχει το όποιο πρόβλημα, άμεσος εγκλεισμός (με τον ίδιο τρόπο που, τώρα, γίνεται η μηχανική καθήλωση).
Η διαδικασία του κλεισίματος των ψυχιατρείων αναδεικνύει, με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, αυτό που υπόκειται στον τρόπο με τον οποίο καταργούνται. Κάθε συμμετοχή, και με όποιο τρόπο, σε όλα αυτά τα σχέδια, είναι συνενοχή. Ασθενείς, οικογένειες, λειτουργοί, κοινωνικά κινήματα πρέπει, ανεξάρτητα και έμπρακτα, «να πάρουν το λόγο» και να δώσουν άμεσα τη δική τους απάντηση πριν είναι πολύ αργά.
13/9/2014
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου